30 พฤศจิกายน 2546 15:50 น.
Rainsummer
อยากขอโทษเธอจริงสิ่งที่เป็น
อยากให้เห็นใจกันฉันมันเขว
ที่แอบรักเธอไปใช่โลเล
ก็เธอเท่เธอเก๋กว่าใครใคร
ฉันรักเธอทำไมไม่เคยรู้
แต่เธออยู่กลางใจแล้วรู้ไหม
ฉันไม่อาจพลาดพลั้งไปทั้งใจ
สงสารใครคนนั้นของฉันเอง
ขอโทษนะเธอจ๋าอย่าเพิ่งโกรธ
ยามขอโทษใจฉันนั้นโหวงเหวง
ไม่อยากทำร้ายใจคนกันเอง
ยอมวังเวงเพียงลำพังยั้งดวงใจ
ฉันไม่อยากทำร้ายใจคนรัก
สงสารนักฉันรักเป็นไหนไหน
จากวันนี้ขอเธอโปรดเห็นใจ
ขอเป็นใครที่ใจเธอไม่แคร์
27 พฤศจิกายน 2546 05:25 น.
Rainsummer
อันดอกไม้ดอกใดที่สวยสด ชะม้อยมดงดงามตามอย่างเขา
ดอกไม้อันในสวนนี้ของเรา ทั้งดีเน่าเคล้ากันฉันเข้าใจ
ดอกใดดีดอกใดสวยช่วยเลือกสรร ปักแจกันเลิศหรูดูแจ่มใส
ส่วนดอกใดไม่เหมาะเจาะพริ้มพราย เอาไปได้แล้วกันฉันไม่ทวง
ใครกันนะใครกันมานึกเปรียบ ทำมาเทียบผู้หญิงเช่นดอกไม้
ใครกันนะอยากจะรู้ความในใจ คิดได้ไงอันดอกไม้ใช้แทนหญิง
ถ้าหากเป็นอย่างนั้นฉันขอติง เป็นอย่างยิ่งสิ่งนี้ที่ฉันเห็น
โลกทุกวันปัจจุบันที่มันเป็น ฉันมองเห็นดอกไม้กรีดกรายไป
เป็นดอกไม้น่าชมนิยมชอบ มีคนมอบความรักมาถึงที่
อยู่ตรงนี้แหละเราอยู่ดีดี อย่าเร่งรี่เข้าหาชายชะม้ายมอง
รู้รึเปล่าโบราณเล่าท่านเขาถือ ถูกนักหรือผู้หญิงวิ่งขวนขวาย
มองเขาได้มองไปนะผู้ชาย แต่อย่าไปวิ่งหาไม่น่าชม
พ่อแม่ท่านบอกกล่าวเล่าอบรม หวังเพาะบ่มให้ลูกรักรู้จักข่ม
เราปล่อยตัวและใจตามอารมณ์ เขาจะสมน้ำหน้าเมื่อคราไป
จงจำไว้คำนี้ที่มีให้ อันดอกไม้ที่มีค่ากว่าเพชรใส
ไม่ได้วิ่งเข้าหาเลยผู้ชาย จงเข้าใจไม่เข้าหาเจ้าแมลง
อันดอกไม้แสนดีมีค่านัก จะมีรักอย่าไปเร่งให้เขาแหนง
หากจะเปรียบผู้ชายเช่นแมลง เขาจะแฝงตัวไปไกลทุกที
จำคำสอนพ่อแม่ไว้ให้ขึ้นจิต จะไม่ผิดคำท่านไปไม่หมองศรี
เราหญิงไทยจำไว้ให้จงดี คนที่ดีจะมาหาอย่าไปกลัว
แต่งจากคำคำนี้........
** ดอกไม้ที่มีค่าย่อมไม่เสนอหน้าไปหาแมลง**
25 พฤศจิกายน 2546 09:19 น.
Rainsummer
ค่ำคืนนี้ฉันคงต้องหมองหม่น.
.ฉันเห็นคนที่รักเขาไปไหน
ฉันเห็นเขายืนเคียงคู่กับใคร .
เท่านั้นใจของฉันก็อ่อนแรง ....
ฉันกลับมาเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง.
ความวังเวงในใจไร้แม้แสง
ไม่มีทางที่ฉันจะแสดง.
บทเรียนแพงจากเธอเอ่อล้นใจ
สิ่งที่เธอทำไปใครใครรู้.
เขามองอยู่ทุกคนเห็นเป็นไฉน
ฉันไม่อาจบอกกับเธอให้แจ้งใจ
ความหมองไหม้ที่ได้เจอะเจอมัน
ในตอนนี้ฉันมีเพียงความเหงา
ความปวดร้าวที่มาเคียงข้างฉัน
นับจากนี้ต่อไปทุกทุกวัน
บอกว่าฉันมีเพียงใจไร้รักเอย
22 พฤศจิกายน 2546 17:19 น.
