5 พฤศจิกายน 2547 20:46 น.
Sa-N
เหล่านาวีขึ้นนาวาอย่างอาจอง
นิศากรลวงลับลับตาไป
รุ่งอรุณเบิกบานแห่งหัวใจ
แต่แล้วไซร้นาเวศล่องธารา
เมื่อนาวาแล่นไปในวารี
รอบข้างมีแต่ว่านิศาชล
มารุตพัดธงไสวปลิวอำพน
ความสีตลมาเยือนเหล่านาวี
เมื่อเช้าตรู่อโณทัยขึ้นส่องแสง
สาดแดดแรงตอนเช้าแสนสุดสวย
กระทบดาดฟ้าสาครช่างสดใส
แล้ววันใหม่ก็ดำเนินเดินเข้ามา
เมื่อเวลาเดินเรือได้พ้นผ่าน
ต่างคนต่างดีใจแสนหนักหนา
สิ่งที่เทียบปัฏนะคือนาวา
ไปสิงกับสุดที่รักที่บ้านเอย
16 ตุลาคม 2547 10:09 น.
Sa-N
บาทกุญชร
ไม้ละเมาะเกาะแก่งกัน กรรกง
แปดทิศเทียบมณฑล ถิ่นนี้
เว้นว่างระหว่างวง เป็นช่อง
สัตหีบเก่ากี้ชี้ ชื่อแดน
คิดใดไปคลองแม้น เขาบัง
เขาขอบบ่ขาดแคลน ว่างบ้าง
อย่าท้อจิตเจียวยั้ง จักต่อ คิดแฮ
เพียรมาก บ่ ไร้ร้าง เลิศผล
15 ตุลาคม 2547 13:09 น.
Sa-N
สัตหีบดังหีบน้อง ลายเขียน
หมากดิบประจงเจียน จัดไว้
พลุจีนจีบแนบเนียน น่ารัก มือเอย
หวนเช่นหีบสลาใช้ แต่ตั้งตลึงหลง
+ * + * + * + * + * จบ + * + * + * + * +
กลอนนี้เป็นโคลงสี่สุภาพน่ะ
แล้วก็กรมขุนหรือกรมหลวงบดินทรไพศาลโสภณ
12 ตุลาคม 2547 20:25 น.
Sa-N
วันเวลาวงเวียนวนเวียง
เหลือชื่อเสียงเรียงนามและศักดิ์ศรี
เหลือสิ่งที่กระทำไว้ดีๆ
แม้ชีพพลีก็มิเสียใจให้กังวล
คนบางคนเกิดมารับใช้ชาติ
รวม ทั้งศาสน์ กษัตริย์ และศักดิ์ศรี
มียลชีพก็ยอมสละและยอมพลี
ทั้งยังมีความอดทนและแข็งแรง
มีความยากลำบากไม่เคยท้อ
ไม่เคยรอความตายเข้ามาหา
แต่ไม่เดินไปตายให้เปล่าตา
สู้รบพาความสุขจนทุกวัน
11 ตุลาคม 2547 10:28 น.
Sa-N
จำได้แต่ชื่อว่าตัวเราคือ ทหารเรือไทย
ตายแต่ตัวชื่อยังฟุ้ง ทั่งทั้งกรุงก็ไม่ลืมได้
ส่วนตัวเราตายไว้ยืน ไว้ยื่นแต่ชื่อ
ให้โลกทั้งหลายเขาลือ ว่าตัวเราคือทหารเรือไทย
เราได้กลอนนี้มาจากห้องสมุดของโรงเรียนถ้าเราจำไม่ผิดกรมหลวงชุมพรฯเป็นคนแต่งน่ะเลยเอามาฝากอ่ะ
หน้าส่วนตัว
1249
