17 กุมภาพันธ์ 2550 22:34 น.
so and so
ความรัก คือการหลอกลวง
เคยมีคนบอกฉันเช่นนั้น
ฉันไม่เคยเชื่อเลย
เพราะคิดเสมอว่า ความรัก
คือสิ่งวิเศษ ที่ความรู้สึกจากภายในสร้างขึ้น
อย่างฉับพลัน
บางครั้งเราไม่อาจรู้ตัว
และไม่อาจยับยั้ง ความรู้สึกนั้นได้
เมื่อความเนินนาน ปรากฎการณ์แห่งเวลา
ย่างกายเข้ามา
มันทำให้ฉันเริ่มเข้าใจ
ความหมายของคำว่า
ความรักคือการหลอกลวง
ลวงหัวใจ จนกวง
จนเกิดช่องว่าง ต่าง ต่าง นา นา
ช่องว่างนี้ เป็นจุดเล็กๆ ก็จริง
แต่เป็นที่ชื่นชอบของเหล่าคำถามมากมาย
ที่เตรียมความพร้อม จะแทรกแซง
อยู่ตลอดเวลา
ฉันลวงเธอหรือเธอลวงฉัน !!
คำถามนี้ คงเป็นคำถามแรกที่แทรกตัวเข้ามา
สมองที่ไร้เหตุผล ฉันไม่สนใจ
สนใจเพียงแต่ หัวใจฉันที่ไม่เคยหยุดพัก
ไม่เหนื่อยหรืองัย ? คงเป็นคำถามที่สอง
ที่รีบแซง หน้าคำถามแรกขึ้นมาเชียว
จะเหนื่อยได้อย่างไร
เมื่อฉันมีสุขที่สุด
เมื่อเห็นรอยยิ้มเธอ
*แค่นี้เอง ความรัก ฉันบอกตัวเอง
7 กุมภาพันธ์ 2550 21:32 น.
so and so
ฉันเฝ้ารอรัก ในขณะที่เธอจะไกล
ฉันเฝ้ารอเธอ ในขณะที่เธอถอยออกไป
ฉันเฝ้ามองเธอ ในขณะที่เธอไกลเกินจะหวนมา
ฉันเฝ้ามองเธอ ในขณะที่เธอละสายตา
น้ำตาหมดค่าลง ในขณะที่เธอเห็นหนทางจะไกล
ฉันสับสนวุ่ยวาย ส่วนเธอคงยิ้มละไม
คำพูดทิมแทง เธอใช้ เป็นอาวุธ ฆ่าฉัน
ฉันจะไม่หนีไป จะเผชิญ และตายในมือเธอ
ฉันจะตายในมือเธอ
ไปเถอะ ไปให้ไกลเกินจะหวนมา
ไปพร้อมกับหัวใจ ที่เคยให้เพียงฉัน
ทุกสิ่งกลับกลาย เจื่องจาง
เธอยังคงยิ้มละไม เธอคงยิ้มไม่เลือนหาย
ฉันคงตาย คงตายไป
ฉันเศร้ามานาน ในความมืดมน
ฉันกักขังความเศร้า อยู่ในตัวตน
หนทางนี้ คงเป็นหนทางนี้
เธอยังคงยิ้มละไม เธอหันมา
ฉันยิ้มให้เธอ เพียงเธอ
*โศกนาฎกรรม แห่งรักนิรันดร์*
แด่คนที่สละชีพ เพื่อความรัก
ขอยกย่อง เยื้องวีรบุรุษ
รัก ตราตรึง ในหัวใจเสมอ
ไม่เลื่อนหาย ไปง่ายดาย
ความตาย ใช่ทางออก
แต่ใย โศกนาฎกรรม
ถึงเกิดขึ้น กับคนมีรัก
30 มกราคม 2550 16:50 น.
so and so
ปล่อยให้ใจล่องลอยไป ไกลแสนไกล
ไม่ต้องคิด ไม่ต้องกังวลถึงสิ่งใด
ปล่อยให้ใจ เธอลอยเหนือจินตนการ
ยามเธอเหม่อลอย ล่องลอยในดินแดนแห่งฝัน
เธอเห็นฉันหรือป่าว
ความคิดถึง หรือความเพ้อไปของฉัน
ฉันไม่อาจรู้ ความรักหรือความฝัน
ใกล้กัน จนฉันแยกไม่ออก
ความจริง ที่ฉันไม่รับรู้
คือเสียงของใจ ที่เคยดังกึ่งก้อง
วันนี้ช่างเงียบงั้น
ความรักที่ ยังคงดำเนินต่อ
ดังหัวใจ ที่ไม่เคยหยุดเต้น
มาพร้อมกับ ความคิดถึง
ที่ย้ำเตือน
ถึงคำว่ารัก
ทุกๆสิ่งยังคงเดิม
แม้ช่วงเวลา ยังคงหมุนต่อ
ฉันฟังเสียงสะท้อนของใจ ตัวเองเสมอ
แม้เวลาที่ล่วงเลย เสียงสะท้อนของใจคงเงียบงัน
มีเพียงจังหวะ การเต้นของใจ ที่ดังก้อง เหนือความคิด เหนือเหตุผล
เหนือเวลาที่ไม่เคยหยุดพัก
การหยุดนิ่ง หรือการรอคอย ของใครบางคนคงไม่ต่างกัน
แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันกำลังมีความรัก
13 มกราคม 2550 22:40 น.
