17 กุมภาพันธ์ 2552 23:55 น.
Salukphin
ดอกตำแย.
ช่างยอดแย่ยิกยักนักเสแสร้ง
ลิ้นตวัดวาดสาวยาวสำแดง
ล้วนเติมแต่งต่อตัวลวงชั่วดี
คันแค่ไหนใครโดนพิษฤทธิ์แรงร้าย
แก้ให้หายใช้น้ำกรดรดขัดสี
คงทุเลาล้างพิษจางเป็นบางที
จักให้ดีต้องราดรดหยดน้ำเกลือ.
17 กุมภาพันธ์ 2552 23:53 น.
Salukphin
เปิดผนึกเนื้อในไขความอ่าน
ถ้อยสื่อสารสมานสมัครนักเขียนใหม่
ขอเป็นเพียงเพื่อนนักกลอนเขียนอ้อนใจ
บอกอยากได้ความเมตตามากปรานี
อย่ารังเกียจเหยียดหยามความรู้ต่ำ
อย่าเหยียบย่ำทำลายส่ายหน้าหนี
อย่าถอดใจไม่แผ่เผื่อเอื้ออารี
ลงท้ายนี้ด้วยเคารพนบคุณครู.
17 กุมภาพันธ์ 2552 07:10 น.
Salukphin
หลงอักษรกลอนกานท์งานสร้างสรรค์
ใช่หลงฝันวาดใจใส่ชู้สาว
ฝึกงานเขียนขีดถ้อยร้อยเรื่องราว
ใช่ผูกคาวราคีแต้มสีใคร
กราบขอโทษหากใครอ่านขานขุ่นข้อง
อย่าได้หมองเรือนขวัญจนหวั่นไหว
จินตนาการงานเขียนเรียนรู้ไป
เพราะหลงใหลในร้อยกรองของทุกคน.
17 กุมภาพันธ์ 2552 07:05 น.
Salukphin
เงียบเอ๋ยเงียบเหงา
มีม่านเงาเศร้าหมองคล้องรอยหม่น
พร้อมหนาวเหน็บเจ็บช้ำต้องจำทน
ฝ่าสับสนวนวังเวงเพลงน้ำตา
กลางจุดเว้าแหว่งว่างหว่างความคิด
เสี้ยวเศษสิทธิ์สายใจใยเสน่หา
เงียบสงบพบพรากจากร้างรา
เหงาปิ้มว่าใจละลายสลายเอย.
16 กุมภาพันธ์ 2552 18:13 น.
Salukphin
ขอบฟ้ากว้างแค่ไหนใช่ขวางกั้น
ที่เธอฉันไกลร้างเหมือนห่างเหิน
เพราะพันธะหน้าที่ไงใช่หมางเมิน
จำก้าวเดินตามทางฝันสรรค์สร้างคน
แม้ใจอยากปล่อยวางในบางครั้ง
แต่ความหวังแววตาซื่อยื้อสับสน
คอยเติมเชื้อเยื่อใจให้อดทน
คือเหตุผลที่คนไกลไม่ทักทาย
ใช่ร้างลืมลืมเลือนเหมือนคำกล่าว
มากเรื่องราวแจกแจงใช่แหนงหน่าย
อย่าตัดพ้อหนอสายใจไม่แคลนคลาย
ย้ำสุดท้ายจากใจยังไม่ลืม.