28 มิถุนายน 2548 23:46 น.
someone in blue
To หญิง Florida USA
ต้องขอโทษจริงๆนะ หญิง ที่ ไม่ได้ mail ไปหาเลย เกือบเดือน พอดีมันเกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย แต่เราก็ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร และไม่มีโอกาส ปรึกษาเธอด้วย
เมื่อช่วงต้นเดือน เขามี meeting นอกสถานที่ ของบริษัทในเครือทั้งหมด 2 วัน 1 คืน ที่ริมทะเล เราก็ไปกับเขากัน ภายในงานเขามีให้แต่งชุดแฟนซี กันในคืนนั้นด้วย เป็นชื่อ back to school night ให้ทุกคนใส่ชุดนักเรียน ประกวดกันในงาน คืนนั้น เราใส่ชุดนักเรียน ม.ต้น และถักผมเปีย งานนั้น เขต เขาเข้าแก๊งเดียวกับพี่ๆที่แผนกเขา เป็นเด็กช่าง ดูแล้วตลกมาก พอเสร็จจากงาน แล้วเขาก็ชวนเราไปเดินเล่นริมทะเล คลื่นทะเลยามค่ำคืน ช่างดูสวยงาม ลึกลับ เหมือนกับเขตเขาเลย เดินๆไปก็คุยไปเรื่องนั้นเรื่องนี้ แอบมีความสุขอยู่ลึกๆในใจ สักพักเริ่มรู้สึกหนาว เขตเขาเหมือนจะรู้ ก็ถอดเอาเสื้อมาห่มให้ เดินต่อไปสักพัก ก็รู้สึกเจ็บที่เท้า เหมือนเหยียบอะไรเข้า เราล้มลง เขตเขาก็ก้มดูเห็นเลือดไหลเยอะมาก สงสัยโดนขวดแก้วบาด เราตกใจมาก เขตเขาก็อุ้มเราแล้ววิ่งกลับไปที่โรงแรม ไปให้พยาบาลทำแผลให้ เราเพิ่งรู้สึกนะ ว่าอ้อมกอดเขาช่างอบอุ่นอะไรอย่างนี้ ตอนนี้ กระมัง ที่เรารู้สึกแล้วว่า เรารักเขาเข้าแล้ว
พอถึงห้องพยาบาล พยาบาลเขาก็ทำแผลให้ แสบมาก เขาก็มากุมมือเราไว้ พอหมอฉีดยา แล้วเขาก็พยุงเรากลับห้องพัก ที่น่าแปลกคือ ตอนเช้า เราเห็นรองเท้าทั้ง 2 ข้างวางอยู่หน้าห้อง เราจำได้ว่าเราทำหล่นตรงที่เราโดนบาด พอถามพี่ที่แผนก ที่นอนห้องเดียวกัน เขาก็บอกว่าผู้ชายคนที่พามาส่งเมื่อคืน เขาเอามาให้ตอนใกล้เช้า สงสัยเขาจะกลับไปหาให้ หลังจากกลับมา ครั้งนี้ เรา2คน จึงสนิทกันมากขึ้น มีหลายครั้งนะที่เราแอบมองเขา รู้สึกอบอุ่นยังไงไม่ถูก แต่ก็รู้ตัวดีว่าเขามี เจ้าของแล้ว แต่เราก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายไปกว่า นี้ แล้ว จริงๆ นะ
ทุกๆวัน ที่ผ่านไป ไวเหมือนโกหก แล้วช่วงฝึกงานก็จบลง ก่อนจบการฝึกงาน 1 สัปดาห์ งานของเราก็เสร็จ ทางผู้จัดการพอใจมาก ส่งให้ผู้บริหารสำนักงานใหญ่ดู ถ้าอนุมัติ เขาจะทำตาม แล้วเขาจะมีประกาศนียบัตรพิเศษ นอกจากใบผ่านงานให้เราอีก แล้วคืนวันศุกร์สุดท้ายของการฝึกงานก็มาถึง พวกพี่ๆเขาพาไปเลี้ยงส่ง กัน เขตเขาก็มาด้วยเพราะ ช่วง เดือนสุดท้าย เขาต้องมาประสานงานทีแผนกของเรา
