30 พฤษภาคม 2552 12:39 น.
somebody
มองทุ่งร้าง กลางเมษา หญ้าเหี่ยวแห้ง
ดินฝุ่นคลุ้งทุ่งนาแล้ง แห้งหยาดฝน
ดั่งใจข้า เวลานี้ ที่ทุกข์ทน
ทุ่งคอยฝน คนคอยข่าว สาวบ้านนา
หรือลืมแล้ว แก้วตา สัญญาไว้
ใต้ต้นไทร ใกล้กระท่อม กล่อมภาษา
เจ้าจะไป ไม่นานหรอก บอกวาจา
ล่วงปีไปไยไม่มา สัญญาลวง (เทพธัญญ์)
อยากบอกเล่าข่าวคราววันลาจาก
มาลำบากอยากไร้ในเมืองหลวง
เร่งเสาะหานานางานทั้งปวง
จนเลยล่วงเวลานานนับปี
สัญญาใจที่เคยให้ไม่ลืมดอก
ไม่คิดหลอกให้ใจไร้สุขขี
ยังคำนึงคิดถึงพี่คนดี
ไม่คิดหนีไปมีใครอย่าหวั่นเลย (somebody)
ไม่ลืมร้าง ไม่ห่างใจ ใยไม่ข่าว
หรือน้องสาว ข่าวคนไหน ใยเงียบเฉย
โทรศัพท์ กับจดหมาย หายไปเลย
เจ้าไม่เอ่ย เผยวาจา หาพี่ชาย
ไม่หวั่นใจ ได้ไงกัน คนมันห่วง
แม่พุ่มพวง ดวงใจพี่ จะหนีหาย
กลัวเจ้าเดิน เพลินแสงสี ลืมพี่ชาย
คงแห้งตาย คล้ายกอหญ้า หน้าแล้งลม (เทพธัญญ์)
ที่เงียบหายไปนานไม่ส่งข่าว
อยากบอกกล่าวแต่ด้วยงานที่สะสม
ปล่อยเวลาผ่านไปใจจ่อมจม
ให้ทับถมความคิดถึงตะกอนใจ
เวลานี้งานเข้าที่และนิ่งแล้ว
น้องดวงแก้วติดต่อมาดี ใจไหม
ขอยืนยันผ่านมานั้นไม่เปลี่ยนใจ
จากนี้ไปสานต่อใหม่รักนิรันดร์ (somebody)
28 พฤษภาคม 2552 16:00 น.
somebody
มื้อกลางวันที่ผ่านมามาม่าต้ม
เติมน้ำส้มหมดซองท้องยังไหว
ก็เติมพริกเติมไข่ต้มอีกหนึ่งใบ
แล้วซดให้ถึงใจอร่อยจริง
แต่อยู่ได้ไม่นานพาลหิวอีก
เกินหลบหลีกทำไงเราเป็นหญิง
หากทานบ่อยแล้วใครจะแอบอิง
กับแม่หญิงอวบอ้วนไม่งดงาม
ตามใจปากอยากทานไรก็สรรหา
ผลที่ได้ตามมาน่าเกรงขาม
เป็นสาวอ้วนตัวใหญ่ไร้คนตาม
คนมองข้ามเพราะ"หิว"เก่งเหลือเกิน
28 พฤษภาคม 2552 15:52 น.
somebody
ร้องไห้จนน้ำตากลายเป็นเลือด
บ่อน้ำตาแห้งเหือดและหดหาย
กลุ้มใจนักชีวิตนี้ถูกทำลาย
จนกลับกลายมาอับจนสิ้นหนทาง
จะโทษใครที่ไหนกันได้เล่า
ความว่างเปล่าได้ก่อเกิดความบาดหมาง
มองหาฝันในวันนี้แสนเลือนลาง
มีบางอย่างเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
ก็ตัวเราทำตัวเราให้ต้องเจ็บ
จึงได้เก็บมันเอาไว้ห้ามหึกเหิม
จากนี้ไปจะให้ใครช่วยแต่งเติม
คงจะเพิ่มไม่ได้อีกแล้วใจ
ที่ผ่านมาคิดเองทำเองหมด
ไม่เคยลดช่องว่างจึงหวั่นไหว
ผลสุดท้ายที่ออกมานั้นเป็นไง
ก็เป็นใครที่ต้องเจ็บและทุกข์ทน
อยากให้มันเป็นแค่ฝันทันหรือเปล่า
อลากบอกเล่าเป็นแค่เกมส์ที่ฝึกฝน
แต่ไม่ทันเพราะว่ามันช่างมืดมน
คนที่ทนเขาไม่ทนอีกต่อไป
28 พฤษภาคม 2552 15:35 น.
somebody
ฉันไม่ผิดใช่ไหมหากลาจาก
ไม่พูดมากเงียบหายไปเฉยเฉย
ปล่อยเธอไว้เหมือนฉันนั้นละเลย
ทำเฉยเมยไม่สนใจหรือใยดี
ฉันไม่ผิดใช่ไหมไม่คิดถึง
เขาคนหนึ่งผู้ซึ่งรักในศักดิ์ศรี
ฉันไม่ผิดใช่ไหมกับท่าที
ที่ได้มีต่อเธอยามพบกัน
ฉันไม่ผิดใช่ไหมที่หายเงียบ
หากจะเปรียบให้คิดว่าแค่ฝัน
ให้จบไปหมดสิ้นความผูกพัน
เธอกับฉันเลิกลาจากกันไป
ฉันไม่ผิดใช่ใหมไม่ทนแล้ว
ใจมันแป้วกลัวจะต้องหวั่นไหว
กลัวเหลือเกินกลัวร้องไห้และเสียใจ
ขอเดินไปหันหลังให้ไม่อยากทน
รักครั้งนี้เพราะรู้ดีซึ่งจุดจบ
ไม่อยากพบอีกแล้วแม้สักหน
จะวันนี้หรือวันไหนหากต้องทน
ขอเป็นคนเดินจากไปวันนี้เอง
ยิ่งปล่อยนานจะยิ่งพานให้ช้ำชอก
และขอบอกไม่ยอมให้ข่มเหง
เห็นฉันเป็นผู้หญิงก็นักเลง
ไม่คิดเกรงแต่ไม่อยากเจ็บปวดใจ
ขอจากไปในวันนี้จะดีกว่า
ไม่ไขว่คว้าอีกแล้วให้หวั่นไหว
หากว่ามันต้องมีอันเป็นไป
เจ็บวันนี้หรือวันไหนก็เท่ากัน
แต่หากปล่อยไว้นานใจยิ่งเจ็บ
แผลที่เย็บคงจะง่ายหากแค่ฝัน
ยิ่งรักมากและยิ่งจะผูกพัน
เมื่อจบกันก็เจ็บปวดเกินทำใจ
28 พฤษภาคม 2552 15:24 น.
somebody
ที่บอกรักมากมากแน่ใจหรือ
คำนี้คือรักจากใจจริงใช่ไหม
ที่บอกมารู้ไหมฉันหวั่นใจ
กลัวเปลี่ยนไปเหมือนกับที่เคยเจอ
กลัวต้องเจ็บปวดใจและหม่นหมอง
ไม่อยากลองรักที่เธอนำเสนอ
ไม่อยากอยู่ชิดใกล้กับตัวเธอ
ไม่อยากเพ้อเพราะพิษไข้จากใจตรม
หน้าส่วนตัว
990
