12 ธันวาคม 2551 09:54 น.
Saran
เช้าวันใหม่งดงามดังภาพศิลป์
หมู่นกบินคลอยต่ำกลางเวหา
แสงตะวันสาดส่องเข้าม่านตา
ทุกสิ่งตื่นแม้หลับไหลมายาวนาน
แต่ตัวฉันอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
ฝูงนกกาเริ่มออกหาอาหาร
ยังคงจมอยู่กับเมื่อวันวาน
ความทรงจำจางๆยามค่ำคืน
ภาพของเธอช่างน่ารักแสนสดใส
ปลุกหัวใจให้ตื่นจากความฝัน
แต่จะให้ตื่นได้อย่างไรกัน
ก็เธอนั้นงดงามราวเทพธิดา
แล้วหัวใจดวงน้อยเหมือนจะแตก
แยกออกเป็นเสี่ยงๆเหมือนตกผา
ใจปวดร้าวเมื่อเห็นเธอเคียงคู่มา
กับใครหนาเอื้อนวาจาหวานบาดใจ
ก้อยเธอเกี่ยวแนบชิดสบตาเขา
ยิ้มเบาๆส่งคำหวานวาจาใส
เขากับเธอเดินผ่านร่างฉันไป
โอบไหล่คู่เอียงอิงไม่เหลียวมอง
ฉันไหล่ลู่คุดคู้เดินคอตก
พลางตีอกชกตัวใจสลาย
ทุบกระจกบานใหญ่แตกกระจาย
ร้องโวยวายเจ็บมือสะดุ้งตื่นเหงื่อโซมตัว
พลันน้ำตาไหลหลั่งรินออกเป็นสาย
ไม่สบายปวดหัวตัวร้อนและเป็นไข้
ปวดทั้งหัวหัวใจมือและนัยน์ตา
ช่วยบอกฉันหน่อยคนดีได้ใหมว่า
ภาพที่เห็นเป็นภาพลวงหรือความจริง?
11 ธันวาคม 2551 14:47 น.
Saran
มีโอกาสเหมือนชื่อยาสีฟัน
ทุกครั้งที่เห็นหน้ากันฉันใจหาย
เวลานี้มีเธออยู่เคียงกาย
ใจละลายทุกทีที่สบตา
หน้าม.รามยามเย็นช่างสดใส
คนมากมายไฟหลากสีสว่างไสว
นั่งมองเหม่อที่ถนนเห็นใครใคร
ตั้งมากมายเดินอยู่เคียงคู่มา
พลันนึกถึงคนดีที่ฉันหลง
ที่ฉันคงห่วงใยอยู่เสมอ
ฉันสุขใจทุกครั้งเมื่อใกล้เธอ
เพ้อละเมอเห็นเธอส่งยิ้มมา
ทั้งรถวิ่งผู้คนเดินดูขวักไขว่
ตั้งมากมายอยู่บนทางถนน
แม้ยืนอยู่ท่ามกลางในผู้คน
ยังสับสนเหว่ว้าช่างเดียวดาย
แล้วยามนี้เธออยู่แห่งหนใด
ทำอะไรอยู่กับใครหรือปล่าวหนอ
จะรู้ใหมว่ามีคนคอยเฝ้ารอ
คอยคิดถึงห่วงใยอยู่ทุกนาที
ดึกมากแล้วท้องฟ้ายังกระจ่าง
คงสว่างด้วยแสงดาวสวยสดใส
รอยยิ้มเธอส่งมาจากฟ้าไกล
แม้อยู่ไกลเหมือนอยู่ใกล้ทุกเวลา
สายลมหนาวโชยพัดเย็นยะเยือก
หากให้เลือกฉันขอเป็นผ้าอุ่น
ยอมเหน็บหนาวเพื่อป้องให้เนื้อละมุน
ได้ห่มคลุมผิวกายคลายระทม
11 ธันวาคม 2551 11:23 น.
Saran
เมื่อแรกพบเห็นใบหน้าสาวราม
ดอกไม้งามได้ผลิบานกลางใจฉัน
ส่งยิ้มให้มอบยิ้มตอบแทบทุกวัน
เก็บไปฝันนอนเพ้อไม่เสื่อมคลาย
จากวันนั้นเธอส่งยิ้มขึ้นมาให้
ฉันยิ้มตอบกลับไปแล้วใจหาย
ที่อาจารย์เรียกไปถามเสียมากมาย
ว่าทำไมถึงยิ้มได้อยู่คนเดียว
จนวันนี้ที่เราพบกันอีกครั้ง
พลันความหวังในใจเริ่มฉายแสง
เธอส่งยิ้มแลทักทายฉันแก้มแดง
เธอแก้มแดงฉันยิ้มตอบมอบกลับไป
กว่าจะได้ชื่อเบอร์เธอช่างยากเข็ญ
แม่เนื้อเย็นใจเธอคล้ายดังหินผา
อาจเป็นเพราะหน้ามนคงเกรงว่า
ฉันเป็นคนปลิ้นปล้อนกะล่อนลวง
เธอคงไม่รู้ว่าฉันนั้น
หมายมั่นคงเพียงเธอเมื่อแรกเห็น
หากให้เผยใจออกให้ชัดเจน
ก็คงเห็นเพียงเธออยู่เต็มบาน
มีแต่ความจริงใจที่มอบให้
มีแค่ความห่วงใยอยู่เสมอ
มีหนึ่งใจเฝ้าเก็บไว้ให้เพียงเธอ
ไม่เลิศเลอหรูหราเช่นใครใคร
9 ธันวาคม 2551 10:00 น.
Saran
บ่ายวันเสาร์ เข้าเรียน พากเพียรคิด
หลังสอบติด ม.ราม เกือบใจหาย
ตรวจรายชื่อ ดูแล้ว ค่อยผ่อนคลาย
ถ้าไม่ได้ จะไปทำ อะไรกิน
นั่งเหม่อมอง กระจก ผงกหัว
ใจเต้นรัว หัวกระแทก เมื่อได้เห็น
สาวสวยราม เดินมา แม่เนื้อเย็น
เหมือนดังเห็น นางฟ้า จำแลงกาย
เธอแหงนมอง ขึ้นมา ส่งยิ้มให้
เราส่งยิ้ม กลับไป แล้วใจหาย
อาจารย์เรียก ไปถาม เสียมากมาย
ว่าทำไม ยิ้มได้ อยู่คนเดียว
พักกลางวัน เจอะเธอ ซื้อก๋วยเตี๋ยว
แซวว่ากิน คนเดียว อร่อยเหรอ
เธอยิ้มหวาน ชวนให้นั่ง คู่กับเธอ
เลยได้เพ้อ ได้สบตา แล้วอิ่มใจ
9 ธันวาคม 2551 09:56 น.
Saran
เปิดอ่านกลอนเก่าๆ
แล้วรู้สึกเศร้าๆ
ได้เห็นคนคิดเห็นมาที่เรา
วันเหงาๆคือชื่อนามปากกา
ไม่รู้ว่าเขาอยู่หนใด
จะสุขทุกข์สบายดีหรือไม่
ได้เพียงส่งความคิดถึงไป
ฝากล่องลอยไปตามสายลม
ให้รู้ว่ายังคงคิดถึง
ยังคงคำนึงอยู่เสมอ
ยังไงก็ให้รู้ว่าเธอ
ยังมีคนที่ห่วงใยอีกคนนึง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟSaran
หน้าส่วนตัว
824
