14 กรกฎาคม 2546 20:47 น.
Shibumic
ขอเป็น กำลังใจ ให้ประสบ
ขอให้พบ คนดี ที่ใจหวัง
ขอให้ ความรัก เป็นพลัง
ให้ความหลัง ความรัก จงกลับคืน
ขอให้ ไครคนนั้น จงสดับ
ขอให้กลับ คืนมา อย่าขัดขืน
ขอให้ใจ มั่นคง จงยั่งยืน
ให้รักฟื้น ชื่นจิต นิจนิรันดร์
14 กรกฎาคม 2546 20:14 น.
Shibumic
อยากให้รู้ ว่าเธอนี้ คือชีวิต
คือลิขิต รักอยู่ คู่กับฉัน
คือความรัก อาดูร ความผูกพัน
คือนิรันดร์ ทุกชาติ ทุกภพไป
อยากให้รู้ ว่าเธอนี้ คือที่หวัง
คือพลัง อนาคต ที่สดใส
คืออำนาจ รักจริง ที่ยิ่งใหญ่
คือหัวใจ ให้ฉัน หมั่นพากเพียร
อยากให้รู้ ว่ากลอนนี้ คือที่หมาย
คือหัวใจ ที่มั่นคง ไม่เคยเปลี่ยน
คือชีวิต สถิตย์เร้า เฝ้าวนเวียน
คือความเพียร ที่รักมั่น นิรันดร์กาล
อยากให้รู้ ว่าคำนี้ คือที่รัก
คือสลัก รัดใจ ให้ประสาน
คือพันธะ ผูกพัน ทุกวันวาร
คือรากฐาน ชีวิตฉัน นิรันดร
14 กรกฎาคม 2546 08:11 น.
Shibumic
สุขละมุน อุ่นใจ ในบ้านนี้
ขอเพียงที่ พักใจ ให้หายเหงา
ขอเพียงเพื่อน ปลอบใจ ให้ตัวเรา
ให้หายเศร้า โศกร้าง จางจากใจ
ได้แล้วที่ พักกาย ใจอบอุ่น
หวานละมุน วาจา พาหลงไหล
จะไม่จาก บ้านนี้ ไปที่ใด
จะให้ใจ ให้รัก เพื่อนนักกลอน
13 กรกฎาคม 2546 16:48 น.
Shibumic
ฉันชอบอ่าน คำกลอน สุนทรภู่
ไว้เป็นครู เรียงถ้อย ร้อยคำศิลป์
ไว้เป็นเพื่อน คลายเหงา ยามเศร้าจินต์
ยามชีวิน คอยคำตอบ ปลอบอุรา
ฉันชอบอ่าน คำกลอน ที่อ่อนไหว
ไว้เตือนใจ ไม่ท้อ ต่อปัญหา
ไว้เตือนตัว ให้ทน คนนินทา
คนต่อว่า ไม่ระคาย ใจไม่เบื่อ
ฉันชอบอ่าน คำกลอน สุนทรภู่
ไว้ให้รู้ ใจคน วกวนเหลือ
ไว้ให้จำ วจี มีพิษเจือ
หากหลงเชื่อ ใจคน จนอุรา
เป็นนักเขียน เพียรไว้ ควรไฝ่รู้
บทกลอนครู รู้ไว้ ควรไฝ่หา
บทกวี อ่านไว้ ให้ปัญญา
ควรศึกษา ครูกลอน ไว้สอนเรา
เป็นนักเขียน เพียรอ่าน ควรขานไข
บทกลอนไทย รู้ไว้ ไม่พึ่งเขา
กวีไทย ไม่รู้ เขาดูเบา
พากเพียรเข้า จะชำนาญ เชี่ยวชาญกลอน
13 กรกฎาคม 2546 07:02 น.
Shibumic
ใจร่อนเร่ พเนจร มาค่อนโลก
หัวใจโศก แรมรอน ค่อนเวหา
ฝ่าพายุ ฝ่าลมฝน ฝ่าสายฟ้า
หาชายคา ไว้พัก พำนักใจ
แล้วที่นี่ มีใคร ให้พักบ้าง
ใจอ้างว้าง ร้างรัก กลัวผลักไส
ขอที่พัก สักนิด ก่อนคิดไป
หากมีไคร ยอมรับ คงกลับมา
เหมือนนกน้อย บินฝ่า พายุใหญ่
พบต้นไม้ แห่งไมตรี ที่โหยหา
พบแล้วมิตร ไมตรี มีเมตตา
ให้ชายคา ไว้พัก พำนักองค์
จะให้เป็น อะไร ในบ้านนี้
จะยินดี เป็นไป ตามประสงค์
ให้เป็นเพื่อน เป็นน้อง ก็ยังคง
จะร่อนลง บ้านนี้ ที่พักใจ