22 กรกฎาคม 2552 17:21 น.
somebody
เป็นไรไหมให้ฉันยืนอยู่ตรงนี้
เวลาที่เธออ่อนล้าและสับสน
วันที่เธอไร้เงาใครบางคน
ขอเป็นคนข้างข้างได้ไหมเธอ
เวลาเธอร้องไห้เสียใจหนัก
สูญเสียรักในใจฉันเสนอ
เช็ดน้ำตาอาบสองแก้มนั้นของเธอ
หากล้นเอ่อความเจ็บปวดในหัวใจ
เมื่อไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่คิด
ถึงแม้ผิดยินดีช่วยแก้ไข
จะเคียงข้างไม่ห่างไปไหนไกล
เป็นไรไหมอยู่ได้ใช่ไหมเธอ
จะกี่ครั้งกี่คราที่พลาดพลั้ง
เธอนั้นยังคงมีฉันเสมอ
เพื่อนคนนี้คือคนแรกที่จะเจอ
ใช่ละเมอรับรู้ได้ด้วยใจ
ขออุ่นใจในทุกวันที่ผ่านพ้น
แม้มากล้นปัญหามากแค่ไหน
เพื่อนคนนี้พร้อมเสมอจะก้าวไป
แม้จะไกลกำลังใจมีเหลือเฟือ
22 กรกฎาคม 2552 17:09 น.
somebody
แค่ไหนนะที่บอกบอกว่ารัก
ผู้สมัครรักน้องจริงแค่ไหน
แค่ไหนกันความสัมพันธ์ในทางใจ
จะแค่ไหนกันนะอยากรู้จัง
แค่ไหนเหรอที่บอกบอกคิดถึง
เอ่ยคำซึ้งซ่อนมีดไว้ข้างหลัง
ใช่หรือเปล่าอย่าให้รู้ว่าปิดบัง
แค่ไหนยังวัดไม่ได้ใช้เวลา
แค่ไหนกันที่บอกบอกว่าห่วง
สร้างเป็นบ่วงผูกมัดใจเสน่หา
แค่ไหนเหรอความรู้สึกที่พูดมา
เพียงแค่ตามองเห็นเชื่อได้ไง
แค่ไหนนะที่จะต้องพิสูจน์
เพียงคำพูดไม่รู้ว่าแค่ไหน
ขอเถอะนะขอเวลาพิสูจน์ใจ
นานแค่ไหนยังไม่รู้อีกเหมือนกัน
22 กรกฎาคม 2552 12:17 น.
somebody
ใครคนไหนจริงใจและคงมั่น
ใครไหนกันมียิ้มที่สดใส
ใครไหนกันมากล้นความห่วงใย
ใคร...คนไหนน้ำใจงาม
ใครกันนะคอยเตือนเรื่องสติ
อย่าอาจริทำเรื่องที่ผลีผลาม
ใครกันนะเอาใจใส่และติดตาม
ทุกทุกยามแม้อยู่ใกล้และแสนไกล
ใครคนไหนใจดีเป็นที่สุด
ใครที่หยุดไม่ให้เราร้องไห้
ใครกันนะเป็นเหมือนดังแสงไฟ
ส่องในใจให้เห็นสว่างทาง
ใครคนไหนไหนกันผูกพันนัก
ใครกันรักไม่มีคิดหมองหมาง
ใครหนอใครมีรักให้ไม่จืดจาง
แม้จะห่างไกลกันสักเพียงใด
คิดออกไหมใครกันแสนดีนัก
เฝ้าฟูมฟักจากเล็กจนเติบใหญ่
ให้ทุกอย่างไม่คิดหวังได้อะไร
แม้เหนื่อยหนักลำบากกายก็ยินยอม
22 กรกฎาคม 2552 11:49 น.
somebody
หากล้มลุกคลุกคลานและพานพบ
หากประสบปัญหาพาใจหมอง
ให้นิ่งไว้แล้วค่อยคิดและตรึกตรอง
แล้วจะมองเห็นหนทางสว่างใจ
เมื่อยามท้อพอก่อนให้หยุดพัก
แม้จะหนักเหนื่อยล้าสักเพียงไหน
พักนิดนึงแล้วค่อยจึงก้าวต่อไป
ฝันที่ใฝ่จะไม่ไกลเกินก้าวเดิน
เมื่ออ่อนแอแพ้พ่ายเหนื่อยหน่ายนัก
ต้องฟูมฟักภายในใจไม่ห่างเหิน
ให้เข้มแข็งกล้าแกร่งพร้อมเผชิญ
ต้องหมางเมินสิ่งที่ทำร้ายหัวใจ
เมื่อล้มลงขอจงอย่าหวาดหวั่น
สะกดกั้นเอาไว้อย่าหวั่นไหว
ค่อยค่อยลุกขึ้นยืนก้าวต่อไป
เริ่มต้นใหม่ไม่มีวันจะสายเกิน
เมื่อร้องไห้เสียใจอย่าได้เก็บ
รู้สึกเจ็บแสดงออกอย่าขัดเขิน
แม้ชอกช้ำเสียจนแทบยับเยิน
ให้เผชิญด้วยสติและตั้งใจ
ทุกทุกสิ่งเกิดขึ้นย่อมมีดับ
และลาลับขอจงอย่าหวั่นไหว
เมื่อมีขึ้นย่อมมีหดหายไป
อยู่ที่ใจใช้ใจจงตรึกตรอง
20 กรกฎาคม 2552 16:38 น.
somebody
ทุกทุกความรู้สึกที่ก่อเกิด
ที่กำเนิดภายในจิตใจฉัน
ที่ผ่านมาอาจไม่ค่อยเข้าใจมัน
ทุกสิ่งอันผ่านไปอย่างง่ายดาย
แต่วันนี้ในใจได้รู้สึก
จากสำนึกที่เคยทำหล่นหาย
ทุกทุกอย่างเกิดขึ้นจนมากมาย
ผลสุดท้ายทำร้ายตัวฉันเอง
จากนี้ไปจะไม่เกิดแบบนั้นอีก
จะขอฉีกสิ่งเลวร้ายที่ข่มเหง
จะแบบไหนจากนี้ไปไม่กลัวเกรง
ใช่อวดเก่งแต่รู้เท่าทันใจ
จะตามใจดูใจไปตลอด
จะเสาะสอดเตือนใจไม่หวั่นไหว
จะเข้มแข็งกล้าแกร่งในจิตใจ
เพื่อจะได้หยุดไว้สิ่งไม่ดี
สิ่งใดใดไหนกันทำให้ทุกข์
ไม่สนุกพาใจให้หลบหนี
ทุกข์ตรงไหนวางตรงนั้นให้เข้าที
แล้วจะมีแต่สุขได้ไม่หม่นมัว
จากนี้ไปในใจจะแปรเปลี่ยน
จากบทเรียนที่เคยต้องปวดหัว
จากนี้ไปในใจไม่หวาดกลัว
รู้ถ้วนทั่วตามให้ทันหัวใจเรา
หน้าส่วนตัว
1568