so and so
ฉันกำลังเดินทาง
ในเส้นทางที่ ฉันคิดว่า
ฉันหลงเข้ามา ฉันต้องเผชิญ และต่อสู้
อย่างไม่เต็มใจนัก
ด้วยกาลเวลา ที่ผ่านไป
เป็นเหมือนไฟฉายดวงเล็ก ๆ
นำพาร่างกายนี้ไป
จะไปในที่แห่งใดต่อนั้น
ฉันไม่อาจรู้เลย
กาลเวลายังคงทำหน้าที่เป็นไกด์ให้แก่ฉัน
แต่เป็นไกด์ที่แย่มาก ไม่เคยแนะนำ
หรือบอกกล่าวเลย ว่า จะพบเจอสิ่งใดบ้าง
และสิ่งเหล่านั้น จะเป็นเช่นไร
ฉันเบื่อและเซ็งสุดขีด กับเจ้ากาลเวลา ฉันจะหนีมันไปอย่างไรดี
หรือจะก้าวนำ เพื่อผ่านพ้นมันไป ฉันเคยพยายามหลายต่อหลายครั้ง
แต่มันก็ตามฉันทันทุกที
โลกแห่งความจริง จริงแท้เพียงลวงตา
โลกแห่งความจริง แท้จริงคือมายา
โลกแห่งความจริง จริงแท้เพียงฝัน
โลกแห่งความจริง แท้จริง ยังคงอยู่
โลกแห่งความจริง จริงแท้คงเผชิญ
โลกแห่งความจริง แท้จริงเพียงลวงตา
แล้วฉันต้องการสิ่งใด ในโลกแห่งความจริง
7 มกราคม 2550 20:01 น.
so and so
สู่ดินแดนที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายความเค็ม
ฉันเดินทางตามลำพังยามค่ำคืน
นั่งรอพาหนะที่ฉันเลือกใช้ ในการเดินทางครั้งนี้
ที่ชานชรา
ฉันนั่งอยู่ที่ชานชรา
ผู้คนพลุพลาน เหมือนหนอนแมลงวัน
ฉันนั่ง ฟังเพลง
ทมน้ำลายลงพื้น
ฉันเดินไป เดินมา
ฆ่าช่วงเวลา ที่แสนน่าเบื่อ
ฉันเดินไปเดินมา
ฉันเหยียบน้ำลาย ตัวเอง
ขยักแขยง เต็มที
แต่ก็ดี มันช่วยฉัน ฆ่าเจ้าเวลา
แด่อาวุธสกปรก
มะเร็งตัวแล้ว ตัวเล่า
ที่ฉัน จัดสรรเข้าร่างกาย อย่างละเมียด
มะเร็งตัวแล้ว ตัวเล่า
ที่ฉัน ใช้ฆ่าเวลา
มะเร็ง ตัวแล้ว ตัวเล่า
ที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน
มะเร็ง ตัวแล้ว ตัวเล่า
ที่ฉันใช้ สร้างบรรยากาศ
ในการเหม่อลอย
มะเร็ง ตัวแล้ว ตัวเล่า
ที่ร่องลอย อยู่เหนือจินตนาการฉัน
ขอบคุณมิตรหาย ที่ไม่เคยจางหาย ในยามเดียวดาย
ฉันจมปลักอยู่ใน จินตนาการ
เยื้องคนโง่เขลา
ไร้สาระ ไร้จรรยาบรรณ
ไร้คุณธรรม แต่ไม่ไร้ความรู้สึก
มนุษย์ทุกผู้ ทุกคน มีสิทธิ์เลือก
ฉันเช่นกัน
ฉันเลือก ให้ ความฝันมีอำนาจ
เหนือการตัดสิ้นใจ
เหนือความจริงอื่นใด
ฉันคือผู้ ยิ่งใหญ่ในดินแดนแห่งฝัน
เธอเช่นกัน
ผู้ยิ่งใหญ่ เหนือฉันเข้าไปทุกที ทุกที
เรือร่องลอยดู เคว้งคว้างกลางทะเลกว้างใหญ่
รถพลุพล่างบนถนน กลางเมือง ดูสับสน
ความมืดสงัด กลางป่าเขา ดูวกวน
ฉันต้องการสิ่งใด ในดินแดนแห่งความจริง
ในดินแดนแห่งฝัน มอบรอยยิ้ม
ที่มิอาจลืมเลือน
ด้วยความเพ้อเจ้อไร้ขอบเขต ที่ติดตัวฉันมา
แต่กำเนิด พรสวรรค์นี้ ฉันเชิดชูมัน ด้วยใจจริง
ถึงผู้คนรอบข้าง จะมองฉันอย่างประหลาด
ความรัก นำพาฉันมาพบกับ ดินแดนแห่งนี้
พบเจอเมื่อไรมิอาจรู้ได้ รู้ตัวอีกที
ฉันก็หลงใหล มันเสียห้ามไม่ได้
ขอบคุณเธอ ความรัก
หน้าส่วนตัว
953
