21 ธันวาคม 2547 23:55 น.
sara
ฉันเป็นคนที่เกิดมาโชคดีอย่างหนึ่งคือฉันมักจะพบแต่คนดีๆเข้ามาในชีวิต ตลอดเวลาที่ฉันต้องเดินทางห่างครอบครัวมาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง ฉันได้เจอกับผู้คนมากมายหลายรูปแบบทั้งดีทั้งเลว มีความสับสนวุ่นวาย หลายครั้งที่ฉันรู้สึกท้อแท้ หมดหวัง หมดกำลังใจ อ่อนไหว บ้าง แต่ฉันยังคงอยู่ได้เพราะฉันมีความรักช่วยหล่อเลี้ยง ให้ฉันฟันผ่าอุปสรรค ต่อสู้กับอะไรหลายๆอย่างมาได้ด้วยดี ทุกอย่างของฉันมันคือความรัก
ความรักอันดับแรกคือ ความรักของพ่อแม่ที่คอยให้กำลังใจฉัน และฉันนั้นไม่สามารถทำให้ท่านผิดหวัง
ความรักที่สองคือความรักของพี่น้องและญาติ ทีไม่เคยขาดหายไปจากฉัน
ความรักที่สามคือความรักของครูบาอาจารย์ ที่ช่วยอบรม สั่งสอนฉันให้เป็นคนดี
ความรักที่สี่คือความรักของเพื่อน ที่คอยย้ำเตือนกันเสมอ ผู้ที่เป็นผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาโดยตลอด อยู่เคียงข้างฉันเสมอในวันที่ฉันไม่มีใคร
ความรักที่ห้าคือความรักจากคู่ครองเขาจะอยู่เคียงคู่ฉัน ร่วมกันสร้างฝันคู่กัน เข้าใจ ให้อภัยเสมอ
ทั้งหมดนี้คือความรักของฉันที่ และต้องการให้ทุกคนที่อ่านได้มีความรักที่ดีๆเหมือนอย่างฉัน เพราะความรักเท่านั้นสามารถสร้างโลกให้น่าอยู่
20 ธันวาคม 2547 23:50 น.
sara
รตรีสาวน้อยหน้าใสเธอใช้ชีวิตตามปกติของเธอ
ตื่นเช้ามาก็ไปทำงาน พอตกเย็นเธอก็เดินทางกลับบ้าน
เธอมีความสุขกับการได้พบพูดคุยกับลูกค้าเสมอ ซึ่งมันเป็นหน้าที่ของเธอ
อยู่แล้ว
อยู่มาวันหนึ่งรตรีก็มาทำงานตามปกติ ก็มีลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน เขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาในสายตาของเธอ เธอก็พูดคุยกับเขาเหมือนปกติ
เพราะเธอไม่เคยคิดว่าจะได้รู้จักหรือสนิทสนมกับลูกค้ามากนัก เธอทำทุกอย่าง
ก็แค่ตามหน้าที่
เธอกล่าวสวัสดีเขาเมื่อเขาก้าวเข้ามาในร้าน และพูดคุยกับเขา
จึงได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนไทย จึงเป็นการยากในการพูดคุย แต่เธอก็พยายามทำให้ลูกค้าประทับใจ เขายิ้มให้เธอเสมอและจ้องหน้าเธอ สายตาของเขานั้นดูมีความหมาย
แต่บ่อยครั้งเธอก็ต้องหลบสายตาของเขาด้วยความเอียงอาย
และเธอกับเขาก็จบการสนทนากันเพราะเธอต้องรับโทรศัพท์
เขากล่าวลาเธอด้วยสายตาละห้อยเหมือนกำลังจะบอกเธอว่าไม่อยากจากเธอไปเลย เธอกล่าวลาเขาด้วยคำว่าขอบคุณ และเขาก็ฝากทิ้งท้ายว่าแล้วผมจะแวะมาใหม่ใน4เดือนข้างหน้า
