31 สิงหาคม 2552 13:21 น.
Saran
ยังโกรธฉันอยู่หรือปล่าว
หรืองอนกันอยู่บ้างไหม
ดีกันเถิดนะหวานใจ
ยกโทษฉันเถิดคนดี
หน้างอแล้วไม่ดีนะ
มันจะไม่สวยรู้ไหม
ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร
สงสัยอยากเป็นปลาทู
ไม่ต้องมาทำแอบขำ
มาทำให้ฉันแอบเขิน
มีคนน่าสงสารเหลือเกิน
อยากเดินเคียงใกล้ดังเคย
ยังไม่หายงอนอีกหรอ
ก็ขอโทษไปแล้วนี่
ให้ฉันรออยู่ตรงนี้
แล้วก็ไม่ต้องตามมา
รอแล้วรอเล่ารออยู่
อยากรู้เธอหายไปไหน
นั่งรอจนหิวตาลาย
จนหลับอยู่ใต้ชายคา
สะดุ้งมีมือมาแหย่
ร้องแฮ่กำลังฝันหวาน
เธอถามฝันถึงใครกัน
กัดฟันบอกฝันถึงเธอ
เธอซื้อไอติมมาฝาก
ไม่อยากจะกินบ้างหรอ
ได้ทีเลยเอ่ยบอกเธอ
หายโกรธก่อนถึงจะกิน
เธอยิ้มบอกว่าไม่หาย
พลางบอกป้อนให้ได้ไหม
เร็วหน่อยเดี๋ยวมันละลาย
แกล้งป้ายเลอะแก้มชมพู
เธอปาไอติมใส่ฉัน
วันหลังไม่เดินด้วยแล้ว
ฉันนั่งนิ่งยิ้มตาแป๋ว
ขี้เกียจง้อแล้วจังเลย...
31 สิงหาคม 2552 12:38 น.
Saran
บนโต๊ะมีถ้วยกาแฟวางอยู่สองใบ
ถูกทิ้งให้คว่ำอยู่อย่างเดียวดาย
ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปสัมผัสมันอีก
ในเมื่อเจ้าของของมันได้จากไปแล้ว
ใช่ เธอจากฉันไปแล้ว
และไม่มีวันหวนกลับมาอีกเลย
รอยคราบกาแฟจางๆที่จับอยู่
เหมือนความคิดถึงที่ยังคงร่ำร้องของถ้วยกาแฟ
ถึงเจ้าของของมัน...
ม่านควันแห่งความเศร้า
ปกคลุมทุกอณูอากาศภายในห้อง
ไกลออกไป ไกลออกไปทุกที
ฉันหยิบถ้วยมาใบหนึ่ง
หลับตาแล้วขว้างมันออกไปสุดแรง
เศษแก้วแหลกละเอียดเต็มพื้น
ไม่ต่างอะไรกับหัวใจของฉัน ในตอนนี้
ไม่สิ บางทีอาจมากกว่านั้นด้วยซ้ำ
ฉันมองไปที่โต๊ะอีกครั้ง
เหลือถ้วยอันว่างเปล่าแค่เพียงใบเดียว
แค่ใบเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับกาแฟอันหอมกรุ่น
ของเช้าวันใหม่ที่สดใส
แก้วใบเดิมที่น้ำข้างในนั้น
ถูกชงด้วยผงกาแฟและหยดน้ำตา
31 สิงหาคม 2552 12:27 น.
Saran
สบตายิ้มให้เมื่อพบ
กลับหลบสายตาเสมอ
แก้มแดงทุกครั้งเมื่อเจอ
ใจเพ้อทุกทีเมื่อมอง
ก็อยากที่จะเอื้อนเอ่ย
เฉลยความในให้เห็น
ก็อยากที่จะได้เป็น
คนหนึ่งที่เธอฝากใจ
ใจหนึ่งก็อยากส่งให้
อีกใจก็ยังเก้อเขิน
อยากบอกชอบเธอเหลือเกิน
บังเอิญก็กลัวหวังไกล
บอกไปแล้วเธอไม่เชื่อ
จะเหลือเหรอใจของฉัน
ความรักที่เก็บนานวัน
กลัวให้แล้วเธอไม่คืน
ไม่กล้าถามคนรู้ใจ
กลัวใครคนหนึ่งผิดหวัง
หากเธอมีใครอยู่ใน
ห้องใจดวงนั้นของเธอ
ก็ได้แต่รอต่อไป
เพราะใจไม่กล้าเปิดเผย
จะบอกว่ารักทรามเชย
กลัวเธอเมินเฉยหวั่นใจ
27 สิงหาคม 2552 10:19 น.
Saran
มองดูท้องฟ้าสีเศร้า
แสงดาวสลัวมัวหมอง
หัวใจฉันคงร่ำร้อง
ต้องการสักคนดูแล
คืนนี้ไม่มีเดือนคล้อย
ดาวน้อยคงเริ่มเหน็บหนาว
ริบหรี่น้อยแสงส่องพราว
เหมือนราวความเศร้าปกคลุม
ยังคงจมอยู่กับเหงา
ทั้งดาวดวงนั้นและฉัน
ได้แต่หวังไว้สักวัน
ความฝันคงคล้ายความจริง
คือดาวที่มีจันทร์คู่
คือเธอที่อยู่เคียงฉัน
คือคำว่าเรารักกัน
คือคำว่าฉันรักเธอ
25 สิงหาคม 2552 10:24 น.
Saran
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...
คำๆนี้ พาพวกเธอโลดแล่นสู่ห้วงแห่งจินตนาการ
ดินแดนมหัศจรรย์ที่แต่งแต้มด้วยสีสันแห่งความฝันอันสวยงาม
เด็กน้อยเอ๋ย...
พวกเธอวาดฝันให้ตัวเองเป็นดั่งเจ้าชาย
หรือเจ้าหญิงที่งดงาม อย่างในนิทานที่ได้ฟัง
ครั้งแล้วครั้งเล่า
ครั้นแล้วก็จบลงด้วยประโยคที่ว่า
แล้วเขากับเธอก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป
รอยยิ้มแห่งความสุขเจือจางลงสู่ห้วงนิทรา
ก่อนตื่นขึ้นมารับรู้เพียงว่า
ชีวิตจริงไม่ใช่เทพนิยายที่ผจญความยากลำบาก
แล้วจะลงเอยด้วยความสุขเสมอไป
เด็กน้อยเอ๋ย...
บางครั้งชีวิตก็ต้องเผชิญทุกข์หรือได้ลิ้มรสแห่งความสุข
คละเคล้ากันไป
บางทีดินแดนแห่งฝันที่พวกเธอเฝ้าค้นหา
อาจมีอยู่จริงหรือไม่มีอยู่เลยก็เป็นได้
เด็กน้อยเอ๋ย...
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จงอย่าหยุดที่จะฝัน
แม้ว่าความฝันนั้นจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม
จงรู้ไว้เถิดว่า เบื้องหลังพายุร้ายในค่ำคืนอันหนาวเหน็บนั้น
มีรุ่งเช้าที่งดงาม...เฝ้ารอเธออยู่เสมอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟSaran
หน้าส่วนตัว
4359
