5 กุมภาพันธ์ 2552 11:00 น.
somebody
เหม่อมองไปฟ้าไกลที่แสนกว้าง
ช่างอ้างว้างหัวใจเป็นหนักหนา
เฝ้าครุ่นคิดถึงวันที่ผ่านมา
และรู้ค่าความรักของสองเรา
ในวันนี้ที่เราต้องไกลห่าง
ระยะทางห่างไกลทำให้เหงา
รับรู้แล้วสิ่งที่เคยแบ่งเบา
ความเหงาเศร้าจากใจนั่นคือเธอ
คิดถึงเธอเหลือเกินได้ยินไหม
ภายในใจยังมีเธอเสมอ
รอคอยวันเธอฉันได้พบเจอ
ที่พร่ำเพ้อเพราะรักหมดหัวใจ
ความอ้างว้างเดียวดายช่างร้ายนัก
หัวใจรักที่เคยได้สดใส
ต้องหม่นหมองในวันเธอห่างไกล
เหลือเส้นใยบางบางมาผูกกัน
คำว่ารักยังพอให้ต่อชีวิต
วันใกล้ชิดกับเธอคือความฝัน
เราสองคนแน่นแฟ้นความผูกพัน
แม้ไกลกันก็ยังคงอุ่นใจ
5 กุมภาพันธ์ 2552 10:50 น.
somebody
เวลานี้เธอคนดีเคยโทรหา
ส่งเสียงมาว่ารักและคิดถึง
ผ่านไปแล้ววันนี้ตั้งเกือบครึ่ง
คนทำซึ้งเงียบหายเสียงไม่มี
เพราะตอนนี้คงเดินทางอยู่สินะ
ก็คงจะเหนื่อยล้าไม่สุขขี
ก็ขอให้เดินทางโดยโชคดี
ฉันคนนี้ส่งใจไปให้เธอ
ถึงที่หมายทักทายกันอีกครั้ง
ฉันนี้ยังรอคอยอยู่เสมอ
คำสัญญาจำได้ที่ให้เธอ
จะไม่เผลอมีใครให้ต้องตรม
จะดูแลตัวเองให้ดีไว้
รักษาใจให้ดีและเหมาะสม
จะคอยส่งใจไปกับสายลม
ได้ดอมดมซาบซึ้งถึงใจเธอ
ตอนกลางคืนระวังยุงกัดด้วย
และให้ช่วยห่มผ้าอยู่เสมอ
และอย่าได้เผลอใจไปพบเจอ
หรือพร่ำเพ้อมีใจให้อีกคน
5 กุมภาพันธ์ 2552 10:39 น.
somebody
ในวันนี้เป็นวันที่พี่ต้องจาก
ที่ซึ่งไกลมากมากใจหวั่นไหว
ในวันนี้พี่ยาจากน้องไป
ภายในใจเหว่ว้าเกินจะทน
คงอีกนานกว่าที่จะได้พบ
ได้ประสบพบหน้ากันอีกหน
จะอย่างไรใช่ว่าจะอับจน
ทางหลุดพ้นความเหงาความเศร้าใจ
ใช้โทรศัพท์ติดต่อและสื่อสาร
เติมน้ำตาลให้กับความอ่อนไหว
ที่ห่อเหี่ยวแช่มชื่นขึ้นทันใด
เป็นเพราะได้หล่อเลี้ยงใจเสียงพี่ยา
คอยส่งผ่านความรักความคิดถึง
ฝากสายลมช่วยซึ้งความห่วงหา
ช่วยนำทางความรักผ่านเวลา
ที่มีค่าส่งไปมอบให้เธอ
ต้องดูแลตัวเองดีดีนะ
แล้วฉันจะทานข้าวอยู่เสมอ
จะดูแลตัวเองเพื่อให้เธอ
เลิกบ่นเพ้อวุ่นวายเป็นห่วงไง
3 กุมภาพันธ์ 2552 17:54 น.
