15 พฤศจิกายน 2546 15:06 น.

น้ำตาผู้ชาย

Rainsummer

ทำเพื่อเขาเธอนั้นทุ่มเทไป เหนื่อยไหมใจอยากถามเธอสักหน

กับการเฝ้ารอใครสักหนึ่งคน รักเหลือล้นเธอทนเพราะรักเดียว

เหนื่อยไหมเธอที่พร่ำเพ้อหาแต่เขา แม้ไร้เงาของเขามาแลเหลียว

เธอยังไม่ท้อไปใจเด็ดเดี่ยว เขาคนเดียวเขาเท่านั้นเธอสัญญา

ฉันนั่งมองดูเธอจากตรงนี้ เห็นคนดีนั่งเหงาเราห่วงหา

นับจากวันเขานั้นไปไกลตา ฉันรู้ว่าเธอไม่มีชีวีเลย

ร้องเถิดนะฉันรู้ว่าเธอเจ็บ ใจเธอเหน็บหนาวนักเพราะรักเอ๋ย

ปล่อยน้ำตามันออกมาอย่าเฉยเมย ฉันก็เคยเจ็บเหมือนกันฉันเข้าใจ

ถึงแม้ใครเขาว่าเธอหน้าหม้อ ว่าเธอตอแหลหลอกและแกล้งไก๋

ฉันรู้จักเธอดีมิใส่ใจ นั่งร้องไห้ซบตรงไหล่ฉันได้เธอ

แค่เพียงน้ำใสใสในลูกตา หรือเธอว่ามันเสียนักซึ่งศักดิ์ศรี

ร้องมันออกมาเถิดนะคนดี ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องอาย

มันไม่ผิดถ้าคิดว่าอ่อนแอ ในยามแพ้อ่อนไหวไม่เสียหาย

อย่าทิฐิไปเลยลูกผู้ชาย ต่อให้ตายไม่ให้มีหรอกน้ำตา

ไม่มีใครเขาว่าเธอหรอกนะ ถึงเธอจะร้องร่ำพร่ำโหยหา

รักจากเขาที่ไม่เคยมีให้เธอมา ฉันรู้น่าเธออ่อนแอและแพ้ใจ

กำลังใจมีให้เธอเสมอ รู้ไหมเธอฉันคนนี้ไม่ไปไหน

อยู่ข้างข้างมองอย่างคนเข้าใจ เจ็บตรงไหนเอายาทามาหากัน

นั่งนิ่งนิ่งพิงไหล่ฉันเงียบเงียบ ความเย็นเยียบย่างกรายเข้ามาหา

ฉันใจหายไปเลยโอ้อุรา ร้องออกมาให้ฉันเห็นไม่เป็นไร

12 พฤศจิกายน 2546 05:07 น.

พี่ชาย...ไม่อยากให้เป็นแล้วนะ

Rainsummer

ไม่อยากได้แล้วล่ะนะพี่ชาย

ไม่อยากได้แล้วใจฉันไขว้เขว

ไม่อยากเป็นแค่น้องที่โยเย

เธอมาเห่มากล่อมให้หลับนอน

รักเธอแล้วพี่ชายที่แสนหวาน

เวลานานผ่านไปใจเริ่มหลง

นานกว่านี้ใจฉันนั้นก็คง

ไม่อยากปลงกับชีวิตคิดรักเธอ

เขาคนนั้นทำฉันให้ร้องไห้

เธอปลอบใจไม่ห่างหายไปไหน

เธอมาอยู่เป็นเพื่อนกำลังใจ

เธอเป็นได้มากกว่านั้นฉันรับรอง

รักเธอจังรักจริงทิ้งได้ไหม

คำที่ได้เอ่ยไปในวันก่อน

คำที่ฉันบอกไปใจอาวรณ์

ไม่อยากถอนคำพูดแต่ต้องทำ

ฉันไม่อยากเป็นน้องอีกแล้วนะ

เธอนั้นจะคืนกลับมาอีกไหม

หากฉันบอกว่าตอนนี้จะเปลี่ยนใจ

รักได้ไหมนะเธอฉันเหม่อลอย

12 พฤศจิกายน 2546 04:58 น.

