25 ตุลาคม 2547 21:24 น.
Rainsummer
ย่านรังสิต ที่ตอนนี้ต่างชลมุนด้วยผู้คนมากมาย ....เพราะวันนี้เป็นวันหยุด
นักเรียนนักศึกษาต่างมาสังสรรค์กัน...คืนพรุ่งนี้วันเสาร์....
วันนี้เป็นวันฮาโลวีน เป็นวันแห่งการโกหก หลอกลวง รวมไปถึงหลอกหลอน ชายหนุ่มคนนึงผู้ซึ่งรักแมวเป็นชีวิตจิตใจ เดินอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างอารมณ์ดี
วันนี้ต้องรีบกลับบ้านไปเอาอาหารให้เจ้าเหมียวน้อยของเขาที่เพิ่งได้มาหมาดๆจากเพื่อน เพื่อนทั้งผองบอกว่าให้เป็นของขวัญวันเกิด...
"เมี้ยว..เมี๊ยว...อยู่ไหนลูก แหม ไปหลบพ่ออยู่ที่ไหนจ๊ะ มาหาพ่อเร้วๆ อ่า นั่นแน่ หลบอยู่นั่นเอง
มาม๊ะ มาเดี๋ยวพ่อจะเอาอะไรอร่อยๆให้กิน"
เขาพูดคุยกับมันอย่างกะว่ามันฟังรู้เรื่องยังงั้น
ชายหนุ่มจับแมวน้อยมากอดยังกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็ไม่ปาน....
ลูบขนนิ่มๆของมันอย่างเบามือ สักพักก็ผละแมวน้อยจากอ้อมอกแล้วมองจ้องหน้าน้องเหมียวอย่างพิจารณา... หน้าตาดีนี่หว่า ถ้าเป็นคนนี่คงจะหล่อ...หรือว่าน่ารักไม่ใช่เล่น ชายหนุ่มคิดอย่างตลกๆ
หลังจากที่คลุกคลี อยู่กับแมวมานานหลายเพลา ชายหนุ่มจึงตัดใจออกจากเจ้าแมว ไปอาบน้ำเตรียมทำงานส่งอาจารย์ ปีนี้เขาจะจบโทแล้ว วู้ 5 5 ชายหนุ่มคิดอย่างอารมณ์ดี ต่อไปก็ไม่เหงาแล้ว เขาอยากเป็นอาจารย์จนใจจะขาด ......
กริ๊งๆ...กริ๊งๆ .....เสียงโทรศัพท์ที่ห้องพักของชายหนุ่มดังขึ้นมา
"สวัสดีครับ ..แม่เหรอฮะ ครับ อ๋อ ฮ้าาาาา....."
"ได้ยินชัดแล้วใช่มั้ย แม่จะให้ น้องมาพักอยู่กับลูก น้องเค้าจะมาฝึกงานแถวๆรังสิต อืม...เด็กคนนี้ไว้ใจได้ บ้านลูกก็มีหลายห้องนี่ จะอาไรเล่า แล้วดูแลน้องเค้าดีๆนะ อย่าให้แม่รู้เชียวว่า แกน่ะ แกล้งน้อง แม่เล่นแกตาย"
คุณแม่บอกอย่างโก๋ๆ
คำสั่งจากเทวดาบนสรวงสวรรค์ ประกาศิตมา แทนไท งง แป๊ก..พักใหญ่
ก่อนจะปรับตัวปรับใจได้แม่เขาก็ร่าย คำสวดจนจบได้ยินแค่แว่วๆว่า
"แค่นี้ก่อนล่ะ แม่จะมาส่งน้องเค้า วันอาทิตย์ หน้าแกห้ามไปเที่ยวไหนเด็ดขาด
แม่น้องหนอนเค้าจะมาด้วย แกต้องรออยู่นั่นนะ..."
