4 พฤษภาคม 2547 18:07 น.
SoFaR^^
แสนไกล
4-5-2004
++ เก็บไว้เอง ++
27 มกราคม 2547 13:24 น.
SoFaR^^
punk`d
ผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัวเกินไป ผมคิดอยู่ทุกวันเลยนะไม่ใช่ไม่คิด
ผมทำให้คุณคิดมากและลำบากใจกับผม
ผมบอกว่า "ผมรักคุณ" แต่ทำอะไรให้คุณมีความสุขไม่ได้
ผมอยากบอกคุณว่าผมไม่ได้ตั้งใจทำหั้ยคุณคิดมากหรอก ทำให้คุณเสียใจเลย
ถ้าคุณคิดว่า ผมกำลังทำหั้ยคุณเสียใจอยู่ หั้ยคุณบอกผมมาตรงๆ แล้วผมจะไปเอง
แต่อยากให้คุณอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ผมจะขอมองดูคุณอยู่ห่างๆก็พอแล้ว
ไร้ตัวตน
4 ตุลาคม 2545 20:51 น.
SoFaR^^
ถึงผู้ชายสีฟ้า???
5 ธ.ค. 44
เวลา 24:00 น.
ตลอดเวลาเราจำได้ว่า มีผู้ชายคนหนึ่งนะที่ชอบสีฟ้ามากๆ แล้วก็โทนสีอ่อนๆ ดูแล้วอบอุ่นดีจังเลย เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดมากด้วยนะ..แต่ว่า ยิ้มง่าย ใจดี น่ารัก เค้ามีลักยิ้ม ที่แก้ม 2 ข้างด้วยละ แก้มเค้าจะแดงๆๆ ตอนเด็กๆนะ ที่เราได้รู้จักกะ ผู้ชายสีฟ้านะ เรากัวเค้ามากด้วยละ เพราะว่า เค้า ดุมากๆๆ(บอกโดยคนอื่น) แต่กะเรานะ เค้าใจดีทุกอย่างเลย เราจำได้ว่า ผู้ชายสีฟ้าคนนี้อะ ทีแรกเลย ชอบใส่ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนสั้น กะ กางเกงสีเทา ดำ น้ำตาล (เสื้อนะออกโทนฟ้าอ่อนกะเขียวอ่อน) จิงๆๆนะ ไม่เคยเห็นกางเกงสีอื่นเลย ยีนส์ก็ไม่ยอมใส่ แต่พอนานวันเข้า ผู้ชายสีฟ้าคนนี้นะ มีกางเกงสีเขียวเข้มเกือบดำ เพิ่มขึ้นมาอีก (ใครเคยเห็นกางเกงสีเทาอ่อนโทนฟ้าๆๆปะ) ผู้ชายสีฟ้า ไม่ชอบเสื้อยืดโปโลที่มีจ๋ำที่แขนด้วยละ ไม่ยอมใส่เลย ถ้าจะใส่นะ ก็ ต้องไม่มีแขนรัดๆๆ ผู้ชายสีฟ้านะ ชอบใส่ เสื้อผ้าอยู่ ยี่ห้อเด๊ว คือ แอร์โร่ ก็ไม่รู้ว่า เพราะอะไรเหมือนกัน แล้ว เค้านะ เวลาจะซื้ออะไรให้คนในครอบครัวเค้านะ ก็จะออกโทนสีฟ้าละ ที่เรารู้เพราะว่า พอดีเรานะเป็นลูกสาวคนเล็กของ ผู้ชายสีฟ้าคนนี้เอง
ครั้งแรกเลย จำได้ว่า ผู้ชายสีฟ้าอะ ซื้อกระโปรงระบายเป็นชุดๆให้เราด้วยละ มีลูกไม้รุ่งริ่งไปหมดเลย แถมมันยังเป็นสีฟ้าอีก อิอิ ละก็ ตุ๊กตาร้องไห้ได้ ที่มีชุดสีฟ้าอีก เค้าจะเป็นคนคอยหาเสื้อผ้าให้เราละ ขอบอกว่า แต่ละตัวนะ มีสีฟ้าปนมาหมดเลย ไม่มากก็น้อย ดูแลเราทุกอย่างเลย รถของเล่นก็เปงสีฟ้า แบบที่มานเหมือนรถเมล์อะ จำได้ว่า มีสีแดงหลงมาอันเด๊วเอง คือรถ คล้ายๆรถจี๊บอะ ที่มานเหมือนทำจากสังกะสีอะ ขนาดเฟริส์บาร์ตัวแรกนะ (อ้ายเสื้อในนั้นละ) ยังช่วยเลือกให้เลย สีขาวนะแต่ขอบอกว่า มีสีฟ้าเปงลายละ..ไหมละผู้ชายสีฟ้าของฉาน จักรยานคันแรกของฉานก็ สีฟ้าเข้มๆเสื้อยืดที่ซื้อให้นะ สีขาวละมีรูปกวางเป็นสีฟ้า กะขอบๆรอบคอเสื้อเปงสีฟ้าเข้ม เจ๋งปะ อ้ายฉานอะนะ รักจนหลงผู้ชายคนนี้เลยละ วิทยุก็ซื้อให้ของ โซนี่ แต่มีขอบๆสีฟ้าเป็นลาย หนักจะตายยกไม่ไหวตอนนั้นยังเด็กๆๆ รู้แต่ว่าแพงนะ ผู้ชายสีฟ้าบอกงั้น ก็เชื่อนะ ทำงัยได้ละ ขนาดซาวด์เบ๊านะ ยังสีฟ้าเลย แล้วก็ การบ้านนะ งานฝีมือนะ คุณครูนะให้ทำโมบาย เป็นรูปเลขาคณิต มีทั้ง วงกลม สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม ใช้กระดาษปอน์แบบแข็ง เรายังได้ สีฟ้าเข้มมาเลย กระดาษแก้ว สีฟ้าอ่อน เอาไว้ใส่ตรงกลาง กระดาษที่เจาะตามรูปนะ อ้ายฉานนะ ก็ทำตั้งกะ กลับจากโรงเรียน จนดึกมากนะไม่รู้ว่า ดึกขนาดไหน มันก็ไม่ยอม เท่ากันสักที มันเอียงไปทางนั้นที ทางนี้ที ง่วงก็ง่วง จะกลับให้ได้เลย ผู้ชายสีฟ้า คงสงสารนะ เลยบอกว่า ไปนอนเถอะ เด๊วจะทำให้ เราจริงๆแล้วอยากนอนสุดชีวิต ตอนนั้น ป.4 ได้มางแต่ไม่กล้าไปนอน (เพราะเราไม่ไว้ใจผู้ชายสีฟ้า จะทำให้เราได้สวยเท่าเราทำเอง) แต่ว่า เราทนไม่ไหวแล้ว เลยหลับอยู่ตรงนั้นเลย แล้วผู้ชายสีฟ้าก็อุ้มเราไปนอนที่ห้องนะ เราอะนะ ชอบหลับอยู่ แถวๆๆที่ผู้ชายสีฟ้าอยู่นะ เพราะเรารู้ว่า เด๊วเค้าจะ เมตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขา อุ้มเราไปนอนเอง แทบทุกวันละ อ้ายเรานะก็หลับไปเหมือนตายเลย.อิอิ ตื่นเช้ามา ตกใจมาก ตายแล้ว!!