25 พฤศจิกายน 2546 09:42 น.
Rainsummer
เช้าวันจันทร์ นนท์ไปคอยรับพิมตามปกติ โดยที่ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
อ้าว..แด พิมไปไหนล่ะ เรามารับ
อ๋อ พิมมันไปเรียนแล้วล่ะ
อ้าวไปเรียนตั้งแต่7 โมงนี่นะ ทำไมรีบขนาดนั้นล่ะ แด
นายไม่รู้อะไรรึนายนนท์ พอดีเลยฉันก็อยากจะถามนายเหมือนกัน
ว่ามีแฟนแล้วทำไมมายุ่งกับเพื่อนฉัน..หา..นายไม่ตอบ เจอดีแน่
ก่อนที่นายจะเจอยายพิมต้องเจอฉันก่อน แดว่าหน้าตาน่ากลัว
อะไรกันแดเรา..
ไม่ต้องมาแก้ตัว กะฉัน นายไปแก้ตัวกะยัยพิมนั่น ฉันไม่ใช่คู่กรณี
ว่าแล้วแดก็ขับรถออกไปจากหอพัก ปล่อยให้นนท์ยืนบื้ออยู่คนเดียวสักพัก
เขาก็ขับรถไปที่คณะ
พอพิมเรียนเสร็จ ก็รีบวิ่งลงมาก่อนเพื่อนโดยฉุดแขนแดมาด้วย
เร็วเข้าแด .เดี๋ยวเคนตามเราทัน
แต่ทว่าเหมือนหนีเสือปะจระเข้ยังงัยยังงั้นวันนี้คงเป็นวันของพิมที่จะต้องเจอเหตุการณ์ยุ่งๆ
ขณะที่พิมกำลังสตาร์ทรถเตรียมออกตัว อยู่ๆนนท์ก็เข้ามาขวางไว้
พิมอย่าเพิ่งไปมีอะไรพูดกันก่อน เราต้องคุยกันนะ
อ๋อ ..คุยว่าแฟนนายตามมาเหยียบจมูกฉันถึงที่กินข้าว
เดินมาว่าฉันปาวๆที่โรงอาหารโชว์ชาวบ้านเค้ารึงัย พิมพูดอย่างแค้นๆ
พิมใจเย็นๆเพื่อน แดสะกิด
ไม่ ว่าแล้วพิมก็เร่งเครื่องจะขับรถออกไปให้ได้
พิมเอาเลยสิพิม ถ้าพิมจะไม่พูดกะเรา เราก็จะไม่หลบ
อยากตายรึงัยนายนนท์ หลบไป๊ อย่ามาขวาง แล้วอย่าคิดนะว่าฉันไม่กล้า
ถ้าไม่อยากอายุสั้นก็หลบไปเดี๋ยวนี้
ไม่เราไม่หลบ นนท์ว่า
ไม่หลบใช่มั้ย งั้นได้เลย . พิมขับรถ ชนนนท์จริงๆ เพราะนนท์ก็ไม่ยอมหลบ
ว้ายยย.นนท์เป็นงัยมั่ง เพื่อนๆมาดูนนท์หน่อยเร้ว.แกนะแกจะหลบเขาก็ไม่หลบ
ไม่ใช่พระเอกมิวสิคนะนี่ ยายพิมน่ะ โหดน้อยซะที่ไหน
ไอ้พิมแกก็เหลือเกินจริงๆเพื่อนทั้งคนนะนั่นน่ะ เพื่อนคนนึงหันมาต่อว่าพิม
พิมมองนนท์ตาค้างไม่นึกว่าเขาจะ ยอมให้เธอขับชน
พิมๆพิม แดสะกิดเพื่อน แกเป็นไรไป พิม .น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาซะดื้อๆ
เพราะไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ มันเกิดจากความดันทุรังของเธอเองหรือนี่พิมคิด
..นนท์ถูกนำส่งโรงพยาบาล ..และพิมก็กลับหอโดยที่แดขับรถมาให้แทนพิม.
พิมยังไม่หายช็อค กับเรื่องที่เกิดขึ้นเธอจึงไม่ยอมพูดยอมจากับใครแม้แต่แด..
กินข้าวเถอะพิมเอ๊ยแล้วนอนพักซะ ถ้าแกยังไม่พร้อมที่จะไปเจอเขา
ทำใจซะก่อน ไม่มีใครเค้าโทษแกหรอก มันเป็นคราวซวยของตานนท์เอง
แดปลอบใจพร้อมกับพูดหยั่งท่าทีเพื่อน
พิมลุกขึ้นยืน แดฉันจะไปเยี่ยมเขา ฉันจะไปเฝ้าไข้เขา
ฉันทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ ฉันต้องรับผิดชอบ
เอฉันว่าไม่ต้องก็ได้มั้ง พิม ฉันว่าป่านนี้แฟนเขาคงไปเฝ้ากันแล้วล่ะ
อีกอย่างมันก็ดึกด้วยนา แดลอบสังเกต พฤติกรรมพิม
ไม่ได้หรอก ฉันจะไปดูเขา ยังงัยก็ช่างฉันจะไป พิมเริ่มดื้อ
เอางี้เดี๋ยวฉันไปด้วยละกัน อืม..
พอไปถึงโรงพยาบาลปรากฎว่านนท์นอนอยู่โดยมีเคนนั่งเฝ้าเพียงคนเดียว
อ้าว แด พิม มาเยี่ยมเจ้านนท์เหรอ มันเพิ่งหลับไปเมื่อตะกี๊น่ะ
แล้วแล้วแฟนเค้าล่ะเคน พิมถามตะกุกตะกัก
แฟนไหน ไม่เห็นมีนี่ เราก็นั่งเฝ้าอยู่นี่ตั้งนานแล้ว ไม่เห็นมีแมวตัวไหนโผล่มาซักตัว
เคนพูดติดตลก
ไอ้นนท์น่ะ มันเคยมีแฟนตอนเรียนมัธยม แล้วผู้หญิงคนนั้นก็มาเรียนต่อที่นี่แหละ
อยู่วิทยาการ แต่มันก็ไม่ได้ติดต่อกันนี่ทำไมเหรอ พิมไปรู้จักเค้าได้งัยครับ
เคนถามอย่างสงสัย
อ๋อ ..เปล่าหรอกเผอิญวันนั้นคุยกันเค้าถามถึงนนท์น่ะ พิมโกหก
อ่ะ เดี๋ยวเราขอตัวไปอาบน้ำก่อนได้ป่ะ เนี่ยว่าจะมาเฝ้าเจ้านนท์ ไม่มีคนมาเปลี่ยนเดี๋ยวเรามานะแป๊บนึง
ไม่เป็นไรหรอกจ้ะเคน เราเฝ้านนท์ก็ได้ เคนเหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปพักเถอะ พิมบอก
แล้วพรุ่งนี้เราเรียน8โมงนา.พิม เคนว่า
นั่นแหละเคนไปเถอะ เราเฝ้าได้จ้ะอย่างน้อยเราจะได้ไม่ขึ้นชื่อว่าแล้งน้ำใจกับเพื่อน
ทำเขาเจ็บแต่ไม่ยอมมาดูแล อ้อแดกลับพร้อมเคนไปเถอะ เค้าให้เฝ้าคนเดียว
เราเฝ้าได้อยู่หรอกไม่ต้องห่วง พยาบาลก็มี เพื่อนเรามาฝึกงานที่นี่ก็เยอะ ไปเถอะจ้ะ
พอเคนกับแดไปแล้ว พิมนั่งมองนนท์ ไม่มีบาดแผลแต่กระทบกระเทือน คงช้ำใน
พิมไม่นึกว่าความเจ้าอารมณ์ของเธอจะกลายเป็นโทษมากขนาดนี้ น้ำตาเริ่มไหลมาอาบแก้ม