Rainsummer
ทำไมล่ะแค่นี้เองนะเรา ก็แค่เขาไม่มองเราเท่านั้น
ก็แค่เขาไม่มาหาอีกวัน ทำไมฉันเหมือนจะตายให้ได้เลย
คิดทำไมไปคิดถึงทำไม ในเมื่อเขาไม่เข้าใจเรานิ่งเฉย
บอกกับใจอย่าได้เป็นเศร้าเลย อยู่อย่างเคยก็ดีแล้วนี่เรา
เขาไปหาคนนั้นของเขาแล้ว เรากินแห้วแค่นี้ทำเป็นเหงา
เอาเถอะน่าเราแค่คนเป็นเงา คนงี่เง่าไม่เข้าใจใครได้จริง
เขาว่าเรานั้นหยิ่งและจีบยาก จำเป็นมากนักหรือพวกผู้หญิง
แค่ฉันเพียงไม่แน่ใจเลยประวิง ใช่ว่าหยิ่งอะไรใช่เล่นตัว
เธอรอฉันไม่ไหวให้ไปแล้ว ฉันเลยแคล้วคลาดกันฝันสลัว
เธอที่ฉันหวังไว้ได้ใกล้ตัว อยากได้หัวใจเธอมาแนบใจ
ทำไมล่ะแค่นี้ถึงร้องไห้ เขาเป็นใครสำคัญนักแค่ไหน
โธ่แค่นี้มีอะไรให้เขาไป เขาไม่ใช่คนสำคัญจำไว้เลย
แค่เขามาบอกรักแล้วหักอก เราอย่างกไปเลยแค่นี้เฉย
เขาจะไม่ได้อะไรให้รู้เลย เราไม่เคยรักใครเลยเศร้าตรม
พอมีรักกับใครเขาสักครั้ง เราไม่ยั้งรักไปหมดใจขม
พอเขาได้ใจเราเลยลอยลม อยากจะสมน้ำหน้าน้ำตาเรา
เอาเถอะนะเธอได้แค่ใจฉัน ส่วนตัวนั้นยังอยู่ไม่ให้เขา
ฉันก็แค่เสียใจไปงี่เง่า แต่ตัวเปล่ายังอยู่นี่มิได้ไป
จะเสียใจทำไมให้มากมาย คนใจร้ายไล่เขาไกลไกลไหม
เอาเถอะน่าเสียแค่นี้แค่ดวงใจ รอคนใหม่มาซ่อมกันเท่านั้นเอง
22 พฤศจิกายน 2546 17:05 น.
Rainsummer
เธออยากบอกอะไรกับฉันงั้นหรือ บอกว่าเขาคือคนที่เธอฝัน
บอกออกไปว่าฉันนั้นน่ารำคาญ ไม่สงสารใจกันแล้วงั้นรือ
ขอบใจเธอที่ทำให้ฉันรู้ ฉันจะดูที่ทำไปใช่ไขสือ
เอาเถอะเธอขอบใจที่มารื้อ ที่ไม่ถือว่าฉันนั้นมากวน
ใจของเธออยู่กับเขาไปแล้วนี่ ไม่มีฉันอยู่แล้วลมไม่หวน
ฉันรู้ซึ้งในใจมีเขาล้วน ไม่เรรวนมาหากันนั่นแหละดี
เธอรู้จักกับเขามาก่อนฉัน ความผูกพันย่อมมากและล้นปรี่
ขอบคุณนะความห่วงใยที่เคยมี ฉันคนนี้ซึ้งใจความดีงาม
แต่ตอนนี้เธอมีเขาเสียแล้ว คงไม่แคล้วฉันต้องเศร้าเหงาอย่าถาม
เธออย่าเอ่ยออกมาทุกโมงยาม อย่ามาห้ามฉันให้หยุดยุติรักเธอ
รู้บ้างไหมใจคนที่มันเผลอ มันพร่ำเพ้อเรียกเธออยู่เสมอ
รู้ไหมนะว่าฉันนั้นละเมอ มีแต่เธอในใจไม่เคยเลือน
แต่เธอรักเขาแล้วแห้วสิฉัน ก็คนมันไม่สวยมากไม่เหมือน
คนอย่างฉันก็แค่สวยลางเลือน ไม่เด่นเหมือนดวงดาวที่เฉิดฉาย
เป็นแค่ตัวสำรองไม่ปองรัก ไม่ใช่หลักเช่นเขาไร้ความหมาย
ในที่สุดเราต้องอยู่เดียวดาย ผลสุดท้ายเขามีใครไม่ใช่เรา
หน้าส่วนตัว
597