งานฝีมือยังไม่เสร็จ ไม่อยากไปโรงเรียนเลย แกล้งบอกผู้ชายสีฟ้าว่า ไม่สบายละ ผู้ชายสีฟ้า เลยเอามือมาจับหน้าผากเรา แล้วก็ยิ้มๆๆ บอกว่า ขึ้นรถเร็วไปแล้ว เราบอกว่า นะขอไม่ไปวันนึงนะ ไม่สบายจิงๆ เค้าไม่ยอมละ เราเลยต้องไปนะ แล้วผู้ชายสีฟ้าก็ถามว่า ไม่เอางานไปส่งคุณครูหรืองัย เราก็งง ดิ มานไม่เสร็จนี่หน่า แล้วผู้ชายสีฟ้าก็เดินไปหยิบมาให้เราละ เค้าเอาไปซ่อนไว้อะ ไม่ให้เห็นว่าทำให้เสร็จแล้ว อ้ายเรานะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย แถมบอกว่า มัยมานสวยอย่างงี้ละ มานสวยเกินไปหรือป่าว เด๊วคุณครูเค้าจะไม่เชื่อว่า เราทำเอง (งานฝีมือเราห่วยแตก) เรานะพึ่งผู้ชายสีฟ้าคนนี้มาตลอดเลย แม้แต่ว่า ขนาดไปโรงเรียน คุณครูสั่งให้เอาเทียนไปด้วย แต่เราลืม เราก็ทอสับกลับมา หาผู้ชายสีฟ้าละ บอกว่า ไม่มีเทียนอะ คุณครูจะตีนะ จะทำงัยดีอะ ต้องร้องไห้แน่นๆเลย แล้วไม่นานเท่าไร ผู้ชายสีฟ้าก็มายืนตรงหน้าเรา พร้อมเทียน 2 เล่ม (พร้อมจะเรียนวิทย์ละ) เราอยากได้ลูกบอลผู้ชายสีฟ้าก็ซื้อให้ จะเอาตะกร้อก็ซื้อให้ (ดีนะที่เมื่อก่อนไม่มีตะกร้อสีฟ้า) ผู้ชายสีฟ้า ตามใจเรามากทุกอย่างเลย จะเอาอะไรให้หมดเลย อยากได้อะไรก็ได้ แถมยังบอก ต่อหน้าทุกๆคนอีกว่า ลูกสาวเค้าใครห้ามทำอะไร แล้วก็สอนว่า ***เวลาถ้ามีเรื่องกะใครก็แล้วแต่นะ ถ้าเราไม่ผิดนะ ให้สู้ห้ามถอยถ้าเกิดว่าสู้ไม่ได้ ให้กลับมาบอกจะไปช่วย แต่ว่าถ้าทำผิดให้ยอมรับทันทีเลย ห้ามโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น ห้ามหาเรื่องกะใครๆก่อน ห้ามเอาเปรียบคนอื่น ช่วยใครได้ก็ให้ช่วย ให้สงสารคนแก่ๆมากๆ แล้วก็รักด้วย เจอผู้ใหญ่ให้ทักก่อน เพราะเราเปงเด็ก ที่สำคัญ ห้ามเห็นแก่ตัว เรานะเชื่อทุกอย่างเลย ผู้ชายสีฟ้าคนนี้ดูแลเรามาดีมากๆๆเลยนะ ตลอดเวลาที่เรามีปัญหา เราจะเดินไปหาผู้ชายสีฟ้า แล้วไปนอนในแขนเค้า แต่เค้าจะไม่พูดอะไร เฉยๆๆมากๆๆ ไม่ถามด้วย พอเราตั้งสติได้แล้ว เราก็จะบอก เล่าเองทุกอย่างเลย ไม่เคยโกหก ไม่เคยมีความลับ ไม่เคยปิดบังอะไรกะผู้ชายคนนี้เลย หรือแม้แต่ว่า