ร้องไห้ทำไมคนเก่ง ..ไม่สวยเลยนะ อย่าร้องสิเดี๋ยวคนอื่นเค้าจะว่านนท์ทำอะไรตัวเองหรอก
นนท์ตื่นขึ้นมาทันเห็นพิมร้องไห้พอดี พิมเช็ดน้ำตา แล้วเถียงว่า
ใครร้องกัน ไม่เห็นมี สงสัยนายคงไม่เป็นไรแล้วมั้งเนี่ย มีแรงมาต่อปากต่อคำแบบนี้
อ่ะ ..โอ๊ย..เจ็บตรงนี้จังอ่ะ นนท์กุมหน้าอกข้างซ้ายแล้วร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด
ไหนๆ เจ็บตรงไหน ดูซิ พิมว่ารีบลุกขึ้นมาพยุงนนท์
อย่านั่งสินอนลงไปเห็นมั้ยขยับตัวทำไม
พิมไม่ทันเห็นสายตาเจ้าเล่ห์
ไหนๆ เจ็บตรงไหนล่ะ ทำไมไม่บอกเดี่ยวเรียกพยาบาลให้
ไม่ต้องหรอก นนท์จับมือพิมไว้
เราเจ็บที่พิมทำร้ายเราต่างหาก เจ็บที่ใจ ที่เราไม่ดูแลพิมให้ดี
ปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายแฟนตัวเองได้
เฮอะไม่ต้องทำมาพูดดี แฟนนายน่ะแหละ มารังควานฉันดีนะฉันไม่ตื๊บสั่งสอนก็บุญแล้ว
จ๊าาาาาา แม่พิมผู้ใจดี นนท์ว่ายิ้มๆ
โอ๊ยย.หายแล้วแหละ สบายใจจัง แฟนเฟินที่ไหนมีพิมคนเดียวนี่แหละ
อย่าเคืองกันเลยนะจ๊ะ.. นนท์อ้อน
ตกลงจะเป็นแฟนใคร พิมขู่
แฟนพิมๆๆๆๆๆๆ จ้ะ นนท์ประจบตาละห้อย
ไม่ต้องทำหน้าเหมือนแมวเลย เอาความจริงใจ มีมั้ยน่ะ ความจริงด้วย
พิมว่าห้วนๆ
แฟนเราคือพิม..พิ๊ม พิม จ้า นนท์ชู2นิ้วเหมือนบิ๊กดีทูบี
ดูทำเข้าอ่ะ ขำจะตายอยู่แล้ว ไม่ต้องมาทำต๊องๆให้เห็นหรอก
พิมชักเริ่มขำ
เย้..ไม่โกรธเราแล้วใช่มะ ดีใจจัง แหมทีหลังน่ะ อย่าหึงรุนแรงแบบนี้ดิ
ใจคอไม่ดีเลยน่ะ นนท์พนมมือขึ้นจรดหัว สา..ธุ .ขออย่าให้พิมโมโหเลยเถ๊อะ.
ตาบ้าอยากหยอดน้ำข้าวต้มอีกหรืองัย พิมงอน
โอ๋ๆไม่แล้วล่ะแม่คุณแค่นี้นนท์ก็เกือบจะเดี้ยงแล้วล่ะจ้า
พิมว่าอายๆ.ทีนี้รู้รึยังว่าเค้าเป็นคนขี้หึง.โหดด้วยอีกตะหากจำไว้
..นนท์ยิ้มอย่างมีความสุข เฮ้อ.ตานนท์เอ๊ยชอบแบบนี้นี่เอง.
เรื่องราวยังคงดำเนินต่อไป เจอกันตอนหน้าค่ะ.
21 พฤศจิกายน 2546 01:02 น.
Rainsummer
เช้าวันจันทร์ พิมไปเรียนตามปกติ แล้วก็เจอกับนนท์ที่ไปดักรอแต่เช้า
พิม หวัดดีนะมาเรียนแต่เช้าจังเลยจ้ะ
อ้าวก็ฉันมีเรียนแต่เช้าก็ต้องมาเช้าสิ เอ๊อถามแปลกๆ แล้วนี่นายมีเรียนตอน8 โมงด้วยเหรอ
เท่าที่รู้สาขา sanitary เขาไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ ตอนนี้น่ะ พิมว่าแล้วมองนนท์ยิ้มๆ
อ๋อ..เรามาค้นงานทำรายงานน่ะ นนท์เขิน ที่พิมจับไต๋ทัน
งั้นเราไปก่อนละกัน เดี๋ยวสาย พิมว่าแล้วเดินขึ้นห้องเรียน
นนท์มองตามพิม แล้วถอนหายใจ อย่างโล่งอก แต่แล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว
เมื่อนึกได้ว่าพิมไม่ได้โกรธเขาแล้ว ยิ้มไรจ๊ะนนท์ เสียงใครคนหนึ่งถาม
อ่า.เปล่าหรอกจ้า.แหมอ๋อมน่ะ เราไปก่อนนะ บ๊ายบาย..
เออพิลึกคนแฮะ อ๋อมว่า แล้วเดินขึ้นห้องเรียน
ว่าแล้วนนท์ก็รีบไปหลบเพื่อนต่างสาขา เดี๋ยวพวกมันรู้กัน
ว่าเขาแอบมาชอบเด็ก Occupational หรือเรียกกันสั้นๆว่าOcc
เพื่อนเขาพวกนี้รู้อะไรได้ที่ไหนเป็นต้องโพทะนา ตอนนี้นนท์ไม่อยากให้พิมไม่พอใจ
แล้วนนท์ก็ไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ห้องสมุด รอเรียนตอน10 โมง.
พอเรียนวิชาแรกเสร็จ เคนก็เดินมาหาพิม
พิมเรามีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ
อ้อ เดี๋ยวนะ เอ้อเอางี้ละกันนะเคน พิมหิวข้าว
เราไปหาอะไรกินดีกว่าจะคุยอะไรเราก็คุยไปนะ ว่าแล้วพิมก็เดินนำเคนไปที่โรงอาหาร
พิมวันเสาร์นี้ว่างป่ะ เราว่าจะชวนไปดูหนังน่ะ
ไม่ว่างหรอกจ้ะ เนี่ยต้องทำรายงาน อื้อเลย ..แล้วอีกอย่างวันเสาร์นี้นัดเจ้าแดมันไว้
ว่าจะไปเดินช๊อปกันที่บางลำพู พิมบอกตรงๆ
นะ.พิมไม่เคยมีเวลาว่างกะเราเลยนะถามทีไรก็ไม่ว่างตลอดเลย.
ก็เราไม่ว่างจริงๆนี่จ๊ะ ใกล้สอบแล้วเคนไม่คิดจะอ่านหนังสือมั่งเหรอ
แล้วใจคอจะไม่ไปช่วยเพื่อนทำรายงานเหรอจ๊ะเห็นเจ้าอ๋อมมันบ่นๆ
อยู่ว่าเคนไม่ไปช่วยทำรายงานเลย
อ้อ แล้วไอ้อ๋อมมาเกี่ยวอะไรล่ะพิม เราก็หาข้อมูลให้มันแล้วนา
เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเคนหรอกจ้า แต่อยากให้ช่วยเพื่อนเค้าเท่านั้น
เดี๋ยวเค้าจะมาว่าเราชวนเคนไปเที่ยว ไม่ได้ช่วยเค้าทำงาน พิมว่า
แหมที่แท้พิมเป็นห่วงเราน่ะเอง ไม่ต้องหรอกจ้ะ เราไม่เป็นไรหรอก
พิมสะดุ้ง อ้าวๆ ซวยเลยตู พิมนึกในใจดังๆ ไม่น่าโกหกเล้ย หาเรื่องมากเลยไอ้พิมเอ้ย..
