16 มกราคม 2547 00:51 น.
Rainsummer
ถึงแม้ว่าพิมจะยอมคบกับนนท์ แต่ใจก็ใช่ว่าจะเทให้กับนายนนท์ของเราซะทีเดียว
เหตุคงจะมาจากคนๆนี้กระมัง แซน เป็นแฟนเก่าของพิมที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย
แซนเป็นพี่โรงเรียนของพิม แม้ว่าพิมจะไม่ได้ส่งเมลตอบแซนไป แต่แซนยังไม่ละความพยายาม
เพราะหวังอย่างเต็มที่ว่าพิมจะยอมให้อภัยและกลับมาคบกันเหมือนเดิม
เมื่อแซนคิดได้เช่นนั้น จึงส่งเมลมาอีกว่า
พิม สุดที่รัก
แซนไม่รู้นะว่าเป็นเพราะอะไรพิมจึงไม่ตอบเมลแซน แต่ว่าแซนไม่ว่าพิมหรอก
พิมอาจจะยุ่งใช่มั้ยจ๊ะ เอางี้ละกัน แซนจะเป็นฝ่ายติดต่อพิมเองนะ ไม่ต้องห่วง
พิมอยากจะติดต่อกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้นะแซนจะรอ แซนรู้ว่าพิมชอบฟังเพลง
แซนจำเพลงที่พิมชอบได้หมดเลยนะ วันนี้แซนก็ส่งมาอีกแล้วครับ
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่เจอะเจอกันกับฉัน
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ เหงาใจ
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่มีใครให้ทะเลาะ
ไปไหนแล้วไม่มีไหล่ให้เกาะ แล้วเธอคิดถึงใคร
ฟ้าร้องทุกครั้งมันส่งเสียงดัง เธอโดดมานั่งตักฉัน
ฉันก็ตัวเองเหมือนกัน ที่ปลอบไปขำไป
ฉันรู้ว่าฉันไม่เอาไหนเลย ไม่อบอุ่นได้อย่างนั้น
ฟ้าร้องครั้งนี้ไม่เจอหน้ากัน แล้วเธอคิดถึงใคร
* เฮ้... เมื่อเราต้องห่าง ยิ่งเนิ่นนาน อาจลืมกันเลยไม่แน่ใจ
** ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันหน่อย ว่าเธอคิดถึงกัน
ไม่ต้องหวาน ต้องแหววหรอก อยากถามแค่ให้เธอ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันก่อน ว่าเธอคิดถึงฉัน
อย่างที่ฉัน มันคิดถึง คอยเธอกลับมา
เพราะฉันคิดถึงเธออยู่ทุกวัน ตั้งแต่ตื่นนอนแต่เช้า
หันหัวก็หันไปเจอรูปเรา บนหัวนอน
เสียงวิทยุก็คอยเล่นเพลง ที่เธอชอบฟังกี่ครั้ง
ถึงฉันไม่ชอบก็ยังนั่งฟัง เพราะมันคิดถึงเธอ
คอยเธอกลับมา ก็มันคิดถึงเธอ
ป.ล. แซนคิดถึงพิมทุกวันเลยจ้า
พิมตัดสินใจเด็ดขาด จึงส่งเมลตอบกลับแซนไปว่า
แซนจ๊ะ เราดีใจมากนะที่แซนคิดถึงเรา รู้มั้ยเราก็คอยแซนเหมือนกันแต่ว่า
แซนไม่เคยติดต่อเรามาเลย แล้วตอนนี้เรามีคนที่ชอบแล้วนะ เค้าก็ดีกับเรามากเลย
เราอยากจะบอกแซนแค่นี้แหละ แซนยังจะรับได้ไหมล่ะ
เรามีแฟนแล้วนะ .
พิมคนใหม่
ไม่กี่อึดใจ แซนก็ตอบเมลกลับมาว่า
พิม
ไม่ต้องห่วงแซนหรอกนะ แซนรู้ดีพิมยังไม่มีใครหรอก แต่ถ้าพิมมีจริงๆตอนนี้
พิมแน่ใจเหรอว่าพิมรักเค้าจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเพราะว่าแซนกลับมาพิมเลยไม่อยากจะคบกับแซน
แซนอยากให้พิมลองถามใจตัวเองดีๆนะจ๊ะ แซนรอได้เสมอ ..
รักพิมมาก
พิมเลยเลิกติดต่อแซนไป เป็นผลให้คืนนั้นทั้ง2ต่างนอนไม่หลับกันทั้งคู่
..
เช้าวันศุกร์ เรียน เภสัชวิทยา ชั่วโมงของอาจารย์ปณัตสุดหล่อเดินเข้ามาในห้องเรียน
อย่างอารมณ์ดีแต่แล้วก็ต้องตกใจสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นนักศึกษานั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคน
โอ้..พวกคุณมาตรงเวลามากวันนี้ แหมพวกคุณนี่ชอบทำอะไรให้ผมเซอร์ไพรส์เรื่อยเลยนะ
ศุกร์ที่แล้วเล่นเอาผมตกใจนะนึกว่าพวกคุณไม่เรียนกัน ศุกร์นี้ก็ทำผมหัวใจแทบวายอีก เฮ้อ.
พวกคุณนี่ทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตการเป็นอาจารย์ของผมดูน่ากลัวมากขึ้นเลยนะ.
เอ้า เรามาเข้าเรื่องเราดีกว่าเนอะ วันนี้เรามาเรียนเรื่องยาเม็ดคุมกำเนิดกัน
ยาเม็ดคุมกำเนิดมีกี่แบบ เอ้าคุณ .. อาจารย์ชี้มาที่พิมซึ่งนั่งหน้าสุด.
3แบบค่ะ พิมตอบ แบบที่มีฮอร์โมนเพียงอย่างเดียว แบบที่มีทั้งเอสโตรเจนกับโปรเจสเตอโรนหรือฮอร์โมนรวม
และก็ แบบที่ใช้ในกรณีฉุกเฉินค่ะ อันนี้ไม่ทราบรายละเอียดเพราะไม่เคยใช้ .. พิมทิ้งท้ายแบบเจ็บๆ ..ค่อนขอดอาจารย์ปณัต
อ้อ ผมเข้าใจครับ ก็พวกคุณเพิ่งเรียนวันแรกเนอะมันก็ต้องใช่อยู่แล้ว แต่คุณก็เก่งมากนะตอบได้ฉะฉานดี
แสดงว่าพื้นความรู้คุณดีนี่นา อ่ะผมให้ปากกาแสนสวยของผม ผมรักมากเลยนะนี่
ถ้าผมให้ใครคนนั้นต้องรับหมั้นผม หึหึ. อาจารย์ปณัต ยิ้มแบบผู้ชนะ
ส่งผลให้เพื่อนๆในชั้นเริ่มส่งเสียงแซวพิม กันเจี๊ยวจ๊าว วี๊ดวิ๊ว พิม กิ๊วๆๆๆ
พิมทำหน้าตาย แบบไม่รู้สึกรู้สม ในขณะที่นนท์ซึ่งวันนี้ไปนั่งแถวหลังสุดเริ่มกระวนกระวาย
อ่ะ พวกคุณนี่แสบกันจริงๆเลย ผมนึกภาพไม่ออกเลยนะ พอพวกคุณจบกันไปทำงานนี่จะเป็นยังงัยกันบ้าง
อาจารย์หนุ่มส่ายหน้าไปมา แหมผมแค่พูดเล่นน่ะคุณไม่ต้องดีใจไปหรอกนะ
ว่าแล้วก็ยิ้มให้พิมอย่างเอ็นดู คุณน่ะเหมือนน้องสาวผมมากเลย ดื้อ ถือดี ..แต่ก็น่ารัก.
สุดท้ายหลังจากว่าเสร็จก็หยอดคำชมเชียวนะ . พิมนึกค่อนขอดในใจ
อ่ะเรามาต่อกันดีกว่านักศึกษา อาจารย์สอนต่อ .
.วิชานั้นนนท์เรียนไม่รู้เรื่อง เขาเริ่มคิดหนักเกี่ยวกับพิม
นี่มันอะไรกัน อาจารย์คนนี้ ถ้าคิดแบบไม่คิดมากเขาก็รู้สึกว่าอาจารย์แค่เอ็นดูพิมเท่านั้นเอง
ก็อย่างว่าแหละเขาเป็นคนคิดมาก แต่พอเขาเห็นสายตาที่พิมมองอาจารย์แล้วนนท์ก็เริ่มโล่งใจ
เอาเหอะวะ คนของเราไม่หลงคารมเขาก็พอใจแล้วล่ะ. คิดได้อย่างนั้นใจก็มาเป็นกอง
เริ่มตั้งหน้าตั้งตาเรียนวิชาที่2อย่างใจจดใจจ่อ
หลังเลิกเรียนนนท์ก็กลับพร้อมกันกับพิมเป็นปกติ นนท์แซวพิมเรื่องอาจารย์ปณัต
แต่พิมส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ คิดอะไรบ๊องๆ ตาบ้า ตัวเองน่ะจะให้เค้าชอบคนแบบนั้นเหรอ
ว่าแล้วพิมก็หัวเราะอย่างขบขัน .นนท์เองก็พลอยยิ้มไปด้วยอย่างมีความสุข
แต่ก็มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อทั้ง2 กำลังจะออกจากคณะ
พิม.. เสียงคุ้นหูเรียกให้พิมหันกลับไปมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
แซน ทำไมนนท์จะไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ เขารู้จักตั้งแต่วันที่มาปรากฎตัวงานวันลอยกระทง
ตอนที่พิมกับเขาเป็นเฟรชชี่.ไอ้คนนี้เองที่ทำให้เขาอกหักเพราะรักพิม ฮึ่ม
.แต่นนท์ก็ต้องสลดเพราะ มองเห็นอะไรบางอย่างในแววตาพิมเมื่อมองไอ้หมอนั่น ที่เขาเรียก.