ผู้ชายสีฟ้ามีปัญหากะภรรยาเค้านะ (แม่ฉานเอง) เค้าจะขับรถออกไปนอกบ้าน โดยมีฉานนั่งไปด้วย แล้วเรา 2 คน ไปนั่งข้างๆ ตึกมโนรมณ์ (ที่วันนี้มานโดนระเบิดนะ) นั่งกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรกันเลยสักกะคำเด๊ว ตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด จนฟ้าเริ่มมืด เพราะว่า นี่เป็นครั้งแรก ที่ผู้ชายสีฟ้ามีปัญหากะภรรยา แค่ครั้งนั้นครั้งเด๊ว ตั้งกะฉานเกิดมา จิงๆนะ เรื่องมานก็มีอยู่ว่า ลมหึงของศรีภรรยานั่นเองละคะ ไม่มีไรมาก ก็ผู้หญิงมานมาตื้อผู้ชายสีฟ้านะ แต่ว่า ผู้ชายสีฟ้าไม่เล่นด้วย แต่อ้ายเราอะนะ ดันยุว่า เอาเลยพ่อ เอาเลย มีเมียน้อยเลย เค้าอยากได้แม่เลี้ยง อยากมีมั่ง อยากรู้ว่า มีแม่เลี้ยงแล้วมันเป็นแบบไหน เค้าจะดี กะเรามากแค่ไหน แต่ว่า เค้าคงไม่ร้ายกะเราหรอก (คิดแบบเด็กๆๆอะ)
แต่ยุไม่ขึ้น ผู้ชายสีฟ้านะ ต้องไปร้องเพลงว่า ฉันเป็นคนรักเด๊วใจเด๊ว เรื่องนี้ ยกนิ้วให้เลยนะ แต่พอเรา 2 คน กลับเข้าบ้านมา ภรรยาของเค้า ก็ทำกับข้าวให้เสร็จเรียบร้อย แถมเรียกกิงข้าวอีก ใจจิงๆนะ เราไม่อยากให้ภรรยาเค้าทำหรอก (พ่อทำอร่อยกว่าแม่นะ) อิอิ แต่ก็นะ กินสักหน่อยเด๊ว เค้าจะงอนกันอีก แต่ที่เราเห็นนะ เค้างอนกัน ไม่ข้ามวันข้ามคืนนะ แค่วันเด๊วก็หายอะ แบบนี้ละ ที่ใครๆแถวบ้านเค้าอิจฉา ผู้ชายสีฟ้ากะภรรยาเค้า ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด ไม่เคยเลย สักครั้งที่จะไปคนเด๊ว นอกจากว่า ไปวัดท่าข้ามอะ ถึงไปคนเด๊ว ผู้ชายสีฟ้า รักครอบครัวมากๆเลย ไปไหนทุกครั้ง ต้องซื้อของกลับมาให้ลูกกะภรรยาเค้า แล้วของภรรยา เค้าอะนะ จะต้องพิเศษนะจ๊ะ ขอบอก ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่ เรานะชอบนอนในแขนผู้ชายสีฟ้ามากๆๆที่สุดเลย แต่กะภรรยาเค้านะ(แม่ฉานเอง..อิอิ) น้อยมาก เข้าไปใกล้ๆทีไร โดนดีดออกมาทุกที เหอๆๆ แล้วมีเหตุการณ์ที่เราคิดไม่ถึง ก็คือ ผู้ชายสีฟ้า เป็นอัมพฤต เดินไม่ได้ อยู่ที่ รพ.พญาไท เป็นเดือนอะ ตอนนั้น เราอยู่ใกล้ๆผู้ชายสีฟ้ามาโดยตลอดเวลา นอนก็ขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ด้วย ผู้ชายสีฟ้าคนเก่งของเรา เค้าร้องไห้ละ แล้วก็ทุบขาตัวเอง ว่าทำมัยมันถึงเป็นแบบนี้ เราทำอะไรไม่ถูกเลย ร้องไห้ตาม แล้วปลอบใจว่า ไม่เป็นไรนะพ่อนะ ไม่เป็นไร เด๊วก็หาย หมอบอกว่า หายได้ เด๊วก็เดินได้ เค้าจะดูพ่อเอง ทุกวันเราแทบจะเป็นเงาของกันและกันเลย ป้อนข้าว เช็ดตัว คอยดูว่า