เปล่า เราไม่ได้ห่วงใครหรอกแต่ว่า เราเอ่อช่างเหอะอิ่มแล้วไปล่ะ มีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่มั้ยเราไปก่อนนะ พิมว่าแล้วเดินจากไป ปล่อยให้เคนนั่งมองอ้าปากค้างเพราะพูดไม่ทัน
พ้นเคนมาได้ ก็มาเจอตานนท์คนหล่อนั่งรอหน้าหงิกอยู่หน้าตึกเรียน พิมไปไหนมา เรารอตั้งนาน นนท์ว่า แล้วทำไมจะต้องรอฉันเล่าตานนท์ พิมว่าฉุนๆ
อ๊าว..ลืมอีกแล้วเธอนี่ เพลงก็ส่งไปให้ฟัง ขอเพลงก็ขอให้ทุกวันยังลืมอีก
ถ้าพิมไม่ตอบกลับมาเราถือว่ายอมเป็นแฟนเราแล้ว ฮ่าๆๆ แล้วเย็นนี้เราไปไหนกันดี
ไม่ต้องไปทำนะรายงาน เราบอกแดแล้วว่าจะไปช่วยพิมตอนวันเสาร์
ไม่ได้หรอกนะ วันเสาร์จะไปอุ๊บ..ไปธุระ อ่ะกลับบ้านน่ะ พิมรีบโกหก
ไปเที่ยวใช่ป่ะ แดบอกแล้ว เราไปด้วยคนนะ พอดีเลยกลับมาก็มาช่วยพิมพ์งาน
เฮ้อ ทำไมนายตื๊ออย่างนี้นะ ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกะฉันสักทีนะ
ตามใจไปก็ไป แล้วอย่ามาบ่นทีหลังนะ ว่าฉันใจร้าย พิมว่าอย่างเหนื่อยใจ
เย็นวันนั้นนนท์ไปส่งพิมที่หอ เพราะว่าแดรีบชิ่งกลับมาก่อน อย่างรู้ทัน
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมานนท์ทำหน้าที่มาส่งพิมที่หอเป็นประจำ ทำงานด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน
กินข้าวพร้อมกัน นัยว่าถ้าคนอื่นมองก็คงนึกว่าเป็นแฟนกัน แต่ นนท์เท่านั้นที่รู้ดีว่าพิมยังปิดใจกับเขาอยู่ เหตุผลอะไรเขาก็อาจไม่เข้าใจ แต่เขารู้ว่า พิมยังไม่ได้รับเขาไว้ในใจ
เหตุการณ์คงจะเป็นปกติ และพิมคงจะเริ่มยอมรับนนท์ ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นมา เมื่อวันนั้นพิม
ไปกินข้าวที่ U-center กับแด เพราะนนท์กลับบ้านไปเยี่ยมแม่.
เธอใช่ไหมที่ชื่อพิม เสียงแหลมๆของผู้หญิงคนหนึ่งถามพิม
ใช่ ทำไม พิมมองอย่าง งงๆ ฉันนี่แหละ พิม
ฉันได้ข่าวว่าหล่อน ไปยุ่มย่าม ตามตื๊อ แฟนฉัน ทำไม.. ไม่มีปัญญาหาแฟนหรืองัยกัน
เดี๋ยวๆ ใครกันแฟนเธอ ฉันเห็นเพื่อนฉันไปไหนมาไหนกะตานนท์คนเดียว
อีกอย่างเพื่อนฉันก็ไม่ได้ไปตามตื๊อใครนี่นา แดว่าอย่างมีโมโห
ก็นนท์นั่นแหละแฟนฉัน เธอหน้าด้านมากเลยนะ พิม ไม่คิดว่าหน้าตาอย่างเธอจะยอม
มายุ่งกะแฟนฉัน ฮึ เค้าคงเห็นเธอเป็นแค่ตัวตลกเท่านั้นแหละ
เมื่อก่อนเค้ายังเคยพูดกับชั้นเลยว่าเธอน่ะไม่น่าสนใจอะไรหรอก
แค่หยิ่งไม่ยอมคนเท่านั้น เค้าคงยังไม่ได้บอกเธอสินะว่าเค้ามีแฟนแล้วคือฉัน
สงสัย จริงเชียวเธอคิดไปเองรึเปล่าว่านนท์รักเธอเค้าเคยบอกว่ารักเธอมั้ย..
ผู้หญิงคนนั้นว่าอย่างดูถูก
แล้วมันเรื่องอะไรของเธอล่ะ ฉันไม่เห็นมันจะเกี่ยวกับเธอสักหน่อย นนท์เขามาหาฉันเอง
แล้วฉันไม่เคยไปตามตื๊อเขาเลย มีแต่เขานั่นแหละ ถ้าเธอไม่มีปัญญาดูแลแฟนตัวเอง
หรือไม่มีเสน่ห์พอที่เขาจะสนใจล่ะก็อย่ามาพาลฉัน พิมว่าอย่างไม่สะทกสะท้าน
กรี๊ดดดแก ..แกว่าฉันนังพิม แกวิเศษมาจากไหนกัน ไม่ต้องมาว่าฉัน
โอ๊ย. ..คนที่คณะนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดนะ ทำไมถึงได้หน้าด้านกันจัง
แย่งแฟนคนอื่นแล้วยังมาลอยหน้าลอยตา. ผู้หญิงคนนั้นว่า
สงสัยว่าแถวนี้เค้าชอบเอาคอนกรีตมาลงมั้ง ฉันถึงเป็นแบบนี้ พิมว่าแล้วเดินจากไป
ปล่อยให้แม่สาววิทยาการคนโก้ยืนร้องกรี๊ดๆ อยู่คนเดียว
พิมฉันอยากจะบอกแกว่า
หยุดเลยแด ฉันรู้ว่าแกจะพูดอะไร ฉันมีเหตุผลพอนะ
เพราะยังงัยฉันก็ยังไม่ได้รับรักนายนนท์ ในเมื่อแฟนเขามาทวงขนาดนี้
ฉันก็คงไม่มีอะไรจะต้องคิดอีกแล้ว ปล่อยเขาไปทำความเข้าใจกันเองเหอะ
ส่วนฉัน ฉันคงจะไม่มีทางที่จะไปแย่งคนรักคนอื่นได้หรอกนะ ฉันทำไม่ได้
พิมเอ่ยอย่างซึมๆ. คืนนั้น พิมนั่งเขียนไดอารี่ คนเดียวเงียบๆ แดหลับไปแล้ว
พิมเริ่มคิดถึงแฟนเก่า ..จึงเขียนไปร้องไห้ไปว่า..
ที่รัก เธอพอจะรู้อะไรบ้างไหม วันที่เธอเหงาข้างในหัวใจ
รู้สึกได้ไหมว่าใครคิดถึงเธอ
ที่รัก มีใครเคยพูดให้ฟังบ้างไหม ว่าคนๆ นี้ยังลืมไม่ได้
แม้แต่ฝันก็ยังมีเธอ
เปลี่ยนแปลงตัวเองมาแล้วเท่าไร เปลี่ยนใจตัวเองไม่เคยจะได้
ติดอยู่ในคืนวันที่ดีกับเธอ
ไม่อาจจะลืมได้สักวัน ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืม เมื่อเธอยังคงเป็นของสำคัญของหัวใจ
ไม่อาจจะลืมได้สักที จะลืมเธอลงเช่นไร เมื่อวันเวลาไม่ยอมลบเธอจากใจ
ยังคิดถึงเธอไม่ลืม ที่รัก เคยมีบางครั้งฉันลอง ตัดใจ ลองทำชีวิตตัวเองเสียใหม่
ไม่เจอะไม่พบใครๆ ให้ใกล้เธอ แต่เหมือน ใจมันยังดื้อไม่ยอมเปลี่ยนไป
ไม่มีตรงไหนข้างในหัวใจ ที่ถูกเว้นไว้เพื่อลืมเธอ
เธอยังคิดถึงฉันหรือเปล่า เธอยังเหมือนคนเก่า ยังรักกันอยู่บ้างไหม
ฉันยังมีเธอที่เป็นที่สุดคนเดียวของใจ .
