26 มกราคม 2552 10:04 น.
Saran
พ่อนั่งนับเศษสตางค์
วันนี้ได้สามบาท
เมื่อรวมกับของแม่แล้วจะได้เจ็ดบาท
คนคงสงสารแม่
ที่มีลูกน้อยเดินจูงมือ
แต่แม่ต้องเมื่อยน่อง
ที่ต้องเดินย่องขอคนนี้บ้างคนนั้นบ้าง
บางวันเสียงแม่แหบ
เสียงพ่อแหบและพร่า
เพราะกว่าจะได้รับแต่ละสตางค์จากคนใจบุญ
สุดแสนจะลำบาก
ยังกับหาเพชรในทะเลทราย
หากจะรวมระยะทางที่ต้องเดินไปมานั้น
คงจะข้ามจังหวัด
ไม่!
คงจะข้ามประเทศ
ไม่สิ!
ข้ามทวีปหนึ่งไปยังอีกทวีปหนึ่งได้
แสงอาทิตย์ของวันใหม่
ริบหรี่จนเกือบจะเท่ากับความหวัง
ที่จะพอให้ลูกได้สบายท้องบ้าง
แต่พ่อและแม่ก็เตรียมพร้อมที่จะทำงาน
แล้วก็ต้องผิดหวัง
คนบ้านตึกงามรวมหัวกันขับไล่
เพราะหาว่าสกปรก
แม่ปาดน้ำตาพลางหิ้วลูกน้อยตัวแดง
ที่ร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ
เดินจากไป
โลกนี้ช่างกว้างใหญ่
แต่ใจมนุษย์กลับตรงกันข้าม
ทำไม ใจมนุษย์แคบ แคบเหลือเกิน
แคบเสียยิ่งกว่ารูเข็ม
แม่คิด
ฟ้ายังคงกว้าง
แสงอาทิตย์ยังสาดส่อง
แต่พ่อและแม่ไม่ท้อถอย
จูงลูกแบกของ
เดินต่อไป เดินต่อไป...
19 มกราคม 2552 10:06 น.
Saran
ฤดูแห่งการแข่งขันครั้งสำคัญ
กลับมาอีกแล้ว
มันมาพร้อมกับความเครียด
และความเฉยเมยไร้ใจใส่
ของแต่ละคน
กระดาษเปล่าใบนึง
กับกระดาษที่เต็มไปด้วยรอยหมึก
จะเท่าเทียมกันได้อย่างไร
ม่านหมอกแห่งความร้อนรน
แผ่สยายคลุมปกทั่วห้องสอบ
ไม่มีใครช่วยใครได้
นอกจากตัวเอง
และความรู้ที่ซึมซับ
ก่อนย่างก้าวเข้ามา
ผู้ที่เดินออกไปจากห้องนี้
อย่างมั่นใจ
แน่นอนว่า ความมั่นใจจะ
ปรากฎอยู่ที่ใบหน้าของเขา
และกระดาษคำตอบของเขา
และสองเท้าของเขา
ที่ก้าวออกไป
พร้อมกับรอยยิ้ม บางๆ...
14 มกราคม 2552 10:16 น.
Saran
ในวันหนึ่งของเดือนที่หนึ่ง
เทศกาลแห่งความสุขได้พ้นผ่านไปแล้ว
ผ่านไปพร้อมกับใจของฉัน
เป็นสิ่งล้ำค่าแทนของขวัญ
ที่ปีใหม่มอบให้ฉัน
ใช่แล้ว ฉันอกหัก
เมื่อคนที่เป็นที่รักของฉัน
แปรเป็นคนที่เป็นที่รักของคนอื่น
วันวานเธอส่งยิ้มอันแสนหวานให้ฉัน
วันนี้วาจาอันอ่อนโยนของเธออยู่กับเขา
ลูกค้าคนสำคัญของร้านขายดอกไม้
เปลี่ยนหน้าจากฉันกลายเป็นเขา
ใช่ มันเป็นสิทธิ์ของเธอ
เทศกาลแห่งความสุข
ขอบคุณด้วยใจจริง
สำหรับของขวัญที่มอบให้
ฉันจะเก็บมันไว้
เพื่อรอใครสักคน
ที่เขาปราถนา
และฉันเต็มใจมอบให้แก่เธอคนนั้น...
7 มกราคม 2552 10:12 น.
Saran
ณ วันหนึ่งของปลายสัปดาห์
ณ มุมหนึ่งอันสงบของสวนสาธารณะ
แห่งหนึ่งกลางเมืองอันวุ่นวาย
เหล่าผีเสื้อหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
กับหมู่มวลดอกไม้ และสายลมโบกโบย
คล้ายคำเชิญแห่งความสุข
ที่รอให้แขกแปลกหน้า
เข้ามาสัมผัส
ฉันชวนเธอให้มา ณ ที่แห่งนี้
เพื่อมาร่วมงานเลี้ยงอันแสนอบอุ่น
ที่ไม่มีที่ใดเสมอเหมือน
ฉันมีของขวัญชิ้นพิเศษ เตรียมเอาไว้
เพื่อมอบให้เธอ
เป็นสิ่งแทนทั้งหมดใจ
ที่ฉันมีอยู่
เมื่องานเลี้ยงจบลง
ฉันบอกเธอให้ลองแกะเปิดดู
กล่องสีแดงแทนความรักของฉัน
สายใยแห่งความอบอุ่นถูกทักทอ
แทนริบบิ้น
เธอประหลาดใจหลังจากแกะห่อของขวัญออก
แล้วพบเพียงความว่างเปล่า
เธอถามฉันว่าของขวัญคือสิ่งใดกัน
ฉันตอบเธอว่าคือหัวใจดวงเดียวของฉัน
เธอยิ้ม แล้วหยอกว่าไม่เห็นมีเลย
เธอซ่อนไว้หรือเปล่า
ฉันอมยิ้ม ฉันไม่ได้ซ่อนมัน
เธอนั่นแหละเอาของขวัญฉันไป
แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหนล่ะ...
ก็อยู่ในใจของเธอนั่นไง ฉันไม่รับคืนนะ
เธอแก้มแดง
แม้แต่ผีเสื้อที่ดูสวยที่สุด
ก็ยังต้องยอมแพ้ให้เธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟSaran
หน้าส่วนตัว
1101
