1 เมษายน 2546 19:15 น.
Stupid cupid
ฉันเคยคิดว่าใครๆก็ทำอาหารได้ ซึ่งทำให้ฉันไม่เห็นความสำคัญของการปรุงอาหาร ครั้งหนึ่งเมื่อแม่ฉันได้ป่วยหนัก ท่านแทบไม่รับประทานอะไรเลย แม้ว่าฉันกับพ่อจะพยายามสรรหาอาหารรสเลิศมาให้ ขณะที่กำลังอับจนหนทาง พ่อแนะนำว่า ฉันน่าจะลองทำอาหารให้แม่บ้าง
ฉันทำข้าวต้มโดยใส่ผักที่แม่ชอบลงไปด้วย แม่ชอบแครอทกับมันฝรั่งมาก ฉันหั่นผักสองชนิดนี้เป็นรูปลูกเต๋าเล็กๆลวกให้สุก แล้วใส่ในข้าวต้มที่ปรุงเสร็จแล้ว แม่เป็นคนรักสวยรักงาม ฉันจึงหาดอกไม้ที่แม่ชอบมาประดับจาน เสิร์ฟถึงเตียงแม่ แม่จ้องข้าวต้มอยู่นาน ก่อนยอมให้ฉันป้อนทีละช้อนจนเกือบหมดชาม หลังจากที่แม่ได้หายป่วย ฉันหันมาสนใจการทำอาหารมากขึ้น
แล้วฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญทุกครั้งที่สวมผ้ากันเปื้อน เดินเข้าครัวพร้อมด้วยรอยยิ้มอาทร ปรุงอาหารด้วยสองมือแห่งความรัก
พ่อชอบโอ่กับเพื่อนๆว่าลูกสาวทำอาหารอร่อยมาก แววตาท่านทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิง
แม่ตั้งชื่อข้าวต้มใส่แครอทกับมันฝรั่งว่าข้าวต้มเอาใจแม่ แล้วเที่ยวคุยฟุ้งว่าหายป่วยเพราะเสน่ห์ปลายจวักของลูกสาว
คนรักบอกว่าฉันทำให้เขาไม่อยากรับประทานอาหารที่ไหนอีก ฉันยังเห็นถ้อยคำอื่นในดวงตา คุรคือคนพิเศษสุดสำหรับผม
ทั้งหมดไม่ใช่เพราะฉันเป็นแม่ครัวฝีมือเยี่ยม ตรงกันข้าม ฉันเป็นเพียงผู้หญิงที่เข้าครัวเพื่อปรุงอาหารง่ายๆสำหรับคนใกล้ชิด แต่เพราะความรักที่มีต่อพวกเขา ฉันจึงเอาใจใส่ว่า เขาและเธอชอบอะไร แบบไหน
ความพิเศษของอาหารจึงอยู่ที่เขาและเธอ ตระหนักว่า ฉันบรรจงปรุงอาหารอย่างสุดฝีมือ เพื่อเขาและเธอ โดยเฉพาะ ยามได้เห็นสีหน้าท่าทางของพวกเขาขณะรับประทาน ฉันกลายเป็นคนตัวเล็กที่ยิ่งใหญ่
แต่ฉันไม่เคยลืมว่าสองมือของฉันทำอาหารได้ อาหารง่ายๆ ที่ทำให้เห็นรอยยิ้มของแม่ ทำให้พ่ออิ่มท้องอิ่มใจ ทำให้เพื่อนเติมข้าวจานที่สาม ทำให้เขาคนนั้นบอกรักฉัน อีกครั้ง
หลังอ่อนล้าจากการแย่งพื้นที่เพื่อที่จะเป็นคนบางคนในโลกใบใหญ่ ฉันมักให้โอกาสตัวเองได้ภาคภูมิใจกับการเป็นคนสำคัญในบ้านหลังเล็ก ด้วยการปรุงอาหาร
22 มีนาคม 2546 11:09 น.
Stupid cupid
-*-*-*-* -*-*-*-*- -*-*-*-*- -*-*-*-*- -*-*-*-* -*-*-*-*- -*-*-*-*
ผ่านมาแล้วกับช่วงเวลาถึง 6 เดือนกับการที่ต้องอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง
ฉันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบเหงาอีกตามเคย
เกร็ดหิมะ สีขาวบริสุทธ์ ปลิวว่อนไปในอากาศเหมือนมันมีชีวิต
.....ทำให้ฉันหวนคิดถึง วันนั้น วันที่ฉันจากมา.............
................ฉันยังจำวันนั้นได้ดี.....................