หลังจากงานนั้น ขากลับบ้าน เรารู้ตัวว่ามึนๆ (คนไม่เคยกิน กินไป 2 แก้ว ก็ไม่ไหวแล้ว) แต่ก็ยังมีสติ อยู่ แต่เขตสิ ท่าจะแย่ พวกพี่ๆที่ทำงาน ไม่ยอมให้กลับ กว่าจะกลับกันได้ ขากลับ ดูๆเขาเมาแล้วก็ น่ารักดี ดูท่าทางเขาจะไม่ไหวมากก็เลยถาม เขา เขาก็บอกว่าไหว เราก็ให้เขาพักที่บ้านก่อน บอกว่า พักที่บ้าน ดื่มน้ำก่อนแล้วกัน แล้วก็พาเขามานั่งที่โซฟาที่บ้าน พอเราเดินไปหยิบน้ำมาให้เขา เขาก็ล้ม ฟุบกับโซฟาไป เราพยายาม เขย่าตัวแล้ว เขาก็ไม่ตื่น เหนื่อย นั่งมองเขา มองใกล้ๆ ตอนเขาหลับ นี่น่ารักดีนะ (ความจริง เราแอบขโมย จูบเขา 1 ทีด้วย อย่าบอกใครนะ เพราะเราคิดว่า อาจเป็นครั้ง แรก และ ครั้งเดียวในชีวิตก็ได้) ดีนะที่วันนี้ ที่บ้านเราเขาไม่อยู่ ไปบ้านย่า กลับเย็นวันอาทิตย์เลย เราก็ปล่อยเขานอน แล้วก็ไปอาบน้ำ พอออกมา เดินผ่านโซฟา มองดู เขต หายไปเราก็เดินหา กลัวว่าเขาหายไปไหน แต่บ้านก็ไม่ได้เปิด คิดไปคิดมา เดินไปแต่งตัวก่อนดีกว่า เดินจะเข้าห้องนอน เห็นเขานั่งอยู่ข้างๆประตู ก็ตกใจ ถามว่าเป็นอะไร เขาลุกขึ้นมองหน้า แล้วก็กอดเรา แล้วก็พูดว่า น้ำรู้ไหม เขตรักน้ำนะ รักมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ก่อนเจอ แฟนเขาด้วย แต่เขาไม่กล้าบอกน้ำ เขากลัวเสียน้ำไป กลัวน้ำไม่ยอมเป็นเพื่อนกับเขาอีก แล้วเขาก็จูบเรา แล้ว ก็ผลักประตูห้องเรา แล้วเขาก็ดันเราขึ้นเตียง เราทำอะไรไม่ถูกเลย รักเขา เราก็รัก แต่เราก็ไม่เคย และก็ไม่อยากให้อะไรๆเป็นอย่างนี้ แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ ต่อความรักที่มีต่อเขา เราผิดมากไหมหญิง เรารู้นะว่าเราไม่ควรปล่อยให้เป็นอย่างนี้
รู้สึกตัวตอนเช้า เขาเข้ามากอดเรา และกระซิบเบาๆข้างๆหู ขอโทษนะ เราได้แต่นิ่ง ทำอะไรไม่ถูก เราสับสนไปหมด เขายังคงนอนกอดเราอยู่ เราลุกขึ้น และบอกว่า ต้องไปอาบน้ำแล้ว เขาก็อาบน้ำห้องข้างล่าง ก่อนกลับ เขาจับมือเราขึ้นมาก่อนจะพูดว่า ถึงแม้เขตจะไม่มีสิทธิ์พูดคำๆนี้ก็ตาม แต่เขตอยากให้น้ำรู้ไว้ นะ เขตรักน้ำ เราก็ไม่อยากจะถามเขากลับนะว่า แล้วแฟนเขาล่ะ แต่เราก็ได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ถูก
3 วันมาแล้ว ที่เราไม่รับโทรศัพท์เขา เราไม่รู้จะพูดอย่างไร จะทำตัวอย่างไรดี ถ้าจะถามในใจเราว่า เรารักเขาไหม คงไม่ต้องใช้เวลาคิดคำตอบของคำถามนี้เลย แต่ มันยังมีอะไรอีกมาก กั้นกลางระหว่าง เราและเขา ทั้งความเป็นเพื่อน ทั้งความกลัว และที่สำคัญที่สุด แฟนของเขา
เขาพยายามมาหาที่บ้าน แต่เราก็ให้คนที่บ้านบอกว่าเราไม่อยู่ แล้วแม่เราเขาก็มาถามว่า ทะเลาะอะไรกันเหรอ ปกติ เห็นสนิทกันมาตั้งแต่เล็กๆแล้ว ไม่น่าจะโกรธกันนานเหมือนคราวนี้เลย เราก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เขาโทรเข้ามาฝากข้อความเป็น 10 แต่เราก็ไม่กล้าเปิดอ่าน เราคิดว่า เราหายไปจากชีวิตเขาคงจะดีกว่า
เปิดเทอม 2 วันแรกเราไม่ไปเรียน อ้างที่บ้านว่าไม่สบาย เขตเขาก็มาหาทุกเย็น แต่ก็ไม่ได้เข้ามา จนวันที่ 3 ตอนสายๆเขาเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เราทำอะไรไม่ถูก เขาก็ถามว่า ทำไมทำอย่างนี้ เขาเป็นห่วงมากนะ เราก็บอกเขาได้ว่า เราไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ ปล่อยเราไว้อย่างนี้ดีกว่า เราไม่อยากให้แฟนของเขต เขาหาว่าเราแย่งแฟนของเขา เขาก็บอก อะไรจะเกิด ก็ต้องเกิด เขาจะไม่ยอมปล่อยเวลาที่เหลืออยู่ให้เสียไปมากกว่านี้อีกแล้ว เขาปล่อยให้ เรา2คน คิดกันอย่างนี้มากนานมาก เราก็พอจะรู้ว่า เราก็พอจะมีใจให้เขาบ้าง เขาเพียงอยากจะมาขอความมั่นใจจากเรา วันนี้เขาพร้อมจะไปสารภาพกับแฟนเขาแล้ว เขารอเพียงเราพร้อม เท่านั้น บ่ายนี้ แฟนเขาจะกลับมาจากต่างจังหวัด เราไม่พูดอะไรได้แต่ร้องไห้ กับเขา
แล้วเขาก็พามาบ้านของแฟนเขา หน้าบ้านมีรถคันหนึ่งคุ้นๆจอดอยู่ เจอ ต่าย แฟนเขาอยู่หน้าบ้าน เขาเลยจูงต่ายไปคุย ว่า เรา 2 คนมีอะไรจะคุยกับต่ายหน่อย ต่ายเขาก็เดินไป ไปหาที่เงียบๆคุยกัน พอคุยให้ต่ายฟัง ต่ายก็นิ่งไปนิด ก่อนจะลุกขึ้นและวิ่งหนีไป เขตวิ่งตามไป เราทำอะไรไม่ถูก จึงค่อยๆเดินออกจากบ้าน เดินสวนกับเบิ้ม เพื่อนเก่าของเขต ตรงประตูบ้าน เขาถามว่าเรามาทำไมเหรอ เราไม่ตอบเดินออกจากบ้านไป เดินไปได้สักพัก นึกอะไรไม่ออก เดินไปเรื่อยๆ จนเหนื่อย ก็นั่งพักริมม้านั่งที่สวนสาธารณะ น้ำตามันจะไหลให้ได้
อยู่ดีๆ มีรถคันที่จอดหน้าบ้านต่าย มาจอด เขต ต่าย เบิ้ม วิ่งลงมาหา บอกว่า หาตั้งนาน ทำไมถึงเดินออกมาอย่างนี้ เราก็บอกว่า เราไม่อยากเป็นส่วนเกิน ระหว่าง เขากับ ต่ายอีกแล้ว และก็ไม่กล้า พบหน้าใครอีก ต่ายเดินเข้ามา จับมือเราและพูดว่า ต่ายขอโทษด้วย ที่ไม่ได้บอกน้ำก่อน ทำให้น้ำต้องลำบากใจ คือ วันนี้ต่ายจะมาบอกกับน้ำว่า ต่ายกับเบิ้ม คบกันมา สักพักแล้ว จริงๆเขตเขาก็รู้เรื่องนี้ มา 2 วันแล้ว แต่เขาไม่ให้บอกน้ำ เขาให้เราช่วยเล่นละคร แกล้งน้ำน่ะ
