24 ธันวาคม 2552 14:55 น.
Saran
สองตาคอยมองเพ้อหา
สองตาของใครที่ฝัน
สองใจจะได้ใกล้กัน
ความฝันเมื่อไรเป็นจริง
มองใครคู่นั้นหวานแหวว
มองแล้วก็พลอยเศร้าเหงา
มีเพียงรอยยิ้มของเงา
ทุกเช้าทุกเย็นที่เจอ
นั่งเหม่ออยู่หน้าโรงหนัง
ความหลังลอยมาให้เห็น
ไม่มีหรอกใครที่เคยเป็น
แม้เพียงแต่คำว่าเคยรักกัน
นั่งรถก็เจอคู่หน้า
พูดจาหัวเราะสดใส
จับมือป้อนขนมกันไป
ทำได้เพียงแต่ทนมอง
ขึ้นเหนือเที่ยวปายสายลมหนาว
ภูเขาโอบล้อมเคียงใกล้
เมฆหมอกลมพัดเคียงกาย
สายตาพันคู่มองมา
แวะร้านกาแฟคู่รัก
สักพักมองเห็นก็เหงา
ปาท่องโก๋ช้อนส้อมเรียงราว
รองเท้าตะเกียบคู่กัน
ปีใหม่ผ่านไปเหมือนทุกครั้ง
ความเหงาความหนาวยังถามหา
เมื่อไรจะมีใครมา
สบตาสบใจใกล้กัน...
23 ธันวาคม 2552 11:01 น.
Saran
วันแรกที่ได้สบตา
หัวใจก็พาพร่ำเพ้อ
วันนั้นที่ฉันพบเธอ
ละเมอไปไกลแสนไกล
ละเมอไปถึงวันนั้น
ที่ฉันมีใครเคียงคู่
สบตาแล้วเห็นยิ้มนั้นอยู่
ในคู่ดวงตาใสของเธอ
เพ้อพร่ำว่าเธอมีฉัน
มีกันมั่นคงเสมอ
คำหวานว่าฉันรักเธอ
มีเธอคนเดียวที่ฟัง
จับมือเดินเคียงชิดใกล้
ใครใครก็ต่างอิจฉา
ใจลอยเมื่อเธอมองมา
ใจล้าเมื่อเธอวนเวียน
แต่แล้วต้องตื่นจากฝัน
ฝันที่มีเธอเสมอ
ด้วยคำว่าฉันรักเธอ
ของเธอที่เอ่ยกับใคร...
15 ธันวาคม 2552 10:12 น.
Saran
ความรักก็เหมือนดังเช่นขนนก
บอบบางเมื่อลมโบกพัดลอยล่องไร้จุดหมาย
หากแต่ชุ่มชื้นเมื่อฝนหยดหยาดโปรยปราย
แล้วแห้งแข็งกลายเมื่อแสงแดดแผดหัวใจ
หรือบางทีเป็นคล้ายเช่นหมอกควัน
เมื่อยามเช้าไอหมอกลอยสะอาดใส
แต่ยามเย็นกลับร้อนรุ่มดั่งควันไฟ
แต่สุดท้ายก็กลับลืมเลือนจากจาง
คงเหมือนกับสีสันอันสดใส
เมื่อวานอ่อนโยนแทบจะลืมชมพูหวาน
แต่วันนี้ต้องเหงาเศร้าทนท้อทรมาน
เปลี่ยนความหวานเป็นขมจมมืดดำ
หากเลือกได้ขอให้รักเป็นเช่นผ้าขาว
ที่รอเรื่องราวจากปลายพู่กันเติมแต่งแต้มสีสดใส
หากแต่รอศิลปินคนนั้นเธอคือผู้ใด
ที่มาเติมความรักให้ผ้าใบผืนนี้นั้นงดงาม...
9 ธันวาคม 2552 13:42 น.