แซนมาได้ไง พิมถามคนที่อยู่ในใจเสมอมา ส่วนอีกคนเมื่อได้ยินประโยคแรก
เดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วขับรถออกไปอย่างคนบ้าคลั่งจนคนที่อยู่หน้าคณะใจหาย.
แซนคิดถึงพิมน่ะสิ ม.ข. กะ ม.ม.ส. ไม่ได้ไกลอะไร ว่าพิมเพิ่งเรียนเสร็จเหรอ
แล้วคนเมื่อกี๊ .. "ช่างเขาเถอะแซน ปากว่าไปอย่างไม่แคร์ แต่ในใจกลับตรงกันข้าม
ขับรถเร็วอย่างนั้น..น่ากลัวจริงๆ พิมคิด
แซนกะจะเซอร์ไพรส์พิมงัยจ๊ะ เลยไม่บอกก่อน ย่ะเซอร์ไพรส์มากเลย พิมคิด
อ้อ งั้นแซนไปแวะที่หอพักพิมก่อนก็ได้ ไปล้างหน้าล้างตาอยู่ห้องรับรองก่อนมาเหนื่อยๆ
ถึงอย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นคนเคยรักกันพิมไม่เคยแล้งน้ำใจกับแฟนเก่าของเธอ..
ว่าแต่ว่าอาการเต้นตุ้มๆต่อมๆในใจนี่สิมันคืออะไรกันแน่ เพราะแซนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
ตลอดเวลาที่คบกันถ้าไม่ใช่เวลาที่จำเป็นจริงๆ แซนจะไม่มาหาพิมเลย แต่นี่แค่วันหยุดสุดสัปดาห์
พิมเอ๋ย มีโจทย์ที่ยากกว่า โจทย์วิชาสถิติ โหดกว่าฟิสิกส์แล้วนะลูกเอ๋ย..เธอพร่ำบอกกับตัวเอง
อีกคนคงเตลิดเปิดเปิงไปดวลเหล้ากับเพื่อนเป็นแน่แท้ ตั้งแต่คบกันมานนท์ไม่เคยแตะเหล้าอีกเลย
เพราะว่าพิมกลัวคนเมาเป็นที่สุด เธอเอ่ยปากกับนนท์ก่อนคบกัน แต่เวลานี้เขาคงจะไม่คิดจะรักษาสัญญาหรอก
เพราะว่าเธอเป็นคนทำลายมันไปโดยที่ยังไม่มีโอกาสแก้ตัวหรืออธิบายเลย
แซนบอกว่าจะกลับไปภายในวันนั้น เพราะต้องรีบไปทำรายงานต่อ เขาใกล้จะจบปี4แล้ว
ต้องขยันเป็นพิเศษ พิมเป็นห่วงไม่อยากให้กลับตอนดึกๆเช่นนี้ แต่แซนยืนยันที่จะกลับ
อย่างไรพิมก็ไม่ใช่คนใจดำ แม้จะติดโหดๆหน่อยแต่ก็ใจอ่อนเป็นบ้าง เธอห่วงแซน เธอยอมรับ
ถ้าพิมไม่อยากให้เรากลับตอนนี้ พิมต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่หายหน้าไปไหนอีก
ก็อยู่นี่แล้วไงหายไปไหน ไม่เคยหายไปหรอก ถ้าหายป่านนี้แม่ไปแจ้งความแล้วแหละ
พิมเริ่มเฉไฉ ม่ายช่าย..แหม.พิมน่ะ น้องพิมน่ารัก ถ้าไม่รับปากเป็นแฟนพี่พี่จะ
ไม่ยอมอยู่ละฮึจะได้รู้กันไปว่าไม่เคยห่วงเราเลย แซนงอนเหมือนเด็กๆ
พิมขำก๊าก.. . อ่ะนะ เด็กทำมันก็น่ารักอยู่นะแซน แต่ ฮ่าๆๆ .. พิมขำไม่เลิก แต่นึกขึ้นได้ว่าดึกแล้วหอจะปิดตอนเที่ยงคืน เธอจึงโทรหาเพื่อนของเธอ ซึ่งเป็นนายกสโมสรคณะฯ
เก่งจ๊ะ เราฝากเพื่อนเราได้ไหม คนนึง คืนนี้เค้าคงกลับมอไม่ได้น่ะ อ๋อ
ห้องเก่งว่างใช่ป่ะ จ้าขอบใจมากนะ จ้าเดี๋ยวจะพาไปเลี้ยงส้มตำ อิอิ จ้าๆ จ้า.แหม
ไม่ใช่แฟนหรอก แล้วแต่จะคิดจ้า หวัดดีจ๊ะ เดี๋ยวเจอกัน เนี่ยมารับที่หน้าหอเรานะ เราออกไปไม่ได้แล้ว หอมันจะปิดแล้ว จ้ะขอบใจเพื่อน.ส่งแซนกลับไปหอเพื่อนพิมก็เดินขึ้นมาอ่านหนังสือเตรียมค้นคว้าเรื่องมาทำรายงาน วิชาพิษวิทยา. กริ๊ง.ๆ ..ๆๆ. เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นแดหลับไปแล้ว
ฮัลโหล สวัสดีค่ะ เอ๊ะ พิมสงสัยเพราะเสียงเงียบไป แต่เธอค่อนข้างแน่ใจว่าต้องโทรภายในแน่นอน เพราะเสียงมันจะต่างกัน เบอร์นอกโทรมาจะรู้ทันทีเสียงจะถี่กว่าเบอร์ภายใน
ไม่พูดแล้วฉันจะรู้มั้ยนี่ว่าเป็นใคร โทรมาจากหอไหนนี่ ซ่า..นักเหรอโทรมาดึกดื่นๆ คนจะหลับจะนอน โรคจิตเนอะ ทำไมนอนไม่หลับก็ไปวิ่งซิ วิ่งรอบหอนั่น ไม่งั้นก็ไปซื้อยาแก้แพ้มากินเอาให้น็อคไปเลย พิมว่าเป็นชุด แล้วก็มีเสียงอ้อแอ้กลับมา พิมไม่กลับบ้านกับหมอนั่นเหรอ เรานึกว่าพิมไปกับเขาซะอีก อ้อ ตานนท์นี่เอง พิมคิด
แล้วทำไมไม่นอนอีกพิมว่า อยู่ที่ไหนเนี่ย. พิมไม่ต้องรู้หรอก.เอิ้ก.อุ๊บเอิ้ก.ราวม่ายด้ายอยู่นายมอ พิมม่ายต้องมานะน้า นนท์รีบปรามเพราะรู้นิสัยพิมดี
"มันดึกแล้วพิมนอนเถอะ ปล่อยเราไปก่อน เราแค่โทรมา เชคพิมเฉยๆ นอนซะนะคนดี ..จุ๊บๆ
ไม่ต้องมาทะลึ่งเลยนนท์รู้มั้ยเค้าห่วงตัวเองขนาดไหนขับรถเร็ว ยังจะไปกินเหล้าอีก ไปกับใครมั่งบอกมานะ พรุ่งนี้จะเฉ่งเป็นรายๆเลย ."ช่างราวเถอะพิม ราวปายก่อนน้า..
นนท์ๆ ๆ.. เงียบไม่มีเสียงตอบรับ พิมกระแทกหูโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด คอยดูนะ พรุ่งนี้เรามีเฮแน่ ตานนท์ แต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นแซน
พิมเหรอ ยังไม่นอนเหรอจ๊ะ "จ้าถ้านอนคงไม่มานั่งคุยอยู่นี่หรอก
. แหมพิมนี่ เอาเป็นว่าแซนไม่กวนและ พรุ่งนี้ไปดูหนังซักเรื่องดีกว่าเนอะ
ไหนบอกว่าจะรีบกลับไง พิมประท้วง
อ้อเปลี่ยนแผนไปเที่ยวกะพิมดีกว่าวันเดียวเองเนอะอุตส่าห์มาทั้งที เจอกันพรุ่งนี้นะคะบายค่ะ
พิมนั่ง งง ครู่ใหญ่ เอาเถอะ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว โจทย์ยากก็ค่อยถอดสมการเอาละกันวะ มันคงจะไม่ยาก จนเราแก้ปัญหาไม่ได้เลยหรอก
พิมนึกในใจ.แล้วนอนเอาแรงไปต่อสู้ปัญหา.เรื่อง.เรียนฉันยังไม่คิดว่ามันยุ่งขนาดนี้เล้ยพิมคิดแล้วหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
14 ธันวาคม 2546 13:44 น.