โธ่....แม่นะแม่ แทนไทคิด
เห็นเราเป็นเด็ก3ขวบไปได้ แล้วยัยหนงยัยหนอนน่ะ เป็นใครไม่ทราบวะ
เอ....รึว่าเป็นคู่หมั้นตอนเด็กที่แม่แอบจับคู่ให้หว่า....อิอิ งานนี้สนุกล่ะสิ แทนไทคิดอย่างน้ำเน่า แต่ เขานึกถึงหน้าสวยๆของอีกคน ที่เรียนโทด้วยกัน เกด จะรู้มั้ยน้า ว่าเค้าคิดยังงัยกับเธอ
ชายหนุ่มเริ่มหนักใจในชีวิต ยัยนี่จะมาแย่งความเป็นส่วนตัวของเขาไปรึเปล่า
บ้านหลังนี้เป็นบ้านใหม่ที่แม่เขากับพ่อซื้อทิ้งไว้ นัยว่าจะย้ายมาอยู่ แต่แม่ยังห่วงบ้านเก่าที่ปทุมวัน ยังลังเล ไม่อยากมาเนื่องจากติดใจชีวิตที่แออัดในกรุงเทพฯกว่า...รังสิต....แทนไทคิดอย่างประชดแม่
"แม่จะให้ผมอยู่บ้านรังสิตไปคนเดียวจนตายเหรอครับ"
เขาเคยพูดประชดแม่ แบบนี้แต่แม่นั่งยิ้มไม่พูดไม่จา
"เอาไว้เป็นเรื่อนหอแกกับลูกสะใภ้มั้ง " พ่อเขาว่า
แทนไทเป็นลูกชายคนเดียวมีน้องสาวอีกหนึ่งคนกำลังเรียนมหาวิทยาลัย....ชื่อจุ๊บแจง แต่ตอนนี้ เขาไม่เข้าใจแม่เอาซะเลย เอายัยหนอนนั่นมาพักกับเขา เหอะ พ่อแม่วางใจได้ยังงัย ว่าเขาจะไว้ใจได้ แต่ก็เขาคงจะไม่ทำอะไรๆ ยัยเด็กนั่นแน่ๆ ต่างคนต่างอยู่ละกัน เขาคิดอย่างปลงๆ ว่าแล้วก็หันไปหาเจ้าเหมียว เขารักมันมาก เพราะเกดเป็นต้นคิดในการซื้อมัน......อีกอย่างเขาเป็นคนรักสัตว์อยู่แล้ว ชายหนุ่มจึงเห่อ เอามากๆ .....
." น้องเหมียวมาลูกจะไปไหน ไม่ให้ไป มามะมาอยู่กับพ่อเร้ว "
แง้ววว........ เจ้าเหมียวเริ่มรำคาญ
ในใจมันคงจะนึกว่า อะไรฟะเจ้านี่ ตูเบื่อแล้วนะ เล่นพอรึยัง เบอห้า (บ้าเห่อ) จริงๆเลยแฮะ
.............แล้วคืนนั้นก็ผ่านไป..........
และแล้ววันที่แทนไท ไม่อยากให้มาถึงก็มาจนได้ ....
" อ้าวไท นี่ลูก ป้าน้ำ แล้วก็ น้องหนอน "
" หวัดดีครับ " แทนไทว่า
"จ้ะ โห ไม่เจอกันนานเลยนะ ย้ายมาอยู่คนเดียวแบบนี้ ป้าฝากน้องด้วยนะ
คือไม่อยากให้ไปพักอยู่คนเดียวน่ะ รายนี้บอกจะเช่าที่พักอยู่กับเพื่อน
ป้าน่ะเป็นห่วงเลยอยากจะฝากเราช่วยดูนิดหน่อย ....ยังงัยไทก็คนกันเอง
อ้าวยัยหนอนมาหวัดดีพี่เค้าหน่อยสิ "
"หวัดดีค่ะ " หนอนยกมือไหว้ พร้อมกวาดสายตามองรอบๆ
"อ่ะจะให้น้องพักห้องไหนก็บอกนะ "
"ให้พักข้างบนแล้วกันครับ เพราะว่าส่วนใหญ่ผมก็อยู่แถวๆข้างล่าง ไม่ค่อยเข้าบ้านแต่ถ้าน้องเค้าอยู่ผมก็ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนไม่เป็นไรครับ ยังงัยก็ได้อยู่แล้ว " ในใจเขากลับคิดว่า.....แหมใจคอจะปล่อยลูกแมวตัวน้อยที่เกดคนสวยซื้อให้อยู่บ้านตามลำพังกับน้องคนนี้ได้ไง....ไม่รู้รักแมวรึเปล่า พาลตบตีแมวเขาขึ้นมาล่ะจะยุ่ง
"งั้นแม่กลับละกันฝากน้องด้วยนะ" แม่เขาย้ำ "ครับๆ "
"ป่ะหนอนเอาของไปเก็บกัน" แทนไท ว่า
หนอนเดินตามไป ชั้นบน
"อุ๊ย...... " เหมียว .....เมี๊ยว..... แมวน้อยเอาเท้าหน้ามาสะกิดเท้าหนอน