วันคืนผ่านไปโดยปกติซึ่งในหน่วยความจำของรตรีนั้นไม่มีเขาอยู่ในความคิดอีกต่อไป เพราะเธอมัวยุ่งอยู่กับงานทุกวัน
จนมาวันหนึ่งรตรีกำลังยุ่งอยู่กับงาน เธอไม่ได้มองหรือสนใจคนที่เข้ามาในร้านแม้แต่น้อย เธอยังคงง่วนอยู่กับโต๊ะของเธอ และแล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขี้นมาทำให้เธอหยุดทุกอย่าง
สวัสดีครับจำผมได้ไหมครับ
คำพูดนี้ทำให้รตรีต้องหันไปมองเสียงนั้น
เธออึ้ง ไม่คิดว่าจะได้พบเขาที่นี่อีก
ไม่คิดว่าเขาจะหวนกลับมาอีกครั้งอย่างที่เขาพูด กลับมาความนี้เขาไม่ค่อยจะธรรมดา เขาไม่ยอมละสายตาจากเธออีกต่อไป หาทุกวิธีที่จะทำให้เธอสนใจเขา
คราวนี้เขาทำเหมือนจะไม่ยอมปล่อยเธอไปจากเขา เขาจะทำทุกอย่างที่จะได้คุยได้รู้จักกับเธอให้มาก ด้วยการถามชื่อ และถามถึงงานของเธอ
ในตอนนี้ความรู้สึกของหญิงสาวเริ่มรู้สึกแปลกๆ ในเมื่อได้พูดคุยกันไม่เท่าไหร่ แต่ในความรู้สึกของเธอ เหมือนกับว่าเธอได้รู้จักเขามานานแสนนาน เขาบอกเธอว่าเขามาติดต่อเรื่องงานที่เมืองไทย1สัปดาห์ ก็ต้องกลับ
ก่อนจากไปในวันนั้นเขาได้ให้ที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ไว้กับเธอและเขาไม่ลืมจดเบอร์อีเมล์ให้กับเธอ
เขาขอที่อยู่และอีเมล์เธอ แต่เธอก็บอกกับเขาไปว่า เดี่ยวฉันจะติดต่อกลับไปนะคะ เธอให้เหตุผลว่าเธอจำเบอร์อีเมล์ไม่ได้
หลังจากเขาหันหลังไปรตรีก็หยิบนามบัตรของเขามาดูแต่ก็ไม่ได้คิดจะติดต่อกลับไป แต่ก็อดคิดถึงคำพูดของเขาไม่ได้
เขาบอกกับเธอว่าเขาจะเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้ตอนบ่ายเดี่ยวจะแวะมาบอกลาอีกครั้ง
รตรีก็นั่งคิดว่าเขาจะมาบอกลาเธอทำไม?
ในวันรุ่งขึ้นเธอรู้สึกปวดหัวมาก แต่เธอก็ต้องไปทำงานด้วยงานที่คั่งค้างอยู่มากมาย
เธอกำลังง่วนอยู่กับกองเอกสาร เขาพบเพื่อนเธออยู่หน้าร้าน เขาไม่รู้จะบอกเพื่อนของรตรีว่าอย่างไรเขาจึง แกล้งบอกกับเพื่อนของรตรีว่าเมื่อวานเขาได้ลืมของไว้ที่โต๊ะของรตรี ซึ่งทำให้เขาได้เข้าไปพบเธออีกครั้ง
สวัสดีครับคุณรตรี
หญิงสาว ยิ้มแก้มปริที่ได้เจอเขาอีกครั้ง
สวัสดีค่ะมิสเตอร์โซเทล
ผมจะมาบอกลาคุณ เขากล่าวในทันที
ขอให้โชคดีค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ เธอกล่าว
เขาจากไปด้วยการจับมือเธอตามธรรมเนียมฝรั่ง และเธอก็ยินดีที่จะจับมือลากับเขา และเขาก็จากไปก่อนจะบอกเธอว่า
คุณอย่าลืมเมล์ไปหาผมนะครับผมจะรอ
และเขาก็จากไป ปล่อยให้รตรีนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว จนกระทั่งมีเสียงกระแอ้มดังขี้นมา
อะแห้ม!!!