ความทรงจำสีจาง

Rainsummer

จากที่เคยร่วมเขียนเรียนข้างกัน มีความฝันร่วมกันไม่ห่างหาย

ฉันมีเธอเสมออยู่ข้างกาย ไม่เคยคลายความสุขอยู่ทุกครา

เพื่อนอย่างเธอรักเสมอมีมอบให้ ไม่เคยไปจากฉันในวันเหงา

ไม่เคยจากไปไกลให้ตัวเรา ต้องทนเศร้าเหงาใจเพียงลำพัง

ยามเราเรียนเธอเขียนคำกลอนให้ แอบส่งไปหน้าห้องตรงหน้าฉัน

ครูจับได้ฉันเผลอคว้าไม่ทัน จะโทษกันก็ไม่ว่านะเธอเอย

เธอไม่โกรธแถมซ้ำยังนั่งยิ้ม แน่ะทำติ๋มทำเงียบแล้วนิ่งเฉย

อยากจะเขกสักเป๊กทำเลขเลย คุณครูเคยบอกให้ไปช่วยติว

อดีตนั้นฉันรู้ว่าเธอรัก แต่ฉันจักไม่อาจหักน้ำใจเขา

เขาคนนั้นก็เป็นเพื่อนของเรา ฉันแกล้งเง่าโง่งี่ไม่มีใจ

ฉันเองก็วังเวงใจยิ่งนัก ไม่อาจรักเพื่อนกันฉันท่องไว้

ไม่อาจมีเธอได้เพราะว่าใคร เขามีใจให้เธอเอ่อล้นทรวง

ใช่ว่าฉันจะไม่เจ็บไม่รู้ปวด ยิ่งร้าวรวดแต่ฉันแกล้งทำเฉย

ทุกทุกสิ่งอยากให้เป็นเหมือนอย่างเคย พอเธอเฉยฉันก็เลยทำไม่แคร์

เราจากกันทั้งที่ไม่มีใจ ไม่เคยได้รู้ว่าฉันสับสน

ไม่เคยรู้ว่าฉันอีกหนึ่งคน ที่ยังทนอยู่กับรักไม่หักใจ

ความทรงจำครั้งนี้เป็นสีจาง ดูเลือนลางลับไปห่างใจฉัน

ไม่อยากลืมมันเลยคืนและวัน เธอแบ่งปันรอยยิ้มปริ่มในใจ

อยากบอกเธอเออนะเธอคือรักแรก แต่เราแยกห่างกันฉันเลยเขว

เจอคนดีคนหนึ่งเขาทุ่มเท เลยโลเลไม่ใส่ใจเธออีกเลย

อยากให้เธอรักเขาเราเดาผิด กลายเป็นว่าเธอคิดฉันไม่สน

โธ่เพื่อนรักฉันนั้นเคยทุกข์ทน มากเหลือล้นคนอย่างเธอไม่เข้าใจ

เราจากกันทั้งที่เรามีรัก ต่างเก็บกักมันไว้ไม่ไปไหน

รักที่มีตอนนี้เห็นรำไร แต่เหมือนไกลเกินไปไม่อาจดึง

ความทรงจำสีจางระหว่างเรา เธอลืมเงาของฉันจะได้ไหม

เราต่างคนต่างอยู่แล้วนะใจ ด้วยเหตุใดเธอยังไม่เลิกลา

ฉันรักเธอแบบเพื่อนไปแล้วนะ รู้ไหมจ๊ะฉันรักเขาเข้าแล้วหนา

ฉันขอเพียงตอนนี้มีเวลา ได้รู้ว่าเขานั้นดีมีรักมา

11 พฤศจิกายน 2546 05:56 น.