Rainsummer
หลังจากเหตุการณ์นั้นเป็นต้นมานนท์กับพิมก็เลยกลายเป็นคู่รักคู่ใหม่ของชั้นปีไปโดยปริยาย
เพื่อนๆต่างลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า เหมาะสมกันอย่างยิ่ง คนนึงโหด และ อีกคนก็ยังบ้าจี้ตาม แต่มีเพียงคนๆนึงที่ยังทำใจยอมรับไม่ได้ซะทีเดียว
เคนไม่เอาน่าเอ็งอย่าไปคิดมากเลย เอ็งไม่ใช่เหรอที่ช่วยให้เขาเข้าใจกันได้เร็วขึ้น
เพื่อนคนนึงปลอบใจเคน
แต่ข้าก็ยังทำใจไม่ค่อยได้ว่ะ ก็ข้าชอบพิมด้วยนี่นา แต่ช่างเหอะ เค้าเป็นแฟนกันแล้วยังงัยไอ้นนท์มันก็เพื่อนข้า
เฮ้ยแต่ข้าได้ข่าวไม่ค่อยดีเลยว่ะ เคน ข้าได้ยินน้องปี 1 เขาเซดกันนะ ว่ามีคนปลื้มเจ้าพิมอยู่น่ะ
ข้าว่างานนี้เจ้านนท์ไม่มีทางราบรื่นหรอกเว้ย
อ่ะเหรอ เออ น้องปี1ข้าไม่กลัวหรอก ข้าน่ะหวั่นๆแทนเจ้านนท์มันเรื่องแฟนเก่าแม่พิมนั่นแหละ
ไม่รู้เลิกกันเด็ดขาดหรือยัง แฟนยัยพิมคนที่เรียนอยู่ มมส.
น่ะสิ ก่อนนั้นเห็นมาลอยกระทงด้วยกันอยู่
แต่ข้าว่าลง ยัยพิมมันตัดสินใจคบใครนี่มันคงมั่นใจแหละ พวกเราอย่าไปกังวลล่วงหน้าเลยนะ
นนท์กับพิมเรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขา (คนละเอกว่างั้นเหอะ)
ตอนปี1 ปี2 เขาจะไม่แยกเรียน Occ เรียน San แต่พอปี3 จะเริ่มแยก Occ แยก San
ทว่าก็ยังมีวิชาที่เรียนด้วยกันอยู่ 2 วิชาคือ สถิติในการวิจัยชุมชน(Statistics )
และวิชา เภสัชวิทยา( Pharmaco) โดยเฉพาะวิชาเภสัชวิทยา เป็นวิชาที่นักศึกษาไม่กล้าขาดเรียน
ยิ่งสาวๆยิ่งแหกตาตื่นมาเรียนแต่เช้า แม้แต่แดเพื่อนของพิม
เร็วๆเข้านังพิมแกน่ะ วันนี้วิชา อาจารย์พี่ณัต นะเฟ้ยอย่าให้ฉันเสียคะแนนนิยม
ดูมันๆ จะสวยไปถึงไหนยังงัยๆ นายนนท์มันก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก
โหย มันรักแกจะตาย มาๆไม่ต้องสวยต่อ
แหมแกน่ะใจร้อนเป็นวัยรุ่นไปได้นะไอ้แด ฉันไม่เห็นว่าอาจารย์ณัตแกจะน่าสนใจตรงไหน
หุ่นยังกะโรโบคอบ กลับชาติมาเกิด ฮามีดีอย่างเดียวตรงหน้าตาดีเท่านั้น
แกก็พูดได้สิแกมีแฟนแล้วนิ ฉานนี่ ฉาน
เฮ้ยเอาจริงเหรอวะ อ๊ะๆอย่าเชียวนา ผิดกฎนะนั่น พิมร้องหน้าตาตื่น
โฮ๊ยใครจะเล่นจริงๆเนอะ ขอแค่ฉันไปจองนั่งหน้าฉันก็ดีใจแล้วล่ะ แดว่ายิ้มๆ
อาจารย์ณัต หรืออาจารย์ปณัต เป็นอาจารย์ภาควิชาเภสัชวิทยา สังกัดคณะแพทยศาสตร์ มข.
นับว่าเป็นอาจารย์ที่สอนให้นักศึกษาได้เข้าใจแจ่มแจ้งดีทีเดียว พร้อมยังมีมุขตลกๆ มาอยู่เสมอ
เกร็ดชีวิตเมื่อสมัยเป็นนักศึกษามักจะถูกถ่ายทอดออกมาผ่านคำพูดของอาจารย์อย่างเช่นวันนี้
เมื่อพิมกับแดเดินเข้าห้องไป ยังไม่มีคนมาเว้นแต่อาจารย์ปณัตคนเดียวที่มารอนักศึกษา
(อาจารย์มาก่อนเวลานั่นเอง) แน่นอน..ยัยแดย่อมกรี๊ดดังๆแน่ถ้าไม่มีอาจารย์อยู่ตรงนี้ถ้าเห็นอยู่ไกลๆ ล่ะ แม่แดจะกรี๊ดให้ดูแถมยังสะกิดพิมแล้วสะกิดอีก พิมหันมามองตาขวาง เป็นเชิงปรามเพื่อน
สมัยที่ผมเป็นนักศึกษาที่ มช. นะ อาจารย์หนุ่มว่า
ผมมักจะไม่ค่อยเข้าเรียนหรอก เพราะเขาไม่มีการเช็คชื่อ
ผมเลยได้ใจ นิสัยนี้มันเลยติดมาจนกระทั่งผมไปต่อโท ที่ มหิดล
ผมก็ยังทำแบบนั้นอยู่ แต่แล้วมีวันนึงอาจารย์ที่สอนผมก็เรียกผมไปหา
แล้วบอกกับผมว่า ปณัต สมัยที่ผมเป็นนักศึกษานะผมมาก่อนอาจารย์เสมอเลย
นะ
อาจารย์ของผมบอก
ผมเลยถามอาจารย์ว่า เอ่อ อาจารย์ครับ อาจารย์มากี่โมงครับ อ่อ ผมต้องตื่นแต่
เช้าเพื่อมาทำกับข้าวให้ลูกชาย และส่งเค้าไปโรงเรียน ผมเลยถามต่อ เอ่อ
อาจารย์ครับ อาจารย์มาถึงห้องที่ภาควิชากี่โมงครับ อ้อ ผมมาถึงนี่ตี5น่ะ ปณัต
คุณจะต้องมาก่อนผมนะ อาจารย์ผมบอก แล้วผมก็ต้องเปลี่ยนวิถีชีวิตผมใหม่เลย
นะ ชีวิตป.โท ของผม พวกคุณอย่าเป็นแบบผมนะอ้าว..มากันครบแล้วเหรอ
พออาจารย์ปณัตพูดจบทุกคนก็พร้อมเรียนทันที นี่เป็นเพียงแค่เศษย่อยๆของ
อาจารย์หนุ่มคนนี้ พิมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพื่อนๆเธอทำไมถึงได้หลงใหลได้ปลื้มอาจารย์คนนี้นักก็ไม่รู้
คงจะเพราะหน้าตากระมังเธอคิด แต่สำหรับพิมนั้นเธอกลับมองว่าถ้าคนๆนี้เป็นเพียงผู้ชายธรรมดา.