ฉันเดินก้าวต่อไปอย่างไม่เหลียวหลัง..............
ก้าวสู่ประตูทางเดินด้วยหัวใจที่กลัว เหว่ว้า และสั่นไหว
นี่หรือ คือชีวิตที่ฉันกำลังจะไปเผชิญกับมันในไม่ช้า...
.......น้ำตาได้เริ่มเอ่อล้นออกมา อย่างไม่ตั้งใจ......
..........ฉันไม่อยากร้องไห้ตอนนี้ น้ำตาจ๋า ............
.......ได้โปรดเถอะ อย่าออกมาให้แม่เห็น...........
.........แม่คงทนไม่ได้ที่จะเห็นฉันร้องให้............
ฉันไม่อยากจากลาด้วยน้ำตา เพราะฉันเริ่มสังเกตเห็น
.............ว่าแม่ก็มีแววตาที่อาวรณ์ ไม่แพ้กัน..........
........มองหน้าคุณแม่ คุณพ่อ น้องชาย.............
แม่ยิ้มด้วยความปลื้มใจ แม้ว่าแววตาท่านจะดูหมองไปเมื่อต้องรู้ว่า
..........ต้องส่งลูกสาวสุดที่รักให้ไปอยู่ที่ไกลแสนไกล............
ฉันไม่เคยจากบ้านเลย ไม่เคยอยู่ห่างจากครอบครัวมา 18 ปี
.........ฉันเล่าเรียนในโรงเรียนที่ใกล้บ้านมาตลอด...................
เหมือนการล่งลูกนก ให้โบนบิน ด้วยที่ร่างกายยังไม่พร้อม
เวลาที่ผ่านไปช้าๆกับการรอคอยของผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง
ฉันเพียรเฝ้าแต่หวังว่าสักวัน คงจะถึงวันที่ได้เจอหน้าทุกๆคนที่ฉันรัก
...........ด้วยหัวใจที่เงียบเหงาและโหยหาความรักจากบ้าน..............
.......ฉันได้รับความรักจากครอบครัวที่ฉันมาอยู่ที่นี่เช่นกัน.............
........แม้ว่าเขาจะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน.............
แต่เขาช่างดีกับฉันสะเหลือเกิน เหมือนเป็นลูกแท้ๆคนนึง
การอคอยของฉันจึงไม่ว้าเหว่อีกต่อไป
- + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - +
21 มีนาคม 2546 19:48 น.
Stupid cupid
ในวันที่มีน้ำตา ฉันหลงคิดว่าไม่มีใครห่วงใย
............ไม่มีใครเคยสนใจ................
แต่เมื่อลองก้าวเดินต่อไป
เริ่มทบทวนกับบางสิ่ง
หวนนึกเรื่องบางอย่าง
แน่ใจเหรอ...ว่าเราไม่มีใคร
ทุกครั้งที่อ่อนล้า....ฉันมักจะมองข้ามใครหลายๆคน
......ที่คอยเป็นกำลังใจอยู่ข้างหลัง................
ฉันลืมเขาไปได้อย่างไรกันน่ะ
....ฉันเพียงแต่คิดว่าตัวเองไม่มีใคร.........
หัวใจที่บอบบาง บางเวลาอาจต้องการใครสักคนที่คอยดูแล
แต่เมื่อไม่เห็นเขา เราก็หลงคิดว่าเขาจะไม่มาหา
..............ไม่บอก แล้วเขาจะรู้เหรอ....................
ทำไมไม่ยอมบอกเขาไปล่ะ ว่าเราต้องการเขาสักแค่ไหน
ทำไมน่ะ ถ้าหากเพียงกล้าสักนิด เขาก็อาจจะยื่นมือมาก็เป็นได้
............ขอเพียงแค่มีความกล้าเท่านั้น..................
.............ฉันก็อาจจะไม่เหงาต่อไป ในวันที่มีน้ำตา........
21 มีนาคม 2546 19:36 น.
Stupid cupid
ฉันเคยชอบ ดอกลั่นทม
ฉันเคยชอบสีน้ำเงินเข้ม
ฉันเคยชอบใช้กาน้ำใส่ดอกไม้..
ฉันเคยชอบ..คุณ
วันนี้ ฉันเหลือบแลมอง ดอกกุหลาบ(โหลๆ)
รู้สึกว่า สีเหลืองก็ไม่เลวร้ายเกินไป
และแจกันทรงกลมสูง แก้วขุ่น ก็สวย..
ความชอบ ฉัน..เปลี่ยนไป
แต่..เชื่อไหม ฉันยังรักชอบคุณ..เท่าเดิม
เวลาที่ผันผ่าน.. วันวานที่ฉันมีคุณในใจ
วันนี้ ฉันไม่มีใคร..
