19 มกราคม 2552 06:31 น.
Salukphin
เก็บฉันไว้เป็นเงาใจทำไมหรือ
เก็บแย่งยื้อยุดไว้ทำไมเล่า
เก็บจองจำซ้ำกักขังรั้งนานเนา
เก็บยั่วเย้าย่ำยีไว้ทำไมกัน
เก็บเพราะเกลียดเหยียดหยามทรามนักหรือ
เก็บแม้ชื่อยังมิปลื้มลืมเยาะหยัน
เก็บด้วยไร้ใยสวาทขาดผูกพัน
เก็บบีบคั้นบั่นอิสระพันธะใจ
เก็บ เก็บ เก็บ เก็บไว้ให้เหน็บหนาว
เก็บปวดร้าวระทมตรมคลายไหม
เก็บเคียดขึ้งหึงหวงห่วงทำไม
ปล่อยฉันไปไยเก็บไว้ไม่ปล่อยวาง
เก็บฉันไว้ใจเธอนั้นมันยิ่งเจ็บ
ทั้งหนาวเหน็บเนื้อใจไม่มีสร่าง
ด้วยใยรักระหว่างเรานะเบาบาง
ความเหินห่างหมางเมินเดินกลางใจ
ฉันหมดรักหมดอาลัยใยสวาท
เว้าแหว่งขาดเขาเข้ามาท้าหวั่นไหว
เมื่อมีเขารักเราเขียนบทเปลี่ยนไป
เธอมีใหม่ไยเก็บกันฉันไม่ดี
ขอเธอเก็บกลับคืนรักขื่นขม
หยุดชื่นชมห่มรักไร้ศักดิ์ศรี
อิสระของใจในวันนี้
เลิกเสียทีที่จองจำย้ำขอคืน.
18 มกราคม 2552 17:22 น.
Salukphin
น้องมิใช่จำเลยใจไยกล่าวอ้าง
น้องมิสร้างปัญหาอย่าผลักไส
พี่ปลูกรักถักทอก่อกับใคร
แล้วไฉนกล่าวหากันมันไม่แฟร์
น้องคนนอกสายตามาดุกล่าว
ใจมีคาวร้าวรอยมากร้อยแผล
พอเจอะกันวันนี้พี่บอกรังแก
ใจย่ำแย่เพราะน้องต้องซมซาน
ช่างลดเลี้ยวเกี้ยวคำมาอำพราง
คนแรมร้างห่างไกลไม่ผสาน
มีคนใหม่ใช่กล่าวอ้างมิว่างงาน
ดูแหววหวานเคลียเคล้าเฝ้าพะนอ
เจอตำตาหน้าห้างฯใช่สร้างเรื่อง
แสร้งขุ่นเคืองต้องอดกลั้นขันจริงหนอ
ทนทำใจใช่ต้องเหน็บเจ็บเพราะรอ
คนชีกอตัดพ้อได้ไม่อายใจ
น้องบ้านนอกคอกนาคนซ่าเซ่อ
ใช่พลั้งเผลอเสียขวัญเพราะหวั่นไหว
พี่ใจดำทำลายหมดสายใย
เถอะถอยไปใจน้องมิต้องการ
ขอสิ้นสุดหวังวาดปรารถนา
ลบเมตตาจากใจไม่ผสาน
ปัจจุบันคือเงาใจในวันวาน
เหมือนลมผ่านพัดไปไม่สะเทือน.
18 มกราคม 2552 16:34 น.
Salukphin
พันคำรักถักอาลัยไม่ต้องยื่น
ฉันขอคืนมิรับเอาให้เศร้าหรอก
ด้วยมากมายถ่ายเล่ห์กลมนต์ย้อนยอก
เพียงคำบอกมักง่ายของชายโฉด
พันความรักถักลวงล้วงใจฉัน
หยุดสร้างสรรค์เสแสร้งแต่งขอโทษ
อย่าคิดว่าใจฉันนั้นไม่โกรธ
คำว่าโปรดยอมอภัยฉันไม่มี
18 มกราคม 2552 16:26 น.
Salukphin
ในความฝันฉันวาดวิมานหวัง
เติมพลังแรงใจผู้ไม่แพ้
ลบหวาดหวั่นไหวอ่อนเพราะอ่อนแอ
ยืนหยัดแก้นิยามความหลอกลวง
โลกความจริงทิ้งโหดร้ายทำลายฝัน
ขาดสะบั้นสายใจไร้แหนหวง
ต้องว่ายวนวังวนกรรมช้ำชอกทรวง
อยู่ในบ่วงโคลนตมสังคมเลว.
18 มกราคม 2552 16:17 น.
Salukphin
เป็นรอยรักถักอาลัยใจดวงน้อย
เศร้าเหงาหงอยมีบ้างบนทางฝัน
รู้ทั้งรู้ว่ารักร้างห่างสัมพันธ์
ก็มิกั้นหัวใจโทษใครดี
เพราะหัวใจเจ้ากรรมซ้ำรั้นดื้อ
ผลก็คือใจเจ็บเหน็บเหลือที่
สมน้ำหน้านักนะใจเจ้าอวดดี
เจ็บครั้งนี้คงจำจดเป็นบทเรียน.