28 กันยายน 2550 12:03 น.
sonax0651
วันนี้ท้องฟ้ายามเย็นที่ริมหาดคลองม่วง เป็นท้องฟ้าที่มืดครึมและสลัว ฉันนั่งมองดูคลื่นซัดสาดใส่โครดหิน เหมือนกับว่าทะเลโกรธเคืองใครมา แม้กระทั้งลมเอ๋ยเจ้าก็ไม่อยากทักทายกับต้นสนดั่งเช่นเคยเลย
ฉันนั่งเหม่อมองทอดสายตาออกไปไกลสุดขอบฟ้า ทุกอย่างดูเงียบงันอย่างน่าประหลาด จนฉันได้ยินเสียงกระซิบบ้างอย่าง ฉันตั้งใจฟังเสียงนั้นได้ความว่า
นี่เธอต่อมน้ำตาจ้าฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆที่ตัวฉัน
มันเป็นความรู้สึกเจ็บลึกๆทีอธิบายยากจัง....ดวงใจน้อยพูดขึ้น
ฉันก็มีอาการร้อนพร่าวๆนะ.....ต่อมน้ำตาเอ่ยบ้าง
ฉันอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาเหลือแล้วละ
ตั้งแต่นายเรากลับมาจากนครสวรรค์
ดูเขาเศร้าซึมไปเลยนะ.......ดวงใจน้อยกล่าวขึ้นอีกครั้ง
และต้นขาก็เอ่ยตามว่า...ตอนเย็นๆอย่างนี้นายจะพาฉันวิ่งไปบนทราย
ขาวเนียนที่นี่ทุกวัน แต่วันนี้นายดูเหงาจัง
มือน้อยก็เสริมขึ้นบ้าง...ปกติเจ้านายจะให้ฉันจับปากกาขีดเขียน
บทกลอนหรือพิมพ์หนังสือบ้างแล้วตั้งแต่กลับมาถึงกระบี่เจ้านายก็ไม่ทำเลย
ส่วนหัวอกพูดขึ้นบ้าง...ฉันก็เดจ็บร้าวไปหมดเลยละตั้งแต่เจ้านาย
รู้ว่าเธอคนนั้นไม่สนใจ ความปราถนาดีที่เจ้านายมีให้กับเธอ
น้ำตาจ้าเธอก็ไหลรินออกไปทางตัวฉันนะแล้วดวงใจน้อยเขาจะได้บรรเทา
อาการเจ็บลงบ้าง เพื่อเจ้านายเราจะได้คลายเสร้าและมีแรงสุ้ต่อไป
เสียงของดวงตาเอ่ยคำนี้ออกมา
พวกเราคงต้องช่วยกันทำให้เจ้านายคลายความทุกข์ระทมนี้ลงบ้างแล้วละ
เจ้าสมองน้อยๆสั่งงานกับพวกเขา
ฉันเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้งหนึ่ง น้ำตาของฉันรินไหลผ่านแก้มลงสู่เบื้องล่าง
ฉันคงคลายความเศร้าได้จริงหรือ อาการเจ็บแปลบๆนี้คงจะบรรเทาไปได้บ้าง
ถ้าหากเธอมีหัวใจให้ฉันสักหน่อยสำหรับผู้ที่หลงรักเธอคนนี้
ฉันจะรอเธอนะคนดีที่ฉันเฝ้าเพียรถาม และจะรักเธอตลอดไป
22 กันยายน 2550 00:27 น.