หนอนมองอย่างขลาดๆ เพราะกลัวโดนอีกคนดุ จึงทำได้เพียงแอบถลึงตาใส่แมวน้อย
"ไปสิ ..อย่ามายุ่งกะฉัน ...ชู่วว์ " หนอนทำตาดุ
"หนอน " แทนไทเรียก "ค่า ว่างัยคะ"
"พักห้องนี้ละกันนะ มีอะไรขาดเหลือก็บอก พี่ขอไปทำรายงานต่อนะ " เขาว่า แล้วเดินลงบันไดไป
หนอนถอนหายใจ เฮ้อ.....มาอยู่กับผู้ชายตามลำพัง2 คน แม่เธอคิดว่าปลอดภัยกว่าอยู่กับเพื่อนผู้หญิง
ผู้ชายทั้งโขยงรึ หนอนคิด ...นึกถึงคำพูดแม่
"แกจะไปพักกับเพื่อนแกไม่ได้ยัยหนอน ผู้ชายตั้งหลายคนแกจะไปอยู่ยังงัย"
"แต่แม่คะ หนอนเคยไปล่องกะพวกเค้ามาหลายที่นะคะ อีกอย่างเป็นเพื่อนกันด้วยแม่นะให้หนอนไปเถอะผู้หญิงก็มีพอๆกันแหละ ไม่ได้ฉันไม่ยอมแกจะทำตัวห้าวขึ้นทุกวันแล้ว "
"ฉันจะให้แกไปอยู่กับพี่ไท ที่รังสิต ใกล้ที่ฝึกงานแกน่ะดีแล้ว "
"หนอนไม่เด็กแล้วนะ "
"ไม่เด็กล่ะสิ ฉันถึงต้องคิดมากๆ ทำตามนี้แหละ " แม่เธอว่า
.......เอาล่ะตอนนี้หนอนไม่อยากคิดอะไรแล้ว อยากพัก อยากจะเอนหลัง..แล้วหนอนก็เผลอหลับไป..รู้สึกตัวอีกที เมื่อมีเท้าเล็กๆมาสัมผัส แขน
........ เมี๊ยว.....เมี๊ยว...
"จ๊าก.... ออกไป ฉันแพ้ขนแมว เจ้าบ้า" หนอนเริ่มจะจาม หายใจขัด
แมวน้อยมองหน้าหนอนอย่างฉงน เอียงคอเล็กน้อย จากนั้นก็ไม่ละความพยายาม เข้าคลอเคลีย ไม่รู้เหมือนยิ่งห้ามยิ่งยุ ยิ่งเกลียดยิ่งเจอรึเปล่า แมวน้อยได้ใจใหญ่ เข้าเกาะหนอนไม่ปล่อย
เมี๊ยว...เมี๊ยว...เมี๊ยว... "ไปนะ คำสุดท้ายแกไม่ไปแกเจอ ...."
หนอนทำหน้าดุ พร้อม ยกแจกันข้างเตียงมาถือในมือ เตรียมพร้อมเต็มที่
"นั่นเราจะทำอะไรน่ะ" แทนไทว่าเสียงดุ
หนอนลดแจกันในมือลง แทนไทเข้าไปอุ้มแมวน้อย ที่ทำหน้าตาไร้เดียงสา
เมี๊ยว..... แล้วคลอเคลีย แทนไท ถูหน้าไปมากับหน้าอกแทนไท
"พี่ไม่ยักรู้ว่าหนอนเกลียดแมว " แทนไทว่า
"ทีหลังจะได้กักบริเวณเจ้าแมวนี่"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ" หนอนว่า "ถ้าแมวนี่ไม่มากวนหนอน หนอนก็อยู่ได้ หนอนไม่ถูกกับแมวน่ะค่ะ"
เธอรับตรงๆ แทนไทส่ายหน้า เขาว่าแล้วเชียว แม่เขานี่ช่างดีอะไรอย่างนี้
ส่งคนมาอยู่ด้วยแต่เป็นคนใจดำซะได้ แล้วงานนี้แมวของเขาก็ลำบากล่ะสิ แม่นะแม่ทำกันได้
"ทีหลัง...ก็อย่าเข้าใกล้มันละกัน" เขาว่า "ถ้าไม่ชอบ "
หนอนอยากจะเถียงเหลือเกินว่าแมวเขานั่นแหละที่มากวนเธอ แต่คิดว่าเงียบไว้ดีกว่า เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่ เพิ่งเข้ามาอยู่วันแรกก็วุ่นวายซะแล้ว คงจะไม่ดีหากทำให้เจ้าของบ้านหนักใจ และแล้วสงครามระหว่างเหมียวน้อยศิษย์แทนไท กับ หนอนห้าวศิษย์ลำลูกกา ...ก็เริ่มขึ้น.....
25 ตุลาคม 2547 21:21 น.
Rainsummer
เรื่องราวของคนต่างขั้วที่ต้องมาอยู่ชายคาเดียวกันเพราะ
...ความตั้งใจของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย......
แต่...เขา และเธอจะ อยู่อย่างสงบสุขหรือไม่นั้น.....คำตอบอยู่ในตอนต่อไปค่ะ
เชิญอ่าน.......(^_^)
9 ตุลาคม 2547 21:55 น.
Rainsummer
นนท์กับพิมต่างยิ้มอย่างมีความสุข
" พิมน่ะใจดำ ทำงานที่ไหนไม่ยอมบอก เรารอจนแกร่วเลย "
นนท์ต่อว่า
" บอกก็ไม่เซอร์ไพรซ์ สิ นนท์น่ะน่าอิจฉาได้ไปดูงานต่างประเทศ เราทำงานแทบตายยังไม่ได้ไปแบบนี้เลย "
"อ้าว..แหมพิ๊ม พิมน่ะงานรุ่งจะตาย ทำงานในนี้ไม่ต้องเดินทางไปไหนก็รวยแล้วล่ะ เงินเดือนขึ้นเอ๊าขึ้นเอา"
นนท์ว่า
"โอยหนักเหมือนกันแหละ ใครว่าสบาย แต่เราชอบนะ ทำแบบนี้ได้อยู่แล้ว สู้ตาย"
...........กาลเวลาที่ผันผ่าน
"พิมแต่งงานกับพี่นะ" ใครบางคนเอ่ยขึ้นขณะนั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า ด้วยกัน
บรรยากาศตอนนี้ดูอบอุ่นดีจริงๆ บรรยากาศยามเช้าสดชื่นสดใส
พิมคิดอยู่แล้วว่าวันนี้พี่เค้าแปลกๆไป คงมีอะไรแน่นอน
แต่ไม่คิดว่าจะถูกขอแต่งงานแบบนี้
แต่ก็ดีนะขอแต่งงานตอนเช้าการเริ่มต้นที่สดใส
แปลกกว่าที่พิมเคยเจอมาแต่ถ้าเป็นคนที่เธอรักมาแบบไหนก็รับได้
จำได้ว่าตอนนั้นยิ้มอยู่อย่างเดียว กลัวว่าเค้าจะคิดว่าเอ๋ออยู่ แต่พิมพูดไม่ออกนี่นา..
มันดีใจจนถึงเดี๋ยวนี้พิมคิดว่าตัดสินใจไม่ผิด
วันแต่งงานของเธอ นนท์ไม่ได้มาเพราะติดงานที่อเมริกา
มีแต่เมล์ของเขาเท่านั้น ที่แสดงความยินดีและบอกกับพิมว่า
"เรารู้สักวันมันต้องเกิดขึ้น แต่เราเข้าใจพิมนะ ถ้าพิมรักใครก็ทำตามใจพิมเถอะนะ
เราไม่ดึงรั้งไว้หรอกเราโตๆกันแล้ว ไม่ต้องห่วงเราหรอกนะ เดี่ยวเราจะพยายามหาคนมาดามใจเองแหละ เยอะซะด้วยนา เพื่อนรัก ที่เคยเป็นแฟนเราไปทำงานล่ะ"
.นนท์
..ข้างหลังภาพถ่ายของนนท์กับพิมวันรับปริญญา
มีใจความว่า
พิมเรารักพิมเสมอเธอเป็นแฟนฉันแล้วตอนแรกที่เจอกัน
พิมไม่คิดว่าจะมีใครมาแทนที่นนท์ได้ พอมาพบกับคนคนนี้ พิมกลับเกลียดตัวเอง
ที่ไม่ซื่อสัตย์ แต่พิมไม่อาจทรยศจิตใจตัวเองได้จึงรับรักคนคนนี้ ที่เคยเจอปัญหามาร้อยพันร่วมงานกัน สุขทุกข์ งานล่มงานรุ่งพยุงมาด้วยกัน.พิมจึงรักผู้ชายคนนี้
เขาเป็นรุ่นพี่ที่เคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน..และที่สำคัญเขาเป็นคนดี
ภาพต่างๆผุดขึ้นมาในใจ พิมนั่งยิ้มอย่างมีความสุขกับอดีตที่น่าจดจำ ในชีวิตนี้โชคดีที่พบกับคนดีดีหลายคน แต่คนที่เป็นคู่แท้ ของเธอมีเพียงคนคนเดียวเท่านั้น..
"ยิ้มอะไรจ๊ะ" ใครบางคนกอดพิมหลวม ๆ
"สงสัยเจ้าตัวน้อยเราจะอารมณ์ดีเหมือนแม่แฮะ"
"ตั้งแต่มีเค้านี่เห็นพิมอารมณ์ดีจริงๆ ไหน..มาให้พ่อคุยด้วยหน่อยสิ .."
พิมมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้เธอปิดไดอารี่เล่มสีฟ้าด้วยความรัก
.ชื่อหัวข้อที่อ่านตอนนั้น.มีชื่อว่า คู่รักทรหด.
เสียงเพลงในอดีตที่นนท์เคยส่งมาให้ยังคงติดอยู่ในใจ
แต่คนที่อยู่ในใจกลับเป็นใครอีกคนที่ไม่ใช่นนท์.คนๆนี้เป็นพ่อเด็กคนที่อยู่ในครรภ์เธอ..
.ไว้ว่างๆ พิมเขาบอกว่าจะเล่าเรื่องคนคนนี้ให้ฟังนะคะ. ^_^
http://365jukebox.com/script/play.cgi?songid=2995
เธอเป็นแฟนฉันแล้ว - กะลา
9 ตุลาคม 2547 21:51 น.
Rainsummer
วันออกค่าย..
เร้วๆเร็ว น้องปี1 เหลือใครมั่ง นนท์ถาม
เหลือเจ้าอ้นค่ะพี่นนท์ น้องผู้หญิงทำตาหวานใส่นนท์
อืมถ้าอีก5นาทีไม่มาไปกันเลยนะ นนท์ว่า
สายมากแล้วเดี๋ยวกำหนดการเราเลื่อนเสียพิธีหมด
มาแล้วคร้าบ มาแล้ว อ้นวิ่งหอบของพะรุงพะรัง
"อืม ดีๆ นายมาก็ดี รีบไปขึ้นรถได้แล้ว"
นนท์ว่าพร้อมตำหนิทางสายตา
"คร้าบ พี่.พี่พิมล่ะครับ " อ้นถามนนท์
"อยู่บนรถแล้วนายรีบไปสิ" นนท์ว่า
"พี่พิมครับผมซื้อมาฝาก "อ้นยื่นขนมให้
"ขอบใจจ้า" พิมยิ้มรับ "แต่ไม่ดีกว่านะ พี่ชอบกินนมมากกว่าขนมขบเคี้ยวน่ะ"
"เหรอครับ ผมจะจำไว้ อิอิ " อ้นทำสายตาเจ้าชู้
พิมอยากจะหันหน้าหนีอย่างเซ็ง แต่ก็กลัวเสียมรรยาท
"ตรงนี้ไม่มีคนนั่งใช่ไหมครับ" อ้นถาม
"อืมแต่ไม่รู้ว่านนท์เค้าจะมานั่งมั้ยนะ" พิมว่า
"งั้นผมนั่งนะครับ." อ้นรีบสวมรอยนั่งข้างพิม
ความที่เป็นรุ่นน้องพิมเลย ไม่อยากจะว่าให้เสียใจ
พิมจึงนั่งเงียบ
"เฮ้ย..ใครวะ แกออกไปสิ ลุกไปเลยๆแฟนฉันก็ต้องนั่งกับฉันสิ แกมาเกี่ยวอะไรด้วย ไปหาที่นั่งที่อื่น "
นนท์โวยวาย
"พิมน่ะปล่อยให้มันมานั่งได้ไง " นนท์ติง
อ้นไปแล้ว เพราะโฟนมาลากตัวไปนั่งด้วย
"แกล้งน้องทำไม" พิมยิ้มให้นนท์
"ไม่กะแกล้งหรอก กะจะเตะมันสักป้าบ แหม.แมวขโมย เราเผลอเป็นไม่ได้"
นนท์เอ่ยอย่างฉุนๆ
"เราไม่ใช่ปลานะ ดีนะเราไม่บอกว่าเราเป็นก้าง แล้วนนท์เป็น อิอิ "
พิมแหย่นนท์เล่น
"เดี๋ยวมีโชว์ลองว่าเราสิ" นนท์ขู่
" เดี๋ยวยื่นจมูกกะหน้าให้ตบเลย ฮะฮะ"
"ทะลึ่ง ไม่อยากตายดีใช่มั้ย " พิมขู่ ยิ้มๆ
ที่ค่าย
"อ้าวไอ้อ้น แกน่ะรีบๆ smear เลยชักช้าข้ารอส่องเว้ย โฟนเร่งอ้น"
