21 เมษายน 2552 17:17 น.
somebody
รู้ดีอยู่ว่ารักเราได้แค่ไหน
พร้อมลาไกลจากเธอได้เสมอ
หวังแค่เพียงเธอนั้นได้พบเจอ
ทางที่เธอเคยหวังเคยตั้งใจ
จะขอยืนส่งเธออยู่ตรงนี้
อย่าให้หลบหลีกลี้จะได้ไหม
จะขอยืนส่งเธอเดินจากไป
ก้าวสู่แดนแห่งใหม่ร่มพระธรรม
จะขอส่งอนุโมทนาให้
จดจำไว้พูดเรื่องจริงใช่ขำขำ
ไม่ขัดขวางเธอไว้ให้บาปกรรม
เต็มใจทำเพื่อเธอเป็นสุขใจ
ที่ผ่านมาให้มันผ่านไปนะ
แล้วฉันจะมุ่งมั่นไม่หวั่นไหว
นับจากวันที่เธอนั่นเดินจากไป
จะทำบุญบำเพ็ญให้เทียบเท่าเธอ
ขอแค่เพียงเห็นเธอนั้นมีความสุข
ไม่มีทุกข์ในใจมาเสนอ
ขอให้มีแต่สิ่งดีได้พบเจอ
อยากให้เธอมีสุขเท่านั้นพอ
21 เมษายน 2552 17:10 น.
somebody
จากมานานเวลาผ่านมากคิดถึง
ทุกคำนึงคิดถึงบ้านไม่ขาดหาย
จากบ้านมาสู่เมืองใหญ่ใช้แรงกาย
มาค้าขายอยากได้กำไรมี
หวังเก็บเงินส่งกลับให้แม่พ่อ
ที่เฝ้ารอเสริมสร้างความสุขขี
ลูกหญิงชายทั้งหลายบรรดามี
หวังเป็นที่พึ่งพิงของครอบครัว
จากมาไกลแสนห่วงใยเป็นหนักหนา
กาลเวลาผ่านไปใจสลัว
หวั่นในใจมากมายซึ่งความกลัว
พ่อแม่ตัวอยู่ดีสุขอย่างไร
เฝ้าพากเพียรขยันหาและเก็บ
แม้เหนื่อยเหน็บทุกข์ยากสักเพียงไหน
เพียรสู้ทนเพราะความหวังกำลังใจ
จากทางไกลคนทางบ้านที่เฝ้ารอ
แม้จะเหนื่อยและท้อสักแค่ไหน
อดทนไปสู้ด้วยใจที่ร้องขอ
สักวันหนึ่งมั่งมีจนมากพอ
ทั้งแม่พ่อสุขกายสบายใจ
21 เมษายน 2552 17:04 น.
somebody
รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นในใจฉัน
แต่ละวันช่างมากล้นซึ่งความหมาย
แม้จะมีผู้คนอยู่มากมาย
รอบรอบกายก็ไม่เทียบได้กับเธอ
เธอเป็นหนึ่งคนเดียวในใจฉัน
เราผูกพันรักกันมั่นเสมอ
แม้ห่างไกลนานแค่ไหนไม่พบเจอ
ไม่เคยเผลอเหินห่างแอบมีใคร
อยากให้รู้เธอสำคัญกว่าใครอื่น
คนเป็นหมื่นเทียบไม่ได้เข้าใจไหม
มีเพียงเธอคนเดียวรักหมดใจ
ความห่วงใยฉันมีให้ตลอดมา
แม้เวลาผันผ่านนานแค่ไหน
ภายในใจก็ยังคงห่วงหา
หากอยากรู้จริงหรือไม่ให้สบตา
แล้วเธอก็จะรู้ว่าจริงเพียงใด
21 เมษายน 2552 16:36 น.
somebody
คบกันมาเนิ่นนานจนวันนี้
เคยหลบลี้หนีความจริงเพราะหวั่นไหว
เก็บกักไว้ความรู้สึกภายในใจ
ไม่เคยเอ่ยเผยออกไปให้รู้ตัว
เก็บเอาไว้ในใจไม่ได้แล้ว
ไม่ให้แคล้วให้คลาดให้ปวดหัว
ผลออกมาเป็นอย่างไรไม่คิดกลัว
เพราะว่าชัวร์อยู่แล้วจึงเผยใจ
แต่ทำไมใจเต้นเมื่อเจอหน้า
เหมือนคนบ้าสั่นสั่นและหวั่นไหว
พูดติดอ่างไม่คล่องและว่องไว
งงทำไมเป็นแบบนี้ขัดใจจัง
เธอก็อยู่ตรงนี้ที่ตรงหน้า
ธรรมดาหน้าตาไม่ขึงขัง
แถมยังส่งรอยยิ้มที่น่าชัง
ให้ความหวังและเสริมสร้างกำลังใจ
ผลสุดท้ายเธอเอ่ยว่ารักฉัน
คำคำนั้นชิงพูดก่อนคนอ่อนไหว
เพราะไม่กล้าจึงอดพูดออกไป
ผลสุดท้ายตัดหน้าไปโดยคนดี
17 เมษายน 2552 12:40 น.
somebody
หากเธอล้มลงไปในวันนี้
ถูกย่ำยีประนามและผิดหวัง
ไม่มีใครสักคนเขาจริงจัง
หมดพลังร้องไห้เสียน้ำตา
โปรดจำไว้เสียใจได้อย่าสิ้นหวัง
เธอนั้นยังคงมีคนห่วงหา
ทั้งพ่อแม่ปู่ย่าและยายตา
ทั้งนานาญาติมิตรอีกมากมาย
ไม่ใช่มีเธอคนเดียวอยู่บนโลก
เรื่องทุกข์โศกก็ใช่เรื่องเสียหาย
คนทุกคนต่างเหมือนกันทุกราย
เลิกฟูมฟายตั้งสติและคิดทวน
เจอปัญหาหนาหนักในวันนี้
หากหลบลี้หนีไปไม่คิดสวน
เธอคงแพ้เหมือนดังโดนโซ่ตรวน
บางครั้งจวนจะสิ้นลมหายใจ
เลิกอ่อนแอท้อแท้ไม่หลบหนี
ทุกอย่างมีหนทางจะแก้ไข
แม้จะช้านิดหน่อยไม่เป็นไร
อย่างน้อยใจได้เรียนรู้ให้แกร่งเป็น
หน้าส่วนตัว
919
