26 ธันวาคม 2551 09:42 น.
Saran
ใครกันหนอ
ที่เข้ามาในชีวิตฉัน
บรรจงแต่งแต้มสีสันแห่งความสุขให้เกิดขึ้นในตัวฉัน
ใครกันหนอที่ดีกับฉันเช่นนี้
เติมความหมายแก่ฉัน ดังน้ำตาลก้อนผู้อ่อนหวาน
ซึ่งยอมสละร่างพลีกาย
เพียงเพื่อเห็นชายผิวคล้ำที่หล่อนรัก
มากขึ้นด้วยคุณค่า ในถ้วยกาแฟ
ฉันดีใจ ฉันดีใจ
วันทุกวันจากนี้ไป ทุกโมงยามของฉันจะมีแต่เสียงเพลง
บทเพลงแห่งรัก ผู้ขับร้องบรรเลงและผู้ประพันธ์
คือศิลปินคนเดียวกัน นั่นคือเธอ
แน่นอน อาจมีผู้ท้วงว่า ฉันไม่เบื่อบ้างเลยหรือ
กับสิ่งที่ฉันเป็น
ฉันจึงถามกลับไปว่า
ณ ที่หนึ่ง มีชาวประมงผู้หนึ่ง
เขามีมารดาและญาติมิตรเป็นท้องทะเล
ผืนน้ำและขอบฟ้าล้วนเป็นสหายที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
วันทุกวันของเขา วนเวียนอยู่กับห้วงน้ำ ผืนทราย ฟ้าสีคราม
นับตั้งแต่วัยเยาว์จนเข้าสู่วัยหนุ่ม
ถ้าหากเขาถูกถามว่า
เธอไม่เบื่อบ้างหรือกับสิ่งที่เธอเป็น
ปราถนาหรือไม่ที่จะโบกบินสู่นครแห่งความศิวิไลซ์
แล้วโลดแล่นโดยอิสระไร้ซึ่งพันธะดังเช่นเรา
มีใครรู้บ้างใหมว่าหัวใจเขาซ่อนอะไรไว้ข้างใน
ฉันเองก็ไม่รู้
รู้แต่เพียงว่า คำตอบของเขาและฉัน
ไม่แตกต่างกันเลย
25 ธันวาคม 2551 09:37 น.
Saran
แสงแดดยามเช้าทอประกายเหลืองอ่อน
หยอกล้ออย่างเริงร่าอยู่กับฝูงผีเสื้อ ในสวนดอกไม้
ก้มโอบกอดหลังคาบ้านอันเปลี่ยวเหงา
พลางกระซิบเบาๆที่ข้างหูฉัน
"ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว
ลืมตาจากความเศร้าอันหมองหม่น
ราตรีชวนความทุกข์ออกไปนอกบ้านของเจ้าแล้ว
จับมือฉันไว้ให้มั่น ฉันจะพาเจ้า
ไปพบกับรักแท้ที่แท้จริง
อีกสักครั้ง
ได้โปรดออกไปกับฉันเถิด
ก่อนที่ทั้งคู่จะกลับมา..."
24 ธันวาคม 2551 10:02 น.
Saran
ขนมหวานสีสวยมีรูเจาะอยู่ตรงกลาง
เธอบอกฉันว่า ไม่ชอบ กลัวอ้วน
กาแฟที่ฉันโปรดปราน อยากให้เธอได้ลอง
อาจเป็นเพราะมันขมไป เธอจึงปฏิเสธ
กระต่ายสีขาวหูยาวน่ารัก
เธอบอกฉันว่า เธอเลี้ยงไม่เป็น..
สงสารมัน
หนังสือเล่มเก่งของฉัน
เป็นเรื่องราวของนักรบในดินแดนแห่งป่า
ดูโหดร้าย ป่าเถื่อนซึ่งตรงข้ามกับ สิ่งที่เป็นเธอ
จึงวางอยู่บนหัวเตียง..ที่บ้าน(ของฉัน)
แล้วอะไรล่ะที่เธอปราถนา?
ฉันเอ่ยถามเธอ
เธอตอบว่า
ก็แล้วใครกันล่ะ คงเป็นแมวมั้ง!