sonax0651
ไอ้เตือนเป็นเพื่อนในกลุ่มเรา แต่อยู่คนละโรงเรียน แต่บ้านมันอยู่ใกล้กับบ้านเจ้าอุ๊ที่นครชัยศรี บ้านไอ้เตือนส่วนมากรับราชการ แต่มันเลือกเรียนช่างไฟฟ้ากำ
ลัง ไอ้เตือนถูกเลี้ยงมาอย่างดี มีพี่เป็นตำรวจ พ่อเป็นครู แม่เป็นแม่ศรีเรือน
ทุกวันมันก็นั่งรถมาโรงเรียนตอนเช้า ตอนบ่ายเลิกเรียนมันก็นั่งรถกลับบ้านที่
นครชัยศรีอย่างนี้ทุกวัน จนกระทั้งปี3 พวกเราในกลุ่มมีเจ้าเม้ง เจ้าอุ๊ เจ้ายา
และเราก็ไปทำงานส่งอาจารย์ที่บ้านเจ้าอุ๊เพราะมันสงบดี ในบ้านสวนแม่เจ้าอุ๊ใจ
ดีทำกับข้าวเลี้ยงทุกครั้ง แม่จะทำน้ำพริกไว้รอเราเสมอ ถ้ารู้ว่าเราจะไปทำงานกัน ช่วงนี้ใกล้สอบปิดภาคเรียนที่2 ปี3แล้ว งานก็ต้องส่งอาจารย์มีเยอะ ทั้งเขียน
แบบ งานไม้ งานโครงสร้างฯลฯ พวกเราในกลุ่มถึงเวลาเรียนเป็นเรียน เที่ยวเป็น
เที่ยว ก็เลยไม่ค่อยมีผู้ใหญ่บ้านไหนเป็นห่วงนัก เพราะพวกเรารู้จักหน้าที่กันดี
บ้างที่พวกเราก็จะโบกรถไปเที่ยวต่างจัวหวัดบ้าง หัวหินเอย กาญจนบุรี ราชบุรี
พอถึงเวลาทำงานก็จะมุมานะช่วยกันทำ มีอยู่ครั้งหนึ่งเราไปกับเจ้าอุ๊ เจ้าเม้ง
กัน3คน ไปบ้านเจ้าอุ๊ไปถึงประมาณ2ทุ่มกว่าๆ ก็หิวข้าวเลยแวะร้านยายสำอางค์
แถวๆปากซอยวัดปรีดาราม เผอิญมีโต๊ะเขานั่งกินเหล้าอยู่ประมาณ7-10คน
พวกเราก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก พอเราเข้าไปในร้านเขา2-3คนก็มาปิดประตูเหล็ก
ยืด ให้เหลือแค่คนลอดได้แค่นั้น พวกเราก็ตกใจซิครับเรามาแค่3คนเอง
ก็ทำใจดีสู้เสือจนกินข้าวเสร็จ จ่ายตังค์แล้วเดินออกมาจากร้าน โดยระวังตัวอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่มีอะไรครับ แต่พอเดินเลยมาสัก10ก้าวเท่านั้นละครับขวดโซดา แก้วน้ำ ฯลฯขว้างใส่พวกเราใหญ่เลย ก็วิ่งซิครับวื่งมาจนถึงหน้าบ้านไอ้เตือน ก็หันมามองหน้ากันแล้วเจ้าเม้งก็พูดขึ้นว่า"มันทำอย่างนี้ได้ยังไงวะ"เท่านั้น
ละครับเรา3คนก็หาไม้เท่าที่หาได้เดินกลับไปที่โต๊ะพวกนั้น พวกเขาคงคิดว่า3คนแค่นี้จะทำอะไรได้ พวกเขาคิดถูกแล้วครับเพราะหลังจากนั้น ในตอนเช้าได้ข่าวว่าพวกเขา3คนต้องนอนโรงพยาบาล ส่วนที่เหลือก็เจ็บกันไปตามระเบียบ นี่ละครับวีรกรรมเด็กช่างกล แต่พวกเราไม่รังแกใครก่อนนะครับ ที่นี่ก็ต้องย้ายไปทำงานที่บ้านเจ้ายาที่คลองบางไผ่ ทุกเย็นเพื่อนๆก็เลยไปรวมตัวกันที่นั้น บ้านเจ้ายาอยู่ติดคลองภาษีเจริญสนุกครับ ก็มีไอ้เตือนไปด้วยทุกวัน มันกลัวลูกหลงจากเหตูการณ์วันนั้น เย็นวันหนึ่งไอ้เตือนก็ยืนอยู่หน้าประตูบ้านพร้อมพวกเรา ทันใดนั้นเจ้าเม้งก็บอกไอ้เตือนว่า"ไอ้เตือนรีบหนีเร็วรถเขาจะมาจับมึงแล้ว"ไอ้เตือนตกใจวิ่งแบบชนอะไรต่อมิอะไรเข้าไปในบ้าน พวกเราก็หัวเราะกันเพราะรถคันนั้นมันเป็นรถ "รถดูดส้วม"
(ไอ้เตือนมันถูกเลี้ยงมาอย่างดีมันเลยไม่รู้จักนะครับ)
21 กันยายน 2550 05:23 น.