เราหันไปหนาเขต น้ำตาจะไหล ถามเขาว่า ทำไมทำอย่างนี้ เขาก็เดินมาใกล้ๆบอกว่า ก็น้ำทำให้เขตทรมานใจ ไม่ยอมรับสายตั้ง เกือบสัปดาห์ รู้ไหม เขตจะแย่อยู่แล้ว ต้องแกล้งคืนมั่ง เราได้แต่ทุบเขา คนบ้า คนบ้า ค้นบ้า เขาจับมือเราและพูดว่า จากนี้ไป เขตไม่อยากให้น้ำคิดว่าน้ำเป็นส่วนเกินของเขตอีกนะ เพราะ น้ำ ไม่เคยเป็นอย่างอื่นเลย นอกจาก คนที่เขตคิดถึง ทุกเวลา น้ำตา ของน้ำ ไหลพราก ก่อนจะพูดกับเขต เขตรู้ไหม ทำไมน้ำถึงรักเขต เขาส่ายหน้า เราจึงพูดต่อ เพราะเขตอยู่กับน้ำทุกครั้ง ที่น้ำหัวเราะ อยู่กับน้ำทุกครั้งที่น้ำร้องไห้ และอยู่กับน้ำ ทุกครั้งที่น้ำต้องการใครสักคน เขตคอยดูแล ปกป้องน้ำเสมอมา น้ำรู้นะที่เขตพยายามทำเพื่อน้ำ ถึงแม้จะไม่ได้บอก และน้ำอยากจะพูดกับเขตมานานแล้วเหมือนกัน น้ำรักเขตนะ..............
อยากเจอหญิงเร็วๆจัง อยากเล่าให้ฟังมากกว่านี้ ก็รู้นะว่าอีก แค่อาทิตย์เดียวเธอก็จะกลับแล้ว แต่ ก็อยากให้เธอรู้ก่อนเธอจะกลับมา กลัวเธอเป็นห่วงที่ไม่ได้ mail ไปหานาน
คิดถึงมากกกกกกกกกกก
น้ำ
กรุงเทพฯ
ประเทศไทย
ปล. ที่ทำงาน เขาติดต่อมาว่า ถ้าเราจบแล้วเขาจะขอตัวไปทำงานที่นั่นต่อเลย
11 มิถุนายน 2548 01:48 น.
someone in blue
To หญิง Florida USA
วันนี้ เขตมารับสาย สาเหตุน่ะเหรอ เมื่อวานตอนเย็น ฝนตกหนักมาก แล้วเราต้องแวะไปเอาแบบงานที่สั่งทำที่ร้าน เขต เขาลุยฝนไปเอามาให้ กลับมาตัวเปียกโซกเลย เขาก็เลยถอดเสื้อ แล้วใส่เสื้อยืดที่ไว้ใช้เล่นกีฬา ขากลับบ้าน รถติดมาก พอถึงบ้าน เราก็ให้เขามาอาบน้ำ แล้วเอาเสื้อเราใส่จะได้แห้ง แล้วเขาก็ขับกลับบ้าน ตอน 3 ทุ่มครึ่ง โทรไปหา คุณแม่ของเขา บอกว่านอนแล้ว ไม่ค่อยสบาย วันนี้เลยมาสาย เช้านี้ เราต้มโจ้กให้เขาทาน ป้อนเขาบนรถ ตอนสายๆ โทรไปหา เขาก็บอกไม่เป็นไร แต่น้ำเสียงไม่ค่อยดี ตอนเย็น บอกให้เขาแวะโรงพยาบาล เขาไม่ยอมแวะบอกว่าเดี๋ยวกินยาก็หาย ดื้อมาก ทำไมนะ พวกผู้ชายไม่ค่อยชอบไปหาหมอกัน เราก็ไม่ยอมเหมือนกัน เพราะ อาการดูจะเป็นไข้ด้วย ท่าทางแย่มาก บอกว่าที่เขาเป็นอย่างนี้เพราะเรา ถ้าไม่ไปหาหมอ เราจะรู้สึกไม่ดีมากๆ เขาก็บอกไม่เกี่ยวกัน แล้วเราก็ทะเลาะกันพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะยอม เพราะเรายื่นคำขาด หมอเขาถามว่าจะทานยาหรือจะฉีด เขาหน้าซีด ไม่ยอมฉีดยา ดูสิ นอกจากกลัวหมอแล้วยังกลัวเข็มอีก ต่อรองกับหมอตั้งนาน ขอทานยาเพิ่มขึ้นแต่ไม่ฉีด หมอบอกว่า จะหายช้า พอดี มะรืน เขามี present งานให้หัวหน้าเขา เขากลัวไม่มีเสียง และกลัวเป็นไข้ เขาจึงยอมโดนเข็มทิ่ม บ่น ระงมเลย ตลอดทางกลับบ้าน ดูๆไปก็เหมือนเด็กเลยนะ
