เมื่อผ่านพ้น คืนและวัน ที่เปล่าเปลี่ยว ใจเดียวดาย กลับชุ่มช่ำ ดั่งฝนพรำ แต่ฝนใย เปลี่ยนไป ช่างน่าขำ เปลี่ยนเมฆดำ เป็นพายุ ถาโถมมา ปลอบตัวเอง ต้องอดทน เดี๋ยวคงผ่าน รอเพียงกาล เป็นตัวช่วย พัดพาไป กอดตัวเอง กอดน้ำตา กอดหัวใจ แต่ทำไม ไม่อบอุ่น เท่ามือเธอ เมื่อค้น กลับพบ ความหวั่นไหว คิดตัดใจ กลับอาลัย ใยใจช้ำ อยากลบ อยากลืม ทุกคืนค่ำ แต่ทำไม ใจกลับจำ มิหลงลืม แฮ่ๆๆๆ มือใหม่คะ ต่อไม่ได้แล้ว
หน้าส่วนตัว
988
