24 กันยายน 2548 13:26 น.
sodasasa
ณ ยามเช้า
สายลมเจ้าพัดพามาจากไหน
เย็นเหลือเกินเพลินใบไม้ที่แกว่งไกว
ลมลู่ใบแซ่ซ้องก้องยินดี
ณ ยามสาย
สายลมละไมพัดพรูอยู่ตรงนี้
กลีบอัญชันหน้าบ้านบานดูดี
สร้างชีวีมีชีวากว่าใครใคร
ณ ยามเที่ยง
สายลมคู่เคียงยอดไผ่ไหว
จากที่เคยอ่อนล้ามาวันใด
ลมพาพัดปัดเหนื่อยไปให้มีแรง
ณ ยามบ่าย
สายลมเย็นสบายในทุกแห่ง
เริงรื่นชื่นชมแม้ลมแรง
ลมแอบแฝงความสุขไว้ในทุกยาม
ณ ยามเย็น
สายลมเช่นอ่อนไหวให้วาบหวาม
เย็นละมุนกรุ่นสุขทุกความงาม
ชื่นชมตามสายลมพลิ้วระลิ่วใจ
ณ ยามค่ำ
ช่างดื่มด่ำสายลมเย็นเช่นไหวไหว
รักเหลือเกินยอดไม้นี้ที่แกว่งไกว
พัดพราวใจ ให้เย็นยิ่งทุกสิ่งงาม
ณ ยามนี้
อารมณ์ดีชื่นชมในลมหวาม
ขอยืนอยู่ดูไม้ไหวในโมงยาม
ชมความงามอย่างสมใจ ณ สายลม
วันนี้ก่อนมาทำงานเจอลมเย็นๆที่พัดมาจากแม่น้ำหน้าบ้านแล้วไม่อยากจะออกมาทำงานเลยอะคะ
23 กันยายน 2548 12:29 น.
sodasasa
มีความสุขหรือเปล่า...กับการนั่งเหงาเพียงลำพัง
มีความสุขหรือเปล่า...กับการมองเธอลับหลังอย่างนี้
มีความสุขหรือเปล่า...กับการต้องทำตัวเป็นคนดี
มีความสุขหรือเปล่า...กับเรื่องราวงี่เง่าที่เราทำ
มีความสุขล้นเหลือ...เมื่อนึกถึงเธอในวันวาน
มีความสุขล้นเหลือ...เมื่อเธอมองผ่านแล้วขำ
มีความสุขล้นเหลือ...เมื่อเธอไม่มีฉันในความทรงจำ
มีความสุขล้นเหลือ...เมื่อเธอเอ่ยทุกคำเหมือนจะอำลา
มีความสุขแสนสุข...เมื่อทุกครั้งน้ำตาไหล
มีความสุขแสนสุข...เมื่อทุกลมหายใจไร้คุณค่า
มีความสุขแสนสุข...เมื่อทุกค่ำเช้าเคล้าน้ำตา
มีความสุขแสนสุข...เมื่อทุกเวลาฉันดูไร้ค่าสำหรับเธอ
มีความสุขจริงจริง...กับทุกสิ่งที่กำลังเกิด
มีความสุขจริงจริง...กับหน้าเชิดเชิดที่เกิดกับเธอเสมอ
มีความสุขจริงจริง...กับการถูกทิ้งจากความรู้สึกของเธอ
มีความสุขจริงจริง...กับเรื่องราวที่พบเจอ...และเธอเป็นผู้ทำ
อยากบอกว่ามีความสุขมาก...หากเธอถูกพรากจากลา
อยากบอกว่ามีความสุขมาก...หากวันเวลาไม่ย้อนมาซ้ำ
อยากบอกว่ามีความสุขมาก...กับถ้อยคำอำลาจากเธอทุกคำ
อยากบอกว่ามีความสุขซ้ำซ้ำ..กับความทรงจำอันโหดร้าย...ในวันที่ไม่มีเธอ
ขอบมอบบทกลอนบทนี้..ให้กับผู้ที่รู้สึกว่ามีความสุข...อยู่บนความทุกข์ของตัวเอง
22 กันยายน 2548 11:30 น.
sodasasa
ด้วยแววตา อ่อนหวาน ในวันนี้
ยังมีที่ อยากบอกเล่า และกล่าวขาน
ถึงความใน แห่งใจนี้ มีมานาน
เกินเปรียบปาน จะเอื้อนเอ่ย เผยออกไป
ว่าใจนั้น แสนละมุน อุ่นไอรัก
เมื่อพบพักตร์ ดวงจิต พิสมัย
แค่ได้ใกล้ เพียงนิด คิดไปไกล
เปรียบเหมือนได้ ไออุ่น กลิ่นกรุ่นดาว
แสนถวิล ยินสำเนียง เสียงไพเราะ
ช่างเสนาะ ลึกลงไป ให้ใจหนาว
สำเนียงนั้น นุ่มหวาน ปานลมพราว
กี่ครั้งคราว ไม่อยากห่าง ร้างไปเลย
จะเอื้อนเอ่ย สักคำ เพื่อพร่ำบอก
ว่าม่านหมอก แห่งสายตา มาเฉลย
ใจดวงนี้ ยิ่งนานวัน มันเกินเลย
อยากเปิดเผย ความใน สู่ใจเธอ
แต่ด้วยกลัว ความเปลี่ยนแปลง แฝงมาเกิด
จึงยากเปิด ความใน ไม่พลั้งเผลอ
จำต้องข่ม ใจไว้ เมื่อได้เจอ
เนื่องกลัวเธอ จะครุ่นคิด ผิดใจกัน
จำต้องปล่อย ให้ความจริง สิงใจอยู่
ทั้งที่รู้ เรื่องหัวใจ ในตัวฉัน
จำต้องเอ่ย สารภาพ กับดวงจันทร์
ว่ารักนั้น มันมากมาย เมื่อได้พบเธอ
*****งานนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง สารภาพของรัดเกล้า เจ้าค่ะ ******
21 กันยายน 2548 16:26 น.
sodasasa
ด้วยไหวหวั่น กับคืนวัน ที่ผันผ่าน
ด้วยตำนาน แห่งความรัก พักตร์หมองไหม้
ด้วยค่ำคืน อันเงียบเหงา ไร้ผู้ใด
ด้วยหัวใจ อันเงียบงัน แห่งวันเวลา
ด้วยยากยิ่ง จะย้อนวัน ผันไปสู่
ด้วยเพราะรู้ ว่าทำไป คงไร้ค่า
ด้วยรักนั้น คงลาไกล ไปสุดตา
ด้วยเพราะว่า เธอลาจาก พรากฉันไป
จึงเหลือแค่ ร่องลอย แห่งพลอยรัก
ที่ฟูมฟัก ทะนุถนอม ล้อมเอาไว้
เป็นดั่งเครื่อง เตือนจิต สถิตใน
ดวงหทัย แห่งจันทร์เศร้า เคล้าน้ำตา
แต่อย่างไร ก็ตาม รักคำนี้
ก็ยังคง อยู่ที่ มิลืมว่า
เธอกับฉัน เคียงคู่กอด พรอดวาจา
แห่งสัญญา รักคงอยู่ คู่ตราบนาน
แม้ตัวเธอ จะไป ไกลสุดฟ้า
แต่ดวงตา แห่งรัก จักขับขาน
พร้อมให้ฉัน เกิดแรง แห่งวันวาน
ก้าวข้ามผ่าน ตำนานเศร้า เฝ้ารอเธอ
20 กันยายน 2548 10:35 น.
sodasasa
เหมือนหยาดฝน พร่างพรม ชโลมหล้า
เหมือนนภา งามตา ฟ้าสดใส
เหมือนใยแกล้ว เกล็ดสวย ละมุนละไม
เหมืองพงไพร ไหวเอน เช่นลมพราว
เหมือนความงาม แห่งมณี ที่พบพักตร์
เหมือนเพลงรัก อ่อนไหว ในลมหนาว
เหมือนดั่งเธอ สร้างบทซึ้ง ถึงเรื่องราว
เหมือนกลีบขาว แห่งกุหลาบ ซาบซึ้งทรวง
เหมือนไออุ่น จากแสงเช้า นานเนานิจ
เหมือนชีวิต สดใส ในแมนสรวง
เหมือนแสงดาว ทั้งฟ้า กว่าล้านดวง
เหมือนจะร่วง หล่นมาพัก ณ ตักใจ
เหมือนสิ่งใด กันเล่า เฝ้าสรรสร้าง
ให้เกิดดั่ง สิ่งแสนงาม ตามใจได้
หรือเป็นเหมือน ดั่งรัก ประจักใจ
เกิดก่อไว้ กลางดวงจิต คิดทุกเวลา
เหมือนสิ่งใด ใคร่ถาม นำคำตอบ
ให้เกิดมอง แด่ชีวิต สิเน่หา
เมื่อเกิดแล้ว รักชักนำ ความงามมา
ล้อมกายา ล้อมหัวใจ ให้เป็นจริง
แต่รักนี้ มีได้ ให้เพียงฝัน
เพราะตัวฉัน ต้องเผชิญ เกินบางสิ่ง
เนื่องตัวฉัน มีหัวใจ ไม่ไหวติง
จึงเหมือนสิ่ง ยิ่งฝัน พลันลวงตา
รักนี้งด งามนัก มักจริงอยู่
แต่ต้องรู้ รับความจริง สิ่งตรงหน้า
ฉันเป็นแค่ หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเกิดมา
ที่ยากหา หัวใจ ไม่อาจเจอ
บอกตัวเองมาเสมอว่าเราเป็นคนไม่มีหัวใจ แต่เอ้... ช่วงนี้มันแปลกๆ ไม่น่ะ เราเป็นคนไม่มีหัวใจจริงๆนะ ไช่ๆๆเราต้องเป็นคนไม่มีหัวใจ
หน้าส่วนตัว
1526