พักนี้ เขาดูซึมๆบ่อยๆ ลองเลียบๆเคียงๆถาม เขาบอกว่าเขาทะเลาะกับต่าย พักนี้ดูต่ายไม่ค่อยเข้าใจเขา เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เราก็ได้แต่ปลอบ แต่นี่ก็ยังดีนะที่เขาไม่เอาเรื่องส่วนตัวไปปนกับเรื่องงาน ตอนเย็น เลยชวนเขาไปดูหนังแก้เครียด เผื่อว่าจะดีขึ้น พรุ่งนี้วันเสาร์ หลังจากหนังจบ เขาก็พาเราไปกินข้าวต้มรอบดึก ก่อนส่งที่บ้าน
วันจันทร์ มาถึงเร็วมาก พอเจอเขา หน้าเขาเครียดยิ่งกว่าวันศุกร์อีก เลยคุยกันในที่จอดรถก่อน เขาบอกว่า เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ต่ายกลับมาจากต่างจังหวัด เขากับต่ายทะเลาะกันหนักขึ้น จนวันอาทิตย์ ต่ายเขากลับไป แต่ก็ยังไม่ดีกัน แล้วยังไม่ยอมรับโทรศัพท์ เขาอีก เขาเลยรู้สึกอึดอัดมากๆ ไข้จะกลับเอา เราเลยบอกเขาว่า ใจเย็นๆ เดี่ยวจะช่วยคุยให้ แล้วเราก็โทรไปคุยกับต่ายให้เขา ต่ายเขาก็ยอมรับว่าอยู่นู่น แล้วก็หงุดหงิดเหมือนกัน ไม่ค่อยได้เจอกันก็คิดถึง แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ที่เขาก็ไม่ค่อยสนใจ เราก็เลยบอกต่ายไปว่า เขตเขาไม่ค่อยสบายด้วย แล้วก็วันนี้ เขาต้องมี present งานให้หัวหน้า เขาคงจะเครียดเหมือนกัน เราก็ช่วยคุยให้สักพัก พอต่ายเริ่มจะเข้าใจมากขึ้น และเริ่มใจเย็นขึ้น ต่ายก็เริ่มบอกบ้างว่า ต่ายเดินทางมาไกล เหนื่อย แต่เขตเขาก็ไม่เข้าใจ เราก็เลยช่วยคุยให้ แล้ว พอตอนเย็น เราก็ให้เขตเขาโทรไปหาต่ายอีกที แล้วให้ทั้ง 2 คนคุยกัน ก็กว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ วันนี้เลยกลับบ้านดึกเลย พูดตรงๆนะ บางทีเราก็รู้สึกบาปเหมือนกัน ที่เราคิดอยากให้เขาเลิกกัน แต่ เราก็ไม่อยากให้เขาเสียใจ เพราะเราคงจะทนไม่ได้เช่นกัน ที่ได้เห็น จริงไหม แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ
ได้เห็นรูปที่ส่งมาให้ดูแล้วนะ วิวสวยมากเลย ยังไงหญิงเที่ยวเผื่อน้ำด้วยนะ และก็ระวังตัวด้วยล่ะ จริงสิ ครอบครัวที่ไปอยู่ที่หญิงบอกว่าเขามีแต่ลูกชาย อยากได้ลูกสาวบ้าง ทำไมเธอไม่เป็นลูกบุญธรรมเขาไปเลยล่ะ เขาก็ใจดีไม่ใช่เหรอ แต่ยังไง ก็ใจเย็นๆแล้วกันนะรอให้อยู่กันไปนานๆก่อน ให้รู้นิสัยกันมากๆก่อน นะ
ดูแลสุขภาพด้วยนะ
คิดถึงที่สุด
น้ำ
กรุงเทพฯ
ประเทศไทย
8 มิถุนายน 2548 22:48 น.
