24 กันยายน 2551 18:25 น.
Silky
ขอบคุณนะคะสำหรับความสงสาร
ที่อุตสาห์ลดแหลกแจกทานมาให้
เธอก็แค่ผู้ชายที่หลายใจ
พอคบไปทำตัวเหมือนดอกไม้ริมทาง
ชอบทำเจ้าชู้แพรวพราวเกี้ยวสาวทั่ว
ทำพูดมั่วร้อยเล่ห์หลายแบบอย่าง
ขอโทษมาหลอกฉันเธอฝันค้าง
ทำเป็นสร้างเรื่องราวฉันเข้าใจ
ไปเถอะไปให้ไกลไปให้ดี
แล้วฉันนี้จะกรวดน้ำคว่าขันให้
ไม่สนใจคนโง่เง่าและหลายใจ
รู้เอาไว้ไม่อยากมองแม้หางตา
ทำแต่งตัวมาดหล่อเนี๊ยบเฉียบคมขำ
โทรหาเป็นประจำทำมาหา
โธ่...แค่ผู้ชายปลายแถวไม่เข้าตา
คิดว่าหล่อตายหล่ะหมายังเมิน
7 กรกฎาคม 2550 14:15 น.
Silky
ฉันอ่อนล้าเดินทางมาสายเปลี่ยว
ฉันโดดเดี่ยวเดียวดายคล้ายอ่อนไหว
ฉันหงอยเหงาซึมเศร้าร้าวรานใจ
อยากเดินทางห่างไกลไร้ผู้คน
อยากดั้นดั้นเที่ยวเขาลำเนาป่า
ฟังสำเนียงเสียงสกุณาก้องเวหน
เสียงใบไม้ล้อลมดั่งมีมนต์
ใช้สรรพสิ่งกล่อมตนรักษากาย
อยากฟูมฟักรักษากายไร้ใครคู่
อยากจะอยู่เงียบสงบพบจุดหมาย
ถึงจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงเดียวดาย
จนปั้นปลายช่วงชีวิตมิคิดมี
อยากท่องเที่ยวเดินทางกลางฟ้ากว้าง
วางทุกอย่างได้ลงคงสุขี
จะท่องเที่ยวทั่วเหนือใต้ในธานี
ใช้พื้นฟ้าและปฐพีห่อห้อมใจ
22 เมษายน 2550 17:36 น.
Silky
ท้องทะเลสีครามยามมองเห็น
เคยลงเล่นหยอกกันวันฟ้าใส
หาดทรายสวยฟ้ากว้างหนทางไกล
แสนเสียดายไม่ได้อยู่ใกล้กัน
ทะเลสวยเพียงใดใจยิ่งเศร้า
ซ่อนความเหงาหลบไว้ได้แต่ฝัน
ทิ้งความหลังเหน็บหนาวร้าวชีวัน
ตัวเริ่มสั่นน้ำใสไหลออกตา
มองทะเลครั้งใดใจเงียบเหงา
ไร้แม้เงาเขาไม่กลับมาหา
อยากจะทิ้งร่างไร้ไม่นำพา
เหลือวิญญาณทะเลพัดซัดไปไกล
25 พฤศจิกายน 2549 18:01 น.
Silky
ในค่ำคืนนี้ที่เดียวดาย
ฉันแอบซ่อนน้ำตาไว้ใต้หมอน
หมดอาลัยโหยไห้ใจร้าวรอน
เธอจากจรไม่กลับหายลับตา
ถึงวันนี้ฉันไปในทุกที่
ห้วงฤดีเงียบเหงาเฝ้าเหว่ว้า
ให้ถอดถอนอาวรณ์จรจากมา
หมดสิ้นค่าความหมายคลายสัมพันธ์
ต้องดั้นด้นเดินไปในฟ้ากว้าง
สายลมบางโอบไว้ให้สุขสันต์
เหลือแค่เงามีความหมายสิ่งใดกัน
เหลือกี่วันคลายเหงาที่เฝ้าทุกข์
หวังเพียงธรรมชาติช่วยชะล้าง
ความเวิ้งว้างสิ้นไปเหลือแต่สุข
ไปทุกที่ถิ่นใดคลายความทุกข์
จะปลอบปลุกสร้างฝันของฉันเอง
16 พฤศจิกายน 2549 09:48 น.
Silky
มีเรื่องราวเหลือหลายมากมายนับ
ต้องยอมรับรอยร้างร้าวและเหงาเหลือ
เคยโอบเอื้อไออุ่นมาจุนเจือ
เคยเอื้อเฟื้อมาห่างหายไกลลับตา
เคยออดอ้อนเพ้อรำพันสัญญารัก
จะฟูมฟักรักนี้มิหนีหาย
จะถักทอเส้นสายคล้องเราสองใจ
ไม่ทันไรเหลือแค่เงาให้ร้าวราน
น้ำตาร่วงหลั่งรินไหลไล้ใบหน้า
นองสองตาร้าวระทมข่มสะอื้น
ต้องแอบฝืนกลืนความช้ำสุดกล้ำกลืน
อยากจะหลับไม่ตื่นคืนนิทรา
ความเจ็บปวดความทรงจำยังย้ำติด
ยังแนบชิดไม่ห่างหายได้เลยหนา
รอยแผลลึกฝังแน่นดั่งแผ่นศิลา
เนิ่นนานมาแต่ทำไมใจไม่ลืม
หน้าส่วนตัว
2465
