31 มกราคม 2552 18:36 น.
Salukphin
เราคบกันชอบกันมันไม่แปลก
เพราะต่างแยกรักและหลงไร้สงสัย
รักเราสองซาบซึ้งตรึงดวงใจ
เก็บซ่อนใส่โซ่ทองคล้องกุญแจ
หากใครถามถึงคุณค่าว่ามากน้อย
เข้มหรือกร่อยอย่างไรให้ตีแผ่
ฉันยอมรับกับความภักดิ์ร้อยรักแท้
พลีมอบแด่เธอหนึ่งนั้นนิรันดร
ไม่มีทรัพย์นับคณามาเรียงร้อย
ไม่มีสร้อยเงินตรามาหว่านหลอน
ไม่มีคมคำวาจามาเว้าวอน
ไม่มีซ่อนซ้อนเสน่หามายาใจ
ไม่มีชนเฉกชั้นสิ่งกั้นขวาง
ไม่มีร้างร่อนเร่เห่หวั่นไหว
ไม่มีกฎเกียรติศักดิ์รักเพื่อใคร
ไม่มีไถ้ถุงทองต้องแทนคุณ
เป็นสายใยในสัมพันธ์ของวันนี้
หลอมไมตรีต่อสายใจให้อบอุ่น
อวลไอรักถักร้อยหลอมหอมละมุน
อายกลิ่นกรุ่นกำจายสายใยรัก
ต่างของขวัญสันสีต่างมีมอบ
ต่างก่อกอปรเกื้อใจใส่แน่นหนัก
ต่างกระทำย้ำจริงใจใช่ทึกทัก
นี่คือหลักของสองใจในสัญญา.
31 มกราคม 2552 18:32 น.
Salukphin
เป็นคนดีที่ใครใครไม่เห็นค่า
ยอมรับว่าเหน็บหนาวร้าวปวดปร่า
มาลัยทองของความช้ำคือน้ำตา
ฝืนสีหน้าเสแสร้งแกล้งไม่แคร์
เสี้ยวส่วนลึกของใจใช่ร้อยเจ็บ
มากตะเข็บขื่นขมซมพิษแผล
ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม อิ่มอุ่นกลบลบรอยแพ้
ถูกรังแกกี่ครั้งยังทระนง
เพราะวิสัยไม่งอนง้อหรือขอร้อง
จะหม่นหมองอย่างไรใจคือหงส์
ข่มสะอื้นกลืนกล้ำซ้ำยืนยง
เก็บมั่นคงลงลึกผลึกใน
เป็นสตรีที่ใจแกร่งแต่งรั้นดื้อ
วาดใสซื่อสยบขวัญที่หวั่นไหว
แซมบายศรีเสริมสู่สร้อยร้อยรัดใจ
ถักทอไถ้ถุงเขียนคำย้ำอดทน
ให้น้ำตาทุกหยาดหยดรดย้อนกลับ
ดูดดื่มซับรับเศร้าเคล้าหมองหม่น
เคี่ยวตะกอนซ่อนสนิทปิดร้อนรน
ซ้อนสับสนถนนใจไฟหลอกลวง
ปิดวิถีลีลาเจ็บเหน็บร้อนเร่า
ลบม่านเงาหัวใจไร้แหนหวง
ตอกสลักลงลิ่มใจให้สุดทรวง
ปล่อยวางห่วงบ่วงชีวิตปิดเวที.
31 มกราคม 2552 18:24 น.
Salukphin
นั่นซีนะจากกันมันก็จบ
แต่ต้องพบทุกวันเจ็บหวั่นไหว
อุปสรรคขวางกั้นนั่นใช่ใคร
เพราะผู้ใหญ่กีดกันบั่นรักเรา
ถ้ารู้รักจักผิดหวังทั้งขมขื่น
อยากขอคืนหัวใจรักภักดิ์จากเขา
ไม่ต้องแอบร้องไห้ใจซบเซา
จบเรื่องเศร้าของใจได้ลงตัว
ด้วยความจริงเจ้าปัญหาท้าโลกแตก
ใจต้องแบกภาระช้ำย้ำปวดหัว
อิทธิพลแผ่ขยาดเพิ่มหวาดกลัว
ยากข้ามรั้วกำแพงหนามของความรัก
เพราะเขาขลาดเกินไปใช่หรือเปล่า
ใจก่นเฝ้าสงสัยใคร่ถามนัก
แต่ใจติงหญิงดีงามห้ามทึกทัก
ต้องมีศักดิ์ศรีบ้างนะถึงจะดี
แม้ใจเจ็บจำยอมพร้อมหันหลัง
เพื่อหยุดยั้งรั้งใจใช่หน่ายหนี
ขอเก็บสายสัมพันธ์ใจเยื่อไมตรี
ฝากไว้ที่มุมหนึ่งของบึ้งใจ
เป็นอนุสรณ์สายใจในครั้งหนึ่ง
ต้องตราตรึงเตือนขวัญห้ามหวั่นไหว
อดีตนั้นผันผ่านอย่าต้านไว้
ปลดปล่อยไปเก็บงำจำสิ่งดี.
31 มกราคม 2552 18:19 น.
Salukphin
รักที่ฝากไว้.............
โยงเยื่อใยใสบางขวัญคว้างหาย
รากรักเน่าเฉาทั้งต้นจนแห้งตาย
ฉากสุดท้ายไม่มีเหลือแม้เยื่อใจ
ฉันหมดศรัทธา......
เธอไร้ค่าของคนทนไม่ได้
แม้ใจรู้แพ้ชนะและอภัย
ยังขาดใยยับยั้งขันติแตก.
31 มกราคม 2552 07:18 น.
Salukphin
เกลียดโกรธชังฝังใจใช่อารมณ์
รักโง่งมคลุ้มคลั่งดั่งบ้าใบ้
ริษยาพาตัวมั่วร่ำไป
แปลกจริงใจเจอะคนบ้าช่างน่ากลัว
เพราะอารมณ์พาใจให้เตลิด
คิดว่าเกิดอารมณ์รักชักมึนหัว
คนอะไรมากตัณหาหูตามัว
ช่างโฉดชั่วนะอารมณ์ถมไม่เต็ม.
หมายเหตุ***** กลอนบทนี้เปล่าว่าใคร...แต่สงสัยจังเลยทำไมคนโรคจิตร้อนวิชาจึงต้องเอาเมล์คนอื่นไปปล่อยไวรัสให้เจ้าของเมล์เดือดร้อน****คงทำมานานแล้ว..
หน้าส่วนตัว
1188
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟSalukphin
