24 ธันวาคม 2551 09:15 น.
Saran
กุหลาบงามสีขาวห้าดอกในถ้วยกาแฟ
ในวันหนึ่งของเดือนกุมภาพันธ์
บนโต๊ะกระจกสีเทา
กับหัวใจของเรา
เธอชอบผลัดผมบนโต๊ะเครื่องแป้ง
ลมพัดแหวกม่านหน้าต่าง
หอบม้วนตระกองโปรยอณูแห่งความหอมหวล
จากเรือนสลวยดำขลับดุจแพรไหม
และกลิ่นหอมร่ำของความรักอันบริสุทธิ์
อ่อนโยนและบอบบาง
และช่างบอบบางยิ่งนักอวลอบ
งดงามราวสัมผัสอุทยานแห่งมวลดอกไม้
เธอบอกว่า
ซื้อดอกไม้ให้ฉันสิ ฉันชอบดอกไม้
ฉันตอบเธอว่า
ฉันก็ชอบให้ดอกไม้กับคนที่ฉันรักเหมือนกัน
แล้วเธอก็ซื้อให้ฉัน
ฉันนำมันมอบให้เธอ
วันหนึ่งของเดือนกุมภาพันธ์
ในห้องสีขาว
บนโต๊ะกระจกสีเทา
กับความรักของเรา
23 ธันวาคม 2551 16:09 น.
Saran
ฉันพยายามข่มใจให้หลับลงในค่ำคืนอันเดียวดายว่า
ไม่มีความหมายอะไรที่จะโหยหารอยหวานของน้ำตาล
ในก้นถ้วยกาแฟ
ซึ่ง ณ ที่นั้นฉันค้นพบว่า
เธอโลเลพเนจรไปจากห้องใจฉันเสียแล้ว
เธอจากไปแล้ว แต่ช่างน่าเศร้า
ที่หัวใจของฉันขลาดเขลา และยังคงครวญหา
ว่าใครกันหนอที่ทำให้เธอเปลี่ยนแปลง
ใครกันที่ยื้อแย่งเธอไปจากฉัน
ดอกไม้แห่งความรักหลุดมือฉันล่องลอยไปไกลแสนไกล
มันสายไปเสียแล้ว
ที่จะถักทอฝันอันแสนหวานให้ยืดยาวต่อไป
เธอจากไปแล้ว
แต่เสียงเพรียกหาของหัวใจยังคงร่ำร้อง โหยหวน
โอ้ความเศร้า เจ้าช่างอำมหิตเหลือเกิน
เจ้าไม่เคยอ่อนล้าในการไล่ล่าปักษาน้อยที่ไม่มีแม้เรี่ยวแรง
ที่จะถลาเกาะยอดไม้
ให้พ้นไปจากกรงเล็บของเจ้าบ้างเลยหรือ
โอ้ความเศร้า เจ้าช่างโหดร้ายเหลือเกิน
เจ้าแนะนำความรัก สหายของเจ้าให้ฉันรู้จัก
เพื่อนของเจ้าช่างแสนดีเหลือเกิน
เขาแนะนำให้ฉันรู้จักกับน้องสาวของเขา
แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้พบกัน
เจ้าก็สังหารพี่ชายของหล่อนอย่างเลือดเย็น
โดยไร้ซึ่งเหตุผล
หล่อนร่ำร้องด้วยหัวใจอาดูร
ในที่สุดหล่อนก็จากฉันไป
ทิ้งให้ฉันจมอยู่กับเจ้า
เพียงลำพัง...
22 ธันวาคม 2551 14:00 น.
Saran
เวลานี้
ชีวิตของฉันเหมือนกล่องของขวัญ
ที่ยังไม่ได้เปิด
ความอบอุ่นของฉัน
เหมือนปมริบบิ้นที่ถูกผูกไว้โดยเธอ
จันทร์เศร้าฟ้าหมอง
ฉันนอนนับดาวโดยไม่มีเธอ
โอบกอดกับความเหงาอันว่างเปล่า
กลับมาเถิด ที่รัก
กลับมาแก้ปมริบบิ้นแห่งความอบอุ่นของฉัน
แกะกล่องของขวัญลายหมองนี้
เพื่อพบกับความรักอันงดงามที่ซ่อนรอเธอ
อยู่ในกล่องใบนี้
22 ธันวาคม 2551 13:47 น.
Saran
สายลมยามค่ำคืน
กระซิบบอกต้นไม้อันอ้างว้าง
" ได้โปรดเถอะ"
อย่ามัวโศกเศร้าอยู่ในห้วงนิทราอันเปล่าเปลี่ยวอยู่เลย
ที่รัก
ฉันมีความหมายต่อเธอแค่ไหน
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
22 ธันวาคม 2551 10:03 น.
Saran
ตื่นขึ้นมาเช้านี้พร้อมอากาศแจ่มใส
ภาพสวยงามยังคงติดอยู่ที่ตาของฉัน
ตะวันทอแสงอ่อน นกกระยางบินโผ
อยู่บนแม่น้ำ....
ลมกระเพื่อมผิวน้ำกระทบแสงเป็นประกาย
ชวนให้ฝัน....
ฉันก้มดูเงาของเราในน้ำ หนุ่มน้อยคนหนึ่ง
เคียงคู่กับนางฟ้าที่บินลงมาจากฟากฟ้าไกลบนเรือแห่งความฝัน
เทพธิดาที่มีใจอารี ขับกล่อมฉัน ปากท่องมนตร์แห่งรอยยิ้ม
อันน่าหลงใหล หล่อนท่องคาถาอันหวานหอม ช่างไพเราะ
เกินกว่าจะบรรยายได้ ฉับพลันสายลมผ่านร่างฉันไป ด้วย
อานุภาพเวทย์มนตร์แห่งความรัก ความเหว่ว้าอ่อนล้าที่มีอยู่
ในตัวฉัน จางหายลอยไปไกล....ลับสายตา........
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟSaran
หน้าส่วนตัว
945
