19 ธันวาคม 2549 23:25 น.
so and so
โปรดเถอะความรัก
โปรดอย่ากักขังฉัน ไว้
โปรดเถอะความรัก
โปรดปลดปล่อยฉัน จากห้วงพวัง
ให้ฉัน ได้ลืม ลืมสิ้นทุกสิ่ง
ก่อนช่วงเวลา จะล่วงเลย
และจบลง
แม้ฉันอยากตื่น ตื่นขึ้นมองฟ้า
เล่าถึงฝันที่แสนงดงาม
แม้ซ้อนความในที่แสนโหดร้าย ยามค่ำคืน
ฉันอยากตื่นจาก ฝันร้าย ที่แสนทรมาน
ยิ่งพยายามเท่าใด ยิ่งตราตรึง แน่นขึ้นทุกที
ปลดปล่อย ฉันที
โซ่ตรวงแห่งรัก ตราตรึงฉัน แน่นขึ้นทุกที ทุกที แล้ว
รอยยิ้มคงเกิด ภายใต้ความทรมาน
ความรัก คงเกิด ภายใต้รอยยิ้มนี้
12 ธันวาคม 2549 20:36 น.
so and so
เราจะมีสุขที่สุด เมื่อหัวใจเราเต้นเพื่อคนอื่น
เราจะเพลิน กับการนับจังหวะการเต้นของใจตัวเอง
ในแต่ละวัน
ถึงจังหวะการเต้นของใจ จะช้าลง ช้าลง ทุกที
แต่ความภาคภูมิ จะอยู่คู่เรานิรันดร์
ฉันเฝ้าบอกตัวเองเช่นนี้ในทุกวัน ในทุกเวลา
ที่ฉันต้องเผชิญหน้ากับปีศาจ แต่ฉันไม่อาจหลุดพ้น
ความรักหรือความงมงาย
ใยฉันแยกไม่ออก
ความหลงใหลในความศรัทธา
หรือความหวังแห่งการกลับมา
ถ้ารักคือการให้
ใยปรารถนารักตอบ
รักนิรันดร์จะกำเนิดเกิดขึ้น
เมื่อหลุดพ้นซึ่งความหวัง
ถ้าฉันเชื่อในความฝันและความศรัทธา
จะมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับฉัน ภายใต้ความหลงใหล
ฉันควรยื่นอยู่ตรงจุดใด ในโลกใบนี้
ฆาตรกรในตัวตน ตั้งคำถามนี้กับฉันเสมอ
ฉันจำต้องทน ยอมจมอยู่ในความมืดมน
เพื่อตัวตน ที่ยังคงอยู่
11 ธันวาคม 2549 22:36 น.
so and so
ขอแค่เพียงหนึ่งนาที
ที่เธอรักฉัน
มันเทียบเท่าความสุข
ชั่วชีวิตที่ฉันมี
แม้ฉันรักเธอชั่วนิรันดร์
มันยังไม่เท่า
ที่เธอรักฉันเพียงช่วงนาที
** ความทุกข์ใดที่เธอมี โปรดถ่ายเทมาที่ฉัน
ความสุขใดที่ฉันมี โปรดนำไปมอบแด่เธอ
ฝากด้วยนะสายลมเพื่อนฉัน
11 ธันวาคม 2549 19:40 น.
so and so
ฉันมองออกไป นอกหน้าต่างบานใหญ่
ฉันไม่เห็นสิ่งใด
นอกเสียจาก ความว่างเปล่า
ฉันไม่อาจไคว่คว้าได้ในสิ่งใด
ฉันเห็นเพียงความว่างเปล่า
ความเดียวดาย กับ ความตาย ไม่ต่างกัน
ความฝัน ใช่ทางออก
ยากนักที่จะยุติ สิ่งนั้น
การค้นหา.......ไร้ขอบเขต
ไร้มิติ...แห่งเวลา
เราไม่อาจรู้ ได้เลย
ว่ามันจะมา เมื่อใด
และ จะจางหายไปเมื่อใด
10 ธันวาคม 2549 16:59 น.
so and so
เส้นสายลวดลายในกระดาษ
เป็นภาพวาดเหนือคำบรรยาย
แฝงด้วยจินตการมากมาย
หลากหลาย สีสันดัง ปีกผีเสื้อน้อย
เขียนลวดลายบนปีกของฉันจะได้ไหน
เพื่อบินไปสู่ ทางสายฝันอันแสนไกล
เธอไม่ปราถนาที่จะแต่งแต้มสีสันบนปีกของฉัน
คุณเชื่อไหม ฉันเดินทางอย่างอ้างว้าง
ความมืดมนครอบงำ ความเดียวดายถามหา
ฉันหลงทางเข้ามา ในดินแดนที่แสนโหดร้าย
มีปีศาจมากมาย ที่ฉันต้องเผชิญหน้า
ต่อสู่อย่างไรเลียวแรง ร่างกายฉันเต็มไปด้วยบาดแผล
ฉันเหนื่อยหล้า แต่ต้องเผชิญหน้า ด้วยศรัทธา
ด้วยความงมงายที่ว่า มันคือบททดสอบ
สุดท้ายของพระเจ้า
สะดุดีแด่รอยยิ้มที่มาอยู่เบื้องหน้า
หน้าส่วนตัว
889