และเวลาก็ยังผันผ่านต่อไป
ถึงจะนานสักแค่ไหน
แต่ใจดวงนี้.. ก็ยังมีคุณ
ในเวลานี้ และเวลาที่เหลือ
ทั้งชีวิตฉัน..
คุณจะเป็นของฉัน..ทุกวันตลอดไป..
วันนี้ อากาศหนาวจัด
ลมหนาวโบยกระหน่ำ..
ฉันยังเดินย่ำไปบนเส้นทางสายเดิม..
ไม่มีคุณคอยโอบเอื้อ..
ไม่มีนิ้วมือเรียวยาว คอยคลี่..ผ้าห่มอุ่นให้
แต่ใจ..ฉันสุขและอบอุ่น..
ยิ้มยังละมุนในสายตา..
เมื่อเห็นว่า..ผู้หญิงอีกคน..
จะ โชคดี ที่ จะ ได้รับ
อารมณ์อุ่นนั้นจากคุณ..
เป็นภาพที่สวยงาม
ฉันหันหลังกลับ..จากมา
แ ล้ ว พ บ ว่ า..น้ำ ต า ก็ อุ่ น ดี
26 พฤศจิกายน 2545 12:34 น.
Stupid cupid
ชายคนหนึ่งพบรังไหมของตัวอ่อนผีเสื้อ.....เขาจับตาความคืบหน้ามาตลอด
กระทั่งได้เห็นรอยปริขนาดเล็กปรากฏอยู่ที่ผิวภายนอก
ชายคนนั้นจึงนั่งลงและเฝ้าจับตามองความเคลื่อนไหว
ของตัวอ่อนผีเสื้ออยู่นานหลายชั่วโมง
เขาเห็นมันพยายามดิ้นรนจะพ้นจากช่องเล็กๆของรังไหมให้ได้
แต่เมื่อไม่สำเร็จ เจ้าตัวน้อยก็หยุดการเคลื่อนไหว เหมือนจะยอมรับว่า
ไม่อาจขืนทำอะไรไปมากกว่านั้น....เมื่อตัดสินใจได้ว่าจะช่วยตัวอ่อนแล้ว..
ชายคนนั้นจึงหยิบกรไกรขึ้นมาตัดเปิดช่องรังไหม
จนกว้างพอที่ตัวอ่อนจะสามารถออกมาอย่างง่ายดาย
ตัวอ่อนผีเสื้อน้อยจึงสามารถออกมาเผชิญโลกทั้งสภาพร่างกายบวมกลม
ตรงข้ามกับปีกที่มีขนาดเล็กนิดเดียว ...!
แต่เขาก็เฝ้าจบตามองตัวอ่อนนั้นต่อไป
ด้วยความหวังว่า อีกไม่ช้า ปีกของมันจะขยายใหญ่ขึ้น
และแข็งแรงพอที่จะพยุงร่างกายมันได้เมื่อถึงเวลาอันควร
แต่เมื่อเวลาผ่านไป...กลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ผีเสื้อน้อยต้องเดิน คลานไปมาทั้งชีวิต
ด้วยสภาพร่างกายบวมกลมและปีกแห้งเล็กที่ไม่มีโอกาสจะบินได้
ภายใต้การดูแลอย่างอ่อนโยนของชายผู้หวังดี
สิ่งที่ชายคนนี้ไม่เคยเข้าใจก็คือ ธรรมชาติได้กำหนดมาแล้วว่า
ตัวอ่อนจะออกไปเผชิญโลกได้ ก็ต่อเมื่อของเหลวในร่างกายลดน้อยลง
จนลำตัวมีขนาดสมดุลกับปีกเท่านั้น
มันจึงจะเติบโตเป็นผีเสื้อที่พร้อมโบกบินจากรังได้อย่างอิสระโดยแท้
การมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องผ่านอุปสรรคใดๆเลย
จึงมีแต่จะทำให้เราพิการและไม่แข็งแรง การดิ้นรนฝ่าฟันอุปสรรคต่างหาก
ที่เป็นหัวใจสำคัญของการดำเนินชีวิต
ซึ่งจะช่วยให้เรายืนหยัดอยู่ได้อย่างแข็งแกร่ง
เพราะอย่างนั้นภูมิใจกับการดิ้นรนในวันนี้เถอะ
ถ้าคุณหวังจะไปให้ถึงวันดีๆของชีวิตที่สามารถโบยบินได้อย่างเสรี....
......................................................................................................................
หน้าส่วนตัว
1353