ทำให้ความคิดทั้งหลายของรตรีกลับมาที่เดิมทันที เพราะเพื่อนสาวได้ถามถึงมิสเตอร์โซเทล
เขามาทำไรละยัยตรี
เห็นเขาบอกฉันว่าเขานะลืมของไว้ที่โต๊ะเธอ
เขาลืมอะไรไว้ละ
หญิงสาวนิ่งเงียบไม่รู้จะบอกเพื่อนว่าอย่างไร
จึงพูดขึ้นมาว่า เขาลืมสมุดโน๊ตนะจ๊ะ
สิ้นการสนทนาต่างคนก็ต่างแยกกันไปทำงาน แต่ในใจของรตรีก็เฝ้าคิดว่าทำไม เขาจึงได้มาหาเธอในหลายครั้งโดยที่ไม่มีเหตุผล
พอกลับมาบ้านรตรีก็ยังคงทำใช้ชีวิตตามปกติ แต่มีอย่างหนึ่งที่อยู่ในใจของเธอ ซึ่งมันไม่เคยเป็นมาก่อน
ในใจของรตรีมีแต่ภาพของชายหนุ่มที่จากไปโดยไม่รู้ว่าเธอและเขาจะได้พบเจอกันอีกหรือไม่
และเธอก็ต้องพูดกับตัวเองว่า "เราจะไปคิดถึงเขาทำไม"
แต่อะไรเล่าจะห้ามไม่ให้เธอคิดถึงเขาได้ เธอยังคงลุกขึ้นลงระหว่างคอมพิวเตอร์กับเตียงนอนของเธอ เธอเริ่มสับสนไม่รู้ว่าจะส่งเมล์ถึงเขาดีหรือว่าตัวเองจะไปนอนดี อีกใจเธอก็อยากจะส่งเมล์หาเขา แต่อีกใจ เธอก็เฝ้าถามตัวเองว่าเราจะส่งเมล์ไปหาเขาด้วยเรื่องอะไร และเธอก็ต้องล้มตัวนอนบนเตียงของเธอ พยายามข่มตาให้หลับ แต่หน้าของเขาและคำพูดของเขา ยังคงก้องอยู่ในหูของหญิงสาว
และแล้วเธอก็ทนไม่ไหวกับความรู้สึกห้วงลึกข้างใน
เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอเริ่มคิดถึงเขาขึ้นมาแล้ว เธอจึงตัดสินใจ ส่งเมล์ไปหามิสเตอร์โซเทล ในทันที
Hello mr.sotel
How are you today?
are you remember me?
I am ratree i hope you remember me
I send email to you but I not have something to talk with you
Just i want say hello to you
take care
ratree
เธอกดส่งจดหมายในทันทีที่ส่งไป และแล้วเธอก็ต้องเสียดายที่ไม่ได้ก๊อปปี้ไว้
เธอเฝ้ามานั่งคิดว่าเธอได้เขียนอะไรถึงเขาบ้าง มันจะน่าเกียจหรือไม่ที่เขียนไปหาเขา เพราะเธอเพิ่งรู้จักเขาไม่นาน
หลังจากที่เธอได้ส่งเมล์หาเขาใจเธอก็คิดว่า เขาจะรู้สึกอย่างไรกับเมล์ของเธอ
รตรีเดินทางกลับบ้านหลังจากเสร็จงานที่ร้าน สิ่งแรกที่เธอจะทำคือเปิดคอมพิวเตอร์ดูว่ามีเมล์จากเขาหรือเปล่า
และแล้วเธอก็ต้องเศร้าใจ เพราะไม่มีการตอบรับจากเขา
เขาคงไม่สนใจอะไรหรอก เธอเฝ้าพูดกับตัวเอง
เราเป็นอะไรไปนี่ยัยรตรี เธอจะบ้าไปแล้วหรือไปสนใจเขาทำไม
เราก็มีคนอื่นให้สนใจตั้งมากมาย ทำไมเราต้องไปสนใจเขาด้วย ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆๆๆๆ เธอสบถกับตัวเอง
กิจกรรมหลักหลังจากกลับบ้านของรตรีตอนนี้แทนที่เธอจะสนใจรายการทีวีเหมือนเคย เธอกลับต้องเปิดคอมพิวเตอร์ดูว่ามีเมล์จากเขาหรือไม่ สองวันก็แล้ว สามวันก็แล้ว เธอรอเมล์ตอบกลับจากเขา ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะตอบกลับแต่ประการใด
ทุกวันที่กลับมาเธอพยายามบอกกับตัวเองว่าไม่ต้องสนใจกับเขาอีกต่อไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเปิดคอมพิวเตอร์ดู ว่ามีเขาตอบกลับมาหรือเปล่า
และแล้ว เธอก็สามารถยิ้มได้ เพราะมีเมล์ของเขาตอบกลับมา
Hello ratree
I apologize i cant send back your email
You know i am very glad got your email,
I hope you will connecting me always.
take care yourself
sotel
เธอยิ้มหลังจากอ่านเมล์เขาจบ และเธอก็อ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า อ่านไปยิ้มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
ทุกวันหลังจากเลิกงานหน้าที่ที่สำคัญของเธอก็คือการส่งเมล์ถึงเขาและเขาก็ตอบเมล์ของเธอในทันที
เวลาผ่านไปเดือนแล้วเดือนเล่าเธอกับเขาก็ยังคงติดต่อกันเสมอด้วยการส่งเมล์หากันทุกวันที่มีเวลา หรือมีโอกาส
เวลาผ่านไป5เดือนในการส่งเมล์ให้กันและกันคำพูดของเขาและเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป จากการรู้สึกดีๆ หรือความเป็นเพื่อนก็เปลี่ยนไป โดยที่เขาและเธอไม่เคยรู้มาก่อนและไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วขนาดนี้
Hello my dear,
you know i miss you so much
i will make work and wait time for go to meet you at thailand as soon as,
you stay at thai you must take care yourself okey.
i want have you beside me always.
someday we will meet together .
love you very much
sotel
ก็เหมือนเช่นเคย ที่เธอได้อ่านจดหมายของเขา เธอยิ้มและสิ่งนี้เองทำให้เธอนอนหลับฝันดีได้
เธอตอบกลับจดหมายของเขาทุกครั้ง และวันเวลาก็ผ่านไป1ปีที่เธอและเขาติดต่อกัน และเขาก็สัญญากับเธอว่าเมื่อเสร็จงาน เขาจะรีบมาหาเธอในทันที
รตรีนั้นด้วยเธอเป็นคนไม่ค่อยแข็งแรงจึงทำให้เธอต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยมาก และเธอก็บอกกับเขาทุกครั้งที่เธอไปหาหมอ
เขารู้สึกห่วงใยเธอมากและสัญญากับเธอว่าจะรีบมาหาเธอในทันทีเมื่อเสร็จงาน
ช่วงหลังร่างกายเธออ่อนแอมากและเธอเองก็อยู่คอนโดมิเนียมเพียงลำพัง มีเพื่อนทีทำงานมาดูบ้างในบางครั้ง เธอต้องดูแลตัวเองมาโดยตลอด
จนมาวันหนึ่งเธอรู้สึกปวดหัวมาก เธอทนไม่ไหวจึงทำให้เธอไปหาหมอในเวลาตีสามครึ่ง หมอให้เธอพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล
ในยามที่เธอหลับเธอไม่มีความรู้สึกใดๆๆ แต่ในเวลาเธอตื่นในใจของเธอก็มีแต่เขา เธอจะบอกเขาได้อย่างไร ว่าเธอเป็นอย่างไรในตอนนี้
หลังจากอาการเธอดีขึ้นหมอได้ให้เธอกับไปรักษาตัวที่บ้าน เธอได้พบกับเมล์ของโซเทล เป็นจำนวน10ฉบับ ทุกฉบับนั้นมีแต่ความเป็นห่วงเป็นใย
บอกรักเธอ คิดถึงเธอ แล้วเขาจะรู้ใหมว่าตอนนี้ตัวเธอเองก็คิดถึงเธอไม่น้อยไปกว่ากัน เธอไม่สามารถบอกให้เขารู้ว่าเธอเป็นอะไร เธอไม่อยากให้เขาต้องกังวลใจ ทุกครั้งที่ส่งเมล์ไปหาเขา เธอมักจะบอกเสมอว่าเธอสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง และเธอก็จะไม่ลืมบอกเขาว่ารักเขามากทีสุด
หนีงเดือนต่อมาก็มีเมล์จากโซเทล มาถึงเธอ อีกซึ่งเป็นฉบับที่ทำให้เธอแทบจะนอนไม่หลับ
Hi sweety,
you know I miss you so much ,
i will tell you i will finish work about next month,
I will go to see you now if i success of work,
I love you so much my darling you wait me awhile.
love you and take care
sotel
เธอก็เฝ้ารอว่าวันนั้นจะมาถึงในเร็ววันนี้ อีกหนึ่งเดือนเธอก็จะได้พบเขาแล้ว
แต่เธอเล่าจะสามารถอยู่พบเขาได้ไหม ทุกวันอาการของเธอยิ่งทรุดหนักทุกวันจนเธอไม่สามารถลุกจากเตียงของเธอเองได้ เธอพยายามลุกไปที่คอมพิวเตอร์เพื่อส่งเมล์ถึงเขาทุกวันทุกวัน
Hi my sweetheart,
I waiting you come back to meet me,
I will wait you always however been you remember i love you so much
i will stay beside you i will stay in your heart
darling i will wait you and a rest at my place.