แต่แล้ว..พิมก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา
ฮึ..ตานนท์กลับมาต้องเจอดี แน่ๆ บังอาจทำให้ฉันต้องโดนด่า
สวยแน่งานนี้เดี๋ยๆ เจอกันวันจันทร์
พิมคิดอย่างแค้นๆปนเศร้า.
18 พฤศจิกายน 2546 02:58 น.
Rainsummer
วันต่อมาทั้งเคน และนนท์ก็พบว่า พิมไม่ยอมคุยกับพวกเขาเลย ไม่มองหน้าไม่ยอมสบตาด้วยซ้ำ
พิมเดินสวนนนท์และเคนตรงบันได แล้วผ่านไปราวกับเขาทั้งสองคนเป็นเพียงแค่อากาศเท่านั้น
.เฮ้ย.นนท์ทำไมพิมเค้าไม่ทักเราวะ เมื่อวานยังดีๆอยู่นี่นา.
ดีกะผีนะซี นนท์คิดในใจ อ๋อ สงสัยแกไปทำไรให้เค้าโกรธล่ะ เมื่อวานบอกจะไปหาเขาไม่ใช่เหรอ ถามไปงั้น ๆ เพราะนนท์รู้ดีว่าเพราะอะไร เรื่องไรจะบอกมัน .
เปล่านี่นา ข้าไม่ได้ไปหาเค้า หรอก ก็แค่อยากแหย่เอ็งเท่านั้น เห็นแกหวงๆ ข้าก็เลย
ว่าแต่แกชอบเขาจริงๆเหรอ ..แล้วเป็นแฟนกันจริงๆเหรอ
เปล๊า.นนท์พูดตามจริง เค้าเป็นแฟนข้าข้างเดียวงัย ข้าไม่ได้เป็นแฟนเค้า แต่อีกไม่นานหรอก คงได้เป็นแฟนเค้า
มันยังงัยของแกหา.. ..แฟน เค้าแฟนแกน่ะ อย่ารู้เลย ข้ารู้ความหมายมันคนเดียวก็พอแล้ว อ้อ พิมก็รู้ด้วยนะ ฮ่าๆๆ
แต่พูดก็พูดเถอะนะ แกคงไม่ว่าข้าหรอกนะ ถ้าข้าจะบอกว่าข้ารู้สึกชอบพิมมากเลย ที่แกพูดน่ะคงแค่ล้อเล่นใช่มะ
แต่ข้ากลัวว่าเขาจะไม่ยอมพูดกับข้าอีกเลยสิ ถ้ารู้ว่าข้าชอบเค้า เฮ้อ. เคนระบาย
ก็คงได้อ่ะนะ เพราะแกเคยทำ Lab กะเขาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่จีบตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ นนท์ถาม
"เฮ้ย.ตอนนั้นแกก็รู้ข้ามีแฟนอยู่คณะพยาบาล อีกอย่างข้าได้ข่าวว่าตอนนั้นพิมก็มีแฟนแล้วด้วย อีกอย่างแฟนพิมก็ขี้หึงมากเลยนะเว้ย เคยได้ยินกิตติศัพท์ เขาอยู่ แต่ตอนนี้ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วล่ะ เพื่อนพิมบอกว่า รายนั้นนั่งรถไกลมาง้อด้วยนะ
แต่คนของเรานี่สิแม้ใจแข็งซะเหลือเกิ๊น..เออแต่ก็ดีว่ะ ข้าก็จะได้หมดคู่แข่ง "
"อ้าวแล้วทำไมแกไปรู้ข้อมูลเค้าซะละเอียดยิบอย่างนั้นล่ะ" นนท์ถาม
"ก็แหม แฮ่ะๆ ข้าก็หลอกถามเพื่อนพิมน่ะสิ รายนั้น น่ะ รายงานละเอียดยิบเลย "
"อ้ออย่างนี้นี่เอง แต่ข้าขอบอกนะว่าข้าคงไม่ยอมแกง่ายๆหรอก ถึงเราจะเป็นเพื่อนกัน แต่ว่า เรื่องนี้ "
"ได้ๆ เข้าใจ ข้ารู้ ถ้าเอ็งเก่งก็เอาเธอไป ฮ่าๆๆ เรามาวัดใจกัน ไอ้ต๋อยยย"
นนท์คิดในใจ ถ้าพิมมาได้ยินตูป่นปี้แน่งานนี้ ฮือๆๆ
"อืม แต่ข้าว่าแกถอนตัวจะดีกว่านะ ข้าว่าข้ารู้ใจพิมดีที่สุดว่ะ
ถึงแกจะเข้าทางเพื่อนเขามันก็ไม่สำเร็จหรอกนะ เพราะพิมไม่ใช่คนที่ จะมาฟังคนอื่น ตัดสินใจให้แกก็เห็นตัวอย่างตอนที่เขาเลิกกับแฟนนี่นา ใครห้ามได้ซะทีไหนล่ะ"
".แล้วเราจะได้เห็นกัน นนท์".เคนว่ายิ้มๆ
..
เย็นวันนั้น พิมไปเช็คเมลล์ ที่เพื่อนส่งมาให้จากกรุงเทพฯ
หวัดดี ยัยพิม
นี่หล่อนเครียดเกินไปรึเปล่าจ๊ะ ถึงได้เมลหาฉันซะแบบนั้น ใจเย็นๆน่าเพื่อน
เออ .ไม่ต้องฟูมฟาย ..หนังสือน่ะอ่านได้ แต่อย่าโหมมากนักเป็นห่วง
อืม แล้วตอนนี้ ใกล้สอบยังล่ะ อ้อ ฉันก็ทำงานหนักอ่ะนะ งานโรงบาลมันก็เงี้ยแหละ
อืม .ดีแล้วที่แกไม่เลือกเรียนผู้ช่วยพยาบาล ไม่ต้องมาลำบากเหมือนฉัน
ขอบใจสำหรับกำลังใจนะ แกด้วยแหละ มีไรก็โทรหาฉันได้ ไม่ว่างก็มาเมลล์ได้
เวลาไปพิมพ์งาน น่ะ ขอเวลาแกสัก2นาทีก็พอ
( จ้าไปล่ะนะ คุณหมอน้อยๆ เอ๊ย..ไม่ใช่สิ แม่ safety น้อย อิอิ)
พิมอ่านไปยิ้มไป แล้วพลันสายตาก็มาเจอกับข้อความที่เพิ่งส่งเข้ามา
พิม.
เราขอโทษนะ ที่เมื่อวานทำให้ไม่พอใจ ที่เราตามไปเพราะเราเป็นห่วงพิมนะ อย่าโกรธเราเลยนะ
อืม.เราพูดไม่ออก.ง่ะ ดูเพลงที่เราส่งมาให้ละกันนะจ๊ะพิม..
เธอเป็นแฟนฉันแล้ว
ตะวันหลับตา ท้องฟ้าก็ทาสีดำ และสิ่งที่ฉันต้องทำเป็นประจำคือคิดถึงเธอ
ใจฉันเหมือนนกคอยบินไปนอกหน้าต่างเสมอ อยากบินไปบ้านเธอ อื้อ...อื้ม...อืม... เธอคงหลับแล้วไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่ามีใครเขาแอบเผยความในใจเป็นตัวหนังสือ ถ้อยคำว่ารัก ฉันเขียนให้เธอโดยไม่หารือบางครั้งฉันยังฝึกปรือบอกรักเธอหน้าตู้กระจก เธอเป็นแฟนฉันแล้วรู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ ก่อนนอนฉันเขียนบันทึกถึงเธอเสมอ ...อยากบอกรักเธออย่างเป็นทางการแต่ไม่กล้าพอ เรื่องราวความรัก ลงเอยจะยิ้มหรือเศร้า...ฉันก็ไม่อาจเดาคิดมากไปก็กลัวเป็นทุกข์ มากขึ้นทุกวันรักฉันเหมือนเหรียญที่หยอดกระปุก ฉันมีความสุข แม้เป็นแค่คนที่แอบรักเธอ.......มากขึ้นทุกวันรักฉันเหมือนเหรียญที่หยอดกระปุกฉันมี ความสุขแม้เป็นแค่คนที่แอบรักเธอ........
พิมนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว แล้วก็ได้ยินเสียงใครมาตะโกนเรียกที่หน้าหอ
"พิม425 อยู่มั้ยครับ พิม425 อยู่มั้ยครับ พิม .พิ๊ม 4..25"
พิมเดินไปที่ระเบียงห้อง มองไปทางหน้าหอพัก
แล้วก็ถอนหายใจ เมื่อคนที่มาไม่ใช่คนที่กำลังคิดถึงอยู่ไปไหนนะตาบ้า
มาหลอกให้บ๊องตามแล้วก็ไม่ยอมมา .คอยดูนะเจอหน้าจะไม่ยอมพูดด้วยเลย ฮึ
"ใครมาเรียกน่ะพิม ตะโกนโหวกเหวกเชียว".แดถาม
"อ๋อ ..เคนน่ะ" พิมว่า "อ้าวเคนเหรอ ว้าวตาเคนสุดหล่อ ลมอะไรหอบมาน่ะ "
"มาหาพิมเหรอเคน" แดตะโกนถาม" ครับ พิมอยู่ใช่ป่ะแด ผมมองไม่ถนัดมันสูง"
"จ้ามันนั่งอยู่นี่แหละ ว่าแต่มาเอาเล็คเชอร์เหรอ "
"เปล่าหรอกครับจะมาชวนไปกินข้าวด้วยกัน กินข้าวยังพิม"
"อ๋อ.มันยัง". "กินแล้วจ้ะ" พิมว่าพร้อมทำตาค้อนใส่แด แต่แดอ้าปากค้าง
"เหรอ .แล้วเราขอคุยอะไรได้ไหม ไว้วันหลังเถอะ เราต้องพิมพ์งานส่งอาจารย์ น่ะ
เดี๋ยวก็จะอ่านหนังสือต่อแล้ว "
เคนหน้าจ๋อย "ครับๆ ไว้วันหลังก็ได้ แต่ต้องไปนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาชวน "
"จ้ะ" พิมรับคำ
เคนไปแล้ว แดเดินดุ่ม ๆ มา ถามพิม " นังพิมทำไมแกถึงไม่ไปกะเขาหาาาาาา
ไหนว่าชอบเขางัย แล้วทำไม.."
"ชอบแล้วทำไม เลิกชอบไม่ได้เหรอ แค่ชอบนี่นา เผอิญวันที่แกรู้ว่าฉันชอบเขา
เป็นวันเดียวกันที่ฉันเลิกชอบเขาพอดี แล้วฉันก็ลืมบอกแกไปน่ะโทษนะ อิอิ"
"เออ ฉันนึกว่าแกจะไม่ยอมบอกซะอีก เฮ้อ แล้วจะเอางัยล่ะทีนี้ เรื่องเคนน่ะ
แล้วตานนท์ด้วย "
ไม่มีอะไรนี่ พิมว่า แล้วรีบปิดหน้าจอเมลล์ที่นนท์ส่งมาให้ แต่ไม่ทันแดซึ่งมือไวตาไวกว่า
"เดี๋ยวๆ นี่แกซ่อนอะไรฉัน หยุด .ยู๊ด เดี๋ยวนี้นังพิม เออ .นั่นแหละ..น่านว่าง่ายๆจะได้โตไวๆ .มาแม๊ ให้ฉันดูซะโดยดี.."
พอแดได้อ่าน ."โอ๊ะโหยสำนวนดีแฮะตาคนนี้ ช่างคิดดีเนอะ
แล้วแต่แกละกันงานนี้ .ฉันแค่คิดว่าแกจะต้องเลือกใครสักคนแน่ๆ
ไม่งั้นเรื่องมันคงไม่จบง่ายๆหรอก" แดว่า
"แล้วแกคิดว่าฉันจะเลือกใครล่ะแด ..แต่แกคิดเอาเองนะ " พิมว่ายิ้มๆ
"โอยหิวว่ะ ไปหาข้าวกินกันเถอะ ไปกังสดาลเถอะนะ
เพราะว่าฉันมีลางสังหรณ์ว่านายเคนไป กินที่ U- center แน่ๆ เลย
ป่ะ ไปกินข้าว ตะแล๊นตะแล้น..กองทัพต้องเดินด้วยท้อง..ไปเถ๊อะแด"
แดเดินตามส่ายหน้ายิ้มๆ ไอ้พิมเจ้าเล่ห์ ฮิฮิ ร้ายจริงๆเลยเพื่อนฉัน.มองตามคนเจ้าเล่ห์ที่กำลังสตาร์ทรถอยู่....
15 พฤศจิกายน 2546 15:00 น.
Rainsummer
นับจากวันที่นนท์ได้บอกความในใจกับพิม ทั้ง2 ก็ไม่ได้พูดกันอีกเลย
."ใจคอแกจะหลบหน้าเขาไปถึงไหนห๊ะ ..ยัยพิม แกนี่ ฉันรู้นะแกก็พอจะมีใจชอบๆเขาอยู่มั่งแหละ "แดว่า
"แดแกไม่เข้าใจฉัน แกรู้มั้ย เมื่อก่อนที่ฉันจะมาเจออีตานนท์เนี่ย.. ฉันก็เคยมีแฟนมาแกก็รู้ แล้วฉันก็ต้องเสียใจ เพราะการตัดสินใจชุ่ยๆของฉัน ทุกวันนี้ถ้าฉันจะคบใคร
ฉันต้องแน่ใจเสียก่อนว่าเขาเข้ากับฉันได้มั้ย ไม่ใช่ว่า คบเพื่อต้องการเพื่อนกินข้าว
เพื่อต้องการคนมารับมาส่ง เพื่อต้องการเพื่อนอ่านหนังสือ เพื่อที่จะไม่ได้โดนเพื่อนล้อว่าปี3แล้วยังไม่มีแฟน เพื่อควงเล่นๆ เพราะเขาไม่ใช่ไขควงนะจะได้ควงเล่นเฉยๆ
คนที่จะมาเป็นแฟนฉันจะต้องเชื่อใจฉัน ไม่ใช่เอะอะมะเทิ่งก็หึงไม่ลืมหูลืมตารักแบบปั๊บปี้เลิฟแบบนั้นฉันไม่เอาหรอก ฉันขออยู่คนเดียวดีกว่าถ้ายังไม่เจอคนที่ใช่จริงๆ ใช่ว่าฉันหยิ่งนะ แต่เราก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะแด จะได้ทำอะไรแบบนั้น แกจะว่าฉันยังงัยก็ยอมละ ฉันยังไม่แน่ใจใครทั้งนั้นแหละ....ขออยู่ยังงี้ไปก่อน หรือแกเบื่อฉันแล้ว ถึงได้ผลักให้ฉันมีแฟน ฉันมีแกเป็นเพื่อนฉันก็อยู่ได้อย่างสบายๆแล้ว"
"นังพิม แกคิดดูนะ แกน่ะ จริงจังเกินไปรึเปล่า แกลองมองดูดีๆ ตานนท์นี่คงจะชอบแกจริงๆน่ะแหละ แกอย่าคิดให้มากเกินไปเลยนะ ฉันไม่ได้เชียร์แต่ฉันก็ว่ามันใช้ได้นะ ถึงปากมันจะเสียสักหน่อย"
"อืม ขอบใจนะแด ยังงัยฉันจะคิดดูอีกทีละกัน"
หลังเลิกเรียน นนท์มาดักรอพิม
"พิมทำไมต้องหลบหน้าเราด้วยล่ะ เป็นไรไป ไหนบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันงัย...ทำไมล่ะพิม"
"เปล่าหรอก เราแค่เตรียมอ่านหนังสือสอบเท่านั้นแหละ อีกอย่าตอนนี้อาจารย์สั่งงานเยอะมาก เราไม่มีเวลาน่ะ ต้องพิมพ์รายงานซะเยอะเลย มีไรเหรอนนท์ "
"ปละเปล่าเราเข้าใจนะ สาขาที่พิมเรียนน่ะ เขาเครียดกัน แต่ทำไม พิมต้องเครียดมากขนาดนั้น มันทำลายสุขภาพนะรู้มั้ย เราเป็นห่วง"
"ห่วงทำไม " พิมถาม "อ้าวลืมแล้วเหรอพิม พิมเป็นแฟนเราแล้วนะ เหลือแค่ว่าพิมจะรับเราเป็นแฟนเท่านั้นแหละ " นนท์ว่า
ขณะนั้นเองเคน เพื่อนคนที่พิมเคยแอบชอบเดินมาพอดี และพิมก็มองเห็นเขา
"นนท์เราไม่มีอะไรจะพูดกันแล้วนะ พิมจะกลับหอแล้วล่ะ" ว่าแล้วก็จะชิ่ง(เตรียมเผ่น)
"อ้าวนนท์....พิม..จะไปไหนกันเหรอ " เคนถาม
"เปล่าหรอกจ้ะ" พิมว่า "ใครว่าเราจะไปกินข้าวกันใช่มั้ยจ๊ะพิม " นนท์ว่า
"ตานนท์..." พิมร้อง "เดี๊ยๆๆเจอดีแน่นายนนท์ " นนท์ยิ้ม "หรือว่าไม่จริงล่ะ" ว่าแล้วก็คว้าข้อมือพิมไว้
"เคนไปกินข้าวกะพวกเรามั้ย ล่ะ พิมเขาไม่ว่าหรอก " นนท์เอ่ยด้วยสีหน้าผู้ชนะ
เคนมองหน้าพิม......ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก " เอ่อ..ไม่ล่ะ ไม่อยากขัดคอ อ้อ .เราไปก่อนนะ"
พอเคนไปแล้ว พิมสะบัดมืออย่างแรง แล้วทำการตื๊บบนเท้าของนนท์
"ว่างัยจ๊ะ พ่อนนท์ เราจะไปกินขนมตุ๊บตั๊บใช่ป่ะจ๊ะ ป่ะไปเลย.".....ว่าแล้วก็ดึงหูนนท์ "มานี่เลย นายทำให้ฉันคลาดกันกะเพื่อนนายต้องไปส่งฉัน แล้วก็ต้องแก้ข่าวให้ฉันด้วย ฮึทำเป็นสร้างกระแส " .........
"โอ๊ยๆ พิมทำไมรุนแรงกะแฟนอย่างนี้ล่ะจ๊ะ " .".....ก็เพราะฉันเป็นแฟนนายงัย ก็เลยทำแบบนี้ได้ แต่นายไม่มีสิทธิ์เพราะนายไม่ใช่แฟนฉัน .....ตาเบื๊อก."
สรุปแล้ววันนั้น นนท์กลับหอพักด้วยความลิงโลดในใจ
ก่อนกลับยังตะโกนบอกพิมว่า.....
"แม่พิมพิลาไลย ไยเจ้าถึงได้ใจร้าย ไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนเราเล่า........"
ยามที่หอพักหญิงต่างสะดุ้งกันเป็นแถว .........มองมาที่พิมกับนนท์
"ไปเลยนะตานนท์ นายจะไปไหนก็ไปไม่ต้องมาเลยยิ่งดี ......หน้านายนี่คอนกรีตยังอายเลยนะเนี่ย.ไป๊..".
"อ้าวแม่หนูทำไมไล่แฟนยังงั้นล่ะจ๊ะ เห็นคู่อื่นๆเขาไม่คุยกันยังงี้นี่ ไปว่าเขาบ่อยไม่ได้นาผู้ชายหล่อๆ น่ะ ยิ่งหายากนะหนู..".
"ไม่ใช่แฟนหนูหรอกค่ะ เขาแค่ล้อเท่านั้น น้ายามจะตรวจบัตรมั้ยคะวันนี้"
"ไม่หรอกจ้ะเข้าไปเถอะ"
........พอเดินมาถึงชั้น4 ซึ่งเป็นห้องพักของพิม
"งัยล่ะแม่ตัวดี มีหนุ่มมาส่งถึงหอเชียว " แดแซว
"โอ๊ย....แก วันโลกาวินาศว่ะ เคนเดินมาเห็นฉันกะนายนนท์พอดีเลย อือเข้าใจผิดไปใหญ่เลยอ่ะ"
"อ้อที่แท้แกไปแอบรักแอบชอบเจ้าเคนใช่ป่ะ แหมแล้วทำซุ่ม ๆ แล้ววันนี้มันไม่มาเอาเล็คเชอร์แกอีกเหรอ"
"คงไม่มั้ง...ฮึตานนท์ อีตาบ๊องส์ ฉันอยากจะตื๊บคนจริงๆแด"
"ใจเย็นๆ ..ถ้าแกไม่ได้ชอบเขาก็ไม่ต้องกังวล .....แกเก่งอยู่แล้วเรื่องหลบฉันมั่นใจ ฮ่าๆๆ"
"แด ....ฉันว่าฉันบอกเขาไปตรงๆดีมั้ยวะ สงสารเขาน่ะ "
"พิมแกลองถามใจแกดูก่อน เอาให้แน่นะ แกมั่นใจแค่ไหน แกยังมีเวลาไม่ต้องรีบ...ยังเหลืออีกตั้งนานถ้าตาเคนเขาชอบแก เค้าจะต้องมาฉกแกคืนแน่เชื่อฉัน"
"ฉันไม่ใช่ไข่จงอางนะ จะได้มาฉกไปไหนมาไหนได้ ฮึ...."
"เออๆ แกนะเจ้าแม่มุข อย่าขนมาเยอะเลยท่วมห้องเราแล้ว อ้อแล้ววันนี้ไปวิ่งป่ะเนี่ย ไอ้เรียวมันฝากมาถาม"
"ไปๆ ดิ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน บอกมันให้รอก่อนนะ " ......
วันนั้นพิมไปวิ่งที่สระพลาสติก (สระพลาสติกคือ สวนสาธารณะในม.ข. ที่มีสระน้ำพุอยู่ตรงกลาง รอบๆสระ มีถนนสำหรับวิ่งรอบเป็นวงกลม ข้างทาง มีต้นไม้สวยมาก) เจอกับเคนไปวิ่งเหมือนกัน
"พิมๆ เราขอคุยอะไรด้วยหน่อย คือ...... "
"อะไรเหรอเคน...อ๋อ....เล็คเชอร์เหรอ เรายังไม่ได้เขียนใส่เอ4เลยน่ะ"
"เปล่าๆ เรื่องส่วนตัวน่ะ นนท์กับพิมสนิทกันนานแล้วเหรอ"
"อ๋อ...ก็สนิทกันตอนไปออกฟิลด์น่ะ ทำไมเหรอ...เราอยู่กลุ่มเดียวกันน่ะ"
"เรานึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก"......เคนว่า
"ไม่ใช่หรอกจ้ะ นนท์ไม่ใช่แฟนเราหรอก แต่เราน่ะเป็น......"