Saran
ไม่เคยเพียงคิดมาก่อน
ไม่เคยมอบกลอนคนไหน
ไม่เคยหวั่นไหวหัวใจ
ไม่เคยหลงใครเท่าเธอ
ไม่เคยต้องเก็บมาเพ้อ
ไม่เคยต้องมานอนฝัน
ไม่เคยจะมีสักวัน
ไม่เคยเอ่ยคำรักไป
ไม่เคยคิดจะโทรหา
ไม่เคยคิดหาเมื่อเหงา
ไม่เคยบอกรักเบาๆ
ไม่เคยอย่างเขาหวานกัน
ไม่เคยไม่มีวันไหน
ไม่เคยห่วงใยเฝ้าถาม
ไม่เคยคิดถึงโทรตาม
ไม่เคยต้องทนเหงาใจ
ไม่เคยถูกมองดูแคลน
ไม่เคยโดนแค่นเซ้าซี้
ไม่เคยร้องไห้ทุกที
ไม่เคยทนฟังรำคาญ
ไม่เคยเฝ้ารักหมดใจ
ไม่เคยหลงใครเช่นนั้น
ไม่เคยจะมีสักวัน
ไม่เคยไม่คิดถึงเธอ
ไม่เคยถูกมองว่าบ้า
ไม่เคยถูกว่าสิ้นคิด
ไม่เคยจะมีสักนิด
ไม่เคยคิดผิดรักเธอ
ไม่เคยถูกใครทิ้งขว้าง
ไม่เคยจะมาร้องไห้
ไม่เคยต้องเจ็บหัวใจ
ไม่เคยรักใครเท่าเธอ...
4 ธันวาคม 2552 09:14 น.
Saran
ท้องฟ้าหาดทรายสายลมและแสงดาว
กับเสียงขับกล่อมจากเกลียวคลื่นอันอ่อนโยน
ยิ่งเพิ่มความประหม่าสู่หัวใจของฉัน
มากยิ่งขึ้นทุกที และยิ่งเพิ่มมากที่สุด
เมื่อฉันได้เห็นแววตาอันสดใสคู่นั้นของเธอ
สายลมหยอกล้อกับใบไม้ พลางกระซิบเบาๆว่า
"อย่าอายไปเลย ฉันรู้หรอกว่าเธอจะเอ่ยอะไร"
มีอะไรจะบอกฉันหรือ แก้มของฉันถูกเจือด้วยสีแดงเมื่อถูกเธอถาม
ทุกๆอย่างในตอนนี้สวยที่สุดเลย สวยมากจริงๆ
ฉันเอ่ยกับเธอ
เหมือนที่ฉันคิดเลย ฉันก็ชอบ เธอกล่าวแล้วยิ้ม
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันชอบมากและแอบหลงรักมานานแล้ว
จริงหรือ บอกฉันได้มั้ย เป็นคำถามจากแววตาเธอ
ก็คนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันคนนี้ยังไงล่ะ ฉันเผลอพูดออกไป
..............................
ทุกๆสิ่งในโลกเหมือนจะเงียบงัน เหลือเพียงแต่เสียงหัวใจของฉัน
ที่ก้องอยู่ในใจของเธอ
เธอนิ่งเงียบไปราวกับรูปปั้นของเจ้าหญิงที่ถูกสะกด
ฉันไม่อาจรู้ใจเธอ รู้แต่เพียงว่า ฉันได้หว่านเมล็ดแห่งความรู้สึกพิเศษลงไปในใจของหล่อนแล้ว
หากหล่อนรับรู้ ฉันคงอาจมีโอกาสได้ดูแล
ทุกๆนาทีที่เดินยาวนานยิ่งกว่าโมงยามที่ฉันได้เคยรอ
แต่แล้วฉันได้เห็นรอยยิ้มบางๆที่เผยบนมุมปากของเธอ
ท่ามกลางสายตานับร้อยพันของพยานบนท้องฟ้า
ยิ้มอะไรเธอ ฉันเอ่ยด้วยความสงสัย
แต่แล้วไม่นานความสงสัยของฉันต้องจางหายไปเมื่อ
สายลมบอกกับฉันว่า...
ลองมองไปรอบๆตัวเองสิ ตอนนี้ยิ้มแบบที่เธอสงสัยนั้นได้ผลิบานไปทั่วเต็มท้องฟ้าที่เธอเห็นแล้วล่ะ นั่นล่ะคือคำตอบ
แล้วฉันก็ได้เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว...
หน้าส่วนตัว
1965
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟSaran
