คนรักของความเศร้า

Saran

   แรกพบได้เจอดั่งฝัน
เธอนั้นเหมือนที่มาหา
คนที่คอยนั่งสบตา
ยิ้มหวานเมื่อฉันละเมอ
   รู้จักเธอแต่เธอไม่รู้จัก
ก็เธอนั้นไม่เคยฝันถึง
จึงได้แต่ฝันเฝ้าคอยคำนึง
คิดถึงแต่เธอข้างเดียว
   พร่ำบอกคิดถึงห่วงใย
เพราะใจมันร้องโหยหา
แต่มันไม่เคยมีค่า
ให้เธอหันมาเหลียวมอง
   ปลอบใจตัวเองทุกครั้ง
ทุกวันที่ใจหม่นหมอง
คำว่ารักที่ทับเป็นกอง
เธอต้องได้เห็นสักวัน
   เมื่อครั้งได้เคยโทรหา
วาจาสดใสแรกเห็น
คุยกันทุกเช้าทุกเย็น
ก็เห็นแต่เธอยิ้มมา
   แต่เมื่อวันนี้โทรหา
ไม่มีเสียงเธอรับสาย
ไม่แม้คำทักทาย
ไม่มีแม้ใจไมตรี
   เหตุผลของฉันคิดถึง
ห่วงใยจึงคอยเฝ้าถาม
เหตุผลของเธอรำคาญ
อย่ามาเซ้าซี้กวนใจ
   ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด
ที่ทำให้เธอแปรผัน
เฝ้าถามตัวเองทุกวัน
ใจฉันมีค่าเพียงใด
   เพิ่งรู้ว่าความคิดถึง
ห่วงใยละเมอเพ้อหา
มีค่าอยู่ในสายตา
แค่คำว่าน่ารำคาญ
   แน่นอนว่าฉันต้องเศร้า
กับเงาที่คอยห่วงหา
เป็นเพื่อนปลอบใจกันมา
เหมือนครั้งที่ยังไม่เจอ
   ฝากกลอนนี้ด้วยความคิดถึง
ถึงมันไม่มีความหมาย
แต่อยากให้เธอเข้าใจ
กับสิ่งที่ฉันเฝ้าทำ
   ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน
เหมือนฉันที่คอยเฝ้าถาม
ห่วงใยที่เธอรำคาญ
คิดถึงที่ไม่อยากฟัง
   ขอฝากทุกคำที่เอ่ย
ที่ฉันให้ไปหมดนั้น
ฝากคนที่เธอรักกัน
ฝากให้เขากล่าวมันด้วย...ความจริงใจ