12 กรกฎาคม 2545 21:16 น.
sodasasa
ไม่อยากฝัน
ไม่อยากคิดถึงวันข้างหน้า
มันช่างเหนื่อยล้า
กับเวลาที่ยาวนาน
เพราะเส้นทางฝัน
นั้นกลายเป็นเส้นขนาน
ซึ่งไม่มีวันจะมาจรดกัน ณปลายทาง
จึงทำให้ฝันนั้นเลือนลางเหลือเกิน
ในเมื่อเส้นทางฝันนั้นจะล่มสลาย
ในเมื่ออนาคตสดใสจะเริ่มห่างเหิน
จึงตัดสินใจไม่ขอเผชิญ
ไม่ขอเดินบนเส้นทางอันเปล่าดาย
เพราะกลัวกับความฝัน
กลัวว่ามันจะล่มสลาย
กลัวว่ามันจะจากไปไกล
กลัวว่าจะต้องเสียใจจนชินชา
เหนื่อยแล้ว
เหนื่อยที่คิดจะใขว่ขว้า
เหนื่อยที่จะลืมตา
มองโลกบ้าๆนี้ต่อไป
จึงขอยอมแพ้
ขอมีแค่ความฝันอันมอดใหม้
เหลือเพียงซาก เถ้าถ่านฝันในหัวใจ
แล้วให้มันสลายไปในกาลเวลา
11 กรกฎาคม 2545 22:20 น.
sodasasa
เหนื่อยเหลือเกิน
เหนื่อยกับวันเวลาตอนนี้
เหนื่อยเหลือเกิน
เหนื่อยกับสิ่งที่ใฝ่ฝัน
เหนื่อยเหลือเกิน
เหนื่อยกับคืนวัน
เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อกับความแปลผันอันรวดเร็ว
อยากจะพัก
พักความวุ่นวายไว้ทั้งหมด
อยากจะพัก
พักทุกอย่างที่ใฝ่ฝัน
อยากจะพัก
พักแล้วนอนหลับทั้งคืนวัน
อยากจะพัก
พักแล้วหลับฝันให้ยาวนาน
11 กรกฎาคม 2545 21:33 น.
sodasasa
อาการว้าวุ่นของความคิด
มักพิชิตใจคนให้หม่นเศร้า
มักก่อเกิดความฟุ้งเฟื่องเป็นเรื่องราว
จึงย่ำก้าวเหยียบสายฝน ปนความระทม
เห็นผู้คนมากมายย่ำสายฝน
บ้างสับสนโศกอาลัยใจขื่นขม
บ้างหมองเศ้ราจากเรื่องราวคราวระบม
บ้างทุกตรมกับความรักเมื่อจากลา
แล้วทำไมคนระกำต้องย่ำสายฝน
เพื่อหลุดพ้นจากความเศร้าไม่เข้าท่า
ฝนบริสุทธิ์กว่าใจคนบนโลกา
ค่าเกินกว่าจะมาย่ำให้ช้ำใจ
อยู่ที่คนทำอย่างไรให้พ้นทุกข์
จะต้องปลุกความคิดจิตสดใส
ต้องลืมเรื่องร้ายๆให้หมดไป
ต้องเหลือไว้เพียงความสุขหมดทุกข์พลัน
ไม่จำเป็นที่คนต้องย่ำฝน
คนต้องทนต่อความทุกข์เพื่อสุขสรรค์
อย่าไปลงกับฝนบ่นรำพัน
เพราะฝนนั้นบริสุทธิ์เกินกว่าจะมาระบาย
10 กรกฎาคม 2545 20:42 น.
sodasasa
เมฆใหญ่น้อย ค่อยรวมกัน พลันลอยต่ำ
เกิดฝนพรำ พรมสาย ในลายเขา
เกิดละออง ผ่องนวล ชวนบางเบา
เกิดความเหงา ความคิดถึง พึงรำพัน
เมื่อหยาดฝน ร่วงหล่น บนพื้นหญ้า
เกิดแววตา ลึกซึ้ง ตรึงความฝัน
เกิดรอยยิ้ม พริมใจ ในคืนวัน
เกิดภาพนั้น เธอเปียกฝน บนหญ้างาม
ช่อดอกไม้ ในอก เปียกโชกหมด
แต่ดูสด ดูสวย ด้วยกลีบหวาม
เห็นภาพเธอ และฝน บนความงาม
กับถ้อยคำ แสนหวาน ซ่านหัวใจ
เธอหยิบยื่น สายฝน บนกลีบดอก
พร้อมเอ่ยบอก คำหวาน ซ่านสดใส
ผมรักคุณ คำนี้ ที่ซึ้งใจ
ตราตึงไว้ ในสายฝน หล่นสู่ทรวง
เธอและฝน คือคนดี ที่ฉันรัก
แม้นานนัก ภาพสุดซึ้ง ยังตรึงสรวง
เธอและฝน จะอยู่ใน ใจหนึ่งดวง
นานแนบทรวง ฝนโปรยปราย ในความทรงจำ
9 กรกฎาคม 2545 20:07 น.
sodasasa
ในค่ำคืนเหงา
มีเพียงดวงดาวและท้องฟ้า
ที่เป็นเพื่อนใจและเพื่อนตา
แต่ไม่สามารถโต้ตอบวาจาต่อกัน
ฉันจึงเหงา
จึงปวดร้าวในห้วงฝัน
จึงอ่อนล้าในคืนวัน
จึงเงียบงันในกาลเวลา
ได้แต่เพียงกล่าวให้ดาวฟัง
ว่าใจฉันยังปวดร้าวและห่วงหา
เพราะคิดถึงเธอผู้นั้นอยู่ทุกครา
แม้ว่าเค้าจะจากลาไปนานแสนนาน
ได้แต่เพียบงกล่าวให้ดาวฟัง
ว่าใจฉันยังปวดร้าวและห่วงหา
เพราะคิดถึงเธอผู้นั้นอยู่ทุกครา
แม้ว่าเค้าจะจากลาไปนานแสนนาน
จึงเหลือฉันเพียงผู้เดียว
ในเสี้ยวราตรีแห่งฝัน
แสนเศร้าเปล่าเปลี่ยวและเงียบงัน
แม้จะมีดาวนับพันรอบล้อมกาย
โปรดเถิดดวงดาว
โปรดนำเค้ากลับคืนมาจะได้ไหม
แม้จะไม่ได้กลับมาพร้อมร่างกาย
ขอเพียงได้หัวใจเค้าก็พอ
แต่มันก็เป็นเพียงความฝัน
ที่ฉันได้แต่วอนขอ
ให้ดวงดาวท้องฟ้านั้นหยุดรอ
รอรับคนเหงาคนนี้ตามเธอไป
หน้าส่วนตัว
711
