9 ตุลาคม 2550 04:53 น.
sonax0651
ยามย่ำรุ่งลุกขึ้นตื่นจากความฝัน
วิเวกพลันเสียงหรีดและจักจั่น
เสียงเศร้าเศร้าปะปนนั้นเข้ากัน
ใยสวรรค์ช่างแกล้งให้เศร้าใจ
เสียงหรีดริ่งเรไรแทนเสียงข้า
ร้องเรียกมาให้ไกลถึงหน้ามล
ทั้งเจ็บปวดรวดร้าวเศร้าเหลือทน
น้ำใจคนช่างไร้ความเมตตา
เฝ้าตามหาตามง้อทุกเช้าค่ำ
ด้วยน้ำคำใสซื่อมิหลอกอำ
แต่นวลน้องที่เธอนึกจะทำ
คนใจดำนำรักไปให้ใคร
เขาอยู่ใกล้ใช่ไหมละกานดา
ตัวพี่ยาตั้งใจไปสู่ขอ
แต่น้องนางใจโล้เลใยไม่รอ
โถความพอของเธอไม่มีเลย
อยากฝากจันทร์ใกล้รุ่งไปช่วยบอก
คนช้ำชอกคนหนึ่งยังเฝ้าหา
น้ำตาร่วงตกในเกือบทุกครา
นานแล้วหนาที่ข้าตายทั้งเป็น
8 ตุลาคม 2550 05:40 น.
sonax0651
ด้วยสองมือด้วยแรงที่แข็งขัน
จะบากบั่นสร้างฐานที่มั่นคง
ด้วยจิตใจเปี่ยมล้นจะดำรง
ความมั่นคงทรัพย์สินแลปัญญา
ถึงเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าสักเพียงไหน
ด้วยหัวใจที่ใฝ่หาอนาคต
จะไม่ขอหยุดยั้งความทรหด
ไม่คิดคดต่อใจที่หวังดี
จะสร้างเสริมเติมต่อสิ่งที่ขาด
ใช้ความฉลาดปราดเปรื่องเท่าทีมี
จะสร้างสรรค์วันหน้าให้คนดี
เท่าชีวีที่มีจะรีบทำ
ขอเพียงเธอได้กลับมารับขวัญ
มาทำฝันร่วมกันเถิดกานดา
ชั่วชีวาพี่นั้นจะสรรหา
จะรีบพาน้องยาไปแต่งงาน
8 ตุลาคม 2550 03:29 น.
sonax0651
ยามค่ำคืนเหน็บหนาวปลายหน้าฝน
เสียงล่วงหล่นป่นกันเป็นเสียงเพลง
ดั่งหัวใจที่ใสเป็นกันเอง
เพราะกริ่งเกรงตัวเธอหลงลืมใจ
เปรียบประดุจน้ำฝนบ่นแทนพี่
ทุกวิถีที่ย้ำซ้ำเสมอ
เสียงสายฝนรินรดอยากได้เจอ
กับตัวเธอที่อยู่แม้นแสนไกล
เสียงสายฝนซัดซาดแทนใจพี่
ดวงฤดีเธอจ๋าเธออยู่ไหน
กลับมาเถิดกลับมาให้ชื่นใจ
มีเยื่อใยให้พี่บางเป็นครั้งคราว
ค่ำคืนนี้เหม่อมองบนท้องฟ้า
แม้จันทราดาราไม่พราวแสง
จะเก็บรักไว้รอแม้หมดแรง
จะไม่แบ่งรักนี้ให้ใครเลย
7 ตุลาคม 2550 17:01 น.
sonax0651
แม้คบกันเวลาดูน้อยนิด
ความใกล้ชิดมิได้น้อยไปเลยหนอ
ขอเพียงเธอดูใจฉันก็พอ
ไม่ย่อท้อต่อเติมความสุขใจ
มั่นดูแลรักษาความคิดถึง
มั่นคำนึงลึกซึ้งถึงใจใคร
มั่นหวงหาอาทรเพราะเยื่อใย
ทั้งหัวใจที่มอบเพียงคนเดียว
ทั้งเช้าสายบ่ายค่ำเฝ้าคิดถึง
ยังตราตรึงเฝ้าเพ้อละเมอหา
เปรียบเสมือนประหนึ่งคือแก้วตา
ต้องรักษาเภทภัยไม่กล้ำกราย
เธอนั้นรู้ว่ารักและคิดถึง
เธอคำนึงที่รักนั้นใหญ่หลวง
แต่เธอทำตัวฉันเจ็บทั้งทรวง
น้ำตาร่วงเพราะเธอไม่รักเลย
7 ตุลาคม 2550 05:46 น.
sonax0651
ค่ำคืนนี้จันทราสาดแสงส่อง
เข้าถึงห้องมองดูน่าสดใส
เสียงสัตว์เล็กสัตว์น้อยร่ำร้องไป
แต่หัวใจของเราเศร้าเหลือเกิน
เหม่อมองดูท้องฟ้าอย่างเดียวดาย
น่าใจหายดวงดาวไม่พราวแสง
สุดอ้างว้างระทมหมดสิ้นแรง
ช่างแห้งแล้งแสงดาวมาปลอบใจ
ใครใครเขาเย้ายวนกันเป็นคู่
เราหดหู่อยู่เดียวเปลี่ยวเหลือหลาย
อันความรักที่มีนั้นกลับกลาย
ต้องแหนงหน่ายจากกันทุกวันคืน
เธออยู่ไหนหัวใจพี่เฝ้าหา
เธอควรค่าที่พี่ได้เฝ้าฝัน
ถึงมาดแม้นให้เราต้องจากกัน
จะประกันว่าคิดถึงตลอดไป
หน้าส่วนตัว
777