"เห็นมั้ยนี่พวกพี่ๆเขาว่างงานแล้ว" เคนบ่นตาม แต่นนท์เงียบ
"พวกนายก็ช่วยน้องเค้า smear สิ " พิมว่า
"เอาล่ะเว้ยนนท์แม่แกมา "
โฟนรีบทำเป็นปรับกล้องจุลทรรศน์
เคนหันมาเช็คตลับสิ่งส่งตรวจที่ชาวบ้านเอามาให้ตรวจหาพยาธิ (เขาเรียกเจ้านั่นว่า Stool หรือ อุจจาระ นั่นเอง )
"พิมจ๊ะ สนใจตรวจพยาธิกัน มั้ย เห็นคล่องนิ ตอนเรียนปรสิตวิทยา (parasite) " เคนแซว
"วันนี้จะเข้าครัว แกอยากกินกับข้าวฝีมือฉันมั้ยล่ะวันนี้ อิอิ ช่วยตรวจก็ได้นะ"
"ไม่..ละ ไปเหอะๆ เราตรวจกับพวกนี้ก็ได้ เย้..พวกแกเจอน้องฮุกแล้วเว้ย"
โฟนตะโกนอย่างดีใจ กับสิ่งที่เจอใน แผ่นสไลด์ (slide )
"ไหนๆฟะโฟน " เคนลุกขึ้นมาดูอย่างตื่นเต้น "ไข่น้องฮุกว่ะเอ็ง ฮ่า ฮ่า "
"พี่ครับน้องฮุกนี่คืออะไรเหรอครับ" อ้นถามอย่างไม่รู้
"น้องฮุก อ๋อ แกยังไม่เรียนเนอะ ลืมไป ไข่พยาธิปากขอไงล่ะน้องเอ๊ย" เคนเฉลย
"เค้าเรียกว่า Hook worm เป็นชื่อเรียกทั่วไปของพยาธิชนิดนี้ "
"แสดงว่า.. อ่าวเฮ้ยข้าก็เจอว่ะ คราวนี้เป็น น้องหลอยว่ะ ฮ่าฮ่า ."โฟนดีใจอีกรอบ
"อะไรอีกล่ะครับผมงง" อ้นสงสัยอีก
" ตัวอ่อนของพยาธิ Strongyloides พวกนี้พบมากแถบอีสานนะ "
"อืมๆ ไหนเดี๋ยวๆวู้ยังกะสวนสัตว์เปิดเลยว่ะ ฮ่าฮ่า มาดูๆ ไอ้อ้น แกน่ะต้องรู้ไว้ขึ้นปี2
จะได้หาพยาธิเก่งๆเหมือน ยัยพิม แม่เจ้านนท์ อิอิ" เคนแขวะพร้อมเหล่มองทั้งสอง
"เฮ้อ.ไฟไหม้ขนตาว่ะโฟน เอาน้ำมาดับที "เคนว่า เมื่อเห็นพิมซับเหงื่อที่หน้าให้นนท์
อ้นทำเป็นไม่เห็น ก้มหน้าก้มตาหยดน้ำเกลือ หรือ normal saline และ เอาไม้จิ้มฟันแตะเอาstool ( อุจจาระ)
ลงกระจก slide จากนั้นละเลงให้เข้ากัน แล้วเอา cover glass ปิด อีกแผ่นเขาเอา น้ำยาไอโอดีนหยดลงไปทำเหมือนกันคือเอาstool แตะลงไปนิดนึง เท่าไม้จิ้มฟัน.ละเลงเหมือนตอนแรกและปิดด้วย cover glass
วิธีการนี้เค้าเรียกว่า Smear นั่นเอง
"นนท์ไปเดินหมู่บ้านเป็นเพื่อนเราหน่อย" พิมว่า
"เราจะไปตามน้องที่ไปสาธิตการปฐมพยาบาล เค้าไปนานแล้วน่ะ เราเป็นห่วง ป่านนี้ยังไม่มา เราไม่น่าปล่อยให้น้องไปกันเองเลย"
"อืมไปสิ" นนท์ว่าแล้วละมือจากการเขียนป้าย...
ทั้งสองคนไปแล้ว
"เฮ้อ.ใครบางคนอกหักเว้ย" โฟนตะโกน แล้วหัวเราะลั่นหันมาทางเคน
"อะไร เอ็งไม่ต้องมามองข้า นู่นๆ ไอ้อ้นนู่น อิอิ ข้าทำใจได้แล้ว ข้าจะจีบน้องหนิงน้องในเครือ ยัยพิมว่ะ เอิ้กคอยดูมียัยพิมเชียร์สำเร็จๆ"
..คืนนั้นคิดว่าทุกคนคงหลับไปแล้ว ยกเว้นเวรยามตอนกลางคืน
"พี่พิมง่วงก็ไปนอนได้นะครับ ผมเฝ้าเองก็ได้ "
อ้นว่าอย่างห่วงใยเมื่อเห็นพิมนั่งหาวหวอดๆ
"ไม่ล่ะจ๊ะ พี่ไม่เอาเปรียบเราหรอก อุตส่าห์อยู่เวรเดียวกันทั้งที"
"ไปเถอะครับ ไม่ต้องห่วง." อ้นว่า ทันใดนั้นเสียงมือถือก็ดังขึ้น
"พิมคิดถึงนะ เมื่อไหร่จะกลับบ้าน ค่ายน่ะใกล้เลิกยัง" เสียงแซนบ่นมาตาม
"ยังหรอกแซน แค่นี้นะแฟนเรามา ไม่ต้องโทรมาอีกนะ " พิมว่า
พร้อมปิดเครื่อง.. อ้นมองอย่างสงสัยหันซ้ายหันขวา แต่ไม่เห็นใคร
"ทำไมครับ." "เปล่า" พิมว่าสีหน้าครุ่นคิด
สงสัยต้องกลับบ้านไปสะสางเรื่องซะแล้ว
"พี่พิมครับ คือว่า" .อ้นเอ่ยปาก
"พี่ว่าอ้นมองคนอื่นดีไหม พี่ไม่มีอะไรที่เหมาะกันกะอ้นนะ
พี่ว่าอ้นลองมองให้เห็นข้อดีของคนอื่นแล้วก็ เปิดใจให้กับคนอื่นซะนะอืมบางทีอ้นอาจจะดีใจก็ได้ที่ไม่ได้คบกับพี่นะ ตั้งใจเรียนก่อนเถอะจ๊ะ อ้นเพิ่งปี1 เองนะ ขยันๆไว้.เรียนให้ดีที่สุดก่อนนะ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง"
พิมร่ายบทสวด
"อ้า..อ่าเอ้อ..ครับ"
อ้นยอมรับเลยจริงๆ เขาแค่อ้าปาก พิมมองก็เห็นเขาทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว เฮ้อ.
3 สิงหาคม 2547 18:46 น.
Rainsummer
...................ที่หอพัก............
"พิมจ๊ะ อยากดูหนังมั้ย ...เราเห็นพิมบ่นอยากดูคู่แท้ฯไม่ใช่เหรอไปม้า"
"เขารู้นะ ตัวเองชอบพี่ติ๊ก ไปป่ะ"
"แดไม่ชอบนี่นา จะดูได้เหรอ" พิมว่า
"ไม่ป็นไรความสุขของเพื่อนเราได้เสมอไป.....ไปแต่งตัวได้แล้ว
ไปดูที่โอเอซิสกัน.........เดี่ยวชวนเจ้าเรียวมันก่อน"
"เรียบร้อยแล้วเรียว โทรบอกเจ้านนท์เลย " แดส่งซิก
....ที่โอเอซิส.....
"อ้าวแดเป็นอะไรไป" พิมมองเพื่อนทั้งสองอย่างสงสัย
".ทำไมตั๋วมีใบเดียว"
"คือว่า ....แบบพิมอย่าโกรธเรานา
แบบไอ้เรียวมันอยากดูหนังผีน่ะ"
" เราก็เลย..จะดูเป็นเพื่อนมันหน่อย...น่ะ"
"โธ่แค่นี้เอง " พิมว่า "ไม่เป็นไรจ้ะไปเหอะ "
เราดูคนเดียวได้ เจอกันหน้าโรงนะ โรงใกล้ๆกันเอง"
"ดูได้แน่นาพิม" แดย้ำ "ขอโทษจริงๆนะ....."
.".จ้า " พิมยิ้มๆ
แต่ก็สงสัยพิรุธสองคนนี้
ซุบซิบกันมาตั้งแต่ออกจากหอแล้ว แต่คงจะเป็นเรื่องนี้มั้ง
พิมเดินเข้าโรงหนังไป
ด้วยความที่ปรับสายตาไม่ทันจึงสะดุดบันไดโรงหนังเซถลา .....
เกือบจะล้มแต่ก็มีมือใครไม่รู้มาคว้าไว้ทัน
พิมนึกว่าเป็นพนักงานแต่ไม่ใช่เพราะจับไม่ปล่อย
แทนที่จะขอบคุณจึงเริ่มนึกขวาง....
..ใครกันฟะบังอาจมาลวนลามฉัน เดี๋ยวได้เจอทุ่ม
พิมคิด
"นี่คุณ......" .ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป มือนั้นก็ลากเธอไปที่นั่ง
พิมมองหน้าชัดๆ.... นนท์!!!.........
"ใช่สิ แหมจะเล่นบทบู๊ที่โรงหนังหรืองัยกัน"
"นายมาได้ไง" พิมเริ่มรู้ตัว เพื่อนเธอเล่นเข้าให้แล้ว ...
"นาย........"
