เผชิญ...เมื่อแกร่ง...อ่อนแรง...หวนบ้าน
เยาว์วัย...
ใจเธอยังแกร่ง
เรี่ยวแรง...เธอ...ดังโคถึก
หาญคึก...พุ่งพ่าน...
อุปสรรคผ่าน...ข้ามเธอ
แม้เผชิญเจอ....โศก....
ให้โชยโชก...โลกกว้าง...
ยามใดใจเธอบาง...
กายร่าง...ราโรย
หากเธอจะโหย....บ้าน...
กลับเถิด...เพื่อใจเบิกบาน...
กลับสู่อ้อมกอดบ้าน....
บ้านที่...อบอุ่น
อึดอัด ไม่โร่ปลือดี (อ่านอย่างภาษาใต้) ลูกคลัก ในปลัก ร้อนหนัก น้ำคลัก เหร่ารัก เพื่อนหัก ใจปัก ใจภักดิ์ เหร่าหนัก เพื่อนลัก เพื่อนยัก เพื่อนพัก เมื่อรัก ถูกดัก ถูกลัก ถูกซัก ซึกชัก มึกมัก ลึกลัก หนึกหนัก ถึกทัก ยึกยัก ปึกปัก อึกอัก ...............................ฯลฯ ซึกชัก มักมึก ลึกลัก หนักหนึก ถึกถัก ยักยึก ปึกปัก อักอึก ...............................ฯลฯ
ถ้าเธอจัดเตรียม.........สำหรับพรุ่งนี้ แม้เธอท้อ..................ทำให้ใจล้า แม้เธอเหนื่อย............กายอ่อนกำลัง แม้เธอวิตก................กังวลใจ แม้เพื่อนห่าง.............ทุกข์ทวี แม้มีน้ำตา.................ล้นหน้าเธอ เพราะพรุ่งนี้.............ใกล้เข้ามา แต่พรุ่งนี้..................จะมาถึง แต่พรุ่งนี้..................เธอจะได้เห็น แต่พรุ่งนี้..................เธอจะได้เก็บเกี่ยว แต่พรุ่งนี้..................เธอจะได้ยิ้ม แล้วพรุ่งนี้...............จะเรียบร้อย แล้วพรุ่งนี้...............จะผ่านไป เหลือเพียงเมื่อวาน....เมื่อวานที่ผ่านไป เหลือไว้เพียง...........ความทรงจำ ให้เธอนึกถึง............ให้ยิ้มด้วยความอิ่มเอมใจ
หญ้าคา แดดอันร้อนแรง...เผาผิวไหม้แสบ... อากาศเบาบาง... กระหายน้ำ...หิว...หมดเรี่ยวแรง... อยากหยุดพัก....ใต้ร่มเงาใบ...สัมผัส...ลมอ่อน...เย็นกาย อยากเงียบหลับ...ฝัน...พออิ่มใจ..... มิได้ซิ! ...หยุดมิได้...จำต้องดั้นด้น แม้อาทิตย์แผดแรง...ดั่งอาฆาต...มิปราณี แม้...เป็นทุกข์...แสบเหลือ...เหงื่อไหลเข้าตา.... จำต้องบุกฝ่า...ดงหญ้าคา...หายากพืชอื่นขึ้นแซม แม้รู้...ใบหญ้า...ระคายเคือง...ด้วยขนอ่อนขาวละมุน ใบคม...กรีดหน้า...บาดขา...เลือดผสม...เหงื่อ...เนื้อสั่นระริก.... แม้เกลียด...เจ้าพวกวัชพืช....ผะอืดผะอม...จำต้องข่ม.... แต่ยามต้องลม...ต้องชม...เจ้าพลิ้วไหว...ไกวเอน...เบนตามทิศ ยามลมตระบัด...เจ้าพัดพลิ้ว...ลิ่วล่อ...ล้อลม แม้ร้อนผ่อนได้...คลายอารมณ์ รับรู้...แม้อยู่...ในดงทุกข์...แต่สุขได้ แม้บางคน...บ่นมองเจ้าไร้ค่า... เบียดบัง...ผักเขียวของชาวนาร่างผอม...ผิวกรำแดด ที่ปลูกไว้ในเดือนห้า ใบบางบาดแก้ม...พวงชมพู่...สาวน้อย...น่ารัก...อ่อนวัย แต่ใครจะทราบ(ละ)...รากหวาน...ซ่อนอยู่...คู่ใบคม อุ้มดิน...อุ้มน้ำ...อุ้มสรรพสัตว์...หลายพันธ์ เป็นบ้าน...เป็นเรือน...สรรพสัตว์...หลากพรรณ แม้แห้งแล้ง...ถึงเหี่ยวเฉา...เป็นเหยื่อไฟ....เหลือถ่านดำเบาหวิว ลอยล่อง...ยามต้องลมหมุน หลังวอดไฟ...จะ งอกเขียวสดใส...แม้ได้เพียงน้ำค้าง... ดูซิ...กระท่อมชาวนา...ชายดงหญ้าคา...ไกลลิบๆ กลางแดดนั่น... ฝาทำด้วยไม้ไผ่...แม้ใกล้ผุ...เอียง...ไม่รู้วันใดล้ม... แต่คงร่มเย็น...ภายไต้...หลังคา...หลังคาหญ้าคา หลังคาหญ้าคาแห้ง...ต้นเดือนหก...ฝนตกใส่...เสียงคงน่าจับใจ ฮือ...ได้กลิ่นหอมหญ้าแห้ง...ผสมไอดิน คุ้มฝน....อบอุ่น แม้ค่าเพียงนิด...เป็นอาสนะรองนั่ง...ใต้ร่มมหาโพธิ์...บรรลุนิพพาน แม้รู้ดงหญ้าคา...ที่ถูกตราหน้า...ว่า...วัชพืช หนาครึ้ม...ต้องเดินผ่าน...อีกยาวไกล แต่จะฝ่าไป... เพื่อหวัง...จะขอน้ำในโอ่งดิน...ริมชายคา... ชายคากระหนำ...ของคู่รักชรา...ให้พออิ่มใจ
ในอ้อมนั้นพลันอบอุ่น และละมุนกรุ่นหอมไอ เพียงแต่เธอเสนอดวงใจ พร้อมฝันไฝ่ไฟอุ่นทรวง พลางพูดบอกออกจากจิต ด้วยสนิทชิดแนบใน ว่าสองเรารักรักษ์ด้วยใจ สุ่อ้อมใจในสองเรา
หน้าส่วนตัว
1312
