28 พฤษภาคม 2552 15:18 น.
somebody
ไม่เข้าใจเพราะเหตุใดวุ่นวายนัก
กับความรักที่พบพานต้องปวดหัว
เห็นใครใครที่อยู่ใกล้รอบรอบตัว
ไม่คิดกลัวเจ็บช้ำอย่างเขาเป็น
เคยคิดไว้หากรักใครต้องดีหมด
จ้องจับจดแต่สิ่งดีมีให้เห็น
หารู้ไม่การมีรักนั้นยากเย็น
ต้องทุกข์เข็ญหากรักไม่จีรัง
พอได้พบกับเธอคนพิเศษ
ได้ก่อเหตุหัวใจให้ถูกขัง
มั่นรักเธอคนเดียวอย่างจริงจัง
สร้างความหวังที่มีเราสองคน
แม้ใครใครไม่เห็นงามตามที่คิด
แม้มิ่งมิตรต่างห้ามไม่เป็นผล
ไม่มีทางรักครั้งนี้ไม่อับจน
จะอดทนรักษารักให้ยืนยาว
28 พฤษภาคม 2552 15:00 น.
somebody
คิดสงสัยว่าทำไมต้องผิดหวัง
มีความรักรักก็พังไร้ความหมาย
ที่เข้ามาบอกจริงใจกันทุกราย
แต่กลับกลายเมื่อความรักเริ่มก่อตัว
เพราะเหตุใดจึงง่ายดายกันยิ่งนัก
คำว่ารักรอไม่ได้เลยปวดหัว
เพียงแค่อยากจะมั่นใจจะได้ชัวร์
ไม่ใช่รักมั่วมั่วชอกช้ำใจ
อยากศึกษาเพื่อว่าจะได้พบ
ข้อบรรจบความรักไม่หวั่นไหว
เพื่อให้รักก่อเกิดไม่เปลี่ยนไป
จึงอยากให้ลองคบดูนานนาน
ผลสุดท้ายเมื่อมั่นใจเอ่ยคำรัก
เธอหาญหักด้วยน้ำคำที่ห้าวหาญ
รักที่ให้ใจที่มีได้เจือจาน
และเบ่งบานแบ่งให้ใครอีกคน
รู้ซึ้งแล้วรักนี้ที่คิดรัก
ผูกสมัครบอกว่ารักทุกแห่งหน
ไร้สิ้นซึ่งความจริงใจมาปะปน
เหมือนรักล้นแต่ที่แท้หมายหลอกลวง
ต้องเจ็บช้ำเพราะเชื่อคำที่โกหก
หลงเพ้อพกเจอรักแท้ที่ใหญ่หลวง
ผลสุดท้ายก็เป็นได้แค่คู่ควง
รักกลวงกลวงทำพิษให้ปวดใจ
นับจากนี้ไม่มีแล้วจะโง่ซ้ำ
บาดแผลย้ำคำตอบหากหวั่นไหว
ต้องเจ็บปวดทรมานเหมือนใครใคร
หากภายในอ่อนแอและแพ้ทาง
20 พฤษภาคม 2552 17:49 น.
somebody
ขอบใจนะที่เธอดีกับฉัน
ไม่ทิ้งกันในวันที่อ่อนไหว
เช็ดน้ำตาวันที่เขาลาจากไป
คอยห่วงใยไม่ห่างอยู่ข้างกัน
เธอเข้าใจและใส่ใจความรู้สึก
ในส่วนลึกเธอจริงใจให้กับฉัน
พิสูจน์ได้ที่ผ่านมาแต่ละวัน
ความผูกพันมากขึ้นทุกทุกที
เธอนั้นเป็นคนดีเป็นที่หนึ่ง
เป็นคนซึ่งไม่คิดจะหลบหนี
เป็นคนเดียวที่ข้างกายของฉันมี
เป็นคนที่สุดแสนดีมากกว่าใคร
ยากจะหามาเปรียบและเทียบเท่า
เกินบอกเล่ากล่าวขานกับคนไหน
อยากให้เป็นคนแสนดีตลอดไป
โปรดเข้าใจไม่อยากคิดทำร้ายเธอ
อยากให้พบคนดีที่เหมาะสม
อยากชื่นชมยามเธอสุขอยู่เสมอ
อยากให้รู้ฉันอยากให้พบเจอ
คนที่ดีเช่นเธอมาคู่กัน
สำหรับฉันไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง
ล้มเลิกบ่วงความกังวลค้นหาฝัน
จากนี้ไปจงเผื่อใจและแบ่งปัน
มองคนอื่นไม่ใช่ฉันไม่คู่ควร
20 พฤษภาคม 2552 12:38 น.
somebody
หลายคนถามทนได้ไงที่ต้องเหงา
รอบรอบกายว่างเปล่าและหม่นหมอง
เมื่อหกล้มไม่มีคนประคอง
ห้วงหัวใจทุกห้องไม่มีใคร
หลายคนถามอยู่ได้ไงหัวใจเหงา
ต้องพบเจอกับความเศร้าและหวั่นไหว
เฝ้าเพียรถามบ่อยครั้งเพราะห่วงใย
เป็นเพื่อนไหมหากไม่มีใครดูแล
ก็ขอบใจขอบคุณที่ห่วงหา
ที่ผ่านมาอยู่ได้แม้มีแผล
เมื่อแรกเริ่มหลายหลายอย่างคือตัวแปร
แต่ไม่เคยยอมแพ้หมดหนทาง
ก็อยู่ได้คนเดียวถึงตอนนี้
เมื่อหลบลี้ไม่ได้ต้องสะสาง
ก็ต้องมีสักวันที่เจือจาง
คงเบาบางเหือดหายไปสักวัน
ถามว่าเหงา ว่าเศร้า เสียใจไหม
ความรู้สึกมากมายเหมือนกับฝัน
เคยรู้สึกไม่รู้สึกไม่ต่างกัน
คงเป็นเพราะว่าตัวฉันนั้นเริ่ม..ชิน..
20 พฤษภาคม 2552 12:25 น.
somebody
จากวันนั้นที่ตัดใจเดินลาจาก
ไม่เอ่ยปากให้รู้เรื่องเหตุผล
รู้ซึ้งดีความต้องการของอีกคน
อยากหลุดพ้นชีวิตที่เป็นไป
เมื่อเป็นคนแรกแรกที่เขาตัด
คิดบอกปัดความผูกพันวันสดใส
บอกตัวเองเอาไว้ไม่เป็นไร
เจ็บแค่ไหนตัวเราต้องอดทน
ปล่อยเขาไปตามทางที่เลือกฝัน
แล้วจบกันลาไกลทุกแห่งหน
ลบลืมไปแค่เพียงคนบางคน
ไม่ต้องหาเหตุผลถ้อยคำใด
บทสุดท้ายก่อนลาไกลแยกทางฝัน
เขาคนนั้นขอให้สุขสดใส
ขอให้สมดังที่หวังและตั้งใจ
ก้าวเดินไปด้วยใจที่มั่นคง
จากนี้ไปแม้ไม่มีเธอเคียงคู่
แต่ก็จะยังอยู่ไม่ลุ่มหลง
ไม่อ่อนไหวหรือวุ่นวายใฝ่พะวง
จะปลดปลงเข้าใจดีว่าจบกัน
จะทำตัวให้เข้มแข็งไม่อ่อนล้า
จะแกร่งกล้าแล้วเดินตามทางฝัน
จะมุ่งมั่นเดินไปพร้อมฝ่าฟัน
จะมีวันที่ฝันนั้นสวยงาม
จะอดทนแม้ต่อสู้ลำพังแล้ว
ต้องขลาดแคล้วจากสิ่งร้ายใครเหยียดหยาม
แม้ยุ่งยากเพียงใดพยายาม
จะก้าวข้ามสู่ฝันเพื่อตัวเอง
หน้าส่วนตัว
777
