4 ธันวาคม 2548 11:54 น.
Silky
เหนื่อยเหลือเกิน
(เพียงสายลม)
เรายังอยู่ในใจใครบ้างหนอ
ยามทุกข์ท้อลำเค็ญอยากเห็นหน้า
ยามเจ็บปวดหวาดหวั่นสั่นวิญญาณ์
บางครั้งปวดเกินกว่าจะฝ่าไป
แม้เรายังอยู่ที่ใจใครใครบ้าง
ยามอ้างว้างสับสนเกินทนไหว
คงยังมีคนอยู่...ดูแลใจ....
ยามหวั่นไหวยังอยู่...ดูแลเรา...
ในยามนี้...เหนื่อยหน่าย...และออ่นล้า
ใจที่กล้า.....แข็งแกร่ง....กับเลือนหาย
โรคที่รุม...มรสุม..........รุมทำร้าย
อยากจากไปหลับสนิทนิจนิรันดร์
อยากหยุดทุกอย่างในชีวิต
อยากหยุดความคิดความออ่นไหว
อยากหยุดแม้เสียงเต้นของหัวใจ
อยากหยุดชีวิตไว้ไม่อาวรณ์
3 ธันวาคม 2548 23:54 น.
Silky
แด่...พ่อผู้จากไป
ในหลายครั้ง...ในหลายความรู้สึก...ของคนหลายคน
ในวันพ่อ........เราจะมองย้อนกลับ.....ยามเราเยาว์วัย
ในมโนภาพ.....ภาพของพ่อ..........ยังคงไว้ในหัวใจเสมอ
พ่อคือผู้ให้......คอยคุ้มครอง........ เป็นเกราะป้องกันให้เราเสมอ
ในวันพ่อทุกปี....เราถ่ายทอดความรู้สึก...ความรัก....ความห่วงใย
เคยสักครั้ง......เราเคยถามพ่อไหม.....ว่าท่านรู้สึกอย่างไร
อาจมีพ่อ..บางคน...ในหลายคน.....รู้สึกได้
อยากให้ครอบครัว..เป็นเกราะคุ้มภัยผู้เป็นพ่อบ้าง
พ่อก็แค่....มนุษย์ผู้ชาย....ย่อมมีอารมณ์ออ่นไหวและเปราะบาง
อยากให้ลูกทุกคน..มองพ่อด้วยความเข้าใจ...
เราควรทำความดีเป็นลูกที่ดี...ในขณะที่พ่อยังมีชีวิตอยู่
เพียงคำพูด..เพียงตัวอักษร....แต่ไม่ได้กระทำ
คงไม่มีประโยชน์อันใด....การกระทำเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อรัก
พ่อคอยถนอมฟูมฟักและรักใคร่
ยามลูกป่วยพ่อเป็นห่วงดั่งดวงใจ
ลูกอยู่ไหนพ่อเฝ้าทุกโมงยาม
ยามลูกบาดเจ็บมีรอยแผล
พ่อดูแลใส่ยาอย่างชิดใกล้
ยามลูกเศร้าหมดสุขและทุกข์ใจ
พ่อห่วงใยปลอบโยนทุกเวลา
วันนี้พ่อไม่อยู่ดูโลกแล้ว
เหมือนดวงแก้วขาดหายมลายขวัญ
พ่ออยู่ที่หนใดที่ไหนกัน
ใจลูกนั้นโหยหาและอาลัย
ขอให้พ่อสถิตในสรวงสวรรค์
อยู่ในทิพย์วิมานที่มาดหมาย
ลุกขอเกิดเป็นลูกพ่อ...ทุกชาติไป
เกิดชาติใดขอได้พบประสบกัน
2 ธันวาคม 2548 19:41 น.
Silky
ขโมยจ๋าสงสารกันบ้าง
(เพียงสายลม)
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาวพราวน้ำค้าง
เหม่อมองผ่านหน้าต่างใจหวั่นไหว
วันนี้ฉันแสนเศร้าและเหงาใจ
เธอจะปีนบ้านอีกไหมขโมยเอย
แสงตะวันสาดส่องทั่วท้องฟ้า
ยามยืนหลับคาตาฉันมองเห็น
โอ้หลับได้ทุกค่ำคืนเช้าถึงเย็น
ใจเริ่มเต้นของจะหายอีกไหมเรา
ขโมยจ๋าอย่าเข้ามาที่บ้านบ่อย
ขอจงปล่อยบ้านนี้ไปบ้างเถิดหนา
ไม่เหลือแล้วของที่บ้านหายวับไปกับตา
ขโมยจ๋าสงสารเถิดโปรดเห็นใจ
ถึงขโมยทุกท่านณ.วันนี้
โปรดหยุดทีการกระทำช้ำเหลือหลาย
เราและท่านเป็นพี่น้องผองเผ่าไทย
ร่วมสร้างได้วรีกรรมทำความดี
1 ธันวาคม 2548 18:43 น.
Silky
เสียงโทรศัพย์
เสียงคนคุ้นเคย
เสียงของสายลม
เสียงของลมหนาว
เสียงของดวงดาว
เสียงเรียกร้องจาก..ก้นบึ้งหัวใจ....
เคยรับรู้ได้
มีมากขึ้นทุกวัน
เคยไหมน่ะ...ในบางครั้ง
อยากมีใครปลอบโยน
อยากมีใครให้กำลังใจ
ในหลายปัญหา
มาร่วมต่อสู้ฝันฝ่า
เป็นกำลังใจของกันและกัน
คงได้แต่แอบคิดแอบฝัน
จะมีวันนั้นบ้างได้ไหม
ไม่ใช่ ไม่เคยหวั่นไหว
อาจแต่ ไม่อาจทำตามหัวใจเรียกร้อง
แท้จริง ความผิดหวังยังวนเวียน
อยู่ในมโนภาพเสมอ
หัวใจ คงออ่นแอ พ่ายแพ้อารมณ์
เหมือนดั่งสิ้นหวัง
ไม่อาจทำดั่งใจคิด ดั่งเสียงสะท้อนจากหัวใจ
อยากจะบอกความนัย
บางครั้ง..ในหลายครั้ง...รุ้สึกเสียใจ
ไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้ ดั่งใจหวัง
ดีใจและขอบคุณ
ที่วาสนา.....พานพบและรู้จัก
ในหลายความรู้สึก
คงพูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
ถึงคุณ..ผู้มีหัวใจอบอุ่น
ความเป็นคุณคงอยู่ในใจฉันตลอดไป
กาลเวลา ลบเลือนเรื่องราวได้
แต่กาลเวลา มิได้ ทำให้คุณห่างหาย
หรือลบเลือนไปจากหัวใจฉันสักครั้ง
จึงได้ส่งผ่านเป็นคำจารึกไว้เป็นอักษร
อยากให้คุณอ่าน
ทบทวนเรื่องราวเหล่านี้.....หลายครั้ง...
วาดผ่านอักษรแทนใจ
ฉันคือฉันในวันนี้
คือคนที่มีคุณอยู่ในใจ เช่นวันวาน
หน้าส่วนตัว
1340