someone in blue
To หญิง Florida USA
นี่ ที่ว่าไม่ว่างเราก็พอจะเข้าใจนะ แต่นี่หล่อนเล่น โทรมาคุยแต่ 3 คำแล้วก็ว่างเนี่ยะนะ .... แต่ก็ยังดีที่ยังได้รู้ว่า ถึงแล้ว ปลอดภัย ก็ดีแล้ว แล้วอย่าไปทำอะไรเปิ่นๆให้เขาหัวเราะเอาล่ะ ยังไงก็ พยายามเข้านะ อดทนไว้แล้วกัน มีอะไรก็โทรมานะ
วันนี้ก็วันที่ 3 แล้ว ที่เราไปฝึกงาน
เมื่อวานนี้ เขต เขามารับเราตอนเช้าด้วย เราก็รู้นะว่าควรวางตัวอย่างไร แต่ก็แอบ มีความสุขลึกๆไม่ได้ บรรยากาศ 2 ข้างทาง ดูสวยงามไปหมด แต่มาคิดอีกทีก็อดน้อยใจไม่ได้ ว่าที่นั่งตรงนี้ ที่เรานั่งนี้ เป็นของตัวจริงของเขา เราก็เป็นเพียงแค่...เพื่อนสนิท ..เท่านั้น คิดแล้ว นึกถึงเพลง เพื่อนสนิท ของ Endorphin จริงๆ นั่งรถไม่ทันไร ก็ถึงที่ทำงานแล้ว ที่เขาบอกกันว่า ช่วงเวลามีความสุขช่างผ่านไปเร็ว มันคงจะจริงกระมัง ก่อนลงจากรถ เขตเขาก็บอกว่า เย็นนี้เลิกงานแล้วเขาจะโทรมาหา จะได้กลับด้วยกัน
พอไปถึงที่ทำงาน หัวหน้าก็พาไปรู้จักกับหัวหน้าใหญ่ (ลืมบอกไปว่า เมื่อวาน เค้าไปประชุมเลยไม่ได้เจอ) ไม่น่าเชื่อเลยว่า อายุน่าจะ30ต้นๆ จะเก่งขนาดนี้ เป็น doc แล้ว จากนั้น ก็ให้งานเรามา 1 ชิ้น ให้ส่งงานเข้าประกวดกับโครงการของบริษัทในเครือทั้งหมด โดยให้คิดผลิตภัณฑ์ใหม่ พอให้งานเสร็จเขาก็ไปทำงานต่อ เรามีที่นั่งชั่วคราวอยู่ถัดจากโต๊ะหัวหน้านิดหน่อย วันนี้ทั้งวันก็เลย นั่งดูผลิตภัณฑ์ที่ทางบริษัทเขามีอยู่ แล้วก็นั่งดูข้อมูลใน internet เขาบอกว่า ต้องส่งก่อนประชุมใหญ่ของทางบริษัทแม่ ที่จะมีในอาทิตย์หน้านี้ แล้ว เท่ากับเรามีเวลาทำประมาณ 5 วัน อือ.....เอางี้เลยนะเนี่ย พอพักเที่ยง วันนี้ ผู้จัดการใหญ่ พาไปเลี้ยงข้าวตอนรับกันทั้งแผนก
เวลาตลอดวันช่างผ่านไปช้าจริงๆ กว่าจะถึงตอนเย็น เขตโทรมาก่อนหมดเวลาสักครู่ นัดกันเจอที่ชั้น 2 หน้าร้านขายของ ขากลับ ก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย เราเพิ่งรู้นะว่าเขาออกจากบ้านมาไม่ได้ทานข้าวเช้า ก็เลยว่า จะทำมาให้กินในรถ
พอมาวันนี้ ตอนเช้า ตื่นแต่เช้าเลย ทีแรกจะทำข้าวมาให้ แต่คิดไปคิดมา ไม่ได้เตรียมของมามาก เลยทำแซนวิช ไปให้กินกัน ไม่น่าเชื่อเลยว่า ที่คุณยายข้างบ้านสอนทำอาหารตั้งแต่เล็กๆ จะได้มาใช้ (เธอคงจำได้ใช่ไหม ที่คุณยายข้างบ้านเราเขาเคยอยู่ในวังมาก่อน ทำอาหารอร่อยมาก ตอนเด็กๆเราชอบไปช่วยท่านทำ) เขตเขาก็กินไปขับรถไป เขาชมว่าอร่อยมากไม่น่าเชื่อรู้จักกันมาตั้งนาน ไม่เคยได้กิน เราก็บอกว่า ไม่กล้าทำให้ใครกิน กลัวไม่ถูกปาก เขากินจนหมดเลย เราก็บอกว่า จะทำข้าวให้ทาน แต่ต้องแวะซื้อของก่อนกลับบ้านนะ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร อย่าต้องลำบากเลย อย่างนี้แหละ สะดวกดี
วันนี้ ก็ทำงานต่อ นอกจากงานชิ้นแรกแล้ว วันนี้หัวหน้าให้ช่วยร่างจดหมายไปหา supplier ที่ต่างประเทศด้วย ก็พยายามแล้วแต่ก็ยังมีที่ต้องแก้ไขเล็กน้อย ก็ดีนะหัวหน้าเขาก็ใจดีสอนให้
ตอนเย็นก็กลับพร้อมเขตอีก วันนี้ คงต้องพอแค่นี้ก่อนนะ ต้องรีบนอนก่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า เตรียมอาหาร
ยังรอ mail จากเธออยู่นะ
คิดถึงที่สุด
น้ำ
กรุงเทพฯ
ประเทศไทย
7 มิถุนายน 2548 23:44 น.
someone in blue
To หญิง Florida USA
เป็นไงบ้าง ที่โน่นนอากาศหนาวไหม แล้วบ้านที่เขาให้อยู่ด้วย เขาใจดีหรือเปล่า เขารู้ใช่ไหมว่า เธอเป็นคนไทยไปฝึกงานที่นู่นแค่ ไม่กี่เดือน อยู่นู่นเหงาหรือเปล่า ยังไงก็ mail กลับมา หรือ โทรมาหากันบ่อยๆนะ คิดถึงมากๆเลย
ทางฝั่งเรา วันนี้ ไปฝึกงานวันแรก พี่ๆที่นี่เขาใจดีกับเรามาก วันนี้เขาก็แนะนำบริษัทแผนกต่างๆให้ฟัง และก็แนะนำฝ่ายที่เราจะเข้าไปทำ และขอบเขตของงานคร่าวๆ ตอนเย็น เขาก็พาไปเลี้ยงข้าว ไม่น่าเชื่อเลยว่า นอกจากบริษัทเรา จะอยู่ตึกเดียวกับของเขตแล้ว ยังเป็นบริษัทในเครือเดียวกันอีกด้วย ตอนเย็นเลยได้เจอกัน และทานข้าวด้วยกัน ทั้งบริษัทมีแค่ น้ำกับเขต 2 คนที่มาจากที่มหาลัยเรา จริงสิ หญิง น้ำบอกหญิงหรือยังว่า ต่าย แฟนเขต เขาไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด เห็นบอกว่าเป็นบริษัทที่รู้จักกับทางบ้านเขา จะกลับมา อาทิตย์ละครั้ง
น้ำ ก็ไม่อยากจะคิดอะไรมากหรอกนะ แต่ตอนแรกคิดว่า ช่วงฝึกงานนี้ ได้ห่างๆกับเขต เขาบ้าง เผื่อน้ำจะได้ทำใจได้ ไม่คิดอะไรที่มันมากมาย หรือ เกินเลยไปกว่านี้อีก แต่ สุดท้าย กลับกลายเป็นอย่างนี้ไปได้ น้ำจะทำอย่างไรดี ช่วงนี้ เขตเขาก็ดีกับน้ำมากด้วย แล้วเขายังบอกอีกว่า พรุ่งนี้จะมารับ ไปที่ฝึกงานด้วยกัน จะได้ประหยัด และจะได้ไปเป็นเพื่อนกัน เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี
คิดถึงกันบ้างนะ อย่าเที่ยวเพลินล่ะ อากาศหนาวนะ รักษาสุขภาพด้วย
คิดถึงที่สุด
น้ำ
กรุงเทพฯ
ประเทศไทย
6 มิถุนายน 2548 02:37 น.
someone in blue
และ แล้ว วันนั้น ก็มาถึง
วันนี้ ฉันใส่ชุดขาว ทั้งชุด ใจหนึ่ง ก็นึกดีใจ จะได้ทำบุญกับ เขต แต่อีกใจ ก็ไม่มั่นใจ
ว่าจะดีหรือเปล่า เพราะ ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
ประมาณ 7.30 น. เขต ขับรถมารับที่หน้าบ้าน
ฉันเปิดประตู เข้าไปนั่งด้านหลัง (เพราะที่ ข้างคนขับ เป็นของ ต่าย ซึ่งวันนี้ ดูท่าทีต่างจากวันนั้น มาก)
เขตเริ่ม พูดขึ้นมาก่อน
สงสัยวันนี้ ต้องไปกัน 3 คนแล้วนะ เพราะ เบิ้ม ไม่ว่าง ต้องไปธุระต่างจังหวัด กับที่บ้านตั้งแต่เมื่อคืน
สิ้นเสียงเขต ความเงียบเข้ามาปกคลุมภายในรถอีก
จนกระทั่งเขต เอื้อมมือไปเปิดวิทยุ เสียงเพลง แว่วดังขึ้น
...ฉันคนที่เหงาอยู่ตรงนี้ เธอคงไม่รู้ว่ามีฉัน
เธอได้แต่เห็นฝั่งแสงจันทร์ ฉันแค่ด้านมืดของจันทร์ลางๆ
...ฉันคนที่เหงาอยู่ตรงนี้ ฉันอยู่ตรงนี้อย่างเหน็บหนาว
ได้แต่อ้างว้างปวดร้าวในใจ ที่เธอไม่เคยเห็นเลย ด้านมืดแห่งจันทร์
กว่าจะถึงวัด ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน ทั้งๆที่ไม่ไกล จากที่บ้านมากนัก...
วันนี้ เป็นการทำบุญที่ ตะกุก ตะกัก ที่สุด ดูอะไรมันช่างไม่เป็นใจเสียจริงๆ
แต่เขต ก็ยังพยายามทำทุกอย่างให้ราบรื่น ที่สุด
หลังจากฟังพระท่านเทศ จิตใจก็สงบขึ้น เหมือนท่านจะรู้เลย มีใจความตอนหนึ่งท่านเทศ ถึงของที่รัก
ว่า การยึดติดกับของที่รัก มักเป็นทุกข์ ไม่ได้ ก็เป็นทุกข์ เศร้าโศกเสียใจ แต่พอได้มา ก็เป็นทุกข์ กลัวจะ
เสียของรักไป
เย็นวันนั้น หลังจากกลับบ้าน หญิงก็โทรมาหา
เป็นไงบ้าง
ก็ ดี
แค่นี้เองเหรอ
อือ วันนี้ ไปกัน 3 คนเอง
แล้วเขต เขาว่าอย่างไรบ้างล่ะ
เขาจะว่าอะไรละ เขาก็พยายามทำให้ เรา กับ ต่าย ปรับความเข้าใจกันน่ะสิ
แล้วต่ายเขาว่าอย่างไรบ้างล่ะ
เขาก็คงเริ่มเข้าใจแล้วล่ะ เพราะเขตเขาเล่าเรื่องเรากับเขต ว่าเป็นเพื่อนกันมานาน เขาก็ไม่ว่าอะไร
อือ ก็ดีแล้ว นี่ น้ำ เรามีเรื่องจะบอก
อะไรล่ะ
ต้นเดือนหน้า ก็จะเริ่มฝึกงานแล้วนะ เราโชคดี จดหมายที่สมัครฝึกงาน ที่อเมริกา เค้าตอบรับกลับมาแล้ว ตอนนี้เหลือแต่ วีซ่าอย่างเดียว วันศุกร์นี้ เขานัดไปสัมภาษณ์ ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร
จะไปจริงๆเหรอ
จริงๆก็ไม่อยากไปหรอก เป็นห่วงน้ำ น่ะ
บ้า เหรอ โอกาสมาถึงทั้งที
แล้วน้ำได้ที่ฝึกงานหรือยัง
ได้แล้ว ที่..... น่ะ
จริงเหรอ... เอ.... อยู่ ตึกเดียวกับที่เขตเขาไปฝึกงานเลย นี่
...............
ทำไงดีล่ะ ทีแรกคิดว่า อยู่ห่างกันสักพัก เผื่อจะได้ ดีขึ้นบ้าง
ไม่เป็นไรมั้ง
หรือ น้ำจะ ไปหาที่ใหม่ดี
จะบ้าเหรอ น่าเกลียด
...นี่ก็ใกล้จะฝึกงานมากแล้ว ด้วย
........ To be continue
หน้าส่วนตัว
445
