29 มิถุนายน 2552 07:04 น.
Salukphin
เป็นคนดีที่ใจมากไหวอ่อน
เจอะรักซ้อนย้อนใจไว้มากแผล
ถูกเล่ห์หลอนลวงใจใส่รังแก
เจ็บย่ำแย่เพราะใจนี้ดีเกินไป
อยากเขียนใจใส่เกราะเพาะความแกร่ง
ใช่อ่อนแรงโรยราขวัญบ่อยหวั่นไหว
รู้ว่ายากยุดยื้อยั้งรั้งหัวใจ
เจ็บซ้ำซ้ำจำได้ไหมใจตัวดี.
29 มิถุนายน 2552 06:48 น.
Salukphin
มีคำหวานล้านคำพร่ำลวงล่อ
มาอี๋อ๋อจ๊ะจ๋าพาหวั่นไหว
ต่างเรียงร้อยถ้อยคำลำนำใจ
เพียงหวังได้เยื่อใยรักมาถักทอ
เป็นธรรมดาคารมอารมณ์หนึ่ง
ของใจซึ่งหวั่นไหวใช่ไหมหนอ
มีเคว้งคว้างว่างเปล่าเหงาเพราะรอ
ทั้งตัดพ้อเพราะคอยด้วยน้อยใจ
ใยห่วงหาอาทรซ่อนสีหน้า
ปกปิดว่าวันนี้เศร้าเหงาใช่ไหม
แท้ส่วนลึกกร่อนห่วงหาแฝงอาลัย
เพราะทางไกลไหวระแวงคลางแคลงกัน
เป็นส่วนหนึ่งในทฤษฎีบัญชีรัก
เขียนกฎหลักปักใจร้อยไหวหวั่น
เมื่อเริ่มเรียนเขียนสมานสานสัมพันธ์
ทั้งสร้างสรรค์ปั้นแต่งแฝงทำลาย
พันคำหวานผ่านผันนั้นร้อยฤทธิ์
หากเสพติดต้องใจไม่เบื่อหน่าย
พบระทมขมใจไปจนตาย
เพราะพิษร้ายแทรกซึมซ่านร้าวรานใจ.
28 มิถุนายน 2552 23:52 น.
Salukphin
สายฝนซู่ซัดซ่าฝ่าไอร้อน
สายลมผ่อนร้อนคลายหายอบอ้าว
สายน้ำไหลเรื่อยลัดเลาะเซาะแนวยาว
กิ่งไม้พราวหยาดหยดน้ำก่อนค่ำคืน
เสียงกบเขียดร่าเริงร้องก้องเซ็งแซ่
ฝูงคับแคเคลื่อนย้ายคล้ายแตกตื่น
ฟ้ายังคงคำรามโครมครามครืน
ทั่วแผ่นพื้นผืนดินชุ่มอุ้มไอเย็น
หลับสนิทนิทรารื่นอีกคืนหนึ่ง
ร้อยคิดถึงซึ้งใจไล่ทุกข์เข็ญ
ปลดทุกอย่างวางไว้ไร้ลำเค็ญ
อย่ายึดเป็นเจ้าของจองเป็นนาย.
28 มิถุนายน 2552 23:34 น.
Salukphin
เมื่อหัวใจไกลถิ่นบินข้ามฟ้า
ต่อมน้ำตาคนข้างหลังรั้งหวั่นไหว
ร้อยอ่อนแอแผลระทมขมขื่นใจ
เจ็บรู้ไหมใจคนรอทรมาน
หนาวหนทางร้างไกลจำใจข่ม
หนาวสายลมลวงล้อคำพ้อหวาน
หนาวระแวงแคลงใจไฟร้าวราน
หนาวสะท้านทุกข์หนักกลัวรักกลาย
ใจอ่อนแอแพ้อ่อนไหวจึงไหวหวั่น
สารพันผันอารมณ์ข่มห่อนหาย
รักคือสุขทุกข์โถมโหมใจกาย
บทสุดท้ายจะสงบจบที่ใด
ได้แต่ปลุกปลอบใจอย่าไหวอ่อน
คำคนค่อนแคะหยามอย่าหวามไหว
จงยิ้มสู้อยู่อย่างเก่าเศร้าทำไม
และเชื่อในใยรักที่ถักทอ.
28 มิถุนายน 2552 23:16 น.
Salukphin
คือดอกดินกลิ่นหอมพะยอมป่า
ฤๅควรค่าแจกันทองห้องเศรษฐี
อาบน้ำปรุงคลุ้งเคล้าเถ้าธุลี
น้ำผู้ดีในกายสายเลือดดิน
อย่าเผลอใจจับจองปองเกินหมาย
เพราะสุดท้ายต้องบาดเจ็บเหน็บด่าวดิ้น
ร้อยระทมตรมทุกข์ซุกชาชิน
ไหลหลั่งรินท่วมท้นฝายสายน้ำตา
มีสติตรองไตร่ใคร่ครวญบ้าง
ความอ้างว้างคงร้างฤทธิ์พิษเสน่หา
ใจคงไม่ก่นช้ำซ้ำทรมา
เมื่อรู้ค่าของตนผลจากดิน.