7 กันยายน 2552 12:28 น.
Saran
เธอทำให้ฉันแอบเพ้อ
เธอทำให้ฉันเฝ้าหลง
เธอทำให้ฉันพะวง
หลงเฝ้าเพ้อแอบรักเธอ
เธอทำให้ใครคนหนึ่ง
ผู้ซึ่งไม่เคยหวั่นไหว
ต้องยอมเปิดเผยหัวใจ
ให้ไปหมดเลยที่มี
เธอนั้นจะรู้มั้ยว่า
มีคนทำผิดกฎหมาย
ขโมยหัวใจฉันไป
ได้แล้วไม่ยอมส่งคืน
ฉันลงบันทึกประจำวัน
ส่งให้หมวดหนุ่มหน้าใส
สเก็ตช์ภาพร่างผู้ร้าย
ละม้ายคล้ายกันกับเธอ
ข้อหาแรกเธอน่ารัก
มาชักชวนให้ฉันเพ้อ
สองนั้นเหตุเกิดเพราะเธอ
วิ่งราวหัวใจฉันไป
สามนั้นกักขังหน่วงเหนี่ยว
เกาะเกี่ยวสายตาฉันไว้
จะมองเหลียวแลใครๆ
ใบหน้าทุกคนคือเธอ
ส่วนสี่ข้อหาบุกรุก
ทุกทีเธออยู่ในฝัน
ทุกวันยามวิกาล
ยิ้มหวานไม่ยอมจากไป
สุดท้ายคือหลอกให้รัก
มารักแล้วก็จากหาย
หนีไปพร้อมกับหัวใจ
ดวงเดียวที่ฉันเคยมี
จับได้หมวดช่วยส่งข่าว
จะเอาของกลางกลับมา
คนใจร้ายหนีไปไม่ลา
หมวดช่วยค้นหาเธอให้ที...
7 กันยายน 2552 08:52 น.
Saran
เคยมีคนกล่าวไว้ว่า
ความรักเป็นสิ่งเดียวที่ไม่มีเหตุผล
ท่ามกลางความมีเหตุผล
และความรักยังเป็นสิ่งเดียวที่มีเหตุผล
ท่ามกลางความไม่มีเหตุผล..
ถึงตอนนี้ฉันก็ยังมิอาจรู้ว่า
เหตุผลของความรักเป็นเช่นไร
จึงเก็บความสงสัยลึกๆไว้ในหัวใจ
เพียงเฝ้าแต่รอคอยใครสักคน
ยื่นมือมาฉุดฉันขึ้นจากความเหงาที่โหดร้าย
ยิ้มให้ฉันพลางแนะนำให้ฉันรู้จักกับเพื่อนรักของหล่อน
เพื่อนของเธอคนนั้นที่มีชื่อว่า...ความรัก
31 สิงหาคม 2552 13:21 น.
Saran
ยังโกรธฉันอยู่หรือปล่าว
หรืองอนกันอยู่บ้างไหม
ดีกันเถิดนะหวานใจ
ยกโทษฉันเถิดคนดี
หน้างอแล้วไม่ดีนะ
มันจะไม่สวยรู้ไหม
ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร
สงสัยอยากเป็นปลาทู
ไม่ต้องมาทำแอบขำ
มาทำให้ฉันแอบเขิน
มีคนน่าสงสารเหลือเกิน
อยากเดินเคียงใกล้ดังเคย
ยังไม่หายงอนอีกหรอ
ก็ขอโทษไปแล้วนี่
ให้ฉันรออยู่ตรงนี้
แล้วก็ไม่ต้องตามมา
รอแล้วรอเล่ารออยู่
อยากรู้เธอหายไปไหน
นั่งรอจนหิวตาลาย
จนหลับอยู่ใต้ชายคา
สะดุ้งมีมือมาแหย่
ร้องแฮ่กำลังฝันหวาน
เธอถามฝันถึงใครกัน
กัดฟันบอกฝันถึงเธอ
เธอซื้อไอติมมาฝาก
ไม่อยากจะกินบ้างหรอ
ได้ทีเลยเอ่ยบอกเธอ
หายโกรธก่อนถึงจะกิน
เธอยิ้มบอกว่าไม่หาย
พลางบอกป้อนให้ได้ไหม
เร็วหน่อยเดี๋ยวมันละลาย
แกล้งป้ายเลอะแก้มชมพู
เธอปาไอติมใส่ฉัน
วันหลังไม่เดินด้วยแล้ว
ฉันนั่งนิ่งยิ้มตาแป๋ว
ขี้เกียจง้อแล้วจังเลย...
31 สิงหาคม 2552 12:38 น.
Saran
บนโต๊ะมีถ้วยกาแฟวางอยู่สองใบ
ถูกทิ้งให้คว่ำอยู่อย่างเดียวดาย
ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปสัมผัสมันอีก
ในเมื่อเจ้าของของมันได้จากไปแล้ว
ใช่ เธอจากฉันไปแล้ว
และไม่มีวันหวนกลับมาอีกเลย
รอยคราบกาแฟจางๆที่จับอยู่
เหมือนความคิดถึงที่ยังคงร่ำร้องของถ้วยกาแฟ
ถึงเจ้าของของมัน...
ม่านควันแห่งความเศร้า
ปกคลุมทุกอณูอากาศภายในห้อง
ไกลออกไป ไกลออกไปทุกที
ฉันหยิบถ้วยมาใบหนึ่ง
หลับตาแล้วขว้างมันออกไปสุดแรง
เศษแก้วแหลกละเอียดเต็มพื้น
ไม่ต่างอะไรกับหัวใจของฉัน ในตอนนี้
ไม่สิ บางทีอาจมากกว่านั้นด้วยซ้ำ
ฉันมองไปที่โต๊ะอีกครั้ง
เหลือถ้วยอันว่างเปล่าแค่เพียงใบเดียว
แค่ใบเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับกาแฟอันหอมกรุ่น
ของเช้าวันใหม่ที่สดใส
แก้วใบเดิมที่น้ำข้างในนั้น
ถูกชงด้วยผงกาแฟและหยดน้ำตา
31 สิงหาคม 2552 12:27 น.
Saran
สบตายิ้มให้เมื่อพบ
กลับหลบสายตาเสมอ
แก้มแดงทุกครั้งเมื่อเจอ
ใจเพ้อทุกทีเมื่อมอง
ก็อยากที่จะเอื้อนเอ่ย
เฉลยความในให้เห็น
ก็อยากที่จะได้เป็น
คนหนึ่งที่เธอฝากใจ
ใจหนึ่งก็อยากส่งให้
อีกใจก็ยังเก้อเขิน
อยากบอกชอบเธอเหลือเกิน
บังเอิญก็กลัวหวังไกล
บอกไปแล้วเธอไม่เชื่อ
จะเหลือเหรอใจของฉัน
ความรักที่เก็บนานวัน
กลัวให้แล้วเธอไม่คืน
ไม่กล้าถามคนรู้ใจ
กลัวใครคนหนึ่งผิดหวัง
หากเธอมีใครอยู่ใน
ห้องใจดวงนั้นของเธอ
ก็ได้แต่รอต่อไป
เพราะใจไม่กล้าเปิดเผย
จะบอกว่ารักทรามเชย
กลัวเธอเมินเฉยหวั่นใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟSaran
หน้าส่วนตัว
997
