27 กุมภาพันธ์ 2548 18:12 น.
ShadowServant
ปีกฉันกำลังเบ่งบาน
ดูสิ
ดูสิ
ถึงมันจะเป็นปีกปลอมก็เถอะ
ฉันกำลังจะล่องลอยสู่ความฝันเฉิดฉาย
ทุกท่าน
ทุกท่าน
ฉันทำมันด้วยแบบของฉันเอง
เทปเพลงเริ่งร่า กับคนรักที่มีเสียงไพเราะ
ฟังสิ
ฟังสิ
เธองดงามขนาดไหน บนโปสเตอร์และบนเวที
โอ แม่สุดเสน่หายาใจ
โอ เทพีผู้ถือไมค์แห่งค่ำคืน
จำเสียงของเธอที่ทำให้ผู้คนชั้นใต้ถุนสังคม
ร่วมกันปรบมือเชยชมเธอได้หรือไม่
มายเวย์ ทางของฉัน
ของฉัน
ของฉัน
บทเพลงที่คำรามความฝันใต้แสงอาทิตย์อุ่น
ปล่อยฉันออกจากกรงสีซึมเซานี้เสีย
ฉันมีชีวิต
ฉันมีชีวิต
ให้ฉันวิ่ง วิ่ง วิ่ง
จนฉันล้มลง
ผีเสื้อบินลับสู่ขอบฟ้าแล้ว
ฉันนั่งเล่นเปียโนดายเดียว
มองรูปโปสเตอร์ของหญิงสาว
ผู้กลายเป็นของคนทั้งเมือง
น้ำตาฉันกลายเป้นเลือด
ดูสิ
ดูสิ
เลือดเปียกชุ่มกระดาษพิมพ์ตัวเลข
แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะเศร้า
เพราะฉันออกบินไปในทางฉันเอง
มายเวย์ ไปในทางฉันเอง
จนกว่าจะถึงวันกลับบ้าน
วันที่พ้นจาก
เมืองแห่งความยอกย้อนนิรันดร์
แด่ เยนทาวน์
27 กุมภาพันธ์ 2548 18:08 น.
ShadowServant
ผีเสื้อ
ฉันฝันเห็นผีเสื้อ
ฉันรำลึกถึงผีเสื้อ
ในวันคืนที่ห้องร้างอับทึบ
และมันยังคงเป้นห้องร้างอับทึบ
แสงทออ่อน ๆ ลอดผ่านเข้ามา
ในวัยที่ฉันเล่นกับตุ๊กตาคนเดียว
เด็กผู้หญิงไม่มีชื่อกับตุ๊กตาไม่มีชื่อ
ในห้องร้างอับทึบ
ฉันไขว่คว้าผีเสื้อปีกสวย
อิจฉาที่มันบินออกไปจาก
ห้องร้างอับทึบ
นี้ได้
ฉันไล่จับ ไล่จับ ไล่จับ
หมายจะล่องลอยสู่ฟ้ากว้างเช่นเจ้าผีเสื้อ
บินผ่านแผ่นป้ายโฆษณา
รูปหญิงสาว ที่ฉันคุ้นเคย
ฉันบินผ่าน บินผ่าน บินผ่าน
แล้วหน้าต่างก็ปิดลง
ปีกของผีเสื้อร่วงหล่นลงมาบน
หัวใจที่เต้นแผ่ว ๆ ด้วยความอาดูรย์
ฉันลืมตา หยดน้ำนองหน้า
ชายเฒ่าบอกว่า
กระดาษที่พิมพ์หมายเลขและเลือนฉันนั้น
คือปีกฉันเอง
น่าเสียดายที่มันพาฉัน
โบยบินไม่ได้อีกแล้ว
แสงแดดยังคงทออ่อน ๆ
เข้ามาในห้องร้างอับทึบ
27 กุมภาพันธ์ 2548 18:05 น.
ShadowServant
เศษกระดาษ
เศษกระดาษปลิวกระจาย
เศษกระดาษพิมพ์ค่าของมันเอง
เป็นตัวเลข
แล้วมันก็
พิมพ์เลือดฉันลงไปด้วย
หญิงสาวในห้องหับอับทึบ
ผู้แจกจ่ายร่างกายตัวเอง
ปลอบโยนหุ่นชักแห่งระบบทุน
แลกกับกระดาษที่เปื้อนเลือดฉัน
หญิงสาวผู้ถือไมค์
เดินแจกจ่ายเสียงกังวาลใส
ปลอบโยนหุ่นชักแห่งระบบทุน
แลกกับกระดาษ อีกใบ
หญิงสาวสองคนนี้คือคนคนเดียว
รอยสักรูปผีเสื้อเธอชวนเสน่หา
แต่ไม่ว่าเธออยู่บนเวทีหรือบนเตียง
เธอต่างเป้น สินค้า เหมือนกัน
เธอเป็นลูกอมที่คนทั้งเมืองอม
เมืองแห่งความยอกย้อนนิรันดร์
แด่ เยนทาวน์
24 มกราคม 2548 16:35 น.
ShadowServant
หากพายุพัดทลายโหมมา
จงโหมมาอย่าได้ยั้ง
หากนั่นเป็นพายุแห่งจิตใจจริงแท้ของเจ้า
หากเจ้ามีเหตุผลของเจ้าเอง
หากพลังแห่งคำถามที่เจ้าต้องการคำตอบ
จากโลกที่กว้างใหญ่และทรงพลังนี้
โปรดอย่าได้ นึกกลัวไป
โปรดอย่าได้ ให้คำของใครมาทำให้สายลมต้องหยุดโบก
โปรดอย่าได้ หยุดที่จะถาม
มวลเราเป็นมนุษย์ขี้สงสัยแต่ไรมา
หยุดถามเสมือนหยุดหายใจ
สายลมเอ๋ย
ลมหายใจเจ้ายังอาจไม่ขึงขังหนักแน่นพอจะทลายกำแพงหิน
แต่หากใจเจ้าแน่วแน่ที่จะหาคำตอบในคำถาม
กำแพงแห่งความสงสัยนั่นหรือ
เป็นแค่ห้วงคำนึงเล็ก ๆ
ที่จะทำให้เจ้าเรียนรู้
แม้กำแพงแห่งความสงสัยจะไม่ทลายลง
แม้เจ้าถามชีวิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่การถามนั้นเอง
คือคำตอบนิรันดร์
โทนหนักไปหน่อยแฮะ
ไม่รู้จะทำนู๋แววปวดหัวหรือเปล่า
24 มกราคม 2548 16:07 น.
ShadowServant
จะค้นหามันไปใยเจ้านกน้อย
ขอเจ้าคอยมองรอบกายใคร่ครวญดู
วัยเยาว์เจ้าปัจจุบันจงเรียนรู้
อย่าติดอยู่อนาคตจะปดเจ้า
เจ้ามาหาความหมายหรือความรัก
ขออย่าลืมร้องทักมวลขุนเขา
มวลบุปผาผีเสื้อปีกบางเบา
อย่ามุงเอาเพียงวิชาลืมความงาม
กล่าวบทถึงความงามของชีวิต
ใช่ลิขิตโดยใครเจ้าใคร่ถาม
แค่คำนึงถึงสิ่งสรรพ์ในชั่วยาม
ที่แฝงตามแมกไม้และไอดิน
หากเจ้ามัวคำนีงแต่อนาคต
ไม่วายหมดซึ่งแรงใจในไฟฝัน
ปล่อยให้มันเป็นดั่งเพียงแสงตะวัน
ที่รังสรรค์แสงส่องให้เจ้าเดิน
หน้าส่วนตัว
1121