take care yourself
ratree
นี่เป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่เธอสามารถเขียนถึงเขาได้เพราะหลังจากที่เธอสงเมล์ฉบับนี้เธอก็ยังคงนอนอยู่ทีเตียงของเธอไม่สามารถแม้กระทั่งจะลุกหรือจะพูดกับใครได้ในเวลานี้ เพราะโรคร้ายมันรุมเร้าเธอจนเธอเองไม่อาจจะทนได้
แต่เธอก็บอกกับตัวเองว่าเธอจะทนเพื่อรอพบเขาอีกครั้ง
อีกแค่หนึ่งวันเท่านั้นเขาก็จะได้พบเธอแล้ว เธอเฝ้ารอการกลับมาของเขา
เธอรอแล้วรอเล่า เช่นเดียวกับเขาแร่งรีบจะมาพบเธอตามที่นัดไว้ และเขาก็มาที่คอนโดเธอตามที่อยู่ที่เธอให้ไว้ เขารีบแข่งกับเวลาโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขาต้องการพบเธอโดยเร็วที่สุด เขานั่งรอรถแท็กซี่ที่มันติดแล้วติดอีกไม่ไหว เขาลงรถตรงสี่แยกเห็นผู้คนวุ่นวาย เขามองหามอเตอร์ไซด์รับจ้างโดยทันที
อีกไม่กี่นาทีเขาคงได้พบกับคนที่เขารอมาเป็นแรมปี
ชายหนุ่มมาถึงหน้าคอนโดของรตรีเขารีบวิ่งขึ้นบันไดทันที เพราะเธอพักอยู่แค่ชั้น3 ห้องที่2 เท่านั้นเอง
โซเทลมายืนอยุ่หน้าห้องของรตรีและเขาก็เรียกรตรีให้เปิดประตูให้เขา
รตรีครับผมมาแล้วครับ
รตรีคุณได้ยินเสียงผมไหมครับ
รตรีเปิดประตูให้ผมหน่อยครับ
เขาเรียก แล้วเรียกอีกจน รปภ. ผ่านมาเห็นจึงเข้ามาถามและ รปภ.ก็ได้บอกกับโซเทลว่าไม่เห็นรตรีออกจากห้องหลายวันแล้ว ยิ่งทำให้โซเทลร้อนใจ
บอกให้ รปภ.หาทางเปิดประตูห้องของรตรีในทันที เพราะไม่มีการตอบรับใดๆจากรตรีซึ่งเป็นหญิงสาวที่เขารักและรอจะมาใช้ชีวิตกับเธอที่เมืองไทย
พอเปิดประตูได้ ภาพแรกทีเขาเห็นคือ รตรีนอนอยู่บนเตียงในสภาพไม่ต่างอะไรกับซากศพ ตัวผอมซูบ ตัวซึดไม่มีสีเลือดให้เห็นบนใบหน้า ผมร่วงอยู่ประปรายบริเวณเตียงของเธอ ตาเธอเบิกกว้าง ขยับปากในบางครั้ง
เขารีบเขาสวมกอดสุดที่รักของเขาในทันที เขารู้สึกตกใจในภาพที่เขาได้เห็นในขณะนี้ เขาบอกกับเธอว่าจะพาเธอไปหาหมอทันที
แต่เธอบอกกับเขาอย่างยากลำบากแต่ด้วยสายตาและหัวใจ ทำให้เธอและเขาสามารถเข้าใจซึ่งกันและกันได้
ที่รักฉันรอพบคุณมานาน
และวันนี้ฉันก็ได้พบคุณ
ฉันดีใจเหลือเกินที่สามารถได้เจอคุณอีกครั้ง
และฉันก็อยากบอกคุณด้วยตัวเองว่า
ฉา ..ฉัน.....รักคุณณณณ....
สิ้นเสียงของรตรีชายหนุ่มก็ไม่สามารถฃพูดอะไรได้อีกเลยเพราะในตอนนี้เขาพูดอะไรออกไปเธอก็ไม่สามารถรับรู้เขาได้อีกต่อไป
ผมก็รักคุณมากเช่นกัน เท่านี้เองที่เขาพูดได้ในตอนนี้
ถ้าหากผมมาเร็วกว่านี้คุณคงไม่ต้องเป็นอย่างนี้ เขาโทษตัวเอง
และกอดร่างผู้อันเป็นที่รักดั่งว่าจะไม่ยอมให้เธอจากเขาไปไหนตลอดไป................................นิรันดร์
หน้าส่วนตัว
854