ก็คงจะเป็นคอหนังตัวยง นักเที่ยวตัวฉกาจ ที่หาตัวจับยากคนนึง แล้วก็คงจะเป็น
นักดื่มคอทองแดงด้วยมั้งเธอคิด วิเคราะห์จากคำพูดที่เธอได้รับฟังทุกครั้งที่
คนๆนี้นอกเรื่องเมื่อสอนจบแล้วหรือก่อนสอน เธอไม่ได้รู้สึกปลื้มตามคำพูดนั้นเลย
ถ้าพวกคุณจะฆ่าตัวตายนะ อย่าไปกินเลยนะยาพาราเซตามอล มันไม่สะใจเท่า
กับ ยาแก้แพ้หรอกผมว่า พวกคุณ ต้องใช้ยาแก้แพ้โดยเฉพาะที่ทำให้ง่วงนอน
มากๆ กินพร้อมกับเหล้าจะได้ผลดีเยี่ยมเลยนะ อาจารย์พูดติดตลก
อ้อ อีกอย่างนะถ้าพวกคุณไม่อยากจะกินยาแก้แพ้ พวกคุณอยากจะตายกันแบบเปลืองๆล่ะก็
ผมแนะนำเลยนะ พาราเซตามอล 500 มก. 50 เม็ด พร้อมเหล้า1แก้ว รับรองพวกคุณไม่มีโอกาส
ที่แหยมหน้ามาดูโลกพรุ่งนี้ได้ ดูสิขนาดนี้ยังไม่วายพูดถึงเหล้าอีก พิมทำหน้าเหย ๆ
พร้อมกับส่ายหน้า
อ้าว..เออ ผมลืมไป นี่พวกคุณรู้วิธีการแก้แฮงค์มั้ย ผมจะบอกให้นะ
พวกคุณจะต้องกินกลูโคสเยอะๆนะ ช่วยได้มากทีเดียว อืมหรือคุณจะกินโค้กก็ได้นะ เพราะโค้กเป็นกลูโคสอยู่แล้ว
มันสามารถ absorb เข้าร่างกายเราได้เลย แต่ถ้าคุณอยากจะแก้โดยกาแฟก็ได้นะ
แต่คุณต้องใส่น้ำตาลเยอะๆ มันจะช่วยให้คุณรู้สึกสดชื่นดีขึ้น. อานี่ผมพูดอะไรไปมั่งเนี่ย
โห เห็นป่ะเพื่อนคุณมองผมตาค้อนแล้วน่ะ อาจารย์ว่าแล้วมองมาทางพิม
ส่งผลให้ทุกคนหันมามองพิมกันหมด นนท์รีบสะกิดพิม
พิมเป็นไรทำไมมองอาจารย์อย่างนั้น เปล่านี่เรายังไม่ได้โต้แย้งซักคำ พิมว่า
หลังจากเลิกเรียนเภสัชวิทยา อาจารย์ปณัตเดินตรงมาที่พิม
อ้อคุณ ผมวานคุณช่วยถือเอกสารหน่อยสิครับ คือผมต้องแวะห้องสมุดคณะคุณน่ะ
อ้าวอาจารย์ก็. พิมกำลังจะบอกค้าน พิมช่างเถอะนะ เดี๋ยวเค้าช่วยแกถือก็ได้ แดว่า
ไม่เป็นไรครับเพื่อนคุณเค้าคงไม่หนักหรอกแค่นี้เองใช่ไหม ปณัตหันมาถามพิม
ค่ะ . พิมรับคำ แล้วนึกในใจ กร๊อดๆๆ ตานี่ ฮึ่มๆ ถ้าไม่ว่าเป็นครูบาอาจารย์น่ะสนุกแน่
..
ยิ่งคบกันนานเข้าพิมยิ่งรู้สึกว่านนท์น่าสงสารมาก เพราะว่าทุกครั้ง ทุกเวลาที่พิมคุยกับนนท์
จิตใจของเธอจะนึกถึงคนๆนึง ที่เคยห่างกันไป เธอรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับนนท์เอาเสียเลย
แต่จะทำไงได้..เมื่อเธอก็ยอมรับกับตัวเองแล้วว่านนท์คือคนที่เธอแคร์
แต่เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องคิดถึงใครคนนั้นด้วย .ลางสังหรณ์ของพิมมีความหมายเสมอเมื่อวันนึง
แฟนเก่าของพิมที่เรียนอยู่ มมส. ได้ส่งเมลมาถึงเธอ
พิมสุดที่รัก
แซนไม่รู้ว่าตอนนี้พิมทำอะไรอยู่ที่ไหน แซนคิดถึงพิมมากมาย แต่แซนติดต่อพิมไม่ได้
พิมใจดำมากเลยนะ ที่ไม่ยอมส่งข่าวบอกแซน อยู่ดีๆก็เงียบหายไป
พิมรู้มั้ยเมลนี้ถ้าแซนไม่ไปถามเพื่อนพิมแซนคงไม่มีทางรู้เด็ดขาดว่าจะติดต่อพิมยังงัย แซนดีใจมากๆเลยที่ได้บอกพิม
แซนไม่ได้มีใครอย่างที่พิมคิดหรอก พิมน่ะชอบคิดมาก แซนยังรักและรอพิมเพียงคนเดียวเท่านั้น
พิมล่ะมีใครหรือยัง. แค่นี้ก่อนนะพิมแซนจะต้องทำรายงานส่งอาจารย์ .อ้อ แซนฝากเพลงที่พิมชอบมาให้ด้วยนะ .
หนาว เหงา หวง เหม่อ
อยู่ทางนี้ ทุกนาทีคิดถึงเธอ อยากจะเจอ ทำไมเธอหายหน้าไป
อยู่ที่ไหน แล้วคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า
ห่างกันไป ใจของฉันก็เลื่อนลอย ได้แต่คอย คอยให้เธอนั้นคืนมา
กลับมาหา แล้วเธอยังรักฉันหรือเปล่า อย่าปล่อยให้ฉันเป็นอย่างนี้
* ฉันหนาว เลยอยากจะกอดเธอเหลือเกิน ฉันเหงา เลยคิดถึงทุกคืนนะ
ฉันหวง เลยไม่อยากให้ใครใกล้เธอ ฉันเหม่อ ก็เพราะฉันรักเธอ(จนหมดใจ)
ส่งข่าวมา ช่วยโทรหาก็ยังดี เงียบอย่างนี้ ฉันใจคอไม่ดีเลย
อย่าทำเฉย ก็เธอยังรักฉันหรือเปล่า อย่าปล่อยให้ฉันเป็นอย่างนี้.
ป.ล. พิมตอบเมลแซนด้วยนะครับ แซนจะรอ
พิมอ่านเมลจบ แล้วนั่งซึมอยู่ วันนี้มันอะไรของเธอนะ ทำไมต้องมาเจอเหตุการณ์
ที่ชวนปวดหมองอย่างนี้ แดเดินมาเจอพิมนั่งซึมอยู่ เฮ้ยเป็นไรไปพิม หือ ไม่สบายหรือเปล่า
คราวนี้พิมจงใจให้แดได้เห็นเมลของแซนชัดเจน
เฮ้ย.นี่มัน.นังพิมแกอย่าบอกนะว่าแฟนเก่าแกกลับมาอีก เจ้านี่น่ะเคยทิ้งแกไปไม่ใช่เหรอ
ทำไมมันกล้าขนาดนี้วะพิม แดกล่าวอย่างแค้นๆ
แล้วแกจะเอางัย ฉันสงสารตานนท์นะ มันคงรักแกมาก แต่ฉันรู้ว่าแกยังไม่ลืมรักเก่า
แต่ว่าฉันก็อยากจะเตือนสติแกสักหน่อยนะ ผู้ชายคนนั้นมันเคยทิ้งแกไปแล้ว
ถ้ามันจะทิ้งแกอีกเป็นครั้งที่2มันก็ย่อมทำได้ใช่ไหม ไหนๆ ขอฉันดูสำนวนมันชัดๆหน่อย
โห..มันกะจะให้แกกลายเป็นคนผิดนี่หว่า แหมเข้าใจเขียนนะ บอกว่าแกไม่ยอมบอกที่อยู่
โง่..ซะไม่มี เบอร์โทรแกมันก็มีไม่ใช่เหรอ แสน.จะ จริงๆเลยไอ้คนนี้
ขอโทษนะพิมฉันโมโหแทนแกน่ะ แดพูดเสียงอ่อยๆเมื่อเห็นแววว่าพิมจะร้องไห้อีกแล้ว
น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ..ฉันไม่ได้จะจงใจว่าแฟนเก่าแกนะพิม
เฮ้อเพื่อนเราอะไรๆก็ดีไปซะทุกอย่าง เสียอย่างเดียว
บ่อน้ำตาตื้นไปหน่อยโดยเฉพาะกับผู้ชายคนนี้ แดคิด
ฉันรู้นะพิมแกเคยรักเค้ามากเอาเถอะฉันหวังให้แกมองเห้นความดีเจ้านนท์ละกันนะเพื่อนเอย..
ช่างเหอะแก ..ยังงัยเขาก็ไปแล้วจะกลับมาอีกสัก10ครั้งฉันก็คงจะไม่มีวันเดินหันหลังกลับไป
แน่นอน คนอย่างฉันถ้าลองได้เดินหน้าแล้วไม่มีทางถอยหลังเด็ดขาด.คอยดู
ปากก็บอกไปอย่างนั้นแต่ใจของพิมใครเล่าจะหยั่งถึงได้
ก็ต้องรอดูกันต่อไปว่างานนี้นายนนท์จะกินแห้วหรือเปล่า.นนท์ เราจะทำยังงัยดี ทำไงดีนนท์ เราไม่ได้โลเลนะ เราแคร์เธอ
แต่ทำไม เราคิดถึงคนอื่น นนท์เราควรจะทำไงดีพิมคิดอย่างเศร้าใจ
และพิมไม่ได้ตอบเมลของแซน
25 พฤศจิกายน 2546 09:42 น.
Rainsummer
เช้าวันจันทร์ นนท์ไปคอยรับพิมตามปกติ โดยที่ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
อ้าว..แด พิมไปไหนล่ะ เรามารับ
อ๋อ พิมมันไปเรียนแล้วล่ะ
อ้าวไปเรียนตั้งแต่7 โมงนี่นะ ทำไมรีบขนาดนั้นล่ะ แด
นายไม่รู้อะไรรึนายนนท์ พอดีเลยฉันก็อยากจะถามนายเหมือนกัน
ว่ามีแฟนแล้วทำไมมายุ่งกับเพื่อนฉัน..หา..นายไม่ตอบ เจอดีแน่
ก่อนที่นายจะเจอยายพิมต้องเจอฉันก่อน แดว่าหน้าตาน่ากลัว
อะไรกันแดเรา..
ไม่ต้องมาแก้ตัว กะฉัน นายไปแก้ตัวกะยัยพิมนั่น ฉันไม่ใช่คู่กรณี
ว่าแล้วแดก็ขับรถออกไปจากหอพัก ปล่อยให้นนท์ยืนบื้ออยู่คนเดียวสักพัก
เขาก็ขับรถไปที่คณะ
พอพิมเรียนเสร็จ ก็รีบวิ่งลงมาก่อนเพื่อนโดยฉุดแขนแดมาด้วย
เร็วเข้าแด .เดี๋ยวเคนตามเราทัน
แต่ทว่าเหมือนหนีเสือปะจระเข้ยังงัยยังงั้นวันนี้คงเป็นวันของพิมที่จะต้องเจอเหตุการณ์ยุ่งๆ
ขณะที่พิมกำลังสตาร์ทรถเตรียมออกตัว อยู่ๆนนท์ก็เข้ามาขวางไว้
พิมอย่าเพิ่งไปมีอะไรพูดกันก่อน เราต้องคุยกันนะ
อ๋อ ..คุยว่าแฟนนายตามมาเหยียบจมูกฉันถึงที่กินข้าว
เดินมาว่าฉันปาวๆที่โรงอาหารโชว์ชาวบ้านเค้ารึงัย พิมพูดอย่างแค้นๆ
พิมใจเย็นๆเพื่อน แดสะกิด
ไม่ ว่าแล้วพิมก็เร่งเครื่องจะขับรถออกไปให้ได้
พิมเอาเลยสิพิม ถ้าพิมจะไม่พูดกะเรา เราก็จะไม่หลบ
อยากตายรึงัยนายนนท์ หลบไป๊ อย่ามาขวาง แล้วอย่าคิดนะว่าฉันไม่กล้า
ถ้าไม่อยากอายุสั้นก็หลบไปเดี๋ยวนี้
ไม่เราไม่หลบ นนท์ว่า
ไม่หลบใช่มั้ย งั้นได้เลย . พิมขับรถ ชนนนท์จริงๆ เพราะนนท์ก็ไม่ยอมหลบ
ว้ายยย.นนท์เป็นงัยมั่ง เพื่อนๆมาดูนนท์หน่อยเร้ว.แกนะแกจะหลบเขาก็ไม่หลบ
ไม่ใช่พระเอกมิวสิคนะนี่ ยายพิมน่ะ โหดน้อยซะที่ไหน
ไอ้พิมแกก็เหลือเกินจริงๆเพื่อนทั้งคนนะนั่นน่ะ เพื่อนคนนึงหันมาต่อว่าพิม
พิมมองนนท์ตาค้างไม่นึกว่าเขาจะ ยอมให้เธอขับชน
พิมๆพิม แดสะกิดเพื่อน แกเป็นไรไป พิม .น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาซะดื้อๆ
เพราะไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ มันเกิดจากความดันทุรังของเธอเองหรือนี่พิมคิด
..นนท์ถูกนำส่งโรงพยาบาล ..และพิมก็กลับหอโดยที่แดขับรถมาให้แทนพิม.
พิมยังไม่หายช็อค กับเรื่องที่เกิดขึ้นเธอจึงไม่ยอมพูดยอมจากับใครแม้แต่แด..
กินข้าวเถอะพิมเอ๊ยแล้วนอนพักซะ ถ้าแกยังไม่พร้อมที่จะไปเจอเขา
ทำใจซะก่อน ไม่มีใครเค้าโทษแกหรอก มันเป็นคราวซวยของตานนท์เอง
แดปลอบใจพร้อมกับพูดหยั่งท่าทีเพื่อน
พิมลุกขึ้นยืน แดฉันจะไปเยี่ยมเขา ฉันจะไปเฝ้าไข้เขา
ฉันทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ ฉันต้องรับผิดชอบ
เอฉันว่าไม่ต้องก็ได้มั้ง พิม ฉันว่าป่านนี้แฟนเขาคงไปเฝ้ากันแล้วล่ะ
อีกอย่างมันก็ดึกด้วยนา แดลอบสังเกต พฤติกรรมพิม
ไม่ได้หรอก ฉันจะไปดูเขา ยังงัยก็ช่างฉันจะไป พิมเริ่มดื้อ
เอางี้เดี๋ยวฉันไปด้วยละกัน อืม..
พอไปถึงโรงพยาบาลปรากฎว่านนท์นอนอยู่โดยมีเคนนั่งเฝ้าเพียงคนเดียว
อ้าว แด พิม มาเยี่ยมเจ้านนท์เหรอ มันเพิ่งหลับไปเมื่อตะกี๊น่ะ
แล้วแล้วแฟนเค้าล่ะเคน พิมถามตะกุกตะกัก
แฟนไหน ไม่เห็นมีนี่ เราก็นั่งเฝ้าอยู่นี่ตั้งนานแล้ว ไม่เห็นมีแมวตัวไหนโผล่มาซักตัว
เคนพูดติดตลก
ไอ้นนท์น่ะ มันเคยมีแฟนตอนเรียนมัธยม แล้วผู้หญิงคนนั้นก็มาเรียนต่อที่นี่แหละ
อยู่วิทยาการ แต่มันก็ไม่ได้ติดต่อกันนี่ทำไมเหรอ พิมไปรู้จักเค้าได้งัยครับ
เคนถามอย่างสงสัย
อ๋อ ..เปล่าหรอกเผอิญวันนั้นคุยกันเค้าถามถึงนนท์น่ะ พิมโกหก
อ่ะ เดี๋ยวเราขอตัวไปอาบน้ำก่อนได้ป่ะ เนี่ยว่าจะมาเฝ้าเจ้านนท์ ไม่มีคนมาเปลี่ยนเดี๋ยวเรามานะแป๊บนึง
ไม่เป็นไรหรอกจ้ะเคน เราเฝ้านนท์ก็ได้ เคนเหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปพักเถอะ พิมบอก
แล้วพรุ่งนี้เราเรียน8โมงนา.พิม เคนว่า
นั่นแหละเคนไปเถอะ เราเฝ้าได้จ้ะอย่างน้อยเราจะได้ไม่ขึ้นชื่อว่าแล้งน้ำใจกับเพื่อน
ทำเขาเจ็บแต่ไม่ยอมมาดูแล อ้อแดกลับพร้อมเคนไปเถอะ เค้าให้เฝ้าคนเดียว
เราเฝ้าได้อยู่หรอกไม่ต้องห่วง พยาบาลก็มี เพื่อนเรามาฝึกงานที่นี่ก็เยอะ ไปเถอะจ้ะ
พอเคนกับแดไปแล้ว พิมนั่งมองนนท์ ไม่มีบาดแผลแต่กระทบกระเทือน คงช้ำใน
พิมไม่นึกว่าความเจ้าอารมณ์ของเธอจะกลายเป็นโทษมากขนาดนี้ น้ำตาเริ่มไหลมาอาบแก้ม
ร้องไห้ทำไมคนเก่ง ..ไม่สวยเลยนะ อย่าร้องสิเดี๋ยวคนอื่นเค้าจะว่านนท์ทำอะไรตัวเองหรอก
นนท์ตื่นขึ้นมาทันเห็นพิมร้องไห้พอดี พิมเช็ดน้ำตา แล้วเถียงว่า
ใครร้องกัน ไม่เห็นมี สงสัยนายคงไม่เป็นไรแล้วมั้งเนี่ย มีแรงมาต่อปากต่อคำแบบนี้
อ่ะ ..โอ๊ย..เจ็บตรงนี้จังอ่ะ นนท์กุมหน้าอกข้างซ้ายแล้วร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด
ไหนๆ เจ็บตรงไหน ดูซิ พิมว่ารีบลุกขึ้นมาพยุงนนท์
อย่านั่งสินอนลงไปเห็นมั้ยขยับตัวทำไม
พิมไม่ทันเห็นสายตาเจ้าเล่ห์
ไหนๆ เจ็บตรงไหนล่ะ ทำไมไม่บอกเดี่ยวเรียกพยาบาลให้
ไม่ต้องหรอก นนท์จับมือพิมไว้
เราเจ็บที่พิมทำร้ายเราต่างหาก เจ็บที่ใจ ที่เราไม่ดูแลพิมให้ดี
ปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายแฟนตัวเองได้
เฮอะไม่ต้องทำมาพูดดี แฟนนายน่ะแหละ มารังควานฉันดีนะฉันไม่ตื๊บสั่งสอนก็บุญแล้ว
จ๊าาาาาา แม่พิมผู้ใจดี นนท์ว่ายิ้มๆ
โอ๊ยย.หายแล้วแหละ สบายใจจัง แฟนเฟินที่ไหนมีพิมคนเดียวนี่แหละ
อย่าเคืองกันเลยนะจ๊ะ.. นนท์อ้อน
ตกลงจะเป็นแฟนใคร พิมขู่
แฟนพิมๆๆๆๆๆๆ จ้ะ นนท์ประจบตาละห้อย
ไม่ต้องทำหน้าเหมือนแมวเลย เอาความจริงใจ มีมั้ยน่ะ ความจริงด้วย
พิมว่าห้วนๆ
แฟนเราคือพิม..พิ๊ม พิม จ้า นนท์ชู2นิ้วเหมือนบิ๊กดีทูบี
ดูทำเข้าอ่ะ ขำจะตายอยู่แล้ว ไม่ต้องมาทำต๊องๆให้เห็นหรอก
พิมชักเริ่มขำ
เย้..ไม่โกรธเราแล้วใช่มะ ดีใจจัง แหมทีหลังน่ะ อย่าหึงรุนแรงแบบนี้ดิ
ใจคอไม่ดีเลยน่ะ นนท์พนมมือขึ้นจรดหัว สา..ธุ .ขออย่าให้พิมโมโหเลยเถ๊อะ.
ตาบ้าอยากหยอดน้ำข้าวต้มอีกหรืองัย พิมงอน
โอ๋ๆไม่แล้วล่ะแม่คุณแค่นี้นนท์ก็เกือบจะเดี้ยงแล้วล่ะจ้า
พิมว่าอายๆ.ทีนี้รู้รึยังว่าเค้าเป็นคนขี้หึง.โหดด้วยอีกตะหากจำไว้
..นนท์ยิ้มอย่างมีความสุข เฮ้อ.ตานนท์เอ๊ยชอบแบบนี้นี่เอง.
เรื่องราวยังคงดำเนินต่อไป เจอกันตอนหน้าค่ะ.
21 พฤศจิกายน 2546 01:02 น.
Rainsummer
เช้าวันจันทร์ พิมไปเรียนตามปกติ แล้วก็เจอกับนนท์ที่ไปดักรอแต่เช้า
พิม หวัดดีนะมาเรียนแต่เช้าจังเลยจ้ะ
อ้าวก็ฉันมีเรียนแต่เช้าก็ต้องมาเช้าสิ เอ๊อถามแปลกๆ แล้วนี่นายมีเรียนตอน8 โมงด้วยเหรอ
เท่าที่รู้สาขา sanitary เขาไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ ตอนนี้น่ะ พิมว่าแล้วมองนนท์ยิ้มๆ
อ๋อ..เรามาค้นงานทำรายงานน่ะ นนท์เขิน ที่พิมจับไต๋ทัน
งั้นเราไปก่อนละกัน เดี๋ยวสาย พิมว่าแล้วเดินขึ้นห้องเรียน
นนท์มองตามพิม แล้วถอนหายใจ อย่างโล่งอก แต่แล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว
เมื่อนึกได้ว่าพิมไม่ได้โกรธเขาแล้ว ยิ้มไรจ๊ะนนท์ เสียงใครคนหนึ่งถาม
อ่า.เปล่าหรอกจ้า.แหมอ๋อมน่ะ เราไปก่อนนะ บ๊ายบาย..
เออพิลึกคนแฮะ อ๋อมว่า แล้วเดินขึ้นห้องเรียน
ว่าแล้วนนท์ก็รีบไปหลบเพื่อนต่างสาขา เดี๋ยวพวกมันรู้กัน
ว่าเขาแอบมาชอบเด็ก Occupational หรือเรียกกันสั้นๆว่าOcc
เพื่อนเขาพวกนี้รู้อะไรได้ที่ไหนเป็นต้องโพทะนา ตอนนี้นนท์ไม่อยากให้พิมไม่พอใจ
แล้วนนท์ก็ไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ห้องสมุด รอเรียนตอน10 โมง.
พอเรียนวิชาแรกเสร็จ เคนก็เดินมาหาพิม
พิมเรามีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ
อ้อ เดี๋ยวนะ เอ้อเอางี้ละกันนะเคน พิมหิวข้าว
เราไปหาอะไรกินดีกว่าจะคุยอะไรเราก็คุยไปนะ ว่าแล้วพิมก็เดินนำเคนไปที่โรงอาหาร
พิมวันเสาร์นี้ว่างป่ะ เราว่าจะชวนไปดูหนังน่ะ
ไม่ว่างหรอกจ้ะ เนี่ยต้องทำรายงาน อื้อเลย ..แล้วอีกอย่างวันเสาร์นี้นัดเจ้าแดมันไว้
ว่าจะไปเดินช๊อปกันที่บางลำพู พิมบอกตรงๆ
นะ.พิมไม่เคยมีเวลาว่างกะเราเลยนะถามทีไรก็ไม่ว่างตลอดเลย.
ก็เราไม่ว่างจริงๆนี่จ๊ะ ใกล้สอบแล้วเคนไม่คิดจะอ่านหนังสือมั่งเหรอ
แล้วใจคอจะไม่ไปช่วยเพื่อนทำรายงานเหรอจ๊ะเห็นเจ้าอ๋อมมันบ่นๆ
อยู่ว่าเคนไม่ไปช่วยทำรายงานเลย
อ้อ แล้วไอ้อ๋อมมาเกี่ยวอะไรล่ะพิม เราก็หาข้อมูลให้มันแล้วนา
เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเคนหรอกจ้า แต่อยากให้ช่วยเพื่อนเค้าเท่านั้น
เดี๋ยวเค้าจะมาว่าเราชวนเคนไปเที่ยว ไม่ได้ช่วยเค้าทำงาน พิมว่า
แหมที่แท้พิมเป็นห่วงเราน่ะเอง ไม่ต้องหรอกจ้ะ เราไม่เป็นไรหรอก
พิมสะดุ้ง อ้าวๆ ซวยเลยตู พิมนึกในใจดังๆ ไม่น่าโกหกเล้ย หาเรื่องมากเลยไอ้พิมเอ้ย..
เปล่า เราไม่ได้ห่วงใครหรอกแต่ว่า เราเอ่อช่างเหอะอิ่มแล้วไปล่ะ มีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่มั้ยเราไปก่อนนะ พิมว่าแล้วเดินจากไป ปล่อยให้เคนนั่งมองอ้าปากค้างเพราะพูดไม่ทัน
พ้นเคนมาได้ ก็มาเจอตานนท์คนหล่อนั่งรอหน้าหงิกอยู่หน้าตึกเรียน พิมไปไหนมา เรารอตั้งนาน นนท์ว่า แล้วทำไมจะต้องรอฉันเล่าตานนท์ พิมว่าฉุนๆ
อ๊าว..ลืมอีกแล้วเธอนี่ เพลงก็ส่งไปให้ฟัง ขอเพลงก็ขอให้ทุกวันยังลืมอีก
ถ้าพิมไม่ตอบกลับมาเราถือว่ายอมเป็นแฟนเราแล้ว ฮ่าๆๆ แล้วเย็นนี้เราไปไหนกันดี
ไม่ต้องไปทำนะรายงาน เราบอกแดแล้วว่าจะไปช่วยพิมตอนวันเสาร์
ไม่ได้หรอกนะ วันเสาร์จะไปอุ๊บ..ไปธุระ อ่ะกลับบ้านน่ะ พิมรีบโกหก
ไปเที่ยวใช่ป่ะ แดบอกแล้ว เราไปด้วยคนนะ พอดีเลยกลับมาก็มาช่วยพิมพ์งาน
เฮ้อ ทำไมนายตื๊ออย่างนี้นะ ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกะฉันสักทีนะ
ตามใจไปก็ไป แล้วอย่ามาบ่นทีหลังนะ ว่าฉันใจร้าย พิมว่าอย่างเหนื่อยใจ
เย็นวันนั้นนนท์ไปส่งพิมที่หอ เพราะว่าแดรีบชิ่งกลับมาก่อน อย่างรู้ทัน
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมานนท์ทำหน้าที่มาส่งพิมที่หอเป็นประจำ ทำงานด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน
กินข้าวพร้อมกัน นัยว่าถ้าคนอื่นมองก็คงนึกว่าเป็นแฟนกัน แต่ นนท์เท่านั้นที่รู้ดีว่าพิมยังปิดใจกับเขาอยู่ เหตุผลอะไรเขาก็อาจไม่เข้าใจ แต่เขารู้ว่า พิมยังไม่ได้รับเขาไว้ในใจ
เหตุการณ์คงจะเป็นปกติ และพิมคงจะเริ่มยอมรับนนท์ ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นมา เมื่อวันนั้นพิม
ไปกินข้าวที่ U-center กับแด เพราะนนท์กลับบ้านไปเยี่ยมแม่.
เธอใช่ไหมที่ชื่อพิม เสียงแหลมๆของผู้หญิงคนหนึ่งถามพิม
ใช่ ทำไม พิมมองอย่าง งงๆ ฉันนี่แหละ พิม
ฉันได้ข่าวว่าหล่อน ไปยุ่มย่าม ตามตื๊อ แฟนฉัน ทำไม.. ไม่มีปัญญาหาแฟนหรืองัยกัน
เดี๋ยวๆ ใครกันแฟนเธอ ฉันเห็นเพื่อนฉันไปไหนมาไหนกะตานนท์คนเดียว
อีกอย่างเพื่อนฉันก็ไม่ได้ไปตามตื๊อใครนี่นา แดว่าอย่างมีโมโห
ก็นนท์นั่นแหละแฟนฉัน เธอหน้าด้านมากเลยนะ พิม ไม่คิดว่าหน้าตาอย่างเธอจะยอม
มายุ่งกะแฟนฉัน ฮึ เค้าคงเห็นเธอเป็นแค่ตัวตลกเท่านั้นแหละ
เมื่อก่อนเค้ายังเคยพูดกับชั้นเลยว่าเธอน่ะไม่น่าสนใจอะไรหรอก
แค่หยิ่งไม่ยอมคนเท่านั้น เค้าคงยังไม่ได้บอกเธอสินะว่าเค้ามีแฟนแล้วคือฉัน
สงสัย จริงเชียวเธอคิดไปเองรึเปล่าว่านนท์รักเธอเค้าเคยบอกว่ารักเธอมั้ย..
ผู้หญิงคนนั้นว่าอย่างดูถูก
แล้วมันเรื่องอะไรของเธอล่ะ ฉันไม่เห็นมันจะเกี่ยวกับเธอสักหน่อย นนท์เขามาหาฉันเอง
แล้วฉันไม่เคยไปตามตื๊อเขาเลย มีแต่เขานั่นแหละ ถ้าเธอไม่มีปัญญาดูแลแฟนตัวเอง
หรือไม่มีเสน่ห์พอที่เขาจะสนใจล่ะก็อย่ามาพาลฉัน พิมว่าอย่างไม่สะทกสะท้าน
กรี๊ดดดแก ..แกว่าฉันนังพิม แกวิเศษมาจากไหนกัน ไม่ต้องมาว่าฉัน
โอ๊ย. ..คนที่คณะนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดนะ ทำไมถึงได้หน้าด้านกันจัง
แย่งแฟนคนอื่นแล้วยังมาลอยหน้าลอยตา. ผู้หญิงคนนั้นว่า
สงสัยว่าแถวนี้เค้าชอบเอาคอนกรีตมาลงมั้ง ฉันถึงเป็นแบบนี้ พิมว่าแล้วเดินจากไป
ปล่อยให้แม่สาววิทยาการคนโก้ยืนร้องกรี๊ดๆ อยู่คนเดียว
พิมฉันอยากจะบอกแกว่า
หยุดเลยแด ฉันรู้ว่าแกจะพูดอะไร ฉันมีเหตุผลพอนะ
เพราะยังงัยฉันก็ยังไม่ได้รับรักนายนนท์ ในเมื่อแฟนเขามาทวงขนาดนี้
ฉันก็คงไม่มีอะไรจะต้องคิดอีกแล้ว ปล่อยเขาไปทำความเข้าใจกันเองเหอะ
ส่วนฉัน ฉันคงจะไม่มีทางที่จะไปแย่งคนรักคนอื่นได้หรอกนะ ฉันทำไม่ได้
พิมเอ่ยอย่างซึมๆ. คืนนั้น พิมนั่งเขียนไดอารี่ คนเดียวเงียบๆ แดหลับไปแล้ว
พิมเริ่มคิดถึงแฟนเก่า ..จึงเขียนไปร้องไห้ไปว่า..
ที่รัก เธอพอจะรู้อะไรบ้างไหม วันที่เธอเหงาข้างในหัวใจ
รู้สึกได้ไหมว่าใครคิดถึงเธอ
ที่รัก มีใครเคยพูดให้ฟังบ้างไหม ว่าคนๆ นี้ยังลืมไม่ได้
แม้แต่ฝันก็ยังมีเธอ
เปลี่ยนแปลงตัวเองมาแล้วเท่าไร เปลี่ยนใจตัวเองไม่เคยจะได้
ติดอยู่ในคืนวันที่ดีกับเธอ
ไม่อาจจะลืมได้สักวัน ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืม เมื่อเธอยังคงเป็นของสำคัญของหัวใจ
ไม่อาจจะลืมได้สักที จะลืมเธอลงเช่นไร เมื่อวันเวลาไม่ยอมลบเธอจากใจ
ยังคิดถึงเธอไม่ลืม ที่รัก เคยมีบางครั้งฉันลอง ตัดใจ ลองทำชีวิตตัวเองเสียใหม่
ไม่เจอะไม่พบใครๆ ให้ใกล้เธอ แต่เหมือน ใจมันยังดื้อไม่ยอมเปลี่ยนไป
ไม่มีตรงไหนข้างในหัวใจ ที่ถูกเว้นไว้เพื่อลืมเธอ
เธอยังคิดถึงฉันหรือเปล่า เธอยังเหมือนคนเก่า ยังรักกันอยู่บ้างไหม
ฉันยังมีเธอที่เป็นที่สุดคนเดียวของใจ .
แต่แล้ว..พิมก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา
ฮึ..ตานนท์กลับมาต้องเจอดี แน่ๆ บังอาจทำให้ฉันต้องโดนด่า
สวยแน่งานนี้เดี๋ยๆ เจอกันวันจันทร์
พิมคิดอย่างแค้นๆปนเศร้า.
18 พฤศจิกายน 2546 02:58 น.
Rainsummer
วันต่อมาทั้งเคน และนนท์ก็พบว่า พิมไม่ยอมคุยกับพวกเขาเลย ไม่มองหน้าไม่ยอมสบตาด้วยซ้ำ
พิมเดินสวนนนท์และเคนตรงบันได แล้วผ่านไปราวกับเขาทั้งสองคนเป็นเพียงแค่อากาศเท่านั้น
.เฮ้ย.นนท์ทำไมพิมเค้าไม่ทักเราวะ เมื่อวานยังดีๆอยู่นี่นา.
ดีกะผีนะซี นนท์คิดในใจ อ๋อ สงสัยแกไปทำไรให้เค้าโกรธล่ะ เมื่อวานบอกจะไปหาเขาไม่ใช่เหรอ ถามไปงั้น ๆ เพราะนนท์รู้ดีว่าเพราะอะไร เรื่องไรจะบอกมัน .
เปล่านี่นา ข้าไม่ได้ไปหาเค้า หรอก ก็แค่อยากแหย่เอ็งเท่านั้น เห็นแกหวงๆ ข้าก็เลย
ว่าแต่แกชอบเขาจริงๆเหรอ ..แล้วเป็นแฟนกันจริงๆเหรอ
เปล๊า.นนท์พูดตามจริง เค้าเป็นแฟนข้าข้างเดียวงัย ข้าไม่ได้เป็นแฟนเค้า แต่อีกไม่นานหรอก คงได้เป็นแฟนเค้า
มันยังงัยของแกหา.. ..แฟน เค้าแฟนแกน่ะ อย่ารู้เลย ข้ารู้ความหมายมันคนเดียวก็พอแล้ว อ้อ พิมก็รู้ด้วยนะ ฮ่าๆๆ
แต่พูดก็พูดเถอะนะ แกคงไม่ว่าข้าหรอกนะ ถ้าข้าจะบอกว่าข้ารู้สึกชอบพิมมากเลย ที่แกพูดน่ะคงแค่ล้อเล่นใช่มะ
แต่ข้ากลัวว่าเขาจะไม่ยอมพูดกับข้าอีกเลยสิ ถ้ารู้ว่าข้าชอบเค้า เฮ้อ. เคนระบาย
ก็คงได้อ่ะนะ เพราะแกเคยทำ Lab กะเขาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่จีบตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ นนท์ถาม
"เฮ้ย.ตอนนั้นแกก็รู้ข้ามีแฟนอยู่คณะพยาบาล อีกอย่างข้าได้ข่าวว่าตอนนั้นพิมก็มีแฟนแล้วด้วย อีกอย่างแฟนพิมก็ขี้หึงมากเลยนะเว้ย เคยได้ยินกิตติศัพท์ เขาอยู่ แต่ตอนนี้ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วล่ะ เพื่อนพิมบอกว่า รายนั้นนั่งรถไกลมาง้อด้วยนะ
แต่คนของเรานี่สิแม้ใจแข็งซะเหลือเกิ๊น..เออแต่ก็ดีว่ะ ข้าก็จะได้หมดคู่แข่ง "
"อ้าวแล้วทำไมแกไปรู้ข้อมูลเค้าซะละเอียดยิบอย่างนั้นล่ะ" นนท์ถาม
"ก็แหม แฮ่ะๆ ข้าก็หลอกถามเพื่อนพิมน่ะสิ รายนั้น น่ะ รายงานละเอียดยิบเลย "
"อ้ออย่างนี้นี่เอง แต่ข้าขอบอกนะว่าข้าคงไม่ยอมแกง่ายๆหรอก ถึงเราจะเป็นเพื่อนกัน แต่ว่า เรื่องนี้ "
"ได้ๆ เข้าใจ ข้ารู้ ถ้าเอ็งเก่งก็เอาเธอไป ฮ่าๆๆ เรามาวัดใจกัน ไอ้ต๋อยยย"
นนท์คิดในใจ ถ้าพิมมาได้ยินตูป่นปี้แน่งานนี้ ฮือๆๆ
"อืม แต่ข้าว่าแกถอนตัวจะดีกว่านะ ข้าว่าข้ารู้ใจพิมดีที่สุดว่ะ
ถึงแกจะเข้าทางเพื่อนเขามันก็ไม่สำเร็จหรอกนะ เพราะพิมไม่ใช่คนที่ จะมาฟังคนอื่น ตัดสินใจให้แกก็เห็นตัวอย่างตอนที่เขาเลิกกับแฟนนี่นา ใครห้ามได้ซะทีไหนล่ะ"
".แล้วเราจะได้เห็นกัน นนท์".เคนว่ายิ้มๆ
..