sonax0651
ณ.แถวศูนย์การค้าใหม่นครหลวงเมื่อปี พ.ศ 2524 มีกลุ่มเพื่อนๆของเราประมาณ5-6คน พวกเราจะเฮฮาไปไหนไปกัน เรียนเป็นเรียน เล่นเป็นเล่น เมาเป็นเมา ทุกๆวันเราจะไปรวมกันที่บ้านเช่าของอาจารย์สมยศ ศ อาจารย์สอนวิชาเขียนแบบ แล้วอาจารย์จะสอนเทคนิคต่างๆมากมาย ตามแต่ว่าวันนั้นจะมีสเบียงมากน้อยแค่ไหน ถ้าเป็นวันสิ้นเดือนก็ยาวหน่อ ย แล้ววันนี้ในคืนนี้ก็มี เจ้าเม้ง เจ้าอุ๊ ยา เราและเพื่อนอีก3-4คน ไปร่วมกันเรียนพิเศษ ก็คุยกันไปต่างๆนาๆ ด้วยว่าวันนี้สมาชิกมาเยอะ เสบียงก็เยอะมากเป็นพิเศษ เพราะปฏิบัติการลงขันไง ยิ่งดึกก็ยิ่งสนุกเพราะสเบียงมากันหลายขวดมาก ก็อ้อแอ้ไปกันตามระเบียบ ตกดึกก็เริ่มหิวละซิ กับแกล้มก็หมดวะ เจ้าเม้งบอกเพื่อน แล้วก็ตะโกนบอกเจ้าอุ๊ว่า ทำกับแกล้มมาหน่อยนะ เจ้าอุ๊ก็ตะโกนกับมาว่า ได้เพื่อน รอเดี๋ยวนะ แล้วทุกคนก็รอเจ้าอุ๊ อุ๊เป็นคนทำกับข้าวเก่งบ้านของอุ๊อยู่นครชัยศรี แม่ของทำน้ำพริกได้อร่อยมากเลย บ้านของอุ๊เป็นบ้านสวน ลืมไปบ้านอาจารย์สมยศก็ป็นบ้านในสวนเหมือนกัน อยู่หลังโรงหนังนครหลวงรามาตรงสามแยกไฟฉาย สักพักเจ้าอุ๊ก็ขึ้นมาพร้อมกับแกล้ม2อย่าง ไฟก็ไม่ค่อยสว่างดูแล้วเป็นยำไส้กรอก กับผัดอะไรสัดอย่าง ด้วยความหิวบวก
ความมึนก็ซัดกันเต็มที่ หลังจากเก็บกวาดแล้วหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน
เวลาก็5ทุ่มแล้วมัง พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก อาจารญ์ก็เข้านอนแล้ว ก็เลยค้างที่บ้านอาจรย์กันเลย พอถึงตอนเช้ามาต่างคนต่างก็ทำธุระส่วนตัวกัน ใครอาบน้ำ
ฯลฯ เรื่องมาจบลงตรงที่เจ้ายานี้นะซิ มันตื่นสายกว่าเพื่อน พอมันตื่นมาก็ล้างหน้าล้างตา พวกเราเตรียมไปโรงเรียนกันแล้ว มันก็ตะโกนถามว่าใครเห็นรองเท้ารองเท้าแตะสีแดงกูไหมวะ หาไม่เจอวะ ทุกคนก็ไม่มีใครเห็น จนเจ้าอุ๊ก็บอกว่า
พวกมึงจำยำไส้กรอกได้ไหมวะ เจ้าเม้งบอกว่า เออแล้วไง
เจ้าอุ๊ก็บอกว่า"ก็นั่นละรองเท้าไอ้ยามันนะกูเห็นไส้กรอกมันหมด กูหวังดีกลัวพวกมึงไม่อิ่มนะ
(ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำไงครับ)
หน้าส่วนตัว
1554
