ลืมสิ้นแล้วแก้วพิกุลเคยกรุ่นกลิ่น คงลืมสิ้นกลิ่นแพรส่ายสไบหอม เคยอบร่ำจับจีบกลีบพยอม ให้หวลหอมคนึงนางยามห่างไกล เงียบสงัดในราตรีลมคลี่พัด ราวจะกัดใจกร่อนคนอ่อนไหว ดาวร่ำไห้กับเดือนเป็นเพื่อนใคร ฤา....อาลัยที่ข้าฝังใจทั้งดวง เหลือเพียงรอยอาลัยแค่ในฝัน สะอื้นอั้นสะบั้นลอยคนคอยหวง สุดหัวใจหยั่งมิถึงแม้ครึ่งทรวง รักลวง ลวง หลอกให้ชื่นชั่วคืนชัง รอยคนหายสไบวางไว้ต่างหน้า มอบให้พี่ต่างผ้าไว้ตราสัง ระทมร้าวเพียงไรไม่เคยชัง ในวาบหวังน้ำตาคลอ....ยังรอคอย ศรีวิจิตรา
หน้าส่วนตัว
2210