บ่วง..กับ..ใจเบาเบา

Rainsummer

ใครต่อใครเขาพากันพร่ำบอก เจอคนหลอกลิ้นลวงทวงคำถาม

คิดถึงอยู่เสมอในทุกยาม โอ้คนงามพี่ไม่เคยเอ่ยรักใคร

คำคำนี้คนดีที่หญิงรัก บอกบ่อยนักมักเลี่ยนเปลี่ยนสงสัย

ก็รู้ไหมแล้วใครกันเล่าใคร เขาจะไปเชื่อเธอเออคนลวง

ถึงแม้เธอจะเป็นคนแบบนี้ กี่ร้อยทีที่เธอไปฉันไม่หวง

ถึงแม้เธอจะจากไกลใจไม่กลวง ฉันตกบ่วงหลุมพรางที่เธอรอ

ทำไงดีกันล่ะเราทีนี้ หนีไม่ได้หนีไปไหนโอ้ใจหนอ

หนีไม่ทันฉันไม่ไปหรือใจคอ ใจเริ่มท้อตกลงไปไม่รู้ทัน

เขาหลอกล่อหรือไรให้สัยสง เราก็คงไม่รู้อยู่ดีหนา

รอไปเถิดปล่อยให้กาลเวลา ช่วยพัดพามันไปจากใจเรา

ยิ่งนานวันยิ่งแน่นแสนยึดติด ที่ฉันคิดผิดหรือไม่ใจเริ่มเหงา

เขาทำเหมือนอยู่ใกล้ให้รักเรา โอ้ใจเจ้าอย่าโอนไปให้กลับมา

กลับมาเถิดอย่าเตลิดเพราะคำหวาน อีกไม่นานพาลจะกลายเป็นรสขม

หลุดจากบ่วงฉันอาจไม่ทุกข์ตรม อยู่กับลมรักไม่แน่อาจแย่เลย

ไปดีเถิดคนไหนไปหาเขา ใจฉันเบาเกินไปไม่อาจเฉย

รู้ว่าบ่วงของเธอมันไม่เคย ไม่ได้เผยด้วยความจริงสิ่งในใจ

11 พฤศจิกายน 2546 05:46 น.

คืนที่มีจันทร์

Rainsummer

คืนไร้ดาวลมหนาวพัดโชยมา

มองท้องฟ้าดวงจันทร์ยังสดใส

คิดอีกแล้วคิดได้เจ้าดวงใจ

คิดทำไมไม่เข้าใจในตัวเรา

นึกเปรียบเทียบดวงจันทร์อันเฉิดฉาย

คิดไปไกลไหนไหนใจแสนเหงา

จันทร์เจ้าเอยอยู่โดดเดี่ยวไม่มีเงา

แล้วดวงดาวเขาไม่มาหาหรือไร

คืนไร้ดาวเจ้าจันทร์ยังต่อสู้

ยังคงอยู่ยืนได้ไม่ไปไหน

ยังคงเดินเพียงลำพังแม้ไร้ใคร

แล้วเหตุใดเราจะมาทำคร่ำครวญ

เขาไม่มีเราแล้วอย่าทนฝืน

เราต้องยืนต่อไปอย่าคิดหวน

ไม่มีอีกแล้วนะใครคนเรรวน

อย่าให้มาก่อกวนสุขในใจ

ลอยกระทงลงคงคาพาใจหมอง

พัดเอากองความทุกข์เหลือสดใส

สบายตาไม่มองหาแม้ว่าใคร

ไม่ผลักไสแต่ใจยังไม่ลืม

ไม่มีใครแทนเขาได้ฉันจะบอก

อยากตอกย้ำให้ฉันช้ำใจใช่ไหม

เธอแค่นี้ยังไม่พอหรืออย่างไร

ฉันรักเธอไม่ได้ไม่เข้าใจรึงัยกัน

ในโลกนี้มีที่ให้ทุกคน

มีหนึ่งหนหนึ่งองศาที่พาฝัน

ไม่มีใครมาแทนที่ให้กัน

อย่ารักฉันเพราะหวังแทนที่เขาเลย

เธอจงเป็นตัวเธอน่ะดีแล้ว

อย่ามองฉันเหมือนแก้วร้าวที่นิ่งเฉย

เธออยากมาต่อมาแทนที่เขาเคย

ไม่เลยเธออย่าคิดผิดแล้วเธอ

ฉันก็อยู่ของฉันไปแบบนี้

เหมือน นทีไม่มีปลามาอาศัย

เหมือนดวงจันทร์วันดาวพราวลับไกล

ไม่ใส่ใจเผลอไผลให้คนลวง

แม้คืนนี้จันทร์ไม่มีดาวเคียงข้าง

ไม่อ้างว้างเสียใจหรือหม่นหมอง

รอเวลาเจ้าดาวมาคล้องจอง

คงสมปองดวงจันทร์ไม่เดียวดาย