31 สิงหาคม 2548 16:16 น.
sodasasa
เมื่อยามเช้า หลงใหล ในปีกนก
เมื่อดาวตก หลงใหล ในฟ้าสวย
เมื่อกิ่งไผ่ หลงใหล ไพรระรวย
เมื่อพังพวย หลงใหล ในกลีบงาม
เมื่อแมลง หลงใหล ในบนสน
เมื่อลมบน หลงใหล ในฟ้าหวาม
เมื่อทะเล หลงใน ในสีคราม
เมื่อความงาม หลงใหล ในจันทร์ทรา
เมื่อลมหนาว หลงใหล ในผาหิน
เมื่อผืนดิน หลงใหล ในกอหญ้า
เมื่อสายฝน หลงใหล ในเมฆา
เมื่อแววตา หลงใหล ในตัวเธอ
เมื่อตัวฉัน หลงใหล ในเธอนั้น
เมื่อทุกวัน หลงใหล ในคำเผลอ
เมื่อเรียวนิ้ว หลงใหล ในแก้มเธอ
เมื่อฝันละเมอ หลงใหล ในใจงาม
ทุกกริยา น่าหลงใหล เกินใครเปรียบ
แม้เธอเงียบ ก็น่าหลงใหล เกินใครถาม
แม้เธอนั้น จะไม่หลงใหล ในฉันก็ตาม
แต่ทุกถ้อยคำ ก็พร่ำหลงใหล อยากอยู่ใกล้ใกล้เธอ
ความน่าหลงใหลในใครบางคนนั้น บางครั้งมันเกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่สำหรับตัวเราแล้ว มันเป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น
30 สิงหาคม 2548 14:46 น.
sodasasa
แค่งอยหน้า มองฟ้า แล้วใจหาย
แค่อ่อนไหว กับดวงดาว คราวอับแสง
แค่อ่อนล้า กับกิ่งไผ่ ไหวหมดแรง
แค่สีแดง จากนัยน์ตา บนหน้าเรา
แค่น้ำใส ไหลหล่น บนแก้มช้ำ
แค่บางคำ หลุดปาก จากวันเหงา
แค่ปวดใจ กับใบสน หล่นเบาเบา
แค่เรื่องราว บ้าบ้า อย่าใส่ใจ
แค่สับสน กับคนนั้น ที่ฉันคิด
แค่ชีวิต อันแสนเสร้า ที่เขาทำให้
แค่ความฝัน พังทลาย จากไปไกล
แค่เจ็บใจ ความงี่เง่า ที่เราเป็น
แค่อยากหยุด ลมหายใจ ไว้ตรงนี้
แค่เบื่อที่ จะลืมตา มาเพื่อเห็น
แค่หมดแล้ว กับหนทาง อย่างยากเย็น
แค่รอเป็น เถ้าถ่าน แห่งวันคืน
แค่ทำใจ ให้ได้ ในสักครั้ง
แค่พลัง เกิดกับฉัน ไม่หวั่นฝืน
แค่ลืมซะ ความโหดร้าย ในวันคืน
แค่เพียงตื่น จากฝันร้าย อย่าได้เจอ
28 สิงหาคม 2548 13:36 น.
sodasasa
เหยียบยอดหญ้า ก้าวย่าง บนทางเขียว
ด้วยเท้าเพรียว เปลือยเปล่า กับเงาฝัน
แล้วนั่งลง อย่างเบาเบา ไต้เงาจันทร์
เพื่อนหลับฝัน เอนกาย ในพันดาว
แม้น้ำค้าง พร่างพรหม ในลมโศก
แม้ดาวตก กี่พันครั้ง กลางลมหนาว
แม้ฉันนี้ จะหลับตา บนหญ้าพราว
แต่ความเศร้า ยังคงฝัง อยู่กลางใจ
กับผู้หญิง ไร้ค่า หน้าอมทุกข์
ไม่อยากลุก สู่คืนวัน อันสดใส
แม้อยากหนี จากความเศร้า สักเท่าใด
แต่ก็ไม่ เคยสำเร็จ เสร็จสักครา
จึงขอนอน หลับใหล ในหญ้านี้
เพื่อรอที่ หญ้าปกคลุม สุมใบหน้า
ให้ปกปิด ความโสกเศร้า ในเงาตา
แล้วล่วงหล้า กลืนหาย ไปกับดิน
แต่ทุกอย่าง มันเสแสร้ง แกล้งกำหนด
ฉันต้องอด ทนไว้ เท่าไหร่สิ้น
ต้องลืมตา มากี่ครั้ง แล้วได้ยิน
เสียงโศกศัลย์ แห่งลมเศร้า เหงาตลอดกาล
26 สิงหาคม 2548 14:55 น.
sodasasa
โอเอย....... เจ้าดอกรัก
แม้นานนัก จักเห็นเจ้า ในเงาสวย
เจ้าแข็งแกร่ง ปกป้องใจ ไม่อำนวย
ไม่สำรวย อ่อนไหว ให้ชายใด
แต่วันนี้ ดอกรัก นั้นเบ่งบาน
งามสะกราน ด้วยสายลม อันอ่อนไหว
จากลีบดอก อันแกร่งกล้า ก็ล้าไป
ด้วยหวั่นไหว ชายคนหนึ่ง ซึ่งเข้ามา
ชายผู้นั้น คือต้นกล้า อันน่ารัก
ที่พร้อมพักตร์ ด้วยรอยยิ้ม ปริ่มใบหน้า
เจ้าขึ้นแซม ต้นดอกรัก อันเย็นชา
ให้โอนอ่อน กับต้นกล้า อย่างน่ากลัว
ทำเช่าไร กับต้นกล้า น่ารักนี้
ขึ้นตรงที่ กลางดวงใจ ในเงาสลัว
จึงปล่อยก้าน แห่งรัก ให้พันพัว
ให้กล้ายั่ว แย้มใบรัก ประจักใจ
โอ้ดอกรัก ตกหลุมพราง กลางใจกล้า
ยากเกินกว่า จะตัดรอน ถอนขึ้นได้
จึงปล่อยราก แห่งรัก ปักลงไป
เพื่อหวังได้ ให้กลับรัก จักงดงาม
หากต้นกล้า เติบใหญ่ ได้มองโลก
ฉันคงโสกเศร้าใจ ในคำถาม
ว่าดอกรัก อยู่ได้ไหม หากกล้างาม
ต้องก้าวตาม ดอกไม้ไหว ไกลสุดตา
โอ้ดอกรัก คงเจ็บปวด ยิ่งยวดนัก
แต่เพราะรัก จึงยอมปล่อย คอยห่างกล้า
คงเหลือแค่ กลีบแห่งรัก ที่โรยรา
รอจนกว่า กล้ามาซบ กับอกเอย
***เมื่อคืนไปค้นหาหนังสือในลังใบเก่าๆ ได้เจอกลอนนี้เข้าคะ ทำให้ให้คิดถึงต้นกล้าต้นนั้นขึ้นมาเลย ตอนนั้นเราเรียน ปี4 แล้วน้องเค้าอยู่ปี 2 น่ารักมากๆเลยคะ หลายปีผ่านมาต้นกล้าต้นนั้นเติบโตกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ ทีสูงสง่า และทุกอย่างก็เป็นไปตามบทกลอนคะ ดอกรักต้นนั้น ก็ยังรอให้ต้นกล้าที่เติบโตเป็นไม้ใหญ่ กลับมาหากอดอกรักนี้อีกครั้ง
25 สิงหาคม 2548 13:40 น.
sodasasa
ยามค่ำคืน แสนเหงา ดาวเดียวดาย
ยังมีใจ หนึ่งดวง นั้นเงียบเหงา
ไม่มีเสียง ใดใด เป็นเพื่อนเรา
ความว่างเปล่า เข้าถามไถ่ ในคืนจันทร์
แต่ความเหงา ก็คลาย เมื่อได้เสียง
จากหัวเตียง สะเทือน เคลื่อนไหวหวั่น
เบอร์ที่ขึ้น ดูซิ ของใครกัน
แล้วจากนั้น คืนเดียวดาย หายทันตา
บทสนทนา แห่งค่ำคืน ไม่ฝืนเอ่ย
ไม่อยากเลย แม้สักครั้ง จะกังขา
เป็นคำพูด อันแสนสวย ด้วยดวงตา
ก่อเกิดมา พร้อมคู่สาย ณ ปลายทาง
เปลี่ยนคืนเหงา ให้ดาวเศร้า ได้มีสุข
กับคืนทุกข์ ว่างเปล่า คราวฟ้าสาง
อยากขอบคุณ ต้นสาย หากไม่วาง
สดชื่นพราง อิ่มเอิบใจ ในคืนพราว
แต่ราตรี ต้องมี ที่สิ้นสุด
เราต้องหยุด สนทนา พาเหน็บหนาว
เสียงแสนอุ่น ต้องหลับใหล ในคืนดาว
เหลือเพียงคราว ฉันเศร้า เหงาบนเตียง
แต่วันใหม่ ต้องบรรเจิด เกิดอีกครั้ง
รอเสียงดัง เข้าสู่สาย จนบ่ายเที่ยง
ร่วงเลยสู่ ย่ำค่ำ พร่ำคู่เคียง
กับสำเนียง แห่งสายนั้น ที่ฉันรอ
หน้าส่วนตัว
2020
