20 กรกฎาคม 2552 16:27 น.
somebody
สิ่งใดใดชีวิตนี้ที่ผ่านพบ
ได้ประสบหลากหลายให้สงสัย
ค่อยค่อยคิดตรึกตรองครั้งเยาว์วัย
จนเติบใหญ่มีสิ่งใดไม่เปลี่ยนแปลง
จากตอนเด็กเล็กนักแม่เห่กล่อม
ที่กระท่อมบ้านรักไม่หน่ายแหนง
ริ้นไม่ไต่ไรไม่ตอมแม่ระแวง
นอนตะแคงป้องปัดและพัดวี
จนเติบโตช่วยเหลือตัวเองได้
รักที่ให้แม่ไม่คิดจะหน่ายหนี
คอยพร่ำสอนเตือนให้ลูกทำดี
เพื่อชีวีลูกนี้ได้เจริญ
เมื่อเติบใหญ่วัยทำงานผ่านศึกษา
ปรารถนาลูกได้ดีคนสรรเสริญ
แม้ลูกโตเพียงใดไม่เคยเมิน
พร้อมก้าวเดินคุ้มครองปกป้องภัย
ในสายตายังมองลูกเด็กเล็กอยู่
คอยเคียงคู่ปัดป้องทุกสมัย
แม่หวงห่วงลูกดั่งเป็นดวงใจ
เกินกว่าได้จากใครในโลกา
17 กรกฎาคม 2552 16:34 น.
somebody
คือสายใยถักทอสัมพันธ์รัก
เนิ่นนานนักไม่คิดจะผลักไส
แม้เวลาผ่านไปนานเพียงใด
ในหัวใจรักล้นปรี่อยู่เหมือนเดิม
เมื่ออยู่ด้วยใส่ใจมอบไอรัก
ไม่หยุดพักดูแลและต่อเสริม
สิ่งที่ขาดที่หายหามาเติม
จนได้เพิ่มมากมายทุกทุกวัน
เมื่อลาไกลจากไปด้วยหน้าที่
รักล้นปรี่เป็นแรงใจไปถึงฝัน
คอยห่วงหาห่วงใยดูแลกัน
ความผูกพันเพิ่มขึ้นทุกทุกที
ได้อุ่นกายและใจเมื่ออยู่ใกล้
ยามห่างไกลก็อุ่นใจและสุขี
เพราะทุกอย่างถูกใส่ใจเป็นอย่างดี
จากรักที่ล้นปรี่พ่อแม่เรา
อุ่นใดใดในโลกนี้มิเทียมเทียบ
ไม่อาจเปรียบอุ่นไอไม่ปล่อยเหงา
รักดีดีที่หนักแน่นไม่บางเบา
เกินจะกล่าวหมดได้ในหนึ่งวัน
17 กรกฎาคม 2552 15:40 น.
somebody
เฝ้ามองใจดวงนี้ที่ช้ำหนัก
เพราะไปรักภักดีคนไม่เห็นค่า
เจ็บบ้างไหมเหนื่อยบ้างไหมในแววตา
เอ่ยออกมาเสียบ้างให้ระบาย
จะเก็บไว้ทำไมคนเดียวเล่า
เรื่องเก่าเก่าที่ทำให้ใจสลาย
อกกลัดหนองต้องช้ำในจนเกือบตาย
แค่ผู้ชายใจร้ายสนทำไม
เทียบก่อนนี้ต่างกันบ้างหรือเปล่า
เจ็บกี่เท่าทนมาจำได้ไหม
รับได้หรือหากต้องเจ็บและช้ำใจ
ที่เป็นไปยังรับได้อีกหรือเธอ
"เหนื่อยบ้างไหมใจนี้ดวงน้อยน้อย"
ได้ยินถ้อยคำถามใจก็เผลอ
มีน้ำตาเต็มตารู้สึกเบลอ
คงจะเจอคำตอบจากแววตา
จากนี้ไปหัวใจได้คิดตื่น
จะหยิบยื่นความเข้มแข็งแกร่งหนักหนา
จะไม่มีอีกแล้วที่ค้างคา
จากนี้ไปจะห่วงหาเพียงตัวเอง
ทำอะไรเพื่อตัวเองไม่เก็บกด
จะต้องลดละเลิกไปใครข่มเหง
จะไม้ไหนอย่างไรไม่กลัวเกรง
รักตัวเองให้มากก่อนรักใคร
17 กรกฎาคม 2552 11:11 น.
somebody
หาดทรายขาวน้ำทะเลใสอยู่เบื้องหน้า
แลผืนฟ้าสีครามที่กว้างใหญ่
สายลมเย็นพัดมาชุ่มชื่นใจ
สุขเกินใครธรรมชาติรอบรอบตัว
ปล่อยอารมณ์ตามสบา ยไม่รีบร้อน
ได้ผักผ่อนหัวเราะและยิ้ มหัว
มลภาวะเป็นพิษไม่คิดกลัว
เพราะถ้วนทั่วอุดมและสมบูรณ์
มีป่าเขาลำเนาไพรอันกว้างใหญ่
สัมผัสได้ความร่มเย็นไม่สิ้นสูญ
ทั้งสัตว์ป่านานามาเกื้อกูล
ได้เจือจุนพึ่งพาอาศัยกัน
วิถีถิ่นท้องที่เงียบสงบ
ไม่ต้องรบกับใครเพื่อไต่ฝัน
อยู่กันแบบพอเพียงไปทุกวัน
ไม่ฟาดฟันกับใครให้เหนื่อยใจ
ที่สุดแล้วแบบนี้ที่ปรารถนา
ใช้เวลาเต็มที่ไม่เหลวไหล
อยู่ท่ามกลางธรรมชาติดำเนินไป
ไม่วุ่นวายสงบสุขและร่มเย็น
15 กรกฎาคม 2552 16:23 น.
somebody
ฟ้าวันนี้ที่เห็นว่าหมองหม่น
มีหยาดฝนรินรดมาเป็นสาย
คงเปรียบเหมือนใจเธอถูกทำลาย
เมื่อเขากลายเป็นคนไม่จริงใจ
หากอยากร้องร้องออกมาอย่าไปสน
ให้น้ำตาชะล้างใจให้สดใส
ทางข้างหน้าแม้ยาวไกลสักเพียงใด
เพื่อนคนนี้ของเธอไงร่วมก้าวเดิน
จะเคียงข้างไม่ห่างให้สับสน
ท่ามกลางคนลวงหลอกบอกห่างเหิน
ความเสียใจที่ผ่านไปให้หมางเมิน
แค่บังเอิญเจอเมฆฝนเท่านั้นใจ
เปรียบท้องฟ้าเมื่อครามีเมฆฝน
จึงหมองหม่นสีเทาไม่สดใส
แต่พอฝนชะล้างมันออกไป
ฟ้าที่ไกลกลับสดใสได้ดังเดิม
อยากให้เธอเป็นดังเช่นท้องฟ้า
แม้เหนื่อยล้าเพียงใดมีใจเสริม
ฟ้าสดใสไร้หม่นหมองมาต่อเติม
ดังใจเธอที่ถูกเพิ่มรักจากใจ
เพื่อนคนนี้ยินดีเป็นผู้ก่อ
ไม่ย่อท้อรอวันเธอสดใส
แม้ต้องเจอเรื่องเลวร้ายสักเพียงใด
จะเคียงใกล้ไม่ห่างไปให้กังวล
หน้าส่วนตัว
3473
