ฉันอ่อนล้าเดินทางมาสายเปลี่ยว ฉันโดดเดี่ยวเดียวดายคล้ายอ่อนไหว ฉันหงอยเหงาซึมเศร้าร้าวรานใจ อยากเดินทางห่างไกลไร้ผู้คน อยากดั้นดั้นเที่ยวเขาลำเนาป่า ฟังสำเนียงเสียงสกุณาก้องเวหน เสียงใบไม้ล้อลมดั่งมีมนต์ ใช้สรรพสิ่งกล่อมตนรักษากาย อยากฟูมฟักรักษากายไร้ใครคู่ อยากจะอยู่เงียบสงบพบจุดหมาย ถึงจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงเดียวดาย จนปั้นปลายช่วงชีวิตมิคิดมี อยากท่องเที่ยวเดินทางกลางฟ้ากว้าง วางทุกอย่างได้ลงคงสุขี จะท่องเที่ยวทั่วเหนือใต้ในธานี ใช้พื้นฟ้าและปฐพีห่อห้อมใจ
หน้าส่วนตัว
2083
