หน้าส่วนตัว
ขอ....แค่ใครที่เข้าใจ......
ตะวันรอน ลาลับ จากฟากฟ้า
ดวงดารา เคลื่อนกาย ย้ายแทนที่
ความเหงาเศร้า เหมือนเงา ตามราวี
อยากให้มี ใครสักคน ที่เข้าใจ
ว่าในยาม เงียบเหงา และเศร้าทุกข์
คอยปลอบปลุก หัวใจ หายหวาดหวั่น
คอยนั่งชม ดวงเดือน เป็นเพื่อนกัน
ดูดวงจันทร์ ส่องฟ้า ทั่วราตรี
แต่กระไร หัวใจ ช่างบอบช้ำ
ความอ้างว้าง ครอบงำ ไปทุกที่
ยามนั่งอ่าน บทกลอน วอนคนดี
อยากให้มี คนรู้ใจ นั่งใกล้กัน
แต่เป็นเพียง ภาพฝัน แล้วพลันตื่น
ยามค่ำคืน หนาวเหน็บ เจ็บหนักหนา
ความมืดมิด บดบัง ห้วงเวลา
คร่ำครวญหา อาลัย ใจร้าวราน
อยากจะลบ แผลใจ ในอดีต
ไม่อยากกรีด รอยช้ำ ซ้ำรอยสอง
อยากตัดใจ อาลัยหา น้ำตานอง
ทุกห้วงห้อง หัวใจ ไยไม่ลืม
ขอแค่เพียง มีใคร เข้าใจบ้าง
ยามอ้างว้าง เหงียบเหงา และสับสน
อยากให้มี หัวใจ ใครสักคน
ช่วยดาลดล รักษาใจ ให้กับเรา
1170
เมื่อผู้ชาย....อกหัก......
เมื่อหัวใจเจ้ากรรมมันทำเหตุ
คงเหลือเศษพิษหลงน่าสงสาร
เจ็บปวดจิตบาดใจให้ทรมาน
เธอสำราญเริงรื่นอยู่..คู่กับใคร....
แม้ว่า...ใจของน้อง....ถวิลสิ้นรักพี่....
บอกคนดี...ใจของพี่...มิห่างหาย..
ความรักพี่...ยังแนบแน่น...มิเสื่อมคลาย..
มิห่างหาย.....และหึงหวง....ห่วงได้เลย..
แม้หากน้อง....ไปพบใคร....ที่ดีกว่า....
พี่ไม่ว่า.......น้องสักคำ......พร่ำเฉลย...
ขอแค่เพียง...น้องปลอดภัย...น่ะทรามเชย
ไปได้เลย......พี่ไม่ห่วง.....แม้ลวงกัน
แต่วันใดน้องเหงาและเศร้าทุกข์
เมื่อความสุขเลือนหายกลายเป็นฝัน
ขอแค่เพียงอย่ากลับมาหาแล้วกัน
เพราะพี่นั้นน้องทิ้งไปไม่ไยดี
รักติดลบจบกันแต่วันนี้
ในวันที่เธอเมินหลบไม่พบหน้า
ใจแสนช้ำเธอลืมคำที่พร่ำมา
รักล้างลาเธอเลือนหายไร้ร่องรอย
ทิ้งให้ฉันโดดเดี่ยวและเปลี่ยวเหงา
ทนทุข์เศร้าทุกวันคืนสะอื้นหา
ไยเธอเมินทิ้งฉันไปไม่ร่ำลา
ไยหนีหน้าหลบเร้นเหมือนเช่นเคย
เธอทำไมทิ้งไปได้ง่ายได้นัก
ลืมความรักลืมหมดสิ้นสเน่หา
ลืมว่ามีบางสิ่ง...ก่อเกิด...กำเนิดมา...
รักร้าลา..ฉันเจ็บช้ำ...ซ้ำที่ใจ....
ขอสาบานตลอดชาติขอขาดรัก
เพิ่งประจักษ์ผู้ชายได้แล้วหนี
พร้อมขอสิ้นเยื่อใยและไมตรี
เพิ่งรู้นี่...สันดานชาย..ใจร้ายจัง..
ครูคือผู้สรรสร้างทางชีวิต
นำลูกศิษย์ให้เชี่ยวชาญการศึกษา
คอยพร่ำสอนอบรมบ่มวิชา
เพิ่มปํญญาให้แก่ศิษย์อุทิศตน
คอยเป็นเหมือนหางเสือคัดเรือท้าย
ส่งลูกศิษย์สู่จุดหมายด้วยใจหวัง
อุทิศตนแม้เหนื่อยยากมากพลัง
ด้วยความหวังให้ศิษย์ดีมีวิชา
แม้เหนื่อยยากเพียงใดไม่เคยท้อ
คอยเฝ้ารอสร้างศิษย์ได้ดั่งใจหวัง
ดุจเรือจ้างแทนพี่เลี้ยงเพียงลำพัง
ด้วยความหวังให้ศิษย์คิดสิ่งดี
ด้วยแรงกายที่มุ่งมั่นร่วมฟันฝ่า
ด้วยศรัทธาน้อมนำทำหน้าที่
ร่วมพลังช่วยสร้างสรรทำความดี
ทำหน้าที่...เพื่อลูกศิษย์..อุทิศตน...
.....ความแตกต่างระหว่าง....สองเรา....
ฉันกับเธอ....รับรู้ได้เท่ากันถึงความแตกต่าง.....
ฉันกับเธอ.....รับรุ้ได้ว่าเราไม่อาจร่วมทางกันได้...
ฉันกับเธอ....รับรู้ได้ว่าเราอยู่ไกลกันเหลือเกิน..
ฉันกับเธอ.....คงมีเพียงอากาศของฟ้าที่เราหายใจรวมกัน
ฉัน.....นอนมองดวงดาวบนพื้นทราย
ฉัน.....เห็นดาวเรียงรายมากมายบนผืนฟ้า
ฉัน.....ได้แต่สะอื้นรินรดหยดน้ำตา
ฉัน...พบเพียงว่า..ในท้องฟ้า..มีเพียงฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยวและเดียวดาย
มีเรื่องราวมากมาย...ที่ฉันกับเธอ..ไม่อาจพูดออกมาได้..อยากบอกผ่านผืนฟ้าเมฆหมอกและขุนเขาผ่านสายลมที่แผ่วเบา...ว่าฉันเหงา..เหลือเกิน..
ความรักของเราไม่มีวันเลือนหาย...แม้ความตาย..ก็..ไม่สามารถมาพรากความรักเราจากกันได้
ขอเพียงเธอรับรู้ไว้....ทุกห้อง..ของหัวใจ...ฉันมีเธอไว้ชั่วนิจนิรันดร
ด้วยรัก
กระต่ายป่า