"พิมเป็นแฟนเรา ......"...มีเสียงมาจากพุ่มไม้ข้างๆ
"นนท์....."...พิมอุทานเสียงดัง " มาอยู่นี่ได้ไง"
"เราก็มาตามดูแลแฟนเราน่ะสิ ถามได้ ใช่ไหมเคน " .....นนท์ว่า
"ฉันน่ะเชื่อนายจริงๆเล้ย.. เอาเรื่องเรียนให้เก่งแบบนี้เหอะ..นะ " พิมว่า
"เอ่อเราต้องไปแล้วนะพิม "....เคนว่า " อ้าวเคนจะพูดอะไรล่ะ " พิมว่า งงๆ
"ไว้วันหลังเถอะพิมวันนี้ไม่มีอารมณ์คุย แล้วเจอกันนะครับ เย็นนี้ ขอยืมตัวแฟนนายหน่อยนะนนท์ฮะๆๆ"
..เคนรีบจากไปโดยไม่ฟังคำตอบจากนนท์และพิม
"นายนนท์ นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรห๊า......คิดจะทำอะไรน่ะ ฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะ นายทำแบบนี้ทำไมแล้วตามฉันมาทำไม.....ฉันมาออกกำลังกาย....ยุ่งอะไรเล่า"
"งั้นวันหลังเรามาด้วยนะพิม เราจะมาเป็นเพื่อนนะ.....นะนะ"
"ไม่ต้องมาพูดกันแล้ว..ฉันเกลียดพวกนายทั้ง2คน ทั้งนาย และก็อีตาเคน ไม่ต้องเลย เห็นฉันเป็นตัวอะไรพวกนายเป็นเพื่อนกันรึเปล่า.........ไม่ต้องมาให้เห็นหน้านะ ไปเล้ย.... นายไม่ไปใช่มั้ย ก็ได้ไม่ไปฉันไปเอง.......เลิกยุ่งกะฉันได้แล้ว ....ฝากบอกเคนด้วย ถ้าคิดจะเป็นเพื่อนกันอยู่....."
นนท์อึ้ง .......แล้วก็ตะโกนตามหลังพิมที่วิ่งหนีตน ........"พิมๆๆๆ.....เธอเป็นแฟนเรางัย จะให้เราไม่ห่วงได้งัย เราหวงนะ ไอ้เคนน่ะแหละผิด พิมไม่ได้เป็นแฟนมัน เรารู้มันเป็นแฟนพิม ความรู้สึกพิมบอกเรา แต่เรามีพิมเป็นแฟนแล้วเราไม่ยอมเสียพิมให้มันหรอก..........จำไว้นะพิม.......เราจะไม่ยอมแพ้ เดี๋ยวเราจะส่ง.เมลไปหานะ ถ้าพิมไม่อยากเจอเรา.......วู้วู้ ....พิม.."
พิมวิ่งหนีมาทั้งน้ำตา...... เอามือปิดหูร้องตะโกนตอบ..."ฉันไม่อยากฟังไม่ต้องพูด"
14 พฤศจิกายน 2546 04:05 น.
Rainsummer
......."พิมๆๆ นังพิม ตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงไหนหา..6โมงแล้ว ลุกเลยแกไม่ต้องนอนลงไปอีก ลุกขึ้น น่านยังง้านเออ........ดีๆๆมาก.." แดส่ายหน้าอย่างระอาใจ
"เดี๋ยวนะขอไปอาบน้ำก่อนนะ แต่เอ๊ะวันนี้เราไม่ได้ไปไหนนี่นา วันอาทิตย์ แกทำไมปลุกฉันหานังแด"
พูดจบก็จะเดินกลับไปนอนเหมือนเดิม แดรีบคว้าตัวไว้แล้วทำการเบิ๊ด..... หัวพิมอย่างแรงพอเหมาะ
"นี่......แกจะจำอะไรได้มั้ยที่นี้นังพิม ตื่นซะแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัว วันนี้อาจารย์นัดไปออกเดินหมู่บ้านเว้ย"
พิมเดินบ่นพึมพำเป็นหมีกินผึ้ง ..."แหม งี้ไม่ต้องรุนแรงกันขนาดนี้ก็ได้แค่ออกฟิลด์ แค่นี้ ....หา.....แกว่าไงนะออกฟิลด์เหรอ..วันนี้ใช่ป่ะ ....ว้ากกกกกก..."
พิมรีบวิ่งไปอาบน้ำอย่างไม่คิดชีวิต โถ่ โถ ออกฟิลด์ น่ะหัวใจสำคัญของวิชา Statistics เชียวล่ะ
แดส่ายหัวยิ้มๆ นังพิม โตจนป่านนี้แล้วยังเบอะบ๊ะเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย ปี1 ัยังงัยปี3 ยังงั้นเฮ่อ...
ที่คณะ.......... " อาจารย์คะ เพื่อนๆครบแล้วมั้งคะ ไม่เห็นมีใครมาอีกเลยน่ะค่ะ......." แดบอก
ในขณะที่พิมกำลังสอดส่ายสายตามองหาใครคนหนึ่งอยู่ .....แกมองหาใครนังพิม หืม....
"เปล่าน่ะ .......ไม่มีไร" "ไม่ต้องมาโกหกฉันเลยฉันเป็นใครรู้จักแกดีแค่ไหน...บอกมาแกมองหาใคร .."
"ก็มองหาเพื่อนๆงัย ........แน่ะมากันแล้ว........อาจารย์คะเพื่อนมากันครบแล้วค่ะ" พิมร้องบอกแล้วหลบตาแด
และแล้วได้ฤกษ์ออกเดินทางกันซะที .........วันนี้อาจารย์ติดต่อรถ แบบรถ2แถวประจำทาง เพราะนักศึกษาไปกันไม่มากเหมือนรอบแรก ......รถคันนี้ เป็นรถที่คณะ ซึ่งพิม แด และเพื่อนๆ ตั้งฉายาให้ว่ารถขนหมู........
"เฮ้ยวันนี้โชคดีจังได้นั่งรถขนหมู " .....เสียงใครบางคนร้องเพลงขึ้นมา ส่งผลให้ทุกๆคนที่กำลังสะลึมสะลืออยู่อมยิ้มบางคนก็ขำก๊ากกันขึ้นมา.........
พิมนั่งอยู่ตรงกลาง ...ระหว่างแด กับเพื่อนผู้หญิงอีกคน.......โดยมีสายตาคู่หนึ่งจับตามองเธออยู่
"พิม.." แดสะกิด "ฉันว่าอีตานนท์ เนี่ยมองแกนานมากเลยนะ ผิดปกติวิสัยว่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอกแก หืม...คิดมาก ฉันจะนอน อย่ามากวน " ..บ่นเสร็จพิมก็หลับตาพริ้ม
"หยุดนะนังพิมแกจะนอนบนรถขนหมูคันนี้อีกเหรอ...ยังนอนไม่พออีกเหรอหาาา.." ไม่มีเสียงตอบรับจากพิม เธอหลับไปและค่ะ หึๆ.
