18 กุมภาพันธ์ 2548 08:03 น.
srivijitra
สร่าง....ศรัทธา.......
เมื่อศรัทธาเดินทางมา ณ .จุดหนึ่ง
ยังมิถึงครึ่งทางห่างจุดหมาย
เพียงแค่เขตริมขอบรอบๆ กาย
กลับกระจายกลายลงผงธุลี
ประสบการณ์จะสั่งสอนเพราะอ่อนหัด
ไร้เจนจัดกลกระบวนควรหลีกลี้
ความศรัทธาความจริงใจคงไม่มี
คนไอที เค๊าเล่นเพลินจนเกินจริง
แค่บอกบ่นปนถอนใจให้ฟังว่า
ต้องรู้ค่าใจกายทั้งชายหญิง
ตรองให้ชัดดูให้เห็นเล่นหรือจริง
หัวใจไม่ใช่สิ่ง.....บัดพลี
อักษร...เสียง...ไม่แสดงออกบอกนิสัย
ถึงโชว์เบอร์ ไม่โชว์ใจ ตรองให้ถี่
ถึงเห็นหน้าแต่หัวใจใครรู้ดี
ใช่ว่าโลกใบนี้ สีชมพู
ในโลกแห่งความจริงยิ่งแสนเข็ญ
หมื่นร้อยความลำเค็ญเห็นกันอยู่
คนไอทีอย่าทำร้ายคล้ายศัตรู
ใยไม่อยู่มอบความดีมีให้กัน
จะรังเกียจรังแกกันไปถึงไหน
มันก็แค่...เผื่อแผ่ใจกันในฝัน
มอบความสุขความดีไว้ผูกใจกัน
เมื่อถึงวันจากลายังอาลัย
ใบไม้ใหม่ร่วงถมใส่ใบไม้เก่า
ผู้คนเข้า...ออก...มาพักอาศัย
ใยไม่มอบใจจริงแลกจริงใจ
ไม่ว่านานแค่ไหนคนไม่ลืม
กลาง ๆ น๊ะจ๊ะ ทั้งบวกทั้งลบ ไม่ใช่ว่า ในเนตนี้ไม่ดี
คนอ่านก็พยายามกลาง ๆ ในการทำความเข้าใจน๊ะค๊ะ
ทุกสังคม มีทั้ง คนดี คนไม่ดี ก็แค่เตือนให้ระวัง ๆ
อย่าเป็นคนเล่น จนลึมถอยออกมา ยืนดูตัวเองบ้างในบางคราว
เผื่อจะได้มองเห็นอะไร ๆ หลาย ๆ มุมค่ะ
16 กุมภาพันธ์ 2548 11:57 น.
srivijitra
อยากตะโกนกู่ร้องให้ก้องฟ้า
หลั่งน้ำตารดพสุธาให้สาสม
หัวใจข้าโดนเขากรีดด้วยมีดคม
เหมือนต้องอมบอระเพ็ดเช็ดน้ำตา
คนหนึ่งข้าฯเคยรักเขาเท่าชีวิต
หนึ่งคือมิตรร่วมฝันเคยฟันฝ่า
ช่วยกันเปิดแผลรักกลางอุรา
ใจต้องช้ำกับคำว่าไม่ตั้งใจ
หัวใจข้าฯโดนผลาญราญเป็นผง
ใจข้าฯปลงเขากล้าขอก็กล้าให้
เหมือนเศษเนื้อหมามันชิงแล้ววิ่งไป
ให้ทำใจแย่งกลับมาข้าฯ ไม่กิน
ขอตะโกนบอกสวรรค์ท่านอีกครั้ง
จงสาปสั่งดอกรักให้สูญสิ้น
เหลือเพียงดอกโศกบานทั่วผืนดิน
สาบให้สิ้นเหมือนรักข้าที่ราโรย
ศรีวิจิตรา
4 กันยายน 2547 18:35 น.