"นั่นแหละเข้าใจถูกต้องแล้วไม่ต้องไปว่าเขาแล้วนั่งลง
ยอมเสียศักดิ์ศรีนั่งดูกับเราสักวันจะเป็นไรไป"
.....นนท์ว่า
"มีไรไปคุยกันข้างนอกตอนนี้อยากดูหนัง เข้าใจ๋..."
พิมพูดไม่ออก...
................................................................................
"หนังสนุกนะ " นนท์ว่า "สงสารพี่ติ๊กจังเลย "
นนท์มองหน้าพิมล้อๆ
"ไม่ต้องมาพูดดีจอมบงการ เจ้าแผนการดีนัก คอยดูนะ ."
"อะไร ว้า...ยังไม่หายโกรธอีกเหรอเนี่ย
เราทำไป เราตั้งใจนะ ไม่ขอโทษด้วย"
พิมเงียบ ..........
"เรารู้เรื่องน้องปี1ด้วยนะ" .......นนท์ว่า
พิมเงียบ........อีก.
"พิมใบ้แล้วเหรอ ตายล่ะวา แฟนเราใบ้กินซะแล้ว
หยั่งงี้มิหาเลี้ยงจนตายเลยเหรอ"
นนท์แหย่........
พิมอมยิ้ม
"ตาบ้า....ไปเลยป่ะไม่ต้องพูดเลย ฉันไม่เชื่อหรอก
สาวพยาบาลคนนั้นล่ะ"
"คนไหน" นนท์งง
"อ๋อ...ไม่มีอะไรนี่เค้าแค่รู้จักกับเราเท่านั้นเอง"
"แล้วแม่วิทยาการล่ะ "....."
อ๋อ......ยัยนั่น ไม่มีอะไรอีกล่ะ เค้ามากวนพิมเหรอ"
"เปล่าไม่แล้วล่ะ."......พิมก้มหน้า
"พิมอย่าคิดมากเลยนะ เราไม่โทษพิมหรอกแต่ว่าพิมให้โอกาสเราอีกครั้งได้มั้ย"
"เราจะปรับปรุงตัวเอง....เราจะไม่ขี้งอน
ไม่เอาแต่ใจตัวอีกแล้ว.นะพิมนะ"
พิมอมยิ้ม
"อย่าอมยิ้มบ่อยนัก เดี่ยวฟันผุ หรอกแม่คุณ" นนท์แหย่
ผั๊วะ!!!! พิมตบหลังนนท์เสียงดัง
"อยากฟันหักหรืองัยนายนนท์ เดี่ยวเถอะๆ".....พิมว่า
"ถ้านายจะปรับปรุงตัว ต้องทำตามที่ฉันพูดนะ"
"ได้สิ" นนท์รับปาก
1. นายต้องไปส่งฉันวันนี้
2. นายต้องคอยกันท่าเวลาที่แซนเค้ามาหาฉัน ไม่ใช่เผ่นหนีไปที่อื่น
3. นายต้องเลิกกินเหล้าเด็ดขาด เวลาที่อยู่กับฉัน
4. นายต้องไม่ทึกทักเอาเองมีอะไรให้ถามฉันก่อน
เอาล่ะแค่นี้ก่อน คิดได้เมื่อไหร่จะบอกอีกนะ
พิมว่า.............
"คร้าบ....ได้เลยงั้นเรากลับกันนะ
ไปเถอะ......................."
.........เสียงเพลงดังขึ้นมาในใจของนนท์ เขามีความสุขจริงๆ ...............เนื้อความเพลงนั้นมีว่า
ปากแข็ง
เธอคงเข้าใจว่าชายคนนี้
ไม่เคยมีใจให้เธอ ทำเป็นไม่แคร์
แต่ความจริงนั้นมีแต่เธออยู่ในใจ
ก็เป็นคนปากแข็งคนหนึ่ง
จึงทำตัวไม่ถูก
แค่ผู้ชายที่ปากกับใจไม่ตรงกัน
เกือบทำให้ฉันต้องเสียเธอ
รู้ไว้เถอะว่ารักเธอ
อยากใกล้เธอทุกนาที
แค่เธอห่างไปไหน..
เหมือนใจมันจะหายไปทันที
ขาดเธอเมื่อไรเหมือนตายอย่างนั้น
เธอที่แสนดีอย่าไปจากฉัน
ทำอย่างนั้นฉันเสียใจ
ทำตัวไม่ดี อยากให้เธออภัย
ช่วยเข้าใจสักนิดนึง
ขาดเธอเมื่อไรเหมือนตายอย่างนั้น
ไม่ดี ถ้าฉันไม่มีเธออย่างนั้น
.................................
หน้าส่วนตัว
1400
