28 ตุลาคม 2547 22:38 น.
SonyaBeauty
วันนี้ซอนย่าตื่นสายค่ะ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยเพราะมัวแชทคุยกับผู้ชายในอินเตอร์เนท ผู้ชายพวกนี้ก็ไม่ไหวนะคะ อะไรไม่รู้ เอะอะ ก็จะให้ดิฉันแก้ผ้าหน้าเวปแคมอยู่เรื่อย ดิฉันก็หลับหูหลับตาแก้ ๆ ไปงั้นแหละค่ะ คิดว่าทำการกุศลหน่ะค่ะ...... ว๊ายยย พูดเล่นค่ะ ใครจะกล้าขนาดนั้น ตื่นได้สิบโมงกว่า ลุกมาบิดขี้เกียจ แล้วนั่งคิดว่าจะทำไรดีเอ่ยวันนี้ เพราะวันนี้เป็นวันว่างค่ะ ไม่ต้องไปถ่ายแบบเดินแบบที่ไหน และแล้วคำ ๆ นึงก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองค่ะ สำหรับวันว่าง ของผู้หญิงสวย ๆ คงต้องรี่เข้าสปา ไปนวดหน้านวดตัว ซักหน่อยท่าจะดี ว่าแล้ว ซอนย่าบิวตี้ก็รีบอาบน้ำแต่งตัว ด้วยยีนส์เข้ารูป เสื้อกล้ามสีดำ ปล่อยผมสยาย และแต่งหน้าอ่อน ๆ คว้าบู้ท ดอนน่าคาร์เรนคู่ใจใส่เท่ห์พร้อมยีนส์ และ ปราด้าน้ำตาลคู่ชีพ ฉีดพรมด้วยน้ำหอม กลิ่นแฮปปี้สีส้มของคลินิก ให้อารมณ์ใส ๆ หอม ๆ ก็พร้อมจะออกไประเริงเมือง หยิบกุญแจรถขึ้นมา แต่แล้วก็หน้ามุ่ย เพราะคิดถึงรถติด ย่านสยาม และการหาที่จอดรถที่แสนยากลำบาก กรี๊ดดดดดด ทำไมผู้หญิงสวย ๆ อย่างดิฉันไม่มีผู้ชายมาขับรถให้คะ ว่าแล้ว ก็ปากุญแจรถลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย พร้อมเชิดหน้า ตั้งมั่นว่าวันนี้ดิฉันจะขึ้นแท๊กซี่ค่ะ ไม่ขับรถเองเด็ดขาด เพราะถือว่าวันนี้เป็นวันพักผ่อน ดิฉันจึงเรียกแท๊กซี่จากสาธร ไป ดิเอ็มโพเรี่ยมค่ะ ถึงประมาณเที่ยงกว่า ๆ ต๊าย ตาย นี่ขนาดกลางวี่กลางวัน ของวันธรรมดา ยังรถติดค่ะ เพราะ อีตาแท๊กซี่พาดิฉันมาทางพระรามสี่ แล้วเข้าซอยโผล่ออกสุขุมวิท ที่ต้องผ่านร้านอาหารซีฟู้ดที่มีกุ้งแดง ๆ ตัวใหญ่ ๆ หน้าร้านหน่ะค่ะ ประมาณ ร้อยเมตรจะถึงห้าง รถก็ติดอยู่นั่นไม่ขยับซักที ชะรอยว่าคงมีปริมาณรถหนาแน่นที่ถนนสุขุมวิท ไม่ไหวแล้วค่ะ ดิฉันหยิบแว่นกันแดดกุ๊ชชี่ออกจากปราด้าใส่ทันทีแล้วบอกคนขับว่า พี่คะ หนูลงตรงนี้แหละรถติดเหลือเกิน ถ้าพี่ไม่อยากไปติดสุขุมวิท พี่ก็หาทางกลับรถไปเส้นพระรามสี่เหมือนเดิมนะคะ พร้อมยี่นเงินไปให้ ร้อยห้าสิบ พี่แท๊กซี่ทำหน้าประมาณว่า ขอบคุณเหลือเกิน น้องช่างเป็นแม่พระของพี่ ใส่ดิฉัน.... ก้าวลงจากแท๊กซี่ ก็ต้องหยิบปราด้าบังแดดค่ะ แดดแรง แสงยูวีเป็นอันตรายต่อผิวสาว ว่าแล้ว ก็พลันเหลือบไปเห็น อีแก่ขอทานนางนึง ผมเผ้ารุงรังใส่เสื้อผ้ากระรุ่งกระริ่ง นั่งพับเพียบริมทางเท้า มีกะโหลกกะลา วางอยู่หน้าตักขอเศษตังค์ สงสัยกลัวคนจะไม่เห็นหรือไงไม่ทราบ ว่าดิฉันเป็นขอทาน และจะขอเงินคุณ หล่อนเลย เอาขวดน้ำพลาสติก สองอัน มานั่งเคาะกัน พร้อมแหกปากลั่น จะฟังเป็นเพลงก็ไม่เป็นเพลง ดิฉันมองด้วยสายตารังเกียจ และรำคาญ เมื่อไหร่คนพวกนี้จะหมดจากสังคมไทยคะ สังคมจะได้ดูดีขึ้นมาบ้าง อายนักท่องเที่ยวเค้าตายเลยที่ประเทศไทยงามหน้า มีแต่ขอทาน ดิฉันแสยะปากอย่างรังเกียจพร้อมเดินเลี่ยงหล่อนห่างไปสามวา กลัวรังสีขอทานจะติดมั้งคะ แล้วรีบเข้าห้าง หิวแล้วค่ะ ไปหาซีซาร์สลัดกินสวย ๆ ที่เกร์ฮาวนด์คาเฟ่ดีกว่า กับน้ำส้มคั้นซักแก้ว แล้วค่อยไปนวดหน้าทำเล็บ ดิฉันใช้เวลาในห้างสามชั่วโมงค่ะกับกิจกรรมทั้งหมด และแล้วเพื่อนสาวนางนึงก็โทรมา ให้ดิฉันรีบไปหาด่วน เพราะหล่อนวางแผนจะพาร์ตี้วันศุกร์นี้ค่ะ เอาหล่ะ ไปก็ไป ดิฉันรีบออกจากห้าง ทางเดิมเพื่อจะรอเรียกแท๊กซี่ที่ผ่านซอยนั้นตัดเข้าพระรามสี่สาทร กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยัยแก่ขอทานนั่นยังนั่งอยู่ที่เดิมค่ะ แหกปากร้องเหมือนเดิม เหงื่อไหลไคลย้อยเพราะแดดร้อนมาก และแล้วดิฉันก็ฉุกคิด ตลอดเวลาสามชั่วโมงที่ดิฉันเดินตากแอร์เย็นฉ่ำ กินอาหารดี ๆ นวดหน้านวดตัวทำเล็บ หมดเงินไปเกือบแปดพันบาท ไม่ถึงครึ่งวัน คุณยายคนนั้น ยังมีเงินในขันไม่ถึงยี่สิบบาท ทั้ง ๆ ที่คุณยายพยายามตะโกนร้องเพลงตลอดสามชั่วโมง ถ้าวันใดวันนึงดิฉันต้องตกอยู่ในสภาพนั้นบ้าง ดิฉันจะ หาขวดมาเคาะและตะโกนร้องเพลงติดต่อกันได้สามชั่วโมงมั้ย ความละอายใจบังเกิดจากไหนไม่ทราบค่ะ ไม่รู้ว่าไอ้ที่เห็นตอนแรกและคิดตอนแรกนั้น ดิฉันเอา หัว หรือ หัวแม่เท้าคิด ทำไมจิตใจดิฉันถึงแคบอย่างนี้ ดิฉันควานเศษตังค์ ได้ประมาณเกือบห้าสิบบาท ทั้งเหรียญและแบ้งค์ และใส่ลงขันของยายคนนั้น แล้วเรียกแท๊กซี่ไปหาเพื่อน ตลอดเวลาที่นั่งรถไปหาเพื่อน ดิฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงให้สตางค์ขอทาน เพราะแอนตี้เรื่องขอทานมาก และไม่เคยคิดจะให้เศษตังค์เลยแม้แต่บาทเดียว แต่ให้ครั้งนี้ มันกลับเกิดความรู้สึกดี ๆ เล็ก ๆ ในมุมนึงของจิตใจ แม้เงินที่ให้จะเทียบไม่ได้เลยกับเศษเสี้ยว ของเงินค่าใช้จ่ายทั้งหมดในวันนี้ของซอนย่า
10 ตุลาคม 2547 22:21 น.
SonyaBeauty
สมัยเด็ก ๆ เนี้ย.. ทุกคนคงพอจะมีความทรงจำแสนหวาน ซ่อนอยู่ในซอกหลืบของลิ้นชักหัวใจมุมซ้ายในสุด กันเกือบทุกคนใช่มั้ยหล่ะคะ?? ซึ่งมิว่ายามที่นำมันมาปัดฝุ่นครั้งใด...ก็พลันให้เกิดรอยยิ้มละมุนที่มุมปาก และอดที่จะแอบหัวเราะคิกคักกับตัวเองเป็นไม่ได้
(อารมณ์ประมาณหนัง แฟนฉันอ่ะค่ะ...)
แต่ต้องขออภัยอย่างแรง ๆ สำหรับ บุคคลที่เคยถูกกระทำทารุณเมื่อวัยเด็ก หรือถูกหลอกขายมาเลย์ ถูกบังคับเป็นแรงงานเด็กในโรงงานนรกนะคะ ซอนย่ามิได้เจตนาจะตั้งใจหรือตอกย้ำสะกิดต่อม คุณจริง ๆ ค่ะ
เอาหล่ะ!! ว่าแล้ว เรามาผลัดกันเล่าความทรงจำอันแสนหอมหวานนี้ และร่วมแบ่งปันกันเหอะค่ะ เริ่มต้นที่ซอนย่าก่อนเลยนะคะ
ความทรงจำของซอนย่า เกิดขึ้นเมื่อ สิบสี่ ใสวัยกำลังเหมาะ วัยที่กำลังจะเปลี่ยนคำนำหน้านาม จาก เด็กหญิง เป็น นาง กรี๊ดดดดด...ไม่ใช่ค่ะ!! พูดผิด นางสาว ค่ะนางสาว เพื่อนที่สนิทซี้ย่ำปึ๊ก ของซอนย่าชื่อ กระถิน ค่ะ อ๋อ...ไม่ต้อง งง นะคะ คุณอ่านไม่ผิดหรอกค่ะ ชื่อของคุณเธอคือ ดญ.กระถิน ถิ่นสำรวย อยู่ชั้น ม.3/1 (ขออนุญาตไม่เปิดเผยชื่อสถาบันการศึกษานะคะ เพราะเนื้อหาบางส่วนอาจไม่เหมาะสมและเกรงจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงอันดีงามของสถาบัน)
อันเนื่องมาจากชื่อหล่อนนี่เอง ไม่ทราบว่า คุณพ่อ คุณแม่ ไม่รัก หรืออย่างไร? ถึงตั้งชื่อได้ แบบบ้านบ้าน (บ้านนอก) มาก ๆ บ้านนอกจนน่าตกใจ ตั้งอย่างไม่เกรงใจใคร หรือกลัวฟ้าดินจะหยอกล้อ ด้วยชื่อนี้เอง ทำให้หล่อนตกเป็นเป้าประนามหยามเหยียด ดูถูก ดูหมิ่น ล้อเลียน ต่าง ๆ นา ๆ จากเพื่อน ๆ
จนในที่สุด นางเอกสาวแสนซนสวยใสอย่าง ซอนย่าก็ทนไม่ไหวสิคะ ด้วยความสงสารจับใจ จึงต้องทำใจคบหากับ กระถิน เพื่อให้หล่อนพอมีเพื่อนกับเค้าบ้าง บังเอิญว่า ซอนย่าเป็นดาว ของโรงเรียน ถือว่าอยู่ในระดับไฮโซ ลูกคุณหนู เดินหน้าเชิด จนเพื่อนนักเรียนชาย แย่งกันจีบ ไม่หวาดไม่ไหว ในขณะเดียวกัน นักเรียนหญิง ก็ต่างหมันใส้ จนแทบอยากดักตบ ด้วยความหรูระดับนี้ หากลดตัวไปคบกับ กระถิน คงพอทำให้หล่อนดูดีขึ้นมาบ้าง อีกอย่าง ถึงแม้ว่า เวลาหล่อนเดินตามดิฉัน จะดูราวนางทาส เดินตามนายหญิง ก็ไม่ปาน ซอนย่าก็มิได้รังเกียจแม้แต่น้อย ยังคงจิกหัวใช้ เอ้ยยย ไม่ใช่ค่ะ รักใคร่คบหาเป็นสหายเป็นมือเป็นตีน ตลอดชั้นมัธยมต้น
ด้วยความที่สนิทกับ คุณกระถิน ถิ่นสำรวย มากมาก ซอนย่าจึงขอเรียกหล่อนสั้น ๆ แบบเป็นกันเอง และเป็นทางการนับแต่นี้เป็นต้นไปในบทความว่า
อีถิน!!เป็นอันรู้และเข้าใจกันค่ะ
To be continued
Lovers
0 คน เลิฟSonyaBeauty
หน้าส่วนตัว
5606