นับจากวันนั้นเป็นต้นมา
ร่างกายของฉันปกคลุมไปด้วยปุยเส้นสีขาวงอกขึ้นมา
มือของฉันได้แปรเปลี่ยนเป็นอุ้งอันอ่อนนุ่ม
เล็บของฉันคมกว่าเดิม ทำไมฟันของฉันยาวขึ้นล่ะ
แววตาฉันเปลี่ยนสีและอ่อนโยนลงเมื่อสัมผัสใบหน้าเธอ
ฉันประหลาดใจ
เกิดอะไรขึ้นกับฉัน!
เกิดอะไรขึ้นกับฉัน!
เกิดอะไรขึ้นกับความรักของฉันที่มีให้เธอ
ได้เปลี่ยนแปรผัน
ต่อจากนี้ไป
24 ธันวาคม 2551 09:15 น.
Saran
กุหลาบงามสีขาวห้าดอกในถ้วยกาแฟ
ในวันหนึ่งของเดือนกุมภาพันธ์
บนโต๊ะกระจกสีเทา
กับหัวใจของเรา
เธอชอบผลัดผมบนโต๊ะเครื่องแป้ง
ลมพัดแหวกม่านหน้าต่าง
หอบม้วนตระกองโปรยอณูแห่งความหอมหวล
จากเรือนสลวยดำขลับดุจแพรไหม
และกลิ่นหอมร่ำของความรักอันบริสุทธิ์
อ่อนโยนและบอบบาง
และช่างบอบบางยิ่งนักอวลอบ
งดงามราวสัมผัสอุทยานแห่งมวลดอกไม้
เธอบอกว่า
ซื้อดอกไม้ให้ฉันสิ ฉันชอบดอกไม้
ฉันตอบเธอว่า
ฉันก็ชอบให้ดอกไม้กับคนที่ฉันรักเหมือนกัน
แล้วเธอก็ซื้อให้ฉัน
ฉันนำมันมอบให้เธอ
วันหนึ่งของเดือนกุมภาพันธ์
ในห้องสีขาว
บนโต๊ะกระจกสีเทา
กับความรักของเรา
23 ธันวาคม 2551 16:09 น.
Saran
ฉันพยายามข่มใจให้หลับลงในค่ำคืนอันเดียวดายว่า
ไม่มีความหมายอะไรที่จะโหยหารอยหวานของน้ำตาล
ในก้นถ้วยกาแฟ
ซึ่ง ณ ที่นั้นฉันค้นพบว่า
เธอโลเลพเนจรไปจากห้องใจฉันเสียแล้ว
เธอจากไปแล้ว แต่ช่างน่าเศร้า
ที่หัวใจของฉันขลาดเขลา และยังคงครวญหา
ว่าใครกันหนอที่ทำให้เธอเปลี่ยนแปลง
ใครกันที่ยื้อแย่งเธอไปจากฉัน
ดอกไม้แห่งความรักหลุดมือฉันล่องลอยไปไกลแสนไกล
มันสายไปเสียแล้ว
ที่จะถักทอฝันอันแสนหวานให้ยืดยาวต่อไป
เธอจากไปแล้ว
แต่เสียงเพรียกหาของหัวใจยังคงร่ำร้อง โหยหวน
โอ้ความเศร้า เจ้าช่างอำมหิตเหลือเกิน
เจ้าไม่เคยอ่อนล้าในการไล่ล่าปักษาน้อยที่ไม่มีแม้เรี่ยวแรง
ที่จะถลาเกาะยอดไม้
ให้พ้นไปจากกรงเล็บของเจ้าบ้างเลยหรือ
โอ้ความเศร้า เจ้าช่างโหดร้ายเหลือเกิน
เจ้าแนะนำความรัก สหายของเจ้าให้ฉันรู้จัก
เพื่อนของเจ้าช่างแสนดีเหลือเกิน
เขาแนะนำให้ฉันรู้จักกับน้องสาวของเขา
แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้พบกัน
เจ้าก็สังหารพี่ชายของหล่อนอย่างเลือดเย็น
โดยไร้ซึ่งเหตุผล
หล่อนร่ำร้องด้วยหัวใจอาดูร
ในที่สุดหล่อนก็จากฉันไป
ทิ้งให้ฉันจมอยู่กับเจ้า
เพียงลำพัง...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟSaran
หน้าส่วนตัว
953