ผู้ชายสีฟ้าของเราจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้หรือป่าว เราไห้วพระ แล้ว อธิฐานว่า เราไม่รู้ว่า ตัวเราจะมีอายุถึงเท่าไร แต่เราขอยกอายุที่เหลือให้กับผู้ชายสีฟ้าด้วยครึ่งนึง ที่ให้แค่ครึ่งนึงอะ เพราะว่า ภรรยาของผู้ชายสีฟ้า เคยเข้า รพ. พญาไทยเหมือนกัน แล้วต้องผ่าตัดใหญ่ หมอบอกว่า 50:50 นะ เราก็ไม่รู้จะช่วยงัยอะ เราไม่ใช่หมอ เราเลย ไห้วพระแล้วอธิฐานว่า อายุของเราที่มีนะ เราขอยกให้แม่ครึ่งนึง แล้วแม่ก็รอด ตอนนั้นแม่อายุ 36 ได้มั่ง แล้วทีนี้ เราให้ไปแล้วครึ่งนึงอะ แล้วเราก็เหลืออีก ครึ่งนึงอะ เราเลย ยกให้ผู้ชายสีฟ้าอีกครึ่งนะ อ้ายตัวเรานะไม่เป็นไร
นับจากวันนั้น เราดูแล ผู้ชายสีฟ้ามาโดยตลอดเวลา กะแม่เด้วย อาบน้ำให้ ผู้ชายสีฟ้าก่อน เราโกนหนวดไม่เป็น เราทำผู้ชายสีฟ้าเลือดไหล เค้าก็ไม่ว่าไรเรา เพราะว่า ซีกซ้ายของเค้าทำงานไม่ได้ แบบยังช่วยตัวเองไม่ได้นะ ทำให้ทุกอย่าหมดเลย แล้วค่อยอาบน้ำให้แม่ เพราะว่า แม่เราก็เป็นเหมือนกัน
ผู้ชายสีฟ้า รักแม่เรามาก เค้าเครียดเรื่องที่ภรรยาเค้า ไม่สบายเดินไม่ได้ เค้าคิดมาก จนเส้นเลือดสมองตีบ ก็เลย ทำให้เป็นทั้ง 2 คนเลย เราอยู่กะ คน 2 คน นี้ตลอดเวลา ทิ้งไปไหนไม่ได้ เพราะว่า ถ้าเกิด ทิ้งไปแล้ว หกล้มอีกละ จะเป็นงัย ป้อนข้าวก็ ป้อนทีละคน แล้วมีอยู่ช่วงนึง อาม่า (แม่ของผู้ชายสีฟ้า) ก็มาเป็นอีกคน เข้า รพ.กรุงเทพคริสเตรียน แล้วใครจาไปเฝ้าละ แล้ว พ่อกะแม่เราละ ใครจะดู สุดท้าย พวกอาก็ให้เราไปเฝ้า อาม่า ที่ รพ จนกลับบ้านได้ ก็เอามาไว้กะเราอีก ตกลง งานนั้น เราดูทีเด๊ว 3 คนรวดเลย อาบน้ำทีละคนเลย ไปกลับระหว่างบ้านกะ รพ เป็น ว่าเล่นเลย ผู้ชายสีฟ้าก็ห่วงแม่เค้า เราก็ห่วงผู้ชายสีฟ้ากะแม่เรา อาม่าก็ห่วง ดีนะ ที่มีคนงานมาช่วยดูอีกคนนึง เวลานอนนะ แม่นอนขวา อาม่านอนซ้าย เราอยู่ตรงกลาง ดีนะ ที่มันเป็นเตียง 6 ฟุตนะ คนงานนอน ข้างๆเตียงมีที่นอนอันเล็กปูให้ ผู้ชายสีฟ้า นอนนอกห้อง เพราะว่า บ้านเราเลยทำ ทั้งชั้น 3 ให้เราอยู่กัน ปิดประตูตั้งกะชั้น 2 ดีนะ ที่อาม่า เป็นแค่ 2-3 เดือนได้ หายแล้วก็เดินได้ เลย เหลือ ผู้ชายสีฟ้ากะแม่เรา จนวันที่แม่เราจากไปนะ เราร้องไห้มากๆๆ ผู้ชายสีฟ้าปลอบใจเราว่า อย่าร้องไห้นะ รู้ป่าว แม่ยังไม่ตาย แม่แค่ไปเที่ยว แต่ว่าแม่ไปไกลมากๆ ไปนานมากๆ ไม่รู้ว่า เมื่อไรจะกลับ แต่เด๊วก็กลับมา อาจช้าหน่อยพอผู้ชายสีฟ้าบอกเราเสร็จ เค้ากลับเป็นคนที่ร้องไห้เอง และตลอดเวลาที่ แม่ไม่อยู่ ผุ้ชายสีฟ้า จะปิดประตูห้องนอน แล้วดู วีดีโอเรื่อง เพลงรักชาวเรือ (หนังจีนนะ) เรื่องนี้ตั้งกะเรายังไม่เกิด ดูกี่ครั้งก็ร้องไห้ทุกครั้ง แล้วบอกว่า นี่นะ เป็นหนังที่พ่อไปดูกะแม่ ตอนจีบกันใหม่ๆ นะแล้วเราจะทำงัยดีละ ผู้ชายสีฟ้าของเรา ร้องไห้แทบทุกวันแบบนี้นะ เราเลย เอาม้วนวีดีโอไปซ่อน ไม่อยากให้ผู้ชายสีฟ้าดู กลัวว่าจะร้องไห้อีก แต่ผลก็คือ ผู้ชายสีฟ้า รู้ว่าเราเอาไปซ่อน เลยต้องเอามาให้ดูอีก พี่ๆก็ว่าเราอีกว่า เอามาให้ พ่อดูอีกทำมัย เอาไปทิ้งเลย เราไม่รู้จะทำงัยอะ เราคิดว่า ผู้ชายสีฟ้า คงดีใจอะ ที่ได้นึกถึง คนที่เค้ารัก ถึงแม้ว่าจะร้องไห้ แต่ก็เพราะรัก แล้ววันของผู้ชายสีฟ้าก็มาถึง นั้นก็คือ
วันที่ 7 ส.ค. 42 ช่วงเที่ยงๆเราเล่นอยู่กะผู้ชายสีฟ้า แล้วเราก็ถือกล้องถ่ายรูปอยู่ในมือ เราบอกผู้ชายสีฟ้าว่า พ่อๆๆถ่ายรูปเล่นกัน ผู้ชายสีฟ้าเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูปเลย จิงๆนะ ผู้ชายสีฟ้าหัวเราะ แล้วบอกว่า ไม่เอา ถ่ายดิโดนเตะ เราเลยหัวเราะ เราคิดในใจว่า ถ้าเกิด ผู้ชายสีฟ้าเป็นอะไรไปแล้วจะเอารูปที่ไหนมาใช้ในงานละ บ้าชะมัดเลย วันนั้นเราคิดแบบนั้นได้งัย แล้วพอเวลา 3-4 โมงเย็น ผู้ชายสีฟ้า แต่งตัว ออกไปกำลังกายที่สวนเบญจสิริกิจ (ไปทุกวัน) หลังจากที่เดินได้ และช่วยตัวเหลือตัวเองได้แล้ว พอกลับมาบ้าน ตอนนั้นก็ 6 โมงเย็น เรายืนซื้อไอติมอยู่หน้าบ้าน ผู้ชายสีฟ้าบอกเราว่า กบอะมาพยุงพ่อลงจากรถที พ่อไม่ไหวแล้ว หน้ามืด เราทิ้งไอติมเลย รีบไปหาผู้ชายสีฟ้า แล้วถามว่า พ่อเป็นอะไร!!! วันนั้นที่บ้านเราไม่มีคนอยู่ด้วย พี่สาว(แจ๊จือ)ไปเที่ยวกะเพื่อนเค้าไปเลี้ยงงานวันเกิดเค้า แล้วก็ พี่ชายคนโตกำลังขับรถไปพม่า คนสาวอีกคน อยู่ที่โรงงาน พี่อีกคนไม่รู้ไปไหน