21 ธันวาคม 2548 08:16 น.
srivijitra
สายลมหนาวหวิวหวีดเหมือนกรีดผิว
ใบไม้ปลิวปลิดคว้างลงจากขั้ว
นกหนาวทิ้งถิ่นจรถอนรังตัว
ฟ้าหม่นมัวเหมือนคนที่หม่นใจ
หนาวเนื้อห่มเนื้อโบราณกล่าว
หัวใจหนาวห่มใจหายหนาวได้
นกร้างรังเหมือนดั่งร่างที่ร้างใจ
ไม้ร้างใบยืนต้นคู่คนตรม
เสียงแผ่วโหยจากหัวใจคนไร้คู่
จงเอ็นดู ขอพิงพัก คนรักขม
ขอหัวใจให้สาวกันหนาวลม
หวังได้ห่มรักอุ่นอิงราวผิงไฟ
สายลมหนาวหยอกแต้มจนแก้มเรื่อ
หนาวเนื้อนวลสะท้านระริกไหว
หนาวลมหนาวยังมิเท่าที่หนาวใจ
จะผ่านหนาวนี้ได้อย่างไรหัวใจเอย
ศรีวิจิตรา
10 ธันวาคม 2548 11:23 น.
srivijitra
เหมือนหาดทรายชุ่มน้ำยามคลื่นซบ
ริ้วคลื่นลบรอยหมองคนร้องไห้
ลมกระซิบเลิกโหยหาเคยอาลัย
รวีสาดแสงฉายทรายอุ่นใจ
วันนี้...ฟ้าแดนใต้ใสสว่าง
ปราศรอยหมางพายุโหมเคยโถมใส
สายลมอุ่นไอผ่าวจากอ่าวไทย
หัวใจคนหวั่นไหวได้เยียวยา
มองเหยี่ยวใหญ่บินมาจากฟ้าหนาว
คงเหนื่อยร้าวหนาวสั่นขวัญผวา
ยามค่ำนี้จงเกาะคอนนอนนิทรา
มาเถิดข้ากล่อมขวัญเจ้าใต้เงาจันทร์
ในเวิ้งอ่าวคราวนี้มีแต่เอื้อ
ไออุ่นเจือไร้เล่ห์เสน่ห์ฝัน
ดาวระยิบเดือนกระจ่างราวกลางวัน
คลื่นรำพันแผ่วหวานเพลงทะเล
เพลงแสงจันทร์ฝันคลอล้อยอดคลื่น
ระบำดาวพราวดื่นเมื่อคลื่นเห่
นี่คือเพลงรัก.....คนทะเล
จะกอดเห่กล่อมเจ้าในอ่าวใจ
ศรีวิจิตรา
11 พฤศจิกายน 2548 11:16 น.
srivijitra
น้ำค้างค้างเคลียแก้วกลีบนวล
น้ำคำหวลคืนคำย้ำนวลเศร้า
ดั่งน้ำค้างดึกค้างพร่างดอกพราว
พอยามเช้าระเหยหายกลายละออง
ทิ้งเพียงร่องรอยหายใจระเหย
ใจเอยฯด่างพร้อยด้วยรอยหมอง
ทอสายใยยื้อรักถักด้วยทอง
ยังยากกรองเศษรักจากคนลา
แสนคิดถึงร้อยรวมกอเป็นช่อใหญ่
แสนดอกรักร้อยรวมไว้แสนปรารถนา
แสนคำนึงโปรยปลิวคว้างกลางนภา
ยามจะลาเจ้าหัวใจไม่เหลียวมอง
คำว่ารักจากปากเขาฝากให้
แค่ฝากไว้ใช่ว่าเราเป็นเจ้าของ
คงเป็นรักแค่เครื่องอุ่นรุ่นทดลอง
เปิดให้จองลองใช้รักไม่จริง
2 ตุลาคม 2548 08:28 น.
srivijitra
เขียนกลอนนี้เสร็จ ให้เพื่อนอ่าน เพื่อน อุทานว่า *หยิ่ง...ฉิบ......หาไม่เจอ*
มากไปม๊าง ก็เลยตอบว่า ไม่มากหรอกสำหรับ เรา แต่น้อยไปสำหรับคนอยางเค๊า
ฟ้ากำหนดกำเนิดหนุนสกุลเสือ
สอนให้เชื่อมั่นรักในศักดิ์ศรี
หยิ่งทะนงองอาจชาติพยัคฆี
สู้ชีวีตามสนองครรลองความ
แม้สี่ท้าวก้าวพลาดก็ชาติเสือ
หาใช่เหยื่อยอมให้ ใครมาหยาม
กระดูกแหลกก็ขอใช้หัวใจดาม
หนึ่งแผลงามกลางหัวใจใช้หนี้กรรม
เจ็บซมซานนอนเพลียก็เลียแผล
ไม่อ่อนแอตะโกนก้องร่ำร้องพล่าม
เจ็บจนซึ้งก็แค่ หนึ่งคำราม
มิทรามสาวไส้ให้ใครกิน
เธอหยุด เถอะ ถ้อยโอบประโลมหวาน
หยุด!ลมปากว่าสงสารร่านพลิกลิ้น
ถอดหนังเสือคลุมร่างหมาเคยหากิน
แล้วคืนถิ่นจิ้งจอกป่าอันน่าชัง
ทะเลบาปเธอยังเหลิงลงแหวกว่าย
ช่างเวิ้งว้างกว้างไกลไร้ที่หวัง
เมากิเลสหมดลมจมลำพัง
ถึงกลับใจหันหลังฝั่งยังไกล
ศรีวิจิตรา (เวอร์ชั่นเสือยิ้มหวาน)
9 กันยายน 2548 20:27 น.
srivijitra
หวานเอยหวานในฝันช่างหวานนัก
ช่างหวานรักหวานชื่นระรื่นหู
"รักพี่มั๊ย รักเพียงไหนใจพธู "
กระซิบแผ่วที่ ริมหูอยากรู้นัย
เสียงทุ้มๆนุ่มอ่อนวอนให้หวั่น
ใจฉันสั่นกายร้อนผ่าว ว๊าว!!! หวั่นไหว
เอียงหน้าแนบอกพี่เหมือนมีนัย
ตอบเบาๆ ว่าแทนใจให้แลจันทร์
"เจ้าให้จันทร์บอกความนัยอันใดพี่
เงยหน้าเถิดคนดีอย่าด่วนหัน
เจ้ามองตาพี่ไว้ อย่าอายจันทร์
บอกพี่น๊ะว่ารักมั่นผ่านวจี
ริ้ว ริ้ว ร้อนเหลือระงับเหมือนจับไข้
ยามพี่ใกล้กอดกระชับกับอกพี่
สบสายตาแววร้อนผ่าวราวอัคคี
ดังฤดีโดนหลอมรัญจวนใจ
"ทั้งชีวิตและดวงใจน้องให้พี่"
เอ่ยวจีราวต้องมนต์สะกดให้
สัมผัสจุมพิตหวานซาบซ่านใจ
"พี่จูบให้รางวัลจันทร์อย่างมอง
หน้าส่วนตัว
1050