somebody
นึกขำขำย้อนไปในวันหนึ่ง
วันที่ซึ่งเราสองได้หมองหมาง
ฉันคิดว่ารักเธอนั้นจืดจาง
รักเลือนลางเลือนหายไปจากใจ
เธอนั้นคิดฉันปันใจให้ใครอื่น
และทนฝืนยื่นหน้าทำตาใส
ทำว่าเป็นคนที่คอยห่วงใย
ทั้งที่ใจซุกไว้ใครอีกคน
จึงเกิดเรื่องใหญ่โตชวนทะเลาะ
ประจวบเหมาะห่างไกลในเหตุผล
ต่างคนต่างก็ใช้อารมณ์ตน
พูดพร่ำบ่นเรื่องอีกคนอย่างลืมตัว
ผลสุดท้ายจบไม่ได้ไร้คนผิด
บอดสนิทางออกมืดสลัว
ต่างคนต่างไม่ยอมจะเกรงกลัว
ความรักรั่วหล่นหายไปชั่วคราว
เอ่ยออกมาถ้าอย่างนั้นเลิกกันไหม
ห่างกันไปไม่ต้องมาสืบสาว
จบตรงนี้ลืมให้หมดเลยเรื่องราว
ระหว่างเราไม่ต้องมาเจอกัน
เธอตอบกลับออกมาเลิกก็เลิก
เลิกบุกเบิกความรักระหว่างฉัน
จากนี้ไปไม่ต้องมีความผูกพัน
จวบจนวันหลายวันผ่านพ้นไป
ก็ได้คิดห่างไกลให้เป็นห่วง
อยากทักท้วงถามหาว่าอยู่ไหน
แต่เพราะหยิ่งเกินกว่าจะพูดไป
จึงเก็บไว้ภายในอยู่เรื่อยมา
เธอก็คงเป็นเหมือนกันเช่นนี้ไหม
ยามห่างไกลหัวใจสุดห่วงหา
ไม่ได้พบพูดคุยและมองตา
สุดเหว่ว้าเหงาและเศร้าอยู่ภายใน
ถึงได้โทรหากันในวันนี้
แสนยินดีมากมายจะหาไหน
ไม่เอาแล้วทะเลาะกันไปทำไม
ในหัวใจล้วนทุกข์ทรมาน
คำเตือน: อย่าลืมร่วมกันลงมติในกระทู้
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem122646.html
เพื่อสรุปวันนัดพบปะสังสรรค์ฉันนักกลอนกันนะคะ
จะสรุปผลวันที่ 5 กุมภาพันนธ์นี้แล้วค่ะ
ติดต่อลงชื่อได้ที่กบนะคะ
kero_0986@hotmail.com
และ tel. 082-0139078
อยากให้ทุกคนมีส่วนร่วมด้วยกันนะคะ
ใครอยากให้งานออกมาในรูปแบบไหนบ้าง
สามารถเสนอแนะและร่วมทำได้ค่ะ
งานนี้ไม่มีแอลกอฮอล์นะคะ
พาเพื่อนๆ แฟน หรือญาติไปก็ได้ค่ะ
3 กุมภาพันธ์ 2552 17:20 น.
somebody
วันคืนเปลี่ยนหมุนเวียนไปอีกครั้ง
แต่ก็ยังคงรักไม่ห่างหาย
ทุกพื้นที่มีเธอเต็มหัวใจ
เก็บเอาไว้ให้ฉันเพียงคนเดียว
ไม่เคยคิดมองใครให้ไหวหวั่น
ถึงจีบกันฉันก็ไม่แลเหลียว
ทั้งหัวใจมอบให้เธอเพียวเพียว
ไม่มีเอี่ยวเกี่ยวข้องกับใครใคร
ในวันนี้วันที่เราต้องเริ่มห่าง
เพราะคนต่างต้องทำงานหนักใช่ไหม
นับแต่นี้วันนี้เป็นต้นไป
ในหัวใจคงมั่นรักเพียงเธอ
จะรอวันหวนกลับมาพบอีก
ไม่หลบหลีกจะรอเธอเสมอ
จะเนิ่นนานเพียงใดแม้ไม่เจอ
ก็พร่ำเพ้อมีเธอเพียงคนเดียว
หน้าส่วนตัว
691