น้องชายเราก็บวชอยู่ต่างจังหวัด ตั้งกะก่อนแม่เสีย พอแม่เสียเลยไม่สึก เราโทรตามพี่ๆทุกคน เราพูดไปร้องไห้ไป พี่ๆเราเค้าว่า เราโอเวอร์ ผู้ชายสีฟ้าคงไม่เป็นอะไรมากหรอก เราบอกว่า เป็นหนักจริงๆนะ เพราะว่า พ่อกอดเราแน่นเลย ตอนอยู่ในรถแท็กซี่ (เราขับรถไม่เป็น) แล้วผู้ชายสีฟ้าก็บอกเราว่าเจ็บมากทรมาน ก็ตอนที่เราพยุงผู้ชายสีฟ้าเข้ามาในบ้านนะ ตัวเริ่มเกร็ง ลิ้นเริ่มแข็ง เรานะร้องไห้ไม่หยุดเลย เราอยู่ที่ รพ. เทพธารินท์ รอจนพี่ๆเรามา ตอนนั้น ผู้ชายสีฟ้าของเราอยู่ในห้อง I.C.U. แล้ว เราช๊อคมากๆ จนพี่เรากลัวว่าเราจะตายตามพ่อเราไป เพราะว่าเราไม่ได้สติแล้ว ค้างไปเลยพี่บอกแบบนั้น แล้วแฟนพี่สาวเราเค้าก็ เขย่าตัวเราแรงๆ พี่เราบอกว่า ตบหน้าเราแรงๆเลย เราจะได้มีสติ พอเรามีสติอีกครั้ง เราเข้าไปใหม่ พี่ๆไม่ให้เราเข้าไป เค้าห้าม แต่เราไม่ยอม เราสู้เราจะเข้าไป อ้ายห้อง I.C.U. นี่ละไปถึงก็ เห็นภาพเค้าปั๊บหัวใจพ่อเรา ตั้งหลายครั้ง แล้วผู้ชายสีฟ้าของเรา ทำมัยยังนอนเฉยๆละ ทำมัยไม่ขยับละ แล้วนี่ จะตื่นมั้ยละ เราเกาะที่เตียงแน่นมากเลย กอดผู้ชายสีฟ้าแน่นๆ ทำมัยอะไร นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหมือนผู้ชายสีฟ้านอนหลับเฉยๆ ไม่ลุกขึ้นมาสนใจเลยว่า เราจะร้องไห้ขนาดไหน ผู้ชายสีฟ้าทิ้งเราไปเฉยๆ แบบนี้หรือ ไม่อยากจะเชื่อ ตอนนั้นเป็นเวลา 22:55นาที เหมือนขาดใจ เหมือนหมดแล้วทุกอย่างในชีวิต มึนงง สับสนกับตัวเองมาก ยอมรับว่า ตลอดเวลาที่ผู้ชายสีฟ้าจากเราไปนะ เราไม่เคยนอนหลับได้ด้วยตัวเองเลย เราใช้ยานอนหลับ เป็นเวลากว่า ครึ่งปีเห็นจะได้ แล้วก็ร้องไห้เพราะคิดถึง ผู้ชายสีฟ้าคนนี้มากๆ ถ้าเราได้เจอ ผู้ชายสีฟ้าคนนี้อีกนะ เราจะบอกเค้าว่า ไหนว่าไปเที่ยวไกลๆ แล้วจะกลับมางัย รอตั้งนานแล้วนะ ไม่มาสักที ไม่รู้หรือว่า เค้าคิดถึงมากขนาดไหน
สุดท้าย ผู้ชายสีฟ้า(พ่อฉานเอง)ก็ไปเที่ยวกับแม่เรา ไปไกลๆมาก แล้วไม่กลับมาด้วยอยากจะบอกผู้ชายสีฟ้าว่า รักมากที่สุด คิดถึงมากที่สุด สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเราคือผู้ชายสีฟ้า
SoFaR^^FaR_AWay
ใกล้ใจฉันเอง
หน้าส่วนตัว
1029