srivijitra
น่าสงสารใจดวงน้อยละห้อยหนัก
ไปหลงรักชายโฉดช่างโหดเหี้ยม
ถูกไฟรักเผาใจจนไหม้เกรียม
มิได้เตรียมใจตนหลงกลกาม
อันกลกามความรักมันแสนลึก
กว่ารู้สึกก็สายกายถลำ
ด้วยหลงเหลี่ยมเล่ห์ร้ายชายใจดำ
เพราะรักนำจึงมิเห็นเป็นกลโกง
หญิงมอบรักชายกลับเห็นเป็นใจง่าย
กินที่ลับกลับมาคาย ไอ้ตายโหง
ลงนรกซะเถิดไป ชายกระโปรง
หรือให้โจงเหน็บไว้ ชายกระเบน
กินไปแล้วยังคายกากสำรากขี้
เอ่ยวจีจากปากมา หมายังเหม็น
ชายเช่นนี้บอกเอาไว้ต้องใช้เวร
สับแล้วเซ่นอย่าให้แค่น แค้นคอกา
ชายแบบนี้ที่เค๊าว่า หมายังแพ้
น้องกาละแมบอกไว้ชัด เลวกว่าหมา
เสียทีเกิดเป็นชายชาติอาชา
สุภาพบุรุษ รู้จักม๊ะ หรือสะกดไม่เป็น
* ด้วยความเห็นใจผู้เป็นเจ้าของเรื่อง และขอเป็นกำลังใจให้ต่อสู้กับชีวิตต่อไปค่ะ แค่เสียงหมาเห่า อย่าไปสนใจ *
29 สิงหาคม 2547 10:17 น.
srivijitra
จันทร์กระจ่างกลางฟ้านภาสวย
ประดับด้วยเดือนดวงงามอร่ามโฉม
แสงกระจ่างลอยเด่นเพ็ญโพยม
คอยปลอบโลมดวงใจกระต่ายดง
เจ้าสาดแสงส่องใจใครกันเล่า
กระต่ายเห็นเพียงเงาเฝ้าลุ่มหลง
มิได้เจียมใจตนเป็นคนดง
เฝ้าพะวงหลงฝันถึงจันทร์งาม
อันเพ็ญโสมนั้นอยู่ครองคู่ฟ้า
มิเคลื่อนคลา ลงมาให้ใครเขาหยาม
สู้ลอยสูงให้เขาเห็นเพ็ญดวงงาม
มิคิดลามโลมเลียบลงเหยียบดิน
โอ้ละหนอจันทร์ในใจกระต่ายน้อย
ความหวังคอยจักได้พบมาจบสิ้น
เจ้าเพียงสาดแสงโสมมาโลมดิน
เลิกถวิลเหลียวลับกลับพงไพร
บทกลอนไทย
21 กรกฎาคม 2547 10:32 น.
srivijitra
แสงสุรีย์เรืองรองมาส่องหล้า
แลผืนฟ้าไกลกว้างสว่างไสว
โปรยฟากฟ้าด้วยสีทองผ่องอำไพ
มาปลอบใจชาวประชาหน้าชื่นบาน
ก่อกำเนิดชีวิตใหม่ในผืนโลก
ให้สร่างโศกนิรมิตชีวิตหวาน
เป็นดั่งนี้มานับชั่วกัล์ปกัลย์
แม้นพรากวันยามอุษาก็มาวอน
ได้ยลพักตร์นวลละอองโอ้น้องเอ๋ย
จันทร์เจ้าเอยตะวันกล้าต้องลาก่อน
ยามเจ้ามาพี่ต้องลับจำจากจร
สุดอาวรณ์จำพรากจากจันทรา
เจ้าสาดแสงเพ็ญโสมประโลมจิต
ดุจชีวิตต้องสาปหรือบาปหนา
ต้องร้างไกลดุจตะวันกับจันทรา
มิเคยอยู่คู่ฟ้าเวลาเดียว
บทกลอนไทย
หน้าส่วนตัว
1289