นนท์ถอนหายใจ...สุดท้าย พิมก็ไม่ได้สนใจเขามากไปกว่าการนอนของเธอ ..ว่าแต่ทำไมเขาถึงได้ชอบผู้หญิงคนนี้นักนะ ไม่เคยลืมเธอได้เลย ...มันเกิดขึ้นมานานแล้ว นานมาก ตั้งแต่ปี 1 ถึง ปี3 เขาก็ไม่มีโอกาสได้บอกเธอเลย เพราะ เธอเข้าถึงได้ยาก พิมไม่เคยเดินคนเดียวเลยตั้งแต่เข้ามหา'ลัยมา
ข้างกายเธอจะมีเพื่อนมากมายเสมอ นั่นแหละสิ่งที่นนท์ ไม่กล้า ..แม้แต่จะ พูดคุยกับเธอ ได้เพียงแต่ส่งสายตา บอกความในใจ แต่ดูเหมือนพิมจะไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอยังคง ยิ้มและหัวเราะ (เสียงดัง) อยู่กับเพื่อนๆเสมอ ...นี่เธอจะไม่เศร้าเลยรึงัย
กระทั่งตอนนี้นนท์ก็ยัง มองดูร่างเล็กๆ กำลังหลับอย่างมีความสุขบนตักเพื่อน....แม่นางฟ้าน้อยๆของเขา..นนท์คิด
พอถึงหมู่บ้าน อาจารย์สั่งให้แบ่งกลุ่มกัน ย่อยๆ กลุ่มละ4คน เอาอีกแล้ว นนท์คิด แดกับพิมติดกันยังกะกาวตราช้าง... นนท์จึงเดินมาขอเข้ากลุ่มกะพิม ..
"ให้เราไปด้วยนะ แด กลุ่มแดครบยัง ."... นนท์ถาม ... "ยังหรอกมาสิ เหลืออยู่2คนนนท์ไปหาเพื่อนมาสิ..."
แดตอบ ....ส่วนพิม..ทำมองดินฟ้าอากาศไม่ใส่ใจกับนนท์ ซึ่งคุยกะแดอยู่
"เรากลัวว่าใครบางคนจะว่าเราน่ะแด ไม่อยากให้เราอยู่กลุ่มด้วย.....".นนท์ไม่วาย กัดอีกคนที่ยืนเฉยอยู่
"นี่นายอานนท์นายอย่ามาลับเขี้ยวแถวนี้นะ ...ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ นายจะมาหาเรื่องฉันหรืองัย"..พิมถามฉุนๆ
" เออๆ เอาเถอะน่า พิมแกอย่าไปชวนเขาทะเลาะเลยมีผู้ชายไปด้วยตอนเดินออกหมู่บ้านน่ะปลอดภัยดีแล้ว...แกอย่าไปว่าเขาเลยนะ ฉันขอเถอะ.."
สุดท้าย แด พิม นนท์ และ วิน เป็นกลุ่มสุดท้ายที่ออกเดินสำรวจ หมู่บ้าน ซึ่งพื้นที่ที่เหลือเป็นทางทิศใต้ ของหมู่บ้าน แน่นอน นนท์กับพิมเริ่มเปิดฉากเล่นสงครามเย็นกัน ...... ไม่ว่านนท์จะเดินไปคุยบ้านไหนพิมก็จะเดินขวางแล้วพูดกับเจ้าของบ้านนั้นซะเอง ไม่ให้นนท์พูดซักคำ ...แดเห็นท่าจะยุ่งเลยบอกกับพิมว่า
"นี่ไอ้พิม...........แกน่ะกวนให้น้อยๆหน่อยนอนไม่พอแล้วกวนชาวบ้านใช้ได้ที่ไหน ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้เลยนี่นา เอางี้ ชั้นกะวิน จะไปบ้านหลังนี้ ส่วนแกกะนนท์ ไปบ้านหลังนั้น ..ไปเลยอยากแกล้งเขาดีนัก ..ช่วยเขาเลยแกน่ะ" พิมอ้าปากจะค้าน.....แต่พอมองไปเห็นรอยยิ้มเยาะๆของนนท์เธอจึงฮึด ..
.นนท์ยิ้ม ...".สม..ควรโดนเพื่อนว่าเนอะ นี่แหละน้าเขาว่ากรรมตามทัน.."
"นายว่าใครนายเบื๊อก ....พูดดีๆนะ.....ฉันไม่น่ายอมให้นายอยู่กลุ่มเดียวกันเลย ฮึ"
นนท์ ว่า..."..นี่ๆ อย่างอนบ่อยเลยน่า ไม่น่ารักเลย ..เวลาเธอยิ้มน่ารักกว่านะ ..สงบศึกชั่วคราวจ้ะ เรารีบงานกันเถอะนะ "
พิมจึงเลิกบ่นอู้บ่นอี้ ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน สัมภาษณ์ ชาวบ้านอย่าง เป็นกันเอง ซึ่งนนท์แอบชื่นชมในสิ่งที่เขาเห็นในวันนี้ เราเลือกคนไม่ผิดจริงๆ ......เขาคิด ..ขณะที่มองพิม..อยู่นั้นพิมกำลังช่วยหยิบจับ และยื่นอุปกรณ์ทำอาหารให้แม่บ้าน ..... นนท์กับพิมรู้สึกเกรงใจเมื่อเจ้าของบ้านเมื่อเขาชวนทานอาหารร่วมกัน แต่เจ้าของบ้านคะยั้นคะยอ ถ้าไม่กินก็จะไม่ตอบแบบสอบถาม.........
กลางวันนั้นนนท์กับพิม ร่วมวงกินข้าวกับบ้านนั้น อย่างเสียไม่ได้ แต่นับว่าอร่อยในความรู้สึกของทั้ง2
เสร็จแล้วนนท์ พูดกับพิมว่า ......"เราดีใจนะพิมที่ได้มาทำงานกะเธอ เราขอโทษนะที่บางทีอาจจะพูดไม่ดีกับเธอ ...เธอรู้มั้ยว่าเพราะอะไร เราถึงทำแบบนั้น เพราะพิมเป็นแฟนเรางัย........."
พิมทำหน้างง ! ....".แน่..งงใช่ไหมล่ะ มันต้องใช่อยู่แล้ว ล่ะพิม เพราะเราไม่ได้เป็นแฟนพิม พิมถึงไม่รู้สึกอะไรเลย .... ความหมายที่ว่าพิมเป็นแฟนเราคือ เราเออ ออรักพิมอยู่คนเดียวโดยที่พิมไม่รู้งัย ...".
"ความรักของเรามันก็เหมือนกับการหยอดกระปุกออมสิน .....เราหยอดเหรียญลงไปทุกวัน โดยที่ไม่รู้จำนวนเงิน และหยอดลงไปด้วยความรู้สึก คาดหวังเล็กๆ ว่าสักวันมันจะเต็ม...เมื่อเต็ม .....เราจึงจะรู้ว่ามันมีเท่าไหร่...ตอนนี้เราหยอดเหรียญลงเต็มแล้วเราอยากจะถามพิมว่า เหรียญของเรามากพอที่จะบอกรักพิมได้ไหม....".
พิมนิ่ง .....".เราไม่เคยรู้มาก่อนนะนนท์ว่านนท์คิดยังงัย ตอนนี้เราคงให้คำตอบไม่ได้หรอกนะ ..เราเองเพิ่งเลิกกับแฟน เราอยากพักเรื่องนี้ก่อน ...."
แต่เราชอบพิมมานานแล้วนะ ชอบตั้งแต่เรียนEnglish ด้วยกัน พิม...จะโกรธจะเกลียดเราก็ตามทีเถอะ
"เราได้บอกพิมไปแล้วเราก็โล่งใจ ..".นนท์ว่า
...พิมจึงเอ่ยว่า...".ขอเราอยู่เงียบๆคนเดียวสักพักนะนนท์ อย่าเพิ่งให้เราตอบเลย เราอยากดูนนท์ไปก่อน...เราไม่ปิดตัวเอง แต่ตอนนี้เรายังไม่พร้อมที่จะรักใคร ขอโทษนะจ๊ะ ....."
นนท์ยิ้มแห้งแล้ง.....เอ่ยว่า.....
"ไม่เป็นไรพิม เราบอกแล้วงัย เราเป็นเพื่อนพิมได้ ถึงพิมจะยังไม่รักเรา
แต่พิมรู้ไว้นะว่าพิมน่ะเป็นแฟนเราแล้วเป็นตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน .........จำไว้นะพิม........"
หน้าส่วนตัว
792
