17 กุมภาพันธ์ 2548 19:31 น.
sodasasa
สวัสดี สายน้ำ ในยามเช้า
สวัสดี ภูเขา ในเงาสวย
สวัสดี สายลม พรมระรวย
สวัสดี พังพวย ด้วยกลีบงาม
ฉันคนนี้ มีเรื่องรัก อันหนักอก
อยากจะยก บอกเรื่องราว คราววาบหวาม
ว่าหัวใจ ดวงนี้ มีถ้อยคำ
ใคร่เอ่ยนำ บอกใครได้ ในสายลม
จะบอกฟ้า ก็เขินอาย ในเมฆขาว
จะบอกดาว ก็ไม่กล้า ว่าสุขสม
จะบอกจันทร์ ก็หวั่นไหว ในอารมณ์
จะบอลม ชมเธอผ่าน ก็หวั่นใจ
ทำเช่นไร กันเล่า ใจเจ้าเอ๋ย
ฉะไนเลย จะบอกขาน ผ่านน้ำใส
ว่าใจฉัน นั้นหวั่นหวาน กับเธอกระไร
ใจนะใจ จะเอ่ยได้ กับใครกัน
เพราะเธอนั้น แสนดี กว่าที่คิด
อยากใกล้ชิด ใกล้ใจ แม้ในฝัน
โปรดเถอะฟ้า โปรดเถอะน้ำ โปรดเถอะจันทร์
โปรดให้ฉัน กล้าเอ่ยใจ ความในต่อเธอ
สวัสดี สายน้ำ ในยามเช้า
สวัสดี ภูเขา ในเงาเผลอ
สวัสดี สายลม พรมละเมอ
ฉันรักเธอ บอกจนได้ เขินอายจัง
14 กุมภาพันธ์ 2548 19:15 น.
sodasasa
อ้อมแขนเธอ โอบกอดมา พาใจสั่น
แต่กัดฟัน ยิ้มร่า ไม่น่าสงสัย
แต่จริงแล้ว ใจเจ้า นั้นเร้ากระไร
อยากจะได้ ไอ้อุ่นนี้ ที่นานนาน
เพียง 5 วิ ที่สัมผัส นั้นรัดกอด
อยากเพ้อหรอด หัวใจ ในคืนหวาน
ว่าเรานี้ รักนาย คล้ายเพื่อนกัน
แต่ในนั้น มันเกินกว่า จะหาคำบรรยาย
กายแนบชิด แต่ใจห่าง ก็ว้างจิต
แม้เพียงคิด เกินกว่าคำ ที่ทำได้
เพื่อนคือเพื่อน รักคือรัก หักห้ามใจ
จึงทำได้ เพียงยิ้มตอบ แล้วปลอบตัวเรา
5 วินาที แห้งอ้อมกอด อันตราตรึง
ก็สุดซึ้ง เหมือนได้รัก จากเพื่อนอย่างเขา
5 วินาที แห่งอ้อมกอด กอดเบาเบา
ก็ทำเอา เราแทบละลาย ในกายเธอพลัน
ได้โปรดเถอะ ค่ำคืน แห่งแสงสี
ช่วยหยุดเวลา 5วินาที แห่งเสี้ยวความฝัน
ให้ฉันสัมผัส แก้มเธอเบาเบา แล้วมองตากัน
เพื่อเอ่ยคำนั้น สั้นๆ......... ฉันรักเธอ
8 กุมภาพันธ์ 2548 13:23 น.
sodasasa
สายลม.ผ่านฟ้ามาโอบกอด
พร่ำพรอด....เป็นความคิดถึง คะนึงหา
สายน้ำ.....แห่งความรัก จักไหลมา
สู่ดวงตา....แสนอบอุ่น กรุ่นหัวใจ
มอบสุข....ในโลกทั้งใบ แด่ชายผู้หนึ่ง
คิดถึง....ตรึงตรา กว่าสิ่งไหนไหน
มอบรัก....แสนหวาน ละมุนละไม
มอบใจ.....ในห้วงฟ้า มาล้อมดาว
แม้ไกล....กว่าฟ้า มากางกั้น
แม้วัน....เนิ่นนาน แสนเหน็บหนาว
แม้กาย....ดับสูญสิ้น บนดินพราว
แต่เรื่องราว....ยังคงอยู่ คู่ใจคน
ความรัก....ฝากไว้ ในแผ่นฟ้า
นำพา....ทุกความรู้สึก ไม่ผ่านพ้น
มอบให้....แด่ชายผู้หลับใหล ได้ยิ่งยล
อยู่บน....สรวงสวรรค์ พันธนาการ
21 มกราคม 2548 20:50 น.
sodasasa
ฉันคือความเงียบเหงาเดียวดาย
ฉันคือลมหายใจแห่งความเศร้า
ฉันคือบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายเงา
ฉันคือเสียงอันแผ่วเบา...บนความว่างเปล่าที่เนานาน
ฉันคือใครที่ไร้ตัวตน
ฉันคือสายชลที่ไหลเป็นเส้นขนาน
ฉันคือความแพ้พ่ายของวันวาน
ฉันคือความทรมาน...ในแสงจันทร์อันมืดมน
ฉันคือสิ่งใดกันเล่า
หรือฉันคือความโง่เขลา..เศร้า..สับสน
ฉันคือ...ฉันคือ...ฉันคือคน
จึงย่อมไม่พ้น ความโศกเศร้า เหงาอาลัย
ทำเช่นไรให้หัวใจนั้นสงบ
เพื่อพานพบกับคืนวันอันสดใส
หวังวันหนึ่งมีผู้ดึงฉันขึ้นไป
จากภวังค์อันยากไร้ในหัวใจตน
20 มกราคม 2548 19:45 น.
sodasasa
แสงไฟสวย ยอดตึกสูง กลางกรุงหลวง
และเห็นดวง ดาวน้อยน้อย ให้อ่อนไหว
ดั่งดวงตา ชายผู้หนึ่ง ซึ่งห่างไกล
ฉันหวั่นไหว ในมุมสูง ใกล้ทุ่งดาว
ชายผู้นั้น อยู่ใกล้ใกล้ เหมือนไกลมาก
ด้วยลำบาก จะค้นใจ ให้เหน็บหนาว
เหตุเพราะมี ดาวดวงสวย ด้วยแวววาว
อยู่ในเงา ชายผู้นั้น ฉันอ่อนใจ
จึงทำใจ ได้แค่มอง อยู่ห่างๆ
รอที่ว่าง ให้เรานั้น เข้าไปได้
เผื่อได้อยู่ ในสายตา ในหัวใจ
ของผู้ชาย แห่งดวงดาว ที่เราปอง
จะไม่ขอ วุ่นวายใจ ในเงามืด
จะเย็นชืด คอยซ่อนเร้น เป็นที่สอง
จะอยู่ใกล้ ชายที่รัก หากเป็นรอง
จะหมายปอง เป็นดาวน้อย คอยห่วงเธอ
ทุกๆครั้ง ที่แหงนมอง บนท้องฟ้า
เพื่อหวังว่า เห็นเธอยิ้ม ให้ฉันเสมอ
แม้ความจริง มันยากนัก จะรักเธอ
แต่ยังเพ้อ พรอดกับดาว ทุกคราวคืน
แสงไฟสวย ยอดตึกสูง กลางกรุงหลวง
ยังมีดวง ดาวน้อยน้อย เป็นร้อยหมื่น
แอบซ่อนใจ ดวงเล็กๆ อย่างหยัดยืน
คอยทุกคืน พร่ำเพ้อพรอด ในอ้อมกอดเธอ
หน้าส่วนตัว
1030