เย็นวันนั้น พิมไปเช็คเมลล์ ที่เพื่อนส่งมาให้จากกรุงเทพฯ
หวัดดี ยัยพิม
นี่หล่อนเครียดเกินไปรึเปล่าจ๊ะ ถึงได้เมลหาฉันซะแบบนั้น ใจเย็นๆน่าเพื่อน
เออ .ไม่ต้องฟูมฟาย ..หนังสือน่ะอ่านได้ แต่อย่าโหมมากนักเป็นห่วง
อืม แล้วตอนนี้ ใกล้สอบยังล่ะ อ้อ ฉันก็ทำงานหนักอ่ะนะ งานโรงบาลมันก็เงี้ยแหละ
อืม .ดีแล้วที่แกไม่เลือกเรียนผู้ช่วยพยาบาล ไม่ต้องมาลำบากเหมือนฉัน
ขอบใจสำหรับกำลังใจนะ แกด้วยแหละ มีไรก็โทรหาฉันได้ ไม่ว่างก็มาเมลล์ได้
เวลาไปพิมพ์งาน น่ะ ขอเวลาแกสัก2นาทีก็พอ
( จ้าไปล่ะนะ คุณหมอน้อยๆ เอ๊ย..ไม่ใช่สิ แม่ safety น้อย อิอิ)
พิมอ่านไปยิ้มไป แล้วพลันสายตาก็มาเจอกับข้อความที่เพิ่งส่งเข้ามา
พิม.
เราขอโทษนะ ที่เมื่อวานทำให้ไม่พอใจ ที่เราตามไปเพราะเราเป็นห่วงพิมนะ อย่าโกรธเราเลยนะ
อืม.เราพูดไม่ออก.ง่ะ ดูเพลงที่เราส่งมาให้ละกันนะจ๊ะพิม..
เธอเป็นแฟนฉันแล้ว
ตะวันหลับตา ท้องฟ้าก็ทาสีดำ และสิ่งที่ฉันต้องทำเป็นประจำคือคิดถึงเธอ
ใจฉันเหมือนนกคอยบินไปนอกหน้าต่างเสมอ อยากบินไปบ้านเธอ อื้อ...อื้ม...อืม... เธอคงหลับแล้วไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่ามีใครเขาแอบเผยความในใจเป็นตัวหนังสือ ถ้อยคำว่ารัก ฉันเขียนให้เธอโดยไม่หารือบางครั้งฉันยังฝึกปรือบอกรักเธอหน้าตู้กระจก เธอเป็นแฟนฉันแล้วรู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ ก่อนนอนฉันเขียนบันทึกถึงเธอเสมอ ...อยากบอกรักเธออย่างเป็นทางการแต่ไม่กล้าพอ เรื่องราวความรัก ลงเอยจะยิ้มหรือเศร้า...ฉันก็ไม่อาจเดาคิดมากไปก็กลัวเป็นทุกข์ มากขึ้นทุกวันรักฉันเหมือนเหรียญที่หยอดกระปุก ฉันมีความสุข แม้เป็นแค่คนที่แอบรักเธอ.......มากขึ้นทุกวันรักฉันเหมือนเหรียญที่หยอดกระปุกฉันมี ความสุขแม้เป็นแค่คนที่แอบรักเธอ........
พิมนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว แล้วก็ได้ยินเสียงใครมาตะโกนเรียกที่หน้าหอ
"พิม425 อยู่มั้ยครับ พิม425 อยู่มั้ยครับ พิม .พิ๊ม 4..25"
พิมเดินไปที่ระเบียงห้อง มองไปทางหน้าหอพัก
แล้วก็ถอนหายใจ เมื่อคนที่มาไม่ใช่คนที่กำลังคิดถึงอยู่ไปไหนนะตาบ้า
มาหลอกให้บ๊องตามแล้วก็ไม่ยอมมา .คอยดูนะเจอหน้าจะไม่ยอมพูดด้วยเลย ฮึ
"ใครมาเรียกน่ะพิม ตะโกนโหวกเหวกเชียว".แดถาม
"อ๋อ ..เคนน่ะ" พิมว่า "อ้าวเคนเหรอ ว้าวตาเคนสุดหล่อ ลมอะไรหอบมาน่ะ "
"มาหาพิมเหรอเคน" แดตะโกนถาม" ครับ พิมอยู่ใช่ป่ะแด ผมมองไม่ถนัดมันสูง"
"จ้ามันนั่งอยู่นี่แหละ ว่าแต่มาเอาเล็คเชอร์เหรอ "
"เปล่าหรอกครับจะมาชวนไปกินข้าวด้วยกัน กินข้าวยังพิม"
"อ๋อ.มันยัง". "กินแล้วจ้ะ" พิมว่าพร้อมทำตาค้อนใส่แด แต่แดอ้าปากค้าง
"เหรอ .แล้วเราขอคุยอะไรได้ไหม ไว้วันหลังเถอะ เราต้องพิมพ์งานส่งอาจารย์ น่ะ
เดี๋ยวก็จะอ่านหนังสือต่อแล้ว "
เคนหน้าจ๋อย "ครับๆ ไว้วันหลังก็ได้ แต่ต้องไปนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาชวน "
"จ้ะ" พิมรับคำ
เคนไปแล้ว แดเดินดุ่ม ๆ มา ถามพิม " นังพิมทำไมแกถึงไม่ไปกะเขาหาาาาาา
ไหนว่าชอบเขางัย แล้วทำไม.."
"ชอบแล้วทำไม เลิกชอบไม่ได้เหรอ แค่ชอบนี่นา เผอิญวันที่แกรู้ว่าฉันชอบเขา
เป็นวันเดียวกันที่ฉันเลิกชอบเขาพอดี แล้วฉันก็ลืมบอกแกไปน่ะโทษนะ อิอิ"
"เออ ฉันนึกว่าแกจะไม่ยอมบอกซะอีก เฮ้อ แล้วจะเอางัยล่ะทีนี้ เรื่องเคนน่ะ
แล้วตานนท์ด้วย "
ไม่มีอะไรนี่ พิมว่า แล้วรีบปิดหน้าจอเมลล์ที่นนท์ส่งมาให้ แต่ไม่ทันแดซึ่งมือไวตาไวกว่า
"เดี๋ยวๆ นี่แกซ่อนอะไรฉัน หยุด .ยู๊ด เดี๋ยวนี้นังพิม เออ .นั่นแหละ..น่านว่าง่ายๆจะได้โตไวๆ .มาแม๊ ให้ฉันดูซะโดยดี.."
พอแดได้อ่าน ."โอ๊ะโหยสำนวนดีแฮะตาคนนี้ ช่างคิดดีเนอะ
แล้วแต่แกละกันงานนี้ .ฉันแค่คิดว่าแกจะต้องเลือกใครสักคนแน่ๆ
ไม่งั้นเรื่องมันคงไม่จบง่ายๆหรอก" แดว่า
"แล้วแกคิดว่าฉันจะเลือกใครล่ะแด ..แต่แกคิดเอาเองนะ " พิมว่ายิ้มๆ
"โอยหิวว่ะ ไปหาข้าวกินกันเถอะ ไปกังสดาลเถอะนะ
เพราะว่าฉันมีลางสังหรณ์ว่านายเคนไป กินที่ U- center แน่ๆ เลย
ป่ะ ไปกินข้าว ตะแล๊นตะแล้น..กองทัพต้องเดินด้วยท้อง..ไปเถ๊อะแด"
แดเดินตามส่ายหน้ายิ้มๆ ไอ้พิมเจ้าเล่ห์ ฮิฮิ ร้ายจริงๆเลยเพื่อนฉัน.มองตามคนเจ้าเล่ห์ที่กำลังสตาร์ทรถอยู่....
หน้าส่วนตัว
1283
