13 กรกฎาคม 2546 16:48 น.
Shibumic
ฉันชอบอ่าน คำกลอน สุนทรภู่
ไว้เป็นครู เรียงถ้อย ร้อยคำศิลป์
ไว้เป็นเพื่อน คลายเหงา ยามเศร้าจินต์
ยามชีวิน คอยคำตอบ ปลอบอุรา
ฉันชอบอ่าน คำกลอน ที่อ่อนไหว
ไว้เตือนใจ ไม่ท้อ ต่อปัญหา
ไว้เตือนตัว ให้ทน คนนินทา
คนต่อว่า ไม่ระคาย ใจไม่เบื่อ
ฉันชอบอ่าน คำกลอน สุนทรภู่
ไว้ให้รู้ ใจคน วกวนเหลือ
ไว้ให้จำ วจี มีพิษเจือ
หากหลงเชื่อ ใจคน จนอุรา
เป็นนักเขียน เพียรไว้ ควรไฝ่รู้
บทกลอนครู รู้ไว้ ควรไฝ่หา
บทกวี อ่านไว้ ให้ปัญญา
ควรศึกษา ครูกลอน ไว้สอนเรา
เป็นนักเขียน เพียรอ่าน ควรขานไข
บทกลอนไทย รู้ไว้ ไม่พึ่งเขา
กวีไทย ไม่รู้ เขาดูเบา
พากเพียรเข้า จะชำนาญ เชี่ยวชาญกลอน
13 กรกฎาคม 2546 07:02 น.
Shibumic
ใจร่อนเร่ พเนจร มาค่อนโลก
หัวใจโศก แรมรอน ค่อนเวหา
ฝ่าพายุ ฝ่าลมฝน ฝ่าสายฟ้า
หาชายคา ไว้พัก พำนักใจ
แล้วที่นี่ มีใคร ให้พักบ้าง
ใจอ้างว้าง ร้างรัก กลัวผลักไส
ขอที่พัก สักนิด ก่อนคิดไป
หากมีไคร ยอมรับ คงกลับมา
เหมือนนกน้อย บินฝ่า พายุใหญ่
พบต้นไม้ แห่งไมตรี ที่โหยหา
พบแล้วมิตร ไมตรี มีเมตตา
ให้ชายคา ไว้พัก พำนักองค์
จะให้เป็น อะไร ในบ้านนี้
จะยินดี เป็นไป ตามประสงค์
ให้เป็นเพื่อน เป็นน้อง ก็ยังคง
จะร่อนลง บ้านนี้ ที่พักใจ
12 กรกฎาคม 2546 22:30 น.
Shibumic
บทกวี นี้แทน ความว่างเปล่า
แทนใจเหงา ลอยไป ในเวหา
แทนใจเศร้า ลอยไป กลางนภา
สุดปลายฟ้า ลอยไป ไร้ปลายทาง
เหมือนดาวลอย คอยให้ ใครคอยปลอบ
คอยคำตอบ คอยให้ หายอ้างว้าง
คอยให้ไคร ให้ใจ ให้เศร้าจาง
เหมือนดาวหาง ลอยลับ ไม่กลับคืน
อยากจะกล่าว กวี แทนชีวิต
แทนลิขิต จากฟ้า เกินฝ่าฝืน
แทนความเหงา เดียวดาย ใจกล้ำกลืน
สุดขมขื่น ยืนคอยเฝ้า วันเศร้าจาง
เหมือนล่องลอย คอยใคร อยู่ตรงนี้
คอยคนที่ รักษาใจ หายหมองหมาง
คอยคนที่ ให้ใจ แทนรักร้าง
รอคนสร้าง ใจภักดิ์ แทนรักเดิม
หน้าส่วนตัว
6203
