17 กรกฎาคม 2547 23:00 น.
sandsun
>
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
สบายดีไหม
เป็นห่วงเป็นใย จึงถามหา
ปวดหัวเป็นไข้หรือเปล่า แก้วตา
ช่วยส่งข่าวมา....บอกฉันที
หรือกำลังเรียนนัก
หักโหมเพื่อเกรดดี
ก็ขอบอกข่าวเพื่อนที่ทางนี้
จะเอาใจช่วยให้มี กำลังใจ
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
คุณผู้หญิงไร้เงา
สุขภาพดีเน้อ
ไม่เห็นหลายวัน
จึงได้เพ้อมาเป็นห่วง
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
16 กรกฎาคม 2547 13:12 น.
sandsun
>
แอบรัก เธออยู่เหมือนกัน
แต่เธอนั้นคงไม่รู้ ฉันหวั่นไหว
อยากสบตา แต่ก็อยู่ตั้งแสนไกล
ได้แค่เพียงส่งใจ ไปใกล้เธอ
คงไม่อาจบอกเธอให้รู้ได้
มันซ่อนอยู่ภายใน ใจหลงเพ้อ
ได้แต่คอยเวลาจะได้เจอ
ฉันกลัวเก้อ ถ้าใจเผลอบอกเธอไป
ไม่ใช่อยากเก็บไว้ให้ใจช้ำ
ที่ต้องทำเพราะว่ากลัวจะไถล
ก็เธอนั้นก็มีคนคู่อยู่ข้างใจ
จึงได่แต่เพ้อเผลอไปตามสายลม
ถ้าลมหนาวพัดผ่านมาคืนนี้
คงต้องฝากคำไปแทนใจที่ขื่นขม
คือคำ รัก ที่ซ่อนไว้ในอกตรม
ฝากไปกับสายลม .......ขมขื่นใจ
(อันเนื่องจาก แอบรักเธอ....ของเมกกะ @ ๑๒.๓๔ น.)
15 กรกฎาคม 2547 13:20 น.
sandsun
เก็บน้ำตาไว้นะน้อง
อย่าขุ่นข้องหมองใจ ให้หนักหนา
อย่าไปฟังเพลงเศร้า เคล้าน้ำตา
มันจะพากล้ำกลืนเกินฝืนทน
พี่ก็รู้ ว่าน้องรัก เธอแค่ไหน
จงฝืนใจ พาชีวิต ที่สับสน
กลับเข้าสู่หนทาง แห่งของตน
อย่าหลงวน เวียนว่าย ในน้ำตา
คิดเสียว่า เธอไป ดี และมีโชค
ไม่มีโศก บนเส้นทางปรารถนา
เราเป็นเพียง แค่คน ที่ผ่านมา
มีปัญญา แค่เพียง ได้รักกัน
พี่จะเอาใจ ช่วย เจ้าน้องรัก
ขอให้พัก สักหน่อย ค่อยเริ่มฝัน
ค่อยหารัก ครั้งใหม่ อีกร้อยพัน
มีสักวันเป็น ของเรา ถ้า จริงใจ
(แด่ อี๊ฟ ไอ้น้องชายอกหักเป็นเรื่องธรรมชาติ)
14 กรกฎาคม 2547 00:06 น.
sandsun
แด่ ก้อย
ยังอยู่ ในความทรงจำเสมอ จำวันสุดท้ายที่โทรหาก้อยได้
ไม่เคยคิดว่าเป็นครั้งสุดท้าย คงไม่ได้รบกวนมากกว่านั้น ขอโทษที่ไม่อาจไปงานก้อยได้
แด่ พี่แบน
มุขตลกเถื่อน และห้าวดิบ ปนบ้าของพี่ ยังไม่มีใครเลียนแบบแน่นอน
แด่ไข่
หลังจากเล่น ฟุตบอล เราไปเยี่ยมนาย นายก็ยังปกติ ตอนนอนอยู่บนเตียงคนไข้
คุยจ้อ แต่รุ่งเช้าเราก็รับข่าวร้าย ไม่ทรมานแล้วเพื่อน ดีใจที่ได้เล่นบอลล์ทีมเดียวกัน
แด่ น้าหมาย และน้อง
ยายตามไปดูแลน้ากับลูกแล้ว
และดีใจที่ได้เห็นน้า แม้ครั้งเดียวในชัวิต แม่ยังคิดถึงน้ากับหลานเสมอ
แด่ หมูแก้ว
อ่านหนังสือของคุณทุกเล่ม โดยเฉพาะเล่มสาม ขอบคุณที่เขียนถึงน้องชายผม
เขาเป็นคนดีมีน้ำใจเสมอไม่เคยคิดรังเกียจใคร แต่คุณคงไม่รู้ว่าผมเป็นเป็นพี่ชายเขา
ด้วยในวันเอดส์โลก
อยากมีใคร เข้าใจ บ้าง
ฉันเดินอยู่ บนเส้นทาง ที่สับสน
บนถนน ที่ไร้ซึ่ง ผู้คน
มันมืดมน จนใจ เหนื่อยและล้า
ไม่ได้อยาก จากคน ที่ฉันรัก
ไม่อยากพัก หัวใจ ใฝ่ค้นหา
ไม่อยากทิ้ง จิตใจ ใฝ่ศรัทธา
ไม่อยากลา โลกไป ก่อนวัยควร
ขอได้อย่า รังเกียจ หรือเดียจฉันท์
แค่นี้มัน ก็แสนเศร้า เฝ้ากำสรวล
ชิวิตมัน เหมือนร้อยห้อย โซ่ตรวน
อีกหอกทวน ทิ่มแทง ด้วยโรคา
อยากจะอยู่ เพื่อดูแล แม่และพ่อ
อยากอยู่ต่อ กอดลูกน้อย ด้วยห่วงหา
อยากจะผูกพัน กับเพื่อน ด้วยกีฬา
แต่ว่าฟ้า กำหนดกฏ มา ให้ลาไป
Sandsun
8 กรกฎาคม 2547 12:48 น.
sandsun
วันที่ 8 กรกฎาคม
ตี หนึ่งกว่ากว่า ฝนโปรย ลงจากฟ้าอีกแล้ว
ฉันยังนอนไม่หลับเหมือนเคย
ทั้งที่ปิดไฟเพื่อที่จะเข้านอน
เพื่อพักผ่อนร่างกายอ่อนล้า จากการงาน
ลุกขึ้นเปิดประตูระเบียงห้อง
นั่งมองสายฝนโปรยจากฟ้า เป็นสายสาย
มันก็สวยงามอีกแบบ ยามโปรยปลาย ต้องแสงไฟ จากอาคาร ด้านหน้า
ใจก็ เหงาเหงา หากมีเสียงเพลงเบาเบาคงเข้ากันดี
เอื้อมมือหยิบแผ่นซีดี เพลงบรรเลง Cuban Song
อันที่จริง เพลงมันเหมาะกับบรรยากาศ ชายทะเลมากกว่า
เปิดฟัง พอทดแทนกันได้ คลอไปกับสายฝนพรำ
ใจมันแค่เหงา
แต่ไม่ได้ มีความเศร้าซ่อนไว้
คงชาชินกับสิ่งที่ผ่านไป
และจะรอสิ่งใหม่ ที่เข้ามา
ทุกวันนี้ที่เป็นอยู่
ใจยังสู้ แม้มันจะเหนื่อยล้า
ยังเฝ้าคอย ที่จะค้นหา
แม้จะมีน้ำตา อีกครั้ง ก็ทำใจ
และกับสิ่งที่ผันผ่าน
จะเนินนานเพียงใดจะเก็บไว้
เพื่อจะได้บทเรียนที่สอนใจ
ใช่เพื่อ มาตอกย้ำช้ำใจตน
คงจะมีวันสักวันเป็นฉันบ้าง
มีคนเดินเคียงข้าง บนเส้นทางที่สับสน
คอยเป็นเพื่อนปลอบใจยามร้อนรน
คงจะมีสักคนที่เข้าใจ
ฉันจะก้าวออกไปจากใจเหงา
และเฝ้ารอ คนคนนั้นไม่หวั่นไหว
ไม่คิดถึงคนเก่าลาร้างไป
เพื่อจะเริ่มใจดวงใหม่ เพื่อฉันเอง
หน้าส่วนตัว
1402